Πολύ όμορφο βιβλίο. Σου ζεσταίνει την ψυχή, ένα βιβλίο αγκαλιά. Αριστοτεχνική αφήγηση, κυλάει σαν δροσερό ρυάκι. Άφθαστο χιούμορ, κομψό και πανέξυπνο, συνδυάζεται δεξιοτεχνικά με ατόφια συγκίνηση. Οι διάλογοι σπαρταρούν από ευφυία και χάρη, κομμάτια ανθολογίας.
Η μετάφραση υπέροχη. 4 αστεράκια.

Έξοχη γραφή. Μοναδικό στιλ. Ευφάνταστο θέμα που κεντρίζει το ενδιαφέρον. Αφήγηση ποιητική, γεμάτη κρυφή ένταση τυλιγμένη με ένα σύννεφο μαγείας. Πεθαίνεις από νοσταλγία για κάτι που δεν θα ζήσεις ποτέ;
Ένα βιβλιαράκι για το ανεξήγητο και ανάλαφρο θέαμα που είναι η ζωή.
Εξαιρετική η μετάφραση. 4 αστεράκια.

Ιδιαίτερο στιλ, γραφή με πλούτο εκφραστικών μέσων, με αφηγηματική δεινότητα αλλά και -να το πούμε κι αυτό- με γοητεία. Όμως, πολύ εσώψυχο, πολλή αυτοαναφορικότητα, άκρατη ενδοσκόπηση πέραν του ορίου της κλινικής περίπτωσης.
Η ιστορία του βιβλίου: ένας συγγραφέας που αρέσκεται να γράφει και βιβλία με ψευδώνυμο για να μπορεί έτσι να εξαφανίζεται χωρις να αφήνει ίχνη. Στο πλαίσιο αυτής της αφάνειας, αυτός ο άνθρωπος επινοεί μια εξωφρενική, μια άκρως παράλογη και τερατώδη ιστορία ( η οποία, στην τελική, είναι παιδαριώδης) που μόνο ένα ταραγμένο μυαλό θα μπορούσε να επινοήσει, για να αποδείξει, λέει, ότι οι άνθρωποι δεν είναι πρόσωπα αλλά ιστορίες, ότι όλοι είμαστε μια σελίδα ενός βιβλίου που κανείς δεν έγραψε ποτέ και που μάταια αναζητούμε στα ράφια του μυαλού μας! Αυτά.
2+1/2 αστεράκια (και πολλά είναι) χάριν εκείνων που αρέσκονται σε τέτοιου είδους κείμενα καθώς και για τα τεχνικά χαρακτηριστικά της γραφής.

Το βιβλίο αυτό σαφώς είναι πρωτόλειο: το σασπένς είναι πολύ περιορισμένο, οι πρώτες 85 σελίδες (από τις 235 του βιβλίου) αφορούν μια ιστορία άσχετη με το υπόλοιπο βιβλίο, σε «κρίσιμα» σημεία υπάρχει αρκετή αφέλεια, κλπ.
Παρόλα αυτά, δεν μετανιώνεις που το διάβασες γιατί το διαπνέει κάτι το συμπαθητικό, και στο κάτω κάτω είναι ένα βιβλίο που ΔΕΝ έχει να κάνει με ναρκωτικά, επιτέλους!
Η μετάφραση δεν. 3 αστεράκια.

Ένα εξαιρετικό σύγχρονο κοινωνικό μυθιστόρημα στο οποίο κουμπώνει και μια εξίσου εξαιρετική αστυνομική ιστορία. Τι πρόσωπα, τι περιβάλλοντα! τόσο ζωντανά, τόσο άμεσα περιγεγραμμένα.
Γραφή που σε αγκαλιάζει, που κερδίζει το μυαλό και την καρδιά, εύστοχη, διεισδυτική, απέραντα αυθεντική και αληθινή. Γλώσσα φρέσκια, ευθύβολη, μοντέρνα.
Η σκιαγράφηση των προσώπων, ακόμη και των περιφερειακών, εξαιρετική, με μεγάλο βάθος, μήκος, πλάτος, και ότι άλλο θέλεις. Διαβάζεις και νομίζεις οτι κάθονται δίπλα σου και αφηγούνται τα δρώμενα χωρίς να ενοχλούνται από την παρουσία σου.
Όλα αυτά οφείλονται στο απαράμιλλο ταλέντο της Πινιέιρο. Υπέροχος συνδυασμός λογικής και αισθημάτων αλλά και πανέξυπνους χιούμορ.
Η μετάφραση πετάει. Ένα πολύ όμορφο βιβλίο σε πολύ άσχημη έκδοση.
5 αστεράκια.

Η άβυσσος στην οποία βυθίζεται μια μάνα που χάνει το παιδί της μια μέρα που πήγαν βόλτα στο πάρκο. Η ζωή της γίνεται κόλαση, γεγονός που έχει τεράστιο αντίκτυπο στους άλλους γύρω της. Άγρια ένστικτα αναδύονται. Πικρά, θυμός, απελπισία, μίσος, οργή, κυνισμός, αυτομαστίγωμα.
Η άθλια ζωή της γυναίκας που έκλεψε το παιδί στο πάρκο για να νιώσει «μητέρα», όχι μόνο δεν καλυτερεύει όπως έλπιζε, αλλά βυθίζεται σε μεγαλύτερη αθλιότητα.
Μετά γεγονός της αρπαγής του του παιδιού , οι παράλληλες ζωές των δύο αυτών γυναικών και των οικείων τους, ξεπερνούν σε νοσηρότητα κάθε φαντασία. Υπολογισμοί, ιδιοτέλειες, αντιπαλότητες, ξυλοδαρμοί, εχθρότητες, εκδικητικότητα, ενδοοικογενειακή βία, κανιβαλισμός, αποτελούν την καθημερινότητά τους. Μαυρίλα, πολλή μαυρίλα, ούτε μια σπίθα φωτός.
Ακραία νατουραλιστική γραφή (σε κάποια σημεία αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας) παλαιάς κοπής, καθιστά την ανάγνωση βασανιστήριο. Παραμένει άλυτο μυστήριο γιατί γράφεται σήμερα ένα τέτοιο κείμενο. Η καταγραφή της αθλιότητας απλώς για τη διαπίστωσή της χωρίς αναγωγή σε κάτι οτιδήποτε, χωρίς θέση για ποιο λόγο γράφεται ένα τέτοιο κείμενο, παραπέμπει σε μια φάση της λογοτεχνίας ήδη ξεπερασμένης.
Ένα βιβλίο λίβελος για την οικογένεια και τη μητρότητα.
2 αστεράκια για τα κομμάτια που αναφέρονται στη βία, σωματική και ψυχολογική, των βασικών ζευγαριών του βιβλίου.

Κείμενο που αιχμαλωτίζει. Λιτό, αυστηρό, στοχαστικό, ποιητικό, με εσωτερικούς κραδασμούς. Το απροσδόκητο ελλοχεύει πίσω από τις γραμμές, η ένταση στα ύψη.
Εξαιρετική γραφή. Μικρές προτάσεις, σημαίνουσες, «γεμάτες». Λέξεις διαλεγμένες μία μία σαν μαργαριτάρια.
Τρεις φίλοι πηγαίνουν εκδρομή στο νησί του ποταμού. Ψαρεύουν, τραγουδούν, χορεύουν. Αυτό. Και το παρελθόν με τις σκιές του. Και το φεγγάρι ολόφωτο στο κέντρο της νύχτας. Και οι άλλοι, εκεί. Τα αρχέγονα ένστικτα. Και το ποτάμι πιο μαύρο κι από τη νύχτα.
Αριστουργηματική νουβέλα στη γραμμή του μαγικού ρεαλισμού, πλην όμως ανανεωμένου με τη φρέσκια, μινιμαλιστική, μοντέρνα γραφή της S. Almada. Υπέροχη μετάφραση. 5 αστεράκια.

Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, ακριβώς αυτό και τίποτ´άλλο· ανάγνωσμα κατάλληλο -ίσως- για την παραλία, το τρένο, το αεροπλάνο, το πλοίο.
Η αφήγηση κυλάει με σημαντική δυσκολία λόγω της έντονα δύστροπης σύνταξης του κειμένου και των ηθελημένων(;) ασαφειών -ίσως για να ενισχύεται η αίσθηση του θρίλερ. Όλα τα πρόσωπα είναι σχηματικά, εκτός από την κεντρική ηρωίδα η οποία, όπως επίμονα περιγράφεται, δείχνει ον εξωγήινο, υπερφυσικό, κάτι σε ούφο με υψηλότατο -βεβαίως!- δείκτη ευφυίας, ενόρασης και διαίσθησης, μακράν του ανθρώπινου.
Το θέμα του βιβλίου (ρώσικη μαφία, εταιρείες βιτρίνα, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, trafficking, κλπ) δεν ενισχύεται από επαρκή γνώση των παραμέτρων του. Και αυτό, είναι σε βάρος της κατανόησης της ιστορίας εκ μέρους του αναγνώστη. Και τι απομένει; μια χαριτωμένη εφηβική αφέλεια διάσπαρτη στο βιβλίο η οποία επινοεί ουρανοκατέβατες λύσεις.
Η γραφή του κειμένου έχει συμπαρασύρει και τη μετάφραση.
2 αστεράκια

Ένα βιβλίο με ενδιαφέρον ύφος, δομή, στιλ. Όσον αφορά το περιεχόμενό του, το ζήτημα είναι εάν μπορεί να αφορά αναγνώστες που δεν είναι Αργεντινοί.
Το οδοιπορικό δυο γυναικών στην ενδοχώρα: εμμονικές περιγραφές της φύσης, με πάμπολλα καλολογικά στοιχεία (πχ η μοσχοβολιστή σκιά της άμαξας), πλαισιώνουν την περιγραφή της φρικιαστικής ζωής των γκάουτσος στην πάμπα, σε απροσδιόριστη χρονική περίοδο -μάλλον 19ος αιώνας. Μέσα σε όλο αυτό, ομοφυλόφιλοι έρωτες ως έκφραση αθωότητας και ελευθερίας, καθώς και κάποιες κλισέ διατυπώσεις αναφορικά με τους γεοκτήμονες και τους παρίες/σκλάβους εργάτες τους. Τα υπόλοιπα, ασαφείς αναφορές σε αργεντίνικα πράματα, ίσως κατανοητά σε κάποιους γηγενείς αλλά μάλλον ακατανόητα για τους απέξω. Τελικά τι μένει για μας; μια ρουστίκ γραφική νουβέλα αναγνώσιμη μόνο με τη βοήθεια των υποσημειώσεων.
Υπέροχα τα ελληνικά της μετάφρασης.
3 αστεράκια.

Ένας ευαίσθητος και ανασφαλής οδηγός ταξί που διαβάζει σοβαρά βιβλία, που ακούει ψαγμένη μουσική, που στοχάζεται, που κριτικάρει ξέροντας πόσο μάταιο είναι όλο αυτό. Περιγράφει και (ψυχ)αναλύει εαυτόν και αλλήλους είτε είναι οικογένεια είτε απλοί γνωστοί. Ένας οδηγός ταξί κράμα ήρωα όπερας και σημερινού περιθωριακού διανοούμενου, που αποδομεί τα πάντα και τους πάντες, κυρίως τον εαυτό του. Ένας πραγματικά ξεχωριστός ήρωας βιβλίου, που και για αυτόν και μόνο, αξίζει να διαβαστεί το βιβλίο.
Με γραφή πρωτότυπη αλλά και απλή, περίτεχνη και συνάμα εντελώς ακομπλεξάριστη, ουσιαστική αλλά και θλιμμένη, σκιαγραφείται σε βάθος ο κεντρικός ήρωας, η οικογένεια, οι φίλοι και οι γνωστοί, οι οικείοι χώροι, και η πόλη -μια πόλη δραματικά μεταμορφωμένη μέσα σε λίγα χρόνια και φορτωμένη πια με πολλές αμαρτίες.
Άνθρωποι σφηνωμένοι στα γρανάζια του σύγχρονου τρόπου ζωής, πιεσμένοι από τα στοιβαζόμενα άγχη, την εξωραϊσμένη μοναξιά, την έλλειψη ή/και την άγνοια αγάπης, τους επιφανειακούς έρωτες, την εύκολη λύση των ψεμάτων, την ακατανόητη απώλεια, -κραυγάζουν με άηχες κραυγές για μια σταγόνα επικοινωνίας, για μια κλωστή να κρατηθούν. Ζωές ατελείς, ζωές ευνουχισμένες, έρωτες αδιέξοδοι, σχέσεις ρευστές και αμήχανες.
Ένα βιβλίο για τον σημερινό άνθρωπο που παραδέρνει στο χάος με σπασμένη πυξίδα και χωρίς πίστη σε οτιδήποτε. Παρόλαυτα, το βιβλίο δεν είναι ζοφερό, δεν ψυχοπλακώνει, διαβάζεται με μεγάλο ενδιαφέρον, είναι πειθαρχημένο στον άξονά του και ταυτόχρονα φευγάτο. Ένα πολύ καλό μυθιστόρημα (με άχαρο τίτλο) που θα του άξιζε καλύτερη τύχη.
4+1/2 αστεράκια.