Εξαιρετικό βιβλίο, όπως και το προηγούμενο του ίδιου συγγραφέα. Περιγράφεται με τρόπο κατανοητό η φιλοξενία στον Derrida και οι θέσεις του τεκμηριώνονται με παραθέματα(από ποικίλα έργα του Γάλλου στοχαστή), γεγονός που διευκολύνει μη εξοικειωμένο, με τη σκέψη του φιλοσόφου, αναγνώστη. Ένα άλλο θετικό στοιχείο είναι η σύνδεση των κειμένων του Derrida με άλλα, όπως αυτά του Levinas. Επίσης σημαντική είναι η προέκταση του στοχασμού σε άλλα ζητήματα όπως η στάση απέναντι στα ζώα. Η σημαντικότερη όμως συμβολή του βιβλίου είναι η κριτική εκ των έσω στα εξεταζόμενα κείμενα, καταδεικνύεται πώς το ίδιο το φιλοσοφικό κείμενο αντιφάσκει με τις διακηρύξεις του.

Το οπισθόφυλλο είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικό σχετικά με το περιεχόμενο του βιβλίου. Η περιγραφική διάσταση του έργου είναι εξαιρετική, η μελέτη του υλικού για την αντίληψη περί ξένου, είναι πειστική, αλλά η κανονιστική του, έχει κάποια προβλήματα. Στο έργο προτείνεται η μέση οδός μεταξύ νεωτερικότητας και μετανεωτερικότητας. Ασκείται κριτική στην πρώτη για το δογματισμό της και στη δεύτερη για τον αποφατισμό και τη συνεπακόλουθη έλλειψη κριτηρίου για την αξιολόγηση του Άλλου. Η κριτική έχει βάση, αλλά η οδός που προτείνεται είναι ασαφής. Η βασική θέση στηρίζεται στη σύνδεση του εαυτού με τον Άλλο. Εφόσον και ο εαυτός δύναται να γίνει Άλλος, ο φόβος και η βία προς τον ξένο δεν είναι επιτρεπτή, διότι ο ξένος δεν είναι απειλητικότερος από το Εγώ, αλλά και ο ξένος από την άλλη λόγω αυτής της σύνδεσης δεν είναι υπερβατικός και επομένως μπορεί και πρέπει να κριθεί με κάποια κριτήρια για τις πράξεις του. Σε πρακτικό επίπεδο όμως δεν προτείνεται κάτι συγκεκριμένο. Ναι μεν δεν πρέπει να υπάρχει καχυποψία απέναντι στον ξένο, αλλά ούτε και άκριτη υποδοχή του, ούτε δαιμονοποίηση ούτε ιεροποίηση του, αλλά δεν διασαφηνίζεται ποια πρέπει να είναι η στάση απέναντι του. Πιθανότατα πρέπει να γίνει αποδεκτός και εφόσον γίνει απειλητικός να υπάρξει αντίσταση, αλλά το πότε ξεκινά η απειλή και ποια είναι τα όρια μεταξύ κριτικής στάσης και καχυποψίας, είναι δυσδιάκριτα, με αποτέλεσμα να μην προτείνεται λύση σε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα.

Εξαιρετικό βιβλίο. Ένα από τα κεντρικά θέματα του κειμένου είναι η ιστορία και η ερμηνεία της. Μέσα από την εναλλαγή της εστίασης και το λογοτεχνικό γένος του επιστολικού μυθιστορήματος η γραμμική χρονικότητα καταρρίπτεται και ανακύπτει το ερώτημα τόσο της ερμηνείας της Ιστορίας(ολιστική προσέγγιση), αν πίσω από τα γεγονότα υπάρχει μια χεγκελιανή δυναμική πορεία (κατά τον Μαρσέλο),ή αν τα παρελθοντικά συμβάντα επιδρούν στο μέλλον του υποκειμένου (σχετικιστική προσέγγιση) και το αντίστροφο (κατά τον Ταρντέφσκι) όσο και της ιστορίας της αφήγησης, εν τέλει ποιος είναι ο αφηγητής του έργου, ο Οσόριο, ο οποίος προφητεύει το μέλλον, ο Αροσένα, ο οποίος αποκρυπτογραφεί τις παρελθούσες συνομιλίες, ο Μαρσέλο που ανασυνθέτει την ιστορία του Οσόριο υπό την παροντική προοπτική ή ο Ρένσι ο οποίος δημοσιεύει τις επιστολές; Τα όρια είναι δυσδιάκριτα και στις δύο περιπτώσεις, υποβάλλοντας τη συγγένεια Ιστορίας και λογοτεχνίας ως προς την ερμηνευτική.

Το βιβλίο συνοψίζει θεωρίες διαφορετικών στοχαστών περί μνήμης, όπως ο Πλάτωνας,ο Χιούμ, ο Φρόιντ, ο Ντελέζ και άλλοι. Επίσης παρατίθενται και κριτικές άλλων φιλοσόφων στις παραπάνω θέσεις. Αν κάποιος/-α θέλει να μάθει τι έχει ειπωθεί για τη γνωσιολογική πλευρά της μνήμης, είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο.

Ο Umberto Eco παρουσιάζει μια λίστα από και για τις λίστες. Πέρα από την κατηγοριοποίηση με βάση το περιεχόμενο (φέρνει λόγου χάρη παραδείγματα πινάκων και κειμένων, τα οποία απαριθμούν τοπία ή αντικείμενα), διακρίνει τα είδη της λίστας με βάση τη λειτουργία τους και τη δομή της κατηγοριοποίησης (αυστηρή ή χαοτική). Με αυτόν τον τρόπο και με την αλληλοεπικάλυψη κάποιων κατηγοριών των λιστών, φανερώνεται η αυθαιρεσία (επομένως και η αποφυσικοποίηση) της ταξινόμησης και των επιμέρους κατηγοριών. Στα θετικά συγκαταλέγονται και τα προσεκτικά επιλεγμένα παραδείγματα των εκάστοτε καταλόγων. Αξίζει να αναφερθεί και η προσεγμένη ελληνική έκδοση του βιβλίου, το οποίο έχει τυπωθεί σε καλής ποιότητας illustration χαρτί, γεγονός σημαντικό για τη θέαση των πινάκων.

Βασική θέση του Todorov είναι ότι η λογοτεχνία βρίσκεται σε κίνδυνο διότι οι εκπαιδευτικοί θεσμοί(και ιδιαίτερα το πανεπιστήμιο) προωθούν μόνο τη φορμαλιστική προσέγγιση της λογοτεχνικής ερμηνείας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση(δεν εννοεί ότι αυτή πρέπει να παραγκωνιστεί αλλά να μην είναι η μοναδική προσέγγιση σε αυτό το επίπεδο), με αποτέλεσμα να παραβλέπεται η ηθική λειτουργία της λογοτεχνίας. Δηλαδή η επικοινωνία με τον Άλλο και με τον κόσμο. Αντιτίθεται λοιπόν σε προσεγγίσεις που εστιάζουν μόνο στην αυτοαναφορική διάσταση του λογοτεχνικού έργου. Αυτές δεν ωθούν τους νέους στην ανάγνωση.
Η σύνδεση της αυτοαναφορικής στροφής με τον προοπτικισμό του Nietzsche είναι ατυχής. Το γεγονός ότι το νόημα δεν είναι σταθερό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η λογοτεχνία δεν αφορά τον κόσμο και ότι τηρείται μια στάση εποχής, αλλά μπορεί να σημαίνει ακριβώς το αντίθετο, ότι, δηλαδή, η λογοτεχνία είναι το πρότυπο για τη ζωή, λόγω ακριβώς της διαφορετικής προοπτικής. Ούτε η σύνδεση του μηδενισμού με τον σολιψισμό λόγω της άρνησης της κοινότητας του κόσμου είναι ιδιαίτερα ισχυρή. Η περιγραφή μιας δυστοπίας δεν σημαίνει ότι αποφεύγεται η αναφορά στον κόσμο, ούτε ότι υπάρχει στροφή στον ναρκισσισμο λόγω της φυγής από τον κόσμο. Μπορεί να είναι η προβολή ενός κόσμου και επομένως δύναται να λειτουργήσει επικοινωνιακά.

Η παρουσίαση στο οπισθόφυλλο είναι αρκετά κατατοπιστική. Παρουσιάζονται οι επικρατούσες γλωσσολογικές θεωρήσεις και προβάλλεται η διαφορά της προτεινόμενης θεωρίας από αυτές. Κάθε εκφώνημα εντάσσεται σε ένα ιστορικό πλαίσιο, όντας ένας κρίκος στην αλυσίδα προγενέστερων και μεταγενέστερων εκφωνημάτων, τα οποία θα πυροδοτήσει. Εντάσσεται λοιπόν σε ένα διαλογικό πλαίσιο που λαμβάνει υπόψιν και το δέκτη και εν γένει το επικοινωνιακό πλαίσιο. Επίσης δεν παραβλέπεται ότι κάθε εκφώνημα αποτελεί μια ιδεολογική έκφραση των κοινωνικών ομάδων και επομένως έχει ένα συγκρουσιακό χαρακτήρα. Το βιβλίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια εκτενέστερη εκδοχή του δοκιμίου \'\'Προβλήματα των ειδών του λόγου\'\' του Mikhail Bakhtin. Μπορεί να διαβαστεί εύκολα και από μη εξοικειωμένους,στη γλωσσολογία, αναγνώστες.

Καταπληκτικό βιβλίο!! Δεν είναι απλά ένα ιστορικό μυθιστόρημα, ούτε ένα που εστιάζει στη δράση, αλλά ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα. Φαινομενικά περιγράφει μία θεωρία συνωμοσίας στην οποία εμπλέκονται οι Ναΐτες ιππότες και άλλα τάγματα που ξεκίνησαν από αυτούς, όμως σε ένα δεύτερο επίπεδο, το βιβλίο αφορά τη διακειμενικότητα και τη λειτουργία της. Αυτό αφορά τόσο την πλοκή όσο και τη μορφή, τα αρχεία του Μπέλμπο είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα διαφωνίας. Επίσης προσφέρεται και για στοχασμό σχετικά με τις ερμηνευτικές πρακτικές, αφού αντιπαραθέτει την δεσπόζουσα σήμερα ορθολογική προσέγγιση και αυτή της Αναγέννησης. Στα θετικά συγκαταλέγεται και ο ρυθμός. Ενώ η δράση του παρόντος της αφήγησης που είναι στατική, στις εγκιβωτισμένες αφηγήσεις, όπως στην ιστορία των Ναϊτών, είναι ιλιγγιώδης, με αποτέλεσμα να μην ατονεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη, ακόμα όμως και σε άλλα σημεία, όπως στα αρχεία του Μπέλμπο, που η είναι στατική (μια περιγραφική παύση), λόγω του κρυπτικού χαρακτήρα που υποβάλλεται, το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο. Επιπλέον, οι χαρακτήρες εξελίσσονται μαζί με την αφήγηση. Εν ολίγοις, είναι το καλύτερο μυθιστόρημα του Umberto Eco.

Δεν θα έλεγα ότι η περιγραφή στο οπισθόφυλλο είναι ακριβής. Το έργο αποτελεί περισσότερο μια σκληρή απεικόνιση της ύπαρξης. Το ειδυλλιακό είναι παροδικό και αυτό που αποτέλεσε πηγή ευτυχίας μετατρέπεται σε πηγή δυστυχίας, είναι μια μεταμφίεση. Η ύπαρξη είναι ένα βάρος για το ίδιο άτομο και για τους άλλους. Η γραφή έχει κάποιο ενδιαφέρον, για παράδειγμα, η χρήση κοφτών προτάσεων στον μονόλογο του ήρωα, φαίνεται να συνδηλώνει την ταραχή του.

Εξαιρετικό βιβλίο. Μια κριτική ματιά στο ΄΄΄Περί Γραμματολογίας΄΄ του Jacques Derrida και εν γένει στην αποδόμηση ως αναγνωστική πρακτική. Στα θετικά συγκαταλέγονται: η πολύπλευρη περιγραφή της αποδομητικής πρακτικής (περιγράφονται τα στάδια της ανάγνωσης, η διαφορά από άλλου είδους αναγνωστικές πρακτικές όπως η ψυχαναλυτική ερμηνεία κ.α.), η σαφήνεια (όσο μπορεί να υπάρξει μέσα στο ''γλωσσικό μηχανισμό΄΄) στην περιγραφή των θέσεων του Derrida και αυτών του συγγραφέα, τα διαφωτιστικά παραθέματα από ποικίλα έργα του φιλοσόφου, τα οποία όχι μόνο υποστηρίζουν την ερμηνεία, αλλά βοηθούν και τον αναγνώστη, που δεν έχει έρθει σε επαφή με το έργο του στοχαστή. Θεωρώ ότι είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο τόσο για κάποιον/-α μελετή/-τρια, δεδομένου ότι παίρνει θέση για πολυσυζητημένα θέματα, όπως η ύπαρξη ή όχι υπερερμηνείας στην αποδομητική ανάγνωση (μέσω παραθεμάτων του Derrida και της περιγραφής της λειτουργίας του αναδιπλασιαστικού σχολίου, υποστηρίζεται ότι δεν υπάρχει υπερερμηνεία, δηλαδή δεν μπορεί ο αποδομητής να λέει ό,τι θέλει), όσο και για όποιον/-α επιθυμεί να μάθει για την αποδομητική ανάγνωση.