«Και πρώτα απ΄ όλα η αγάπη είναι μια κοινή εμπειρία ανάμεσα σε δύο πρόσωπα- όμως το γεγονός πως είναι κοινή δεν σημαίνει πως είναι και για τους δύο μια όμοια εμπειρία. Υπάρχει ο εραστής και ο αγαπημένος, αλλά οι δύο αυτοί μοιάζουν να έρχονται από διαφορετικούς πλανήτες»
Γραμμένο με ιδιαίτερο, μοναδικό και πανέμορφο τρόπο, αυτό το παράξενο και θλιμμένο βιβλίου, σταλαζει αργά μέσα σου και ποτίζει κάθε κύτταρο του μυαλού σου. Ένας στοχασμός στην αγάπη, την προδοσία και τη μοναξιά, με φόντο τον Αμερικάνικο Νότο πολλών δεκαετιών πίσω στο χρόνο.

Νομίζω πως τουλάχιστον δύο φορές γύρισα στις πληροφορίες έκδοσης για να βεβαιωθώ πως ήταν καινούργιο και δεν πρόκειται απλώς για επανέκδοση. Προβλέψιμο και επαναλαμβανόμενο, με κούρασε γρήγορα και με απογοήτευσε σε σχέση με τις προσδοκίες που έχω από τον συγγραφέα.

Χαχαχα!!!! Πάμε πάλι, αχαχαχαχα!!! Και μία ακόμη για το τέλος, χαχαχαχαχαχαααα!!!! Με πέθανε, με δολοφόνησε στην κυριολεξία, οπότε τώρα σας γράφω από την ταβέρνα, όπου παρέα με τον Δον Υπαστυνόμο και όλους τους δολοφονημένους της ιστορίας, τρώγοντας και πίνοντας, εξιχνιάζουμε εγκλήματα. Σας περιμένουμε. Δεκτοί μέχρι τρεις τη φορά...

Με αρκετά μέτρια γραφή και ανακρίβειες που προφανώς βοηθούν την πλοκή αλλά απογοητεύουν τον αναγνώστη, λυπάμαι, δεν κατάφερε να με κάνει να ενδιαφερθώ, παρόλο που κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες για το αντίθετο. Την άλλη φορά, ίσως...

«Υπάρχουν κάποιοι που περπατούν στο κάστρο της ζωής τους προσπαθώντας να μην τους κοστίσει τίποτα, και δεν μπορούν να το ευχαριστηθούν. Υπάρχουν άλλοι που βιάζονται τόσο να φτάσουν νωρίς, που χάνουν τα πάντα χωρίς και αυτοί να ευχαριστηθούν τίποτα. Κάποιοι λίγοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα και παίρνουν τον χρόνο τους για κάθε διαδρομή. Ανακαλύπτουν και απολαμβάνουν την κάθε γωνιά, το κάθε βήμα. Ξέρουν πως δε θα είναι δωρεάν, αλλά καταλαβαίνουν ότι το κόστος του να ζεις, αξίζει τον κόπο»
Το λάτρεψα!!!

Αχ, ναι, μελαγχόλησα, παρόλο που δεν έχω καμία σχέση με κάου-μπόισσες... Το βιβλίο δε, τυπικό του Ρόμπινς. Ένας παράλογα λογικός κόσμος, ενας συγγραφέας που γνωρίζει καλά πως το νόημα που κρύβει η ζωή είναι να μην την παίρνεις ποτέ στα σοβαρά, μια απίστευτα διασκεδαστική γραφή, ένα ολότελα απολαυστικό αποτέλεσμα (και λίγη παραπάνω προσοχή στην επιμέλεια δεν θα έβλαπτε...).

Εισβάλει μέσα σου σε πολλαπλά επίπεδα, δημιουργώντας τόση αισθητηριακή φόρτωση, που κατά διαστήματα χρειάζεται να σταματάς για να πάρεις μια ανάσα. Αλλά και πάλι είναι τόσο έντονο το σύνδρομο της στέρησης που ξαναγυρνας στην ανάγνωση σχεδόν χωρίς να το αντιληφθείς. Αστυνομικό, αισθηματικό, ψυχολογικό στοιχείο, όλα δίνουν τη δική τους χροιά στην υπόθεση, συνθέτοντας ένα ενδιαφέρον και πρωτότυπο μυθιστόρημα.

Δεν ήταν αυτό που προσδοκούσα, κι αυτό ίσως να συντέλεσε σε μεγάλο βαθμό που τελικά το βρήκα υπερβολικό στη υπόθεση, φλύαρο στις περιγραφές και απλοϊκό σε νόημα. Περίμενα ένα αριστούργημα και μας έσκασε μια αισθηματική ιστορία, η οποία όμως δεν είχε το υπόβαθρο που θα την στήριζε και θα την έκανε μοναδική.

Αχ, όχι... Ευτυχώς το δώρησα γρήγορα, ελπίζοντας να βρει πιο ανθεκτικό και ανεκτικό αποδέκτη από εμένα. Στη βάση του δεν ήταν κακό, όμως ίσως απλώς εγώ να είχα περάσει ένα στάδιο πιο πέρα απ\' όλα αυτά που ήθελε να πει και γι\'αυτό αυτό να μου φαινόταν τόσο απλοϊκά, βαρετά και επαναλαμβανόμενα.

Με μπέρδεψε, με κούρασε, με θύμωσε... Παρόλα αυτά με πεισμωσε κιόλας. Θα αναμετρηθούμε εκ νέου. Μέχρι τότε συναντιώμαστε κάπου στη μέση (και μισός βαθμός υπέρ του συγγραφέα που το κατάφερε αυτό!)