Εξαιρετικό, αξίζει να μελετηθεί. Καλοδουλεμένο, άριστα δομημένο, με υψηλό βαθμό ανιχνευσιμότητας της πληροφορίας με συνεχείς και σαφείς παραπομπές. Η σαφήνεια και η περιεκτικότητα χαρακτηρίζουν τις αναφορές στα γεγονότα, τις ερμηνείες και τα συμπεράσματα. Στο περιεχόμενο του ο συγγραφέας είναι ρηξικέλευθος και θαρραλέος, καθότι δεν φοβάται την «αιρετική» άποψη, πέρα από τις P.C. (Politically Correct) της εποχής μας απόψεις, αποφεύγοντας δέ,να χρησιμοποιήσει συναισθηματικά φορτισμένες εκφράσεις. Οι βασικές θέσεις: ΘΕΣΙΣ Ι: η αρχαία Ελληνική σοφία και η Αριστοτελική σκέψη κυρίως, αντίθετα με ό,τι "καθιερωμένο" και διδασκόμενο, δεν μεταφέρθη στην Δύση κυρίως από μεταφράσεις των αραβικών κειμένων. Οι γνώσεις των Ελλήνων κατ’αρχήν διατηρήθηκαν και επανακαλύφθηκαν στο Βυζάντιο, μεταφέρθηκαν δε, από Έλληνες μετανάστες στην Δύση, όλων των αιώνων "φυγάδες", μία αθόρυβη μετανάστευση αλλά καθοριστικής σημασίας καθότι οι άνθρωποι αυτοί και οι οικογένειές τους ήταν φορείς γλώσσας, πολιτισμού και βεβαίως γνώσεων και βιβλίων, όπως και Ελληνομαθείς Δυτικούς και ακολούθως μεταφράστηκε από εκεί και διαδόθηκε συστηματικά στην Δύση με αιχμή την μονή Saint Michel. ΘΕΣΙΣ ΙΙ: Ο χριστιανισμός της αποτελούσε μια ενότητα με τον χριστιανισμό της βυζαντινή Ανατολής και ο Ελληνισμός (αρχαίος και μεσαιωνικός) ήταν μέρος του πνευματικού της οικοδομήματος. Αναρωτιέται μάλλον ορθώς ο συγγραφέας πώς μπορούσε να μεταφερθεί η ελληνική φιλοσοφία από τους μουσουλμάνους αφού στην ισλαμική παράδοση, ο εκτός Κορανίου στοχασμός είναι αδιανόητος; Πώς θα μπορούσε να μεταφερθεί άλλωστε η φιλοσοφία και η επιστήμη από μια γλώσσα (όπως τα αραβικά) που δεν ήταν σε θέση να αποδώσει αφηρημένες έννοιες, με διαφορετική δομή από την Ελληνική; Μήπως η Δύση, της οποίας ένας θεμέλιος λίθος (ένας από τους τρείς) είναι η Αρχαία Ελλάδα, πρέπει να απαλλαχθεί από το σύνδρομο του Οριενταλισμού; Μήπως η Δύση δεν υπήρξε ποτέ «σκοτεινή»;