«Ήταν ένα στιγμιαίο γέλιο, όπου οι δυο ψυχές μας έγιναν μια… Νομίζω όμως ότι υπάρχει ένα σημείο στον έρωτα, ένα και μοναδικό, και ότι αργότερα η ψυχή, αχ, η ψυχή, μάταια γυρεύει να το υπερβεί, φθείρεται από την προσπάθεια την οποία καταβάλλει ώστε η ευτυχία της να αναβιώσει, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο εμπόδιο από την ανάμνηση της ευτυχίας. Αλίμονο! Ζω με την ανάμνηση εκείνης της νύχτας».
Προφανως, όταν εξομολογήθουν τα συναισθήματα ενθεν κι ενθεν, αμφοτεροι φέρουν φέρουν πια σαν κονκάρδα τη δεδηλωμένη του έρωτα.

Η στιβαρότητα και η απλότητα του Stoner υπάρχει κι εδώ. Μεχρις εκεί. Μεχρι κι αυτό, φτανει. Το Trust παίζει πολύ με τη γλωσσική αμφισημία (ακόμη και του τιτλου) π.χ. των χρηματοοικονομικών εννοιών και προϊόντων που παραθέτει εντος κεφαλαιογορας από τη μία και αγοράς συναισθηματικών κινήτρων, από την άλλη, την αγορά των ανθρωπινων σχέσεων δηλαδή. Η αναγωγη στη δευτερη, προϋποθετει ισως μιαν εξοικειωση με αυτούς τους όρους στα αγγλικά, μιας και στα ελληνικά δεν υπάρχει αντιστοιχη απόδοση λ.χ. securities/κινητες αξίες. Η αλλη του αρετη ειναι η επιμερους συνθεση του όλου απο τεσσερις ιστορίες καθε μια απο τις οποιες μοιάζει να συμπληρωνει την προηγούμενη και ταυτοχρονα, μερικως, να την αναιρεί. Τα πάντα ειναι υπο αιρεση. Μεχρι τέλους, αναρωτιέται κανεις.

Μου αρεσουν πάρα πάρα πολύ τα απλά πράγματα. Απλά. Και ξεκάθαρα, χωρις αμφισημίες. Με ενοχλει εντονα η απλοϊκότητα στη σκέψη και γενικώς. Για παράδειγμα, αν σου αρεσουν τα δεντρα, διάβασε αυτό το βιβλιο.
Αυτο που συνδυάζεται σε τουτο το βιβλιαράκι είανι η απλοϊκή απλότητα. Ναι.

Nothing comes without a price. Elementary, Watson. Retelling (kind of) της ιστορίας, εχει κάνει ο King με το Pet Sematary?. Μάλλον.

Αρκετα mind intriguing, αρκετα ανταγωνιστικο, και λογω της φυσης του, καθολου επαναλαμβανόμενο, αρα ποτέ δεν το βαριέσαι. Καταπληκτικο παιγνιδι.

Ο,τι πρέπει για ανταγωνιστικους συμπαικτες, παιγνίδι για δύο. Σε 2 ομάδες δεν λειτουργει καθολου, μιας και τσακωνονται τα μελη της μςταξυ τους. Μαλλον το καλυτερο strategy game που έχω παιξει.-

Και επειδή δεν αρκούσε αυτό, γραφτηκε και σήκουελ για τον υπερήλικα Τσακ Νόρρις. Αν και, ο Τσακ Νόρρις, θα εγραφε το πρήκουελ ως συνέχεια, γιατι μπορεί.-

Από εκεινα τα βιβλία που παραδίδουν αυτό ακριβώς που υπόσχονται με τον τίτλο τους και δεν σε προδίδουν.

Ευτυχώς, αρκέστηκε σε ένα μυθιστόρημα. Ενας θεατρικός συγγραφέας με φανερες επιρροές από τον Μπέκετ, που στο μυθιστόρημα δεεεν! Δεν ειναι όλοι Μπέκετ, όμως, που και οδηγό για το Μεταξουργείο να έγραφε, θα τον απογείωνε. Και τον οδηγό και το Μεταξουργείο.

Δυναμική και δυνατη εναρκτηρια παράγραφος και, για να ειμαστε ειλικρινείς, όσα κεφάλαια διαβασα προμηνυαν δυνατη συνέχεια μιας και όλα ξεκινάνε πολύ promising, αλλα καταλήγουν να ειναι κάτι σαν αυτό που έγραφε η Μαλβίνα στο βιογραφικό της, "συλλέκτρια πανεπιστημιακών ενάρξεων". Αυτό το βιβλιο, ειναι ακριβώς αυτό, μια συρραφή εξαιρετικών εναρκτήριων προτάσεων, με εξυπνο και καυστικό λόγο, αρκετών εξαιρετικά καλοδουλεμένων παραγράφων με παρατηρήσεις επι πολλών του επιστητου, αλλά μεχρις εκεί φτάνει. Δηλαδή, πολλή και καλή επιφάνεια, ελάχιστο εως ανύπαρκτο βάθος. Με λιγα λόγια, σύγχρονη γαλλική αρσενική ματαίωση και αποτυχία [τα όρια της μέσης ηλικίας] η οποία αυτοσαρκάζεται και αυτολογοκρίνεται ενώ ταυτόχρονα ασκεί δίκαιη εως οξεία κριτική. Νταξ. Ουτε καν εντάξει.