Το πρόβλημα με τις ανθολογίες διηγημάτων είναι ότι πολλές φορές αποδεικνύονται να περιέχουν άνισες ιστορίες. Η συγκεκριμένη ανθολογία αποτελεί εξαίρεση μιας και περιέχει αρκετές κλασσικές αλλά και σύγχρονες ποιοτικές ιστορίες τρόμου. Έχοντας περάσει αρκετό διάστημα από τότε που τις έχω διαβάσει, οι ιστορίες που μπορώ να μνημονεύσω είναι η μάσκα του κόκκινου θανάτου του Ποε, η οποία έχει γίνει και ταινία από τον Ρότζερ Κόρμαν, ο σκελετός του Μπράντμπερι, οι απεχθείς αιματηρές και παράξενες ιστορίες του Κλαιβ Μπάρκερ, τον οποίο γενικά δεν θεωρώ μεγάλο συγγραφέα, έχοντας διαβάσει τις περισσότερες ιστορίες του από τα βιβλία του αίματος. Η μεγάλη ανακάλυψη όμως της ανθολογίας είναι η πρώτη ιστορία του Κάρα Εντουαρντ Γουάνκερ, ο ποταμός των νυχτερινών ονείρων. Πραγματική μια αριστουργηματική ιστορία.

Το βιβλίο αποτελεί ένα βουνό ακατάσχετης αερολογίας, με άνευρους και ανούσιους χαρακτήρες που παρευλάνουν σε όλη την έκταση του. Δυστυχώς, αυτό το συνονθύλευμα προτάσεων που είναι λες και γράφτηκε σαν ακατάληπτο όνειρο ή παραλήρημα, θεωρείται από τα καλύτερα λογοτεχνικά έργα της αμερικάνικης λογοτεχνίας. Νομίζω δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ αναγνώστη και κριτικού λογοτεχνίας. Να διευκρινίσω ότι είμαι αναγνώστης των μεγάλων κλασσικών συγγραφέων αλλά και σύγχρονων. Δηλαδή, δεν είμαι κάποιος αναγνώστης ευπώλητων βιβλίων, ρομάντζων ή εύκολων αστυνομικών κλπ. Δυστυχώς, όμως το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ο ορισμός του υπερεκτιμημένου έργου.

Η πρώτη μου επαφή με την γλώσσα και το πνεύμα του Bukowski μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, μια γλυκόπικρη γεύση και ανάμνηση σε βαθμό που θέλω να εντρυφήσω περισσότερο στα μυθιστορήματα του άλλα και στην ποίηση του για την οποία φημίζεται.

Έχοντας δει πριν πολλά χρόνια την ολότελα παράξενη μεταφορά του βιβλίου στον κινηματογράφο, την οποία βρήκα τουλάχιστον ενδιαφέρουσα και ιντριγκαδόρικη θέλησα να διαβάσω και το πρωτότυπο υλικό. Δυστυχώς, το βιβλίο μου φάνηκε πολύ βαρετό και δεν το ολοκλήρωσα ποτέ (από τις λίγες φορές που το έχω κάνει). Αυτό δεν θα έπρεπε να αποθαρρύνει γενικά κάποιον που θέλει να εντρυφήσει στο πνεύμα του συγγραφέα, ενός εκπροσώπου της λεγόμενης Beat Generation. Εγω πάντως έχω καταλήξει ότι αυτό το λογοτεχνικό κίνημα δε με εκφράζει μιας και έχω παρατήσει και το On the Road του Kerouac...

Ένα φλύαρο βιβλίο γενικά. Πλατειάζει μέχρι τη μέση με ανούσιες και αδιάφορες σκηνές και σηναντήσεις προσώπων σε σημείο που σε κάνει να βαρεθείς και ίσως να το αφήσεις. Όταν πραγματικά αποκτά ένα ενδιαφέρον από τη μέση και μετά, ο τρόπος που ολοκληρώνει την ιστορία του δεν αναπλήρώνει το χαμένο πρώτο μέρος, ούτε σε ικανοποιεί εν τέλει. Παρόλα αυτά είναι ένα βιβλίο που η αφήγηση έχει ενδιαφέρον και αξίζει να διαβαστεί.

Αναζητώντας την ιστορία του χρέους από καταβολής του ανθρώπινου πολιτισμού ο συγγραφέας πετυχαίνει κάτι το εκπληκτικό. Γράφει με συναρπαστικό και αποκαλυπτικό τρόπο και τρομερή διαύγεια την πορεία και εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού, και τον ρόλο που έπαιξε και παίζει ακόμη στις ανθρώπινες κοινωνίες και σχέσεις η ιδέα του χρέους. Στην πορεία ανατρέπει διάφορα στερεότυπα και μύθους της σύγχρονης οικονομικής σχολής σκέψης ασκώντας δικαιολογημένη κριτική και προτείνει μια διαφορετική προσέγγιση για τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Απαραίτητο ανάγνωσμα.

Από τα κλασσικά του είδους που αξίζει να κατέχει μια θέση στη βιβλιοθήκη κάθε φίλου της αστυνομικής λογοτεχνίας.

Εξαιρετικό βιβλίο-κομψοτέχνημα από ένα σπουδαίο συγγραφέα που ξέρει να ισορροπεί σωστά ανάμεσα σε πολιτική ίντριγκα και προσωπική αφήγηση. Σε αυτό το βιβλίο αποδίδεται άψογα η σύγχρονη πολιτική ιστορία της Αιτής και μέσα από την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο από τον ήρωα, που βιώνει την προσωπική του περιπέτεια στη χώρα, δίνεται η δυνατότητα στο συγγραφέα να μας μιλήσει για ζητήματα όπως το θέατρο των διαπροσωπικών σχέσεων, το ψέμα, την εξουσία και πως αυτή επηρεάζει τη ζωή των ανθρώπων. Και αυτό το κάνει αξιοθαύμαστα, χαρίζοντας μάλιστα στο αναγνώστη και μερικές στιγμές έντονου σασπένς, ενώ το πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας αν και μπορεί να ξενίσει στην αρχή (όπως με ξένισε) είναι εν τέλει ταιριαστό όπως θα ήταν αν διαβάζαμε ένα ημερολόγιο.

Τα πραγματικά κλασσικά έργα είναι αυτά που μπορουν να στοιχειώσουν το μυαλό σου για καιρό μετά την αναγνωση τους και κάποια στιγμή να ανατρέξεις πάλι σε αυτά.Κάτι το οποίο δεν μπορεί να ειπωθεί για το συγκεκριμένο βιβλίο.Δε με ενθουσίασε ούτε ο τρόπος γραφής, ούτε η ουσία αυτού που θέλει να πει ο συγγραφέας.

Πολύ καλό βιβλίο για το πνεύμα που χαρακτηρίζει την εποχή του διαδικτύου που αξίζει να διαβαστεί. Το ζοφερό μέλλον που προοιωνίζεται μέσα από τα μάτια του συγγραφέα δίνεται με σατιρική διάθεση με στόχο να προβληματίσει τον αναγνώστη για έννοιες όπως η ουσία της δημοκρατίας, η ιδιωτικότητα αλλά και ο ποιοτικός χρόνος ζωής.