Το βιβλίο αυτό δεν "μεροληπτεί κάποιες φορές υπέρ του Βενιζέλου", αλλά είναι η ουσιαστικά οργανωμένη προσπάθεια παρουσίασης της βενιζελικής οπτικής της Ιστορίας. Άλλωστε ξεκίνησε να χρηματοδοτεί την έκδοση η ίδια η Έλενα Βενιζέλου που στη συνέχεια παράτησε το εγχείρημα για να συνεχίσει την χρηματοδότηση ο Λαμπράκης. Το έργο είναι σε πολλά σημεία ξεπερασμένο και η μελέτη του συνιστάται μόνο σε όσους θέλουν ψυχαναγκαστικά (όπως εγώ) να διαβάζουν τα πάντα για τον Διχασμό ή σε όσους θέλουν να έχουν μια σαφή εικόνα των εκάστοτε ιστοριογραφικών τάσεων. Η άλλη πλευρά σαφώς και έχει αντίστοιχα έργα να παρουσιάσει, όπως η Ιστορία των Ξενικών Επεμβάσεων, του Μάλαινου, ο 5ος τόμος της Διπλωματικής Ιστορίας της Ελλάδος, του Εντουάρ Ντριό, η Πολιτική Ιστορία του Σπύρου Μαρκεζίνη και η αρθρογραφία (70 άρθρα) του Ιωάννη Μεταξά στην Καθημερινή, που κυκλοφόρησε αργότερα σε βιβλίο.

Το βιβλίο δεν έχει καμία σχέση με \'\'ακροδεξιές\'\' που διάφοροι εμμονικοί ανακαλύπτουν παντού. Υπάρχουν μέσα εκτενή αποσπάσματα από τους ίδιους τους αρχαίους συγγραφείς, τους οποίους διάφοροι κουλτουριάρηδες προφανώς και δεν έχουν διαβάσει ποτέ. Φυσικά ο συγγραφέας δεν αποδεικνύει πουθενά ότι δεν υπήρχε γενικά ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα (φυσικά και υπήρχε και το αποδέχεται και ο ίδιος), απλώς δείχνει πως έχουν διαστρέψει την εικόνα διάφοροι καλοθελητές.

Στο συγκεκριμένο έργο ο συγγραφέας παρουσιάζει και αναλύει τα πεπραγμένα και την εν γένει πορεία των δύο προσωπικοτήτων που στιγμάτισαν την ιστορία της Κύπρου στα νεότερα χρόνια. Του αρχιεπισκόπου και μετέπειτα προέδρου Μακαρίου και του στρατηγού Γρίβα. Ο συγγραφέας με διεισδυτικότητα και αντικειμενικότητα επισημαίνει τα θετικά και τα αρνητικά, τα σωστά και τα λάθη των δύο αυτών προσώπων, ενώ παράλληλα αναλύει λεπτομερώς τα πολιτικά, στρατιωτικά και διπλωματικά γεγονότα, όσο και παρασκήνια εκείνης της εποχής, μέσω της χρησιμοποίησης μεγάλου όγκου ελληνικών και ξένων πηγών, πρωτογενών, αλλά και αδημοσίευτων έως τώρα. Επίσης δίνει απαντήσεις με συντριπτικά στοιχεία, στο τρίτομο έργο που πρόσφατα κυκλοφόρησε από Κύπριο συγγραφέα, ο οποίος παρουσίασε τα γεγονότα εντελώς στρατευμένα. Πρόκειται για ένα πρωτοποριακό έργο και πολύ σημαντικό για τον δυνητικό μελετητή της νεότερης ιστορίας της Κύπρου και της Ελλάδος. Το περιεχόμενό του, συνδυάζεται αρμονικά με τα βιβλία του ίδιου, \'\'Ελλάς και Κυπριακό Ζήτημα 1950-1975" και \'\'Δημήτριος Ιωαννίδης ο Μοιραίος\'\'.

Οι συνομιλίες Κεσσάνης – Αλεξανδρούπολης που έλαβαν χώρα τον Σεπτέμβριο του 1967 μεταξυ των τότε κυβερνήσεων Ελλάδος και Τουρκίας, έχουν τροφοδοτήσει από τότε μια ατελείωτη μυθολογία για το τι ελέχθη, τι συμφωνήθηκε, γιατί απέτυχαν κλπ. Η συγκεκριμένη μυθολογία περιστρέφεται γύρω από θεωρίες του τύπου ότι τότε αποφασίστηκε η απόσυρση της λεγόμενης ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο ή ότι τότε αποφασίστηκε η διχοτόμηση της Κύπρου. Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει τα πρακτικά εκείνων των συνομιλιών όπως τα τήρησε τότε, ανώτερος υπάλληλος του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών και είχαν κυκλοφορήσει σε μορφή βιβλίου, στην αγγλική γλώσσα, από τουρκικό εκδοτικό οίκο το 1998. Για πρώτη φορά μεταφράζονται στα ελληνικά και παρουσιάζονται στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Το πλεονέκτημα αυτής της έκδοσης είναι το γεγονός ότι η πηγή του κειμένου είναι η τουρκική πλευρά, άρα απομακρύνει την πιθανότητα να παρουσιάζει η ελληνική πλεύρά μια βολική γι’αυτήν, εκδοχή των γεγονότων. Στα θετικά της έκδοσης, η ύπαρξη προλόγου, επιλόγου και υποσημειώσεων του επιμελητή, που δίνουν το ακριβές ιστορικό πλαίσιο, ώστε ο αναγνώστης να μπει στο κλίμα. Σίγουρα κάποιοι θα στενοχωρηθούν με την ανάγνωση αυτού του βιβλίου και με την συνειδητοποίηση πως άλλος ένας μύθος στον οποίο πίστευάν, κατέρρευσε, αλλά η ιστορική αλήθεια είναι υπεράνω ιδεοληψιών, εμπαθειών κλπ αρνητικών καταστάσεων.

Σίγουρα θα είναι χρήσιμο βιβλίο, διότι φαντάζομαι ότι θα έχει ρητορικά σχήματα που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος ώστε να πείθει τον κόσμο απόλυτα. Όπως και νά\'χει, σίγουρα είναι τέχνη το να βρίζεις ένα κόμμα συνεχώς, στη συνέχεια να γίνεσαι μέλος αυτού και παρόλα αυτά να συνεχίζεις να πείθεις κόσμο να σε ψηφίζει διαρκώς!

Ασχέτως αν κάποιος συμπαθεί τον Παπαδόπουλο ή όχι, η Ιστορία θα πρέπει να γράφεται με αντικειμενικότητα και ψυχραιμία. Το ότι ο Παπαδόπουλος και οι Απριλιανοί γενικότερα, ΔΕΝ ήταν πράκτορες της CIA, το παραδέχτηκε προσφάτως μέχρι και το ΚΚΕ με το καινούριο του Δοκίμιο Ιστορίας, αλλά αυτά μάλλον είναι ψιλά γράμματα για κάποιους σχολιαστές που \'\'αφηγούνται ιστορίες\'\'(μάλλον παραμύθια)οι οποίοι αφήνουν σωρηδόν τοξικά σχόλια σε βιβλία που είναι προφανές ότι δεν έχουν διαβάσει καν.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί την διδακτορική διατριβή του συγγραφέα, κυκλοφόρησε ως βιβλίο στα αγγλικά το 1971 από το Ινστιτούτο Μελετών Χερσονήσου του Αίμου και μεταφράστηκε στα ελληνικά μόλις το 2011 ως συνεργασία του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών \'\'Ελευθέριος Βενιζέλος\'\' και των εκδόσεων Πατάκη. Αποτελεί την πληρέστερη μελέτη των σχέσεων της Ελλάδος με τις χώρες της Αντάντ για την περίοδο που αναφέρει ο υπότιτλος (1η Αυγούστου 1914 - 25η Σεπτέμβριου 1916), άρα ο αναγνώστης αποκτά πλήρη εικόνα των σχέσεων και διαπραγματεύσεων τόσο των βενιζελικών, όσο και των αντιβενιζελικών κυβερνήσεων με την Αντάντ για εκείνη την περίοδο. Ο συγγραφέας βασίστηκε κυρίως στα αδημοσίευτα αρχεία των υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδος, Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας, αλλά και σε πολλές ακόμη πρωτογενείς και δευτερογενείς πηγές, ελληνικές και ξένες. Είναι κρίμα πραγματικά που δεν επεκτάθηκε ο συγγραφέας τουλάχιστον μέχτι το έτος 1917, δίότι η τεκμηρίωσή του είναι η μέγιστη δυνατή, η δε αντικειμενικότητά του, σπανίζει ανάμεσα στους επίδοξους συγγραφείς για εκείνη την εποχή. Το συνιστώ θερμά σε σχολιαστες εδω, των οποίων μέχρι πρόσφατα θαύμαζα τα σχόλιά τους, λόγω της εμβρίθειας και της αντικειμενικότητάς τους, αλλά διαπιστώνω ότι δυστυχώς πλέον έχουν γίνει μονομερείς θαυμαστές του Βενιζέλου, στα όρια της εξαλλοσύνης. Το περιεχόμενο του βιβλίου συνδυάζεται αρμονικά με το περιεχόμενο του Greece And The Great Powers 1914-1917, του Γιώργου Β. Λεονταρίτη, το οποίο κυκλοφόρησε στα αγγλικά το 1974, επίσης από το ΙΜΧΑ ακι δυστυχώς δεν μεταφράστηκε ποτέ στα ελληνικά.

Άλλο ένα βιβλίο του μετρ της συνωμοσιολογικής ιστορίας, Δημήτρη Μιχαλόπουλου, με όλα τα γνωστά υλικά. Μασόνοι, Εβραίοι, όλα είναι αποτελέσματα συνωμοσιών, όλα είναι στημένα εξ αρχής κλπ κλπ. Εν τω μεταξύ ο συγγραφέας είναι πανεπιστημιακός καθηγητής Ιστορίας, οπότε, αυτά να τα βλέπουν διάφοροι που ισχυρίζονται πως αντικειμενική ιστορία μπορούν να γράψουν μόνο οι \'\'ειδικοί\'\'! Η συγγραφή ιστορίας όμως δεν είναι τόσο θέμα ειδίκευσης, όσο θέμα προθέσεων και χαρακτήρα. Είναι δηλαδή ζήτημα του αν όντως θες να είσαι δίκαιος και αντικειμενικός, ή απλά στρατευμένος και προπαγανδίστής. Η απόκτηση πτυχίου, μεταπτυχιακού ή και διδακτορικού στην Ιστορία δεν σε κάνει εξ ορισμού αντικειμενικό ή καλών προθέσεων, το μόνο που κάνει, είναι να σε εφοδιάζει με κάποιες γνώσεις και κάποια μεθοδολογία συγγραφής και τεκμηρίωσης. Αν λοιπόν είσαι εφοδιασμένος με αυτά τα εργαλεία, θα γράψεις αξιόλογη Ιστορία εφόσον έχεις πρόθεση να είσαι αντικειμενικός, αλλιώς, απλά θα γράψεις Ιστορία με πιο πειστικό προπαγανδιστικό τρόπο.

Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί επαυξημένη/εμπλουτισμένη επανέκδοση, παλαιότερου έργου του συγγραφέα και αποτελεί την πιο αναλυτική, τεκμηριωμένη και εν τέλει ολοκληρωμένη μελέτη που υπάρχει για το λεγόμενο Κυπριακό Ζήτημα, στην πιο κρίσμη περίοδό του (1950-1975). Πλήρης ανάλυση των πολιτικών, στρατιωτικών και διπλωματικών γεγονότων εκείνης της περιόδου, με χρησιμοποίηση πολύ μεγάλου όγκου και εύρους πηγών (πρωτογενών, δευτερογενών αλλά και αδημοσίευτων). Έργο απαραίτητο για τους μελετητές και ερευνητές της ιστορίας εξωτερικής πολιτικής/διεθνών σχέσεων, αλλά και της νεοελληνικής ιστορίας γενικότερα.

Πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο βιβλίο σχετικά με την ιστορία και το περιεχόμενο της μεταπολιτευτικής παραγωγής βιβλίων, προερχόμενης από εκδοτικούς οίκους της λεγόμενης \'\'άκρας δεξιάς\'\' και του εθνικιστικού (αλλά και εθνικοσοσιαλιστικού) χώρου γενικότερα. Η συγγραφέας είναι σαφώς αντίθετη ιδεολογικά με το αντικείμενο της έρευνάς της, αλλά προσεγγίζει το θέμα επιστημονικά. Το βιβλίο θα άξιζε 5 αστέρια, αν μείωνε ελαφρώς τον αριθμό των σελίδων που αναφέρονται σε ξένους (ευρωπαϊκούς) εκδοτικούς οίκους και αν δεν είχε κάποια χτυπητά λάθη (σελ. 234 για την ιδεολογία του ΛΑ.Ο.Σ., σελ. 201 για τον Δημήτρη Ευαγγελίδη, σελ. 142 για τον Δημήτρη Μιχαλόπουλο και την δήθεν συγγένειά του με τον Γρηγόρη Μιχαλόπουλο, σελ. 198 για τον Nors Josephson και μερικά ακόμη) που εντούτοις θεωρώ ότι δεν έγιναν εσκεμμένα, αλλά ήταν αποτέλεσμα ελλιπούς έρεύνης.