Διαβάζοντας την περιγραφή του βιβλίου στο οπισθόφυλλο, ο υποψήφιος αναγνώστης υποψιάζεται ότι το βιβλίο πραγματεύεται το δύσκολο θέμα της ταυτότητας φύλου στην παιδική ηλικία. [Ο μπαμπάς μ' έπιασε από τους ώμους κι έγινε κατακόκκινος. «Μη φορέσεις ποτέ ξανά γυναικεία ρούχα, ακούς τι σου λέω; Ακούς τι σου λέω, Γκίγε;» Και είπε: «Την επόμενη φορά που θα σ' ακούσω να λες μπροστά στους θείους ότι όταν μεγαλώσεις θέλεις να γίνεις Μαίρη Πόππινς, σου τ' ορκίζομαι ότι... σου τ' ορκίζομαι ότι...» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)]
Κάνει όμως λάθος. Εντελώς διαφορετικοί λόγοι οδηγούν τον μικρούλη Γκίγε στις παραπάνω συμπεριφορές. Το θέμα της ταυτότητας φύλου υπονοείται ως κάτι τρομερό που, ευτυχώς, δεν συμβαίνει στον μικρό ήρωα, που, ειρήσθω εν παρόδω, ξεμπλέκει με θαυμαστή ευκολία από το όποιο ψυχολογικό του πρόβλημα, όπως και ο μπαμπάς του.
Φανταστείτε τον αναγνώστη-γονιό ενός παιδιού με ταυτότητα φύλου: θ' αρχίσει να ψάχνει υπαρκτά και ανύπαρκτα ψυχολογικά προβλήματα (που ακόμη δεν έχουν δημιουργηθεί στις πολύ τρυφερές ηλικίες), απομακρύνοντας το ουσιαστικό πρόβλημα και πιστεύοντας ότι, όπως και ο μικρούλης Γκίγε, θα "διορθωθεί".
Φανταστείτε και τον δωδεκάχρονο αναγνώστη του βιβλίου που, κατακόκκινος από ντροπή, θα διαβάσει πώς ο τυχερός Γκίγε δεν έχει το δικό του πρόβλημα...
Βιβλίο εντελώς αντιπαιδαγωγικό, απορώ πώς πήρε βραβείο νεανικής λογοτεχνίας!
Ότι διαβάζεται ευχάριστα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Και ο μικρούλης Γκίγε σκιαγραφείται με πολύ χαριτωμένο τρόπο. Η ψυχολόγος, όμως, είναι απερίγραπτη... Σπάει το κεφάλι της να καταλάβει ένα πρόβλημα που ο αναγνώστης πήρε μυρουδιά σχεδόν από την αρχή...