Η αλγεβρα και η τριγωνομετρία και οι αριθμοί ειναι πιο κατανοητά απο τους ανθρώπους. Ακόμη και οι μιγαδικοι. "Ιm very well acquainted, too, with matters mathematical, I understand equations, both the simple and quadratical, about binomial theorem Im teeming with a lot of news, with many cheerful facts about the square of the hypotenuse". Γι\' αυτό κι οι Tool γραψαν το Lateralus.1-1-2-3-5-8-5-3-2-1-1-2-3-5-8-13-8-5-3. Όλοι το ξέρουν αυτό.

Λίγες πραγματικές ιστορίες αγάπης ειναι άξιες να ειπωθουν. Μία ειναι αυτή, η άλλη του Andre Gorz με το Γράμμα στη Ντ.

Τόσα ταξίδια στον χωροχρόνο, τόσες ανατροπές (που απο τα συνεχή μπρος πίσω αγανακτεις κι ευχεσαι να ειχε χιλιάδες υποσημειώσεις, ωστε να αξιζει τον κόπο η αλλαγη στη σελίδα και η διακοπή της αναγνωσης), τοσο μη αστυνομικό ακριβώς, μη τεκμηριωμένο καθολου, βαθύτατα κομπλεξικο σε φάσεις, ολότελα βαρετό.

Είναι πραγματικά κρίμα για τα ελληνικά γράμματα και την παγκόσμια φιλολογία εν γένει (ή, εν μούσει) ότι έχει εξαντληθεί αυτή η τριλογία (αν και, ομολογουμένως, ήταν καλυτέρα τα εξώφυλλα στην αρχική, πρώτη τους έκδοση) μιας και παραδίδει μαθήματα ζωής, τέχνης, λόγου και κοινοτοπίας και όπου «η μαγεία της φύσης συναντά την ψυχολογία της ύλης» και μισό κιλό φέτα Ελασσόνας. Για να μην είμαι άδικη, ο πρώτος τίτλος της σειράς θα μου φέρνει πάντα στο νου ένα τραγούδι που έπαιξε στους Αισθηματίες του Τριανταφυλλίδη, τραγουδάει ο Λευτέρης Μυτιληναίος, και τέλος πάντων, αν κάποιος θέλει να βγάλει νταλκά, ας ακούσει αυτό κι ας αφήσει τις 900-1000 σελίδες της τριλογίας να τις φάει ο σκόρος.

Απο μια σταχυολήγηση λογοτεχνικών αποσπασμάτων, περιμένει κανεις κι εναν οξυδερκή σχολιασμό. Δεν θα τον βρει στον παρόντα τόμο, καλύτερα να στραφει καποιος στη Χρησιμότητα των αχρηστων γνωσεων και τη χρησιμότητα του αχρηστου του ιδίου. Πιο χρήσιμα θα του φανουν αμφότερα.

Περιέχει στοιχεία που θα μπορουσαν να ελξουν πολλούς βιβλιοφιλους, αλλά αν κάποιος κοιτάξει προσεκτικότερα, θα καταλάβει ότι τα περιέχει κατ’ ευφημισμο και μόνο:
Πρωτον, οι πρωταγωνιστές, πανεπιστημιακοί που από την αρχή ο συγγραφέας τονίζει ότι είναι ευφυείς και εξεχουσες προσωπικότητες, στην πραγματικότητα πάσχουν από ευρυμάθεια, αν όχι ημιυπογείου, ας πούμε ισογείου. Τελείως ρηχοί που απλώς διανθιζουν το λογο τους με διάσπαρτες λογοτεχνικές αναφορές μπας και πεισουν για τη σοφία τους. Κι ολοι μοιάζουν μεταξύ τους. Είναι ενας ο αντρικός χαρακτηρας, σε κάμποσα κακέκτυπα. Δεύτερον, η femme fatale του βιβλίου έχει τα χαρακτηριστικά της γυναίκειας περσόναςς που θα έβρισκε κανείς πολύ πολύ ευκολα σε αρλεκιν, ελαφρα λογοτεχνία κλπ. Είναι ποοοολύ όμορφη, ποοοοοολύ έξυπνη, ποοοοολύ μορφωμένη, ποοοοολύ ευαισθητη, ποοοολυ ετοιμόλογη, πολύ τσιγγάνα και άρα με πολύ tragic story, με την οποία αποκτούν εμμονή τρειςτεσσεριςπέντε μεσόκοποι καθηγητές. Τρίτον, ανοίγει διαφορετικές ιστορίες και δεν ολοκληρώνει καμία. Τέταρτον, ακόμη δεν κατάλαβα σε τι εξυπηρετούσε η κουβέντα γύρω από το κόλον και τα προϊόντα του. Πέμπτο, ό,τι στερεοτυπικό μπορούσε να φορέσει στους τσιγγάνους, το έκανε. Για να τους υπερασπιστεί; Μαλλον το αντιθετο καταφερε. Νομίζω τα χειρότερα στοιχεία του βιβλιου ειναι η επιστολή με την οποία ένας πρωταγωνιστης περιγραφει πώς και γιατι δολοφόνησε έναν χαρακτηρα του βιβλιου (μια ιστορία ξεκουδουνη που μπηκε σαν ενα εμπνευσμενο #not closure), τα σχόλια που κλεινουν πολλά κεφάλαια που θα περιμενε να δει κανεις σε συννεφάκια πάνω απο τον Μικυ Μαου (Ωχ! Και τώρα τι κάνουμε;)(Ουπς; Λες να με καταλαβε;) καθώς και τα συστατικά του love potion που φτιαχνει η μανα τσιγγάνα για να «δεσει» την κόρη της με έναν απο τους απαλευτους.

Είναι σαν πηγαίνεις σε έκθεση μοντέρνας τεχνης στην οποία εκτίθενται γυάλες με ζουζούνια, μούχλα και μύκητες και ο διπλανός σου εντυπωσιάζεται και μένει έκθαμβος από την καταγγελία του καλλιτέχνη και λατρεύει το έργο ενώ εσύ μένεις εκθαμβος από τη διαφορετικότητα με την οποια προσεγγίζουμε τα πράγματα οι άνθρωποι και σκεφτεσαι ταυτόχρονα πώς αυτός ο άνθρωπος –άραγε- αντιλαμβάνεται και προσλαμβάνει τον κόσμο, άρα πόσο διαφορετικοί κόσμοί είστε, παραλληλοι φυσικά, και θες να το βάλεις στα πόδια και να μην τον ξαναδείς ποτέ. Κατά τον ίδιο τρόπο, θα με τρομάξει ο οποιοσδήποτε μου πει ότι αγαπάει αυτό το βιβλίο, του οποίου (βιβλίου) οι παράγραφοι που περιγράφουν ερωτικές #not σκηνές, περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων αυγά, βολβούς ματιών, νεκρούς ανθρώπους, αίμα και ούρα, ακρότητες, τεμαχισμούς κλπ κλπ.

Από το οπισθόφυλλο: "κορυφαία στιγμή του μοντερνισμού στη λογοτεχνία" και "από τα πλέον έξοχα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα" και, ευλογα, τσιμπάς για να ψαχνεις 360 σελίδες τί δεν πάει καλά. Γιατι πραγματικά κάτι δεν λειτουργεί σωστα, όταν διηγειται κανείς μια ενδιαφέρουσα, αν και μελοδραματική, ιστορία εξαπάτησης που διαπλέκεται αναμεσα σε δυο ζευγαρια μεσω θραυσματικών γεγονότων που δεν εχουν αυστηρα χρονολογική σειρά. Για αρχή, και τα δυο ζευγάρια εμοιαζαν να ειναι μαριονέτες, ανευρα πλάσματα χωρίς χαρακτήρα ή, πιο σωστά, με χαρακτήρες μονοδιάστατα δοσμένους: Γυναικες slutty ή naive, αντρες νεροβραστους ή πανηλίθιους (ο αφηγητης, για παραδειγμα) που αδυνατουν να δουν κατω από τη μυτη τους. Επιπλέον, ακόμη και ως ωδή στο γελοιο να προσπαθησει καποιος να το δει κανείς, η παντελής ελλειψη ειρωνείας για ολους αυτους τους νευρωσικούς έχει ως αποτέλεσμα να τους χλευασει ή να τους διακωμωδήσει.

Σιγουρα το δευτερο "δεν κατάλαβα για τι πράγμα μιλά" βιβλιο. Δεν ειμαι καν σίγουρη αν πρόκειται για ολοκληρωμένο μυθιστόρημα ή το προσχέδιο αυτού. Κενά παντού. Όλα μοιάζουν αόριστα και αναπάντητα. Ό,τι γράφει είναι προσεκτικά διαλεγμένο και διατυπωμένο αδρομερώς, σαν να αυτοπεριορίζεται. Σαν να διαβάζεις την προπαρασκευή του μυθιστορήματος που θα γράψει. Με πολλά κλισέ και τελείως αποσπασματικό, a little bit of this, a little bit of that και τελικα much ado about nothing.

Ειναι ίσως το πρώτα βιβλίo "δεν κατάλαβα τι διάβασα/τι πραγματευεται/what this is all about". Θυμάμαι ότι δεν ειχε τίποτε: ούτε πλοκή ουσιαστική, ούτε γραφή ιδιαίτερη, ουτε ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ούτε βάθος ή αλλη διάσταση. Επιλογή για να μην υπάρξει καμια συνέχεια με τον συγγραφέα.