ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ > ΞΕΝΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ > ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ
«Πριν από εκατόν τριάντα χρόνια η Αλίκη, αφού επισκέφθηκε τη χώρα των θαυμάτων, μπήκε σ' έναν καθρέφτη για να ανακαλύψει τον κόσμο από την ανάποδη. Αν η Αλίκη ξαναγεννιόταν στις μέρες μας, δεν θα χρειαζόταν να περάσει πίσω από τον καθρέφτη, θα ήταν αρκετό να ρίξει μια ματιά έξω από το παράθυρο». Με το συγκλονιστικό βιβλίο του "Ένας κόσμος ανάποδα", στην αναθεωρημένη μετάφραση της Γεωργίας Ζακοπούλου, ο πολυβραβευμένος Ουρουγουανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Εδουάρδο Γκαλεάνο, αποφασίζει να μας ξαναστείλει στο σχολείο. Σε ένα σχολείο που...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΑΡΧΗ
«Η Αρχή», ο πρώτος τόμος της τριλογίας «Μνήμη της φωτιάς», μιλά ακριβώς για όλα όσα ο δυτικός κόσμος αγνοούσε και αγνοεί. Μέσα από ένα «αληθινό παραμύθι», ο συγγραφέας παραδίδει μαθήματα πολιτικής ιστορίας, κοινωνιολογίας και λαογραφίας, χρησιμοποιώντας την ποίηση, την αφήγηση και τη δημοσιογραφία. Με τον πρώτο αυτόν τόμο, ο Γκαλεάνο «κάνει την αρχή» για να δοθεί ένα τέλος στη στρέβλωση της αλήθειας και της ιστορίας. Ο τόμος αυτός καταγράφει την ιστορία της Λατινικής Αμερικής από την προκολομβιανή εποχή ως τις αρχές του 18ου αιώνα. Το ταξί...
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΥΝΑΙΚΕΣ
«Αν είχε γράψει η Εύα τη Γένεση, πώς να ήταν άραγε η πρώτη νύχτα έρωτα του ανθρώπινου γένους; Η Εύα θα άρχιζε δηλώνοντας πως δεν είχε γεννηθεί από κανένα παΐδι, ότι δεν γνώριζε κανέναν όφι, ότι δεν πρόσφερε μήλα σε κανένα, και ότι ο Θεός δεν της είπε ποτέ ότι θα κοιλοπονάει στη γέννα, κι ότι ο άντρας θα είναι το αφεντικό. Όλα αυτά είναι σκέτα ψέματα, δηλώσεις του Αδάμ στον Τύπο». Οι "Γυναίκες" είναι ο ύστατος αποχαιρετισμός του Εδουάρδο Γκαλεάνο στους αναγνώστες του, αποχαιρετισμός εσπευσμένος, μια και ο ίδιος δεν πρόλαβε να δει τυπωμένο τ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΥΝΗΓΟΣ ΙΣΤΟΡΙΩΝ
Η τριλογία μου «Μνήμη της φωτιάς» γεννήθηκε από ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη. Διαβάζοντας τον μεγάλο Έλληνα ποιητή από την Αλεξάνδρεια, ένιωσα μια πρόκληση: γιατί να μη δω τον κόσμο μέσα από την κλειδαρότρυπα; Γιατί να μη γράψω για το παρελθόν, να μην αφηγηθώ τη μεγάλη Ιστορία, μέσα από τη μικρή ιστορία; Στο ποίημα του Καβάφη, η νίκη του Μάρκου Αντώνιου στην Ελλάδα περιγράφεται από έναν φτωχό μικροπωλητή, ανεβασμένο στο γαϊδουράκι του, που διαλαλεί την πραμάτεια του, και δεν τον ακούει κανείς. Σε μια από τις περιοδείες μου ως αφηγητή...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΝΑΒΕ ΤΑ ΦΩΤΑ
Ο Φελισμπέρτο Ερνάντες, ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του φανταστικού διηγήματος της Λατινικής Αμερικής γράφει τις ιστορίες του, που ξεδιπλώνονται σαν όνειρο, συνδυάζοντας τη μελαγχολία του μοναχικού ανθρώπου με το καταλυτικό χιούμορ, με πρώτη ύλη τα προσωπικά του βιώματα: ένας συγγραφέας που διαβάζει αδιάφορα τις ιστορίες του ενώπιον ενός κοινού που τον κάνει να πλήττει, ένα μπαλκόνι που αυτοκτονεί από ζήλια, μια μικροκαμωμένη κυρία που θρηνεί τον χαμένο έρωτά της ακούγοντας να της παίζουν πιάνο σε μια σκοτεινή τραπεζαρία, η αγ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΝΑΥΠΗΓΕΙΟ
Ο Λάρσεν επιστρέφει στη Σάντα Μαρία ύστερα από πέντε χρόνια αναγκαστικής απουσίας, γκριζομάλλης, γερασμένος, με αισθητά τα σημάδια της παρακμής. Σαν ύστατη διέξοδο δέχεται να αναλάβει τη διεύθυνση μιας χρεοκοπημένης επιχείρησης: ενός ερειπωμένου ναυπηγείου. Η φάρσα συμπληρώνεται με την απόφασή του να φλερτάρει τη μισότρελη κόρη του ιδιοκτήτη του ναυπηγείου. «Το ναυπηγείο», έργο-σταθμός στη λατινοαμερικανική λογοτεχνία, καταπιάνεται με το θέμα που κυριαρχεί σε ολόκληρο το έργο του μεγάλου Ουρουγουανού συγγραφέα: την αποτυχία κάθε ανθρώπινου...
Διαβάστε περισσότερα...

ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΕΡΩΤΑ, ΤΡΕΛΑΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ
Φόνοι, αναπάντεχοι θάνατοι, μοιραίες συμπτώσεις, νοσηροί και ματαιωμένοι έρωτες, παράξενες ασθένειες, παραισθήσεις και παραληρήματα, φρίκη μπροστά στο αναπόδραστο, κίνδυνοι που παραμονεύουν στην πεδιάδα, στο παρθένο δάσος αλλά και στα πιο καλοβαλμένα σπίτια, συνθέτουν το ιδιότυπο όσο και συναρπαστικό σύμπαν του θεμελιωτή του ισπανοαμερικάνικου διηγήματος Οράσιο Κιρόγα (1878 - 1937), του Πόε της Λατινικής Αμερικής, όπως εύλογα χαρακτηρίζεται, ο οποίος συνδυάζει με μοναδικό τρόπο το ύφος και τη θεματολογία του Αμερικανού μετρ του τρόμου, του...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΠΙΘΗΚΟΣ GREEN
«Όμως ο Green - έτσι τον λένε τον χιμπαντζή μας, ο ίδιος μας το είπε - σκέφτεται και μιλάει. Έχω προσπαθήσει με κάθε τρόπο να μεταδώσω αυτή την αλήθεια στον κόσμο αλλά, μέχρι στιγμής, δεν βρήκα καμία αξιόλογη ανταπόκριση. [...] Μετά από πολλές προσπάθειες, λοιπόν, κατάφερα να συγκεντρώσω το υλικό που τώρα αφήνω στην κρίση του αναγνώστη. Πρόκειται για την αυτοβιογραφία του Green, του χιμπαντζή, όπως τη διηγήθηκε ο ίδιος. [...] Ορκίζομαι στο λόγο της τιμής μου, μ’ όλο το βάρος που φέρει μια τέτοια δήλωση, ότι ο δικός μου ρόλος περιορίστηκε σ...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΑΙΩΝΑΣ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ
Ο ΑΙΩΝΑΣ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΗΣ τριλογίας του Εδουάρδο Γκαλεάνο "Μνήμη της φωτιάς", ενός επικού εγχειρήματος, με όπλο την ιστορία και τη λογοτεχνία, να ανακτηθεί και να αποκατασταθεί η κατακερματισμένη μνήμη της Λατινικής Αμερικής αλλά και της αμερικανικής ηπείρου γενικότερα. "Ο αιώνας του ανέμου" είναι ο 20ος αιώνας, που στο βιβλίο αρχίζει το έτος 1900 στο άσημο χωριουδάκι Σαν Χοσέ ντε Γκράσια του Μεξικού, όπου οι κάτοικοί του προετοιμάζονται για το τέλος του κόσμου. Το τέλος όμως δεν θα 'ρθει η ζωή συνεχίζε...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ
"Δεν ξέρω που γεννήθηκα, /μήτε ποιος είμαι. Δεν ξέρω από πού έρχομαι, μήτε πού πάω. Ένα κλαδί είμαι, από πεσμένο δέντρο, αλλά δεν ξέρω το μέρος που έπεσε. Πού βρίσκονται οι ρίζες μου; Ποιανού δέντρου κλωνάρι είμαι;" Με αυτό το λαικό τραγούδι από την Κολομβία αρχίζει το δεύτερο μέρος της Μνήμης της φωτιάς, της επικής τριλογίας του Εδουάρδο Γκαλεάνο, ο οποίος αποδύεται σε ένα ταξίδι στην ιστορία με στόχο "να συμβάλει στη διάσωση της λεηλατημένης μνήμης ολόκληρης της Αμερικής, αλλά κυρίως της Λατινικής Αμερικής, γης αγαπημένης και περιφρονημέ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΑΦΗΓΟΥΝΤΑΙ
Το νέο βιβλίο του Εδουάρδο Γκαλεάνο είναι το "προσωπικό ημερολόγιο" του μεγάλου Ουρουγουανού συγγραφέα: κάθε μέρα του χρόνου αφηγείται και μια μικρή ιστορία, ένα στιγμιότυπο της μεγάλης ανθρώπινης περιπέτειας που διατρέχει όλες τις εποχές και όλους τους πολιτισμούς τριακόσιες εξήντα έξι ιστορίες για την πολιτική, για τη ζωή, για το μεγαλείο ή το όνειδος διασήμων και ασήμων, για μικρούς και μεγάλους αγώνες, μαζί με σχόλια που συνδέουν το χθες με το σήμερα και φανερώνουν τον κρυφό μίτο της ιστορίας. Ο μεστός και ευθύβολος λόγος του Γκαλεάνο...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ
Ένα ξεχαρβαλωμένο τραπέζι, μερικοί τυπογραφικοί χαρακτήρες από ξύλο ή μολύβι, ένα πιεστήριο σαν εκείνο που ίσως χρησιμοποιούσε και ο Γουτεμβέργιος: είναι το εργαστήρι του Χοσέ Φρανσίσκο Μπόρχες στο χωριό Μπεσέρος της βορειοανατολικής Βραζιλίας, στην ενδοχώρα. Μυρωδιά από μελάνι και ξύλο. Τα δεμάτια οι ξύλινες πλάκες περιμένουν τη σειρά τους, ενώ τα φρέσκα χαρακτικά, που μόλις έχουν πάρει μορφή, στεγνώνουν κρεμασμένα στα σύρματα. Ο Μπόρχες με κοιτάει δίχως να λέει τίποτα, το πρόσωπό του ίδιο χαρακτικό. [...] Πάω στο εργαστήρι του για να του...
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
"Εκείνη τη στιγμή έστρεψε το βλέμμα προς μια εφημερίδα που κάποιος είχε αφήσει επάνω στο διπλανό τραπεζάκι, ανοιχτή στις μεσαίες σελίδες. Άξαφνα, συνοφρυώθηκε παραξενεμένος, άρπαξε απότομα την εφημερίδα κι άρχισε να μασουλάει το νύχι του αντίχειρα, απορροφημένος εντελώς από την ανάγνωση. Βυθίστηκε στο κείμενο της ανοιχτής σελίδας και παράτησε σύξυλο τον συνομιλητή του. Ξεχνώντας την επιστροφή του στην Αθήνα και κάθε στοιχειώδη ευγένεια, σηκώθηκε σιγά σιγά σαν κουρδιστό παιχνίδι. Χωρίς να διακόπτει το διάβασμα, έκανε μερικά βήματα. Ακούμπησ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΙΔΑ ΝΑ ΦΤΑΝΕΙ ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΣ
«Στα παιδικά μου χρόνια, στους τοίχους της κάμαρας της γιαγιάς κρεμόταν μια συλλογή από οικογενειακά πορτρέτα, όμως πάνω από το προσκεφάλι της ξεχώριζαν δύο πίνακες ίδιου σχεδόν μεγέθους, με περίτεχνες και αστραφτερές κορνίζες: ένας Χριστός του εμπορίου με όψη θλιμμένου και άφυλου Σκανδιναβού, και ο Γκαριμπάλντι, επίσης ξανθός αλλά με αρρενωπή όψη, λευκό πόντσο και κόκκινο πουκάμισο". «Και πώς μου ζητάτε να γράψω εγώ την αυτοβιογραφία μου; Πρέπει κάποιος να είναι διάσημος γι' αυτό: ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο Στέφαν Τσβάιχ...»...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥ
Η εξορία με έμαθε να έχω όλο και μεγαλύτερη μετριοφροσύνη και υπομονή. Πιστεύω πως η εξορία είναι μια πρόκληση. Αρχίζει σαν περίοδος τιμωρίας, με αφετηρία μια ανικανότητα ή μια ήττα, και χρειάζεται πολλή ταπεινοφροσύνη και υπομονή για να μετατραπεί σε χρόνο δημιουργίας, και να την αποδεχτείς σαν ένα νέο μέτωπο αγώνα. Τότε καταφέρνεις να κοιτάξεις μπροστά, και ανακαλύπτεις πως η νοσταλγία είναι καλή, ένα δώρο, σημάδι πως δεν γεννήθηκες σε σύννεφο, όμως η ελπίδα είναι ακόμη καλύτερη. Εναλλάσσοντας ρεπορτάζ προσωπογραφικές βινιέτες, συνεντεύξ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΩΝ
«Δεν μας χαρίζει γέλιο ο έρωτας, όταν φτάνει στα βάθη του ταξιδιού του, στα ύψη της πτήσης του: στα βάθη, στα ύψη, μας αποσπά βογκητά και στεναγμούς, φωνές πόνου, ακόμη κι αν είναι πόνος χαρούμενος, και, αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν υπάρχει τίποτε το παράξενο, γιατί η γέννηση είναι μια χαρά που πονάει. Μικρό θάνατο αποκαλούν στη Γαλλία την κορύφωση του αγκαλιάσματος, που μας ενώνει θραύοντάς μας και μας βρίσκει χάνοντάς μας και μας αρχίζει τελειώνοντάς μας. Μικρό θάνατο τον αποκαλούν μέγας όμως, παμμέγιστος πρέπει να είναι, αν μας γεννάει...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΟ ΦΤΕΡΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑΓΑΛΟΥ
«Η Μπίνι, ακόμα κι αν δεν χρειαζόταν χρήματα, κάθε φορά που περνούσε από ένα αυτόματο τραπεζικό μηχάνημα σταματούσε κι έκανε αναλήψεις. Ύστερα έδινε τα χαρτονομίσματα στον Άλντο για να τα ξαναβάλει στο λογαριασμό της. Δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Ήταν κάτι απίθανο. Έβαζες την καρτούλα, πατούσες μερικά κουμπιά κι έβγαιναν τα χαρτονομίσματα. Τι μαγεία, τι χαρά! Και η Μπίνι ένιωθε άλλος άνθρωπος. Δεν ήταν πια το άτυχο κοριτσάκι, με τον μπαμπά της που είχε φύγει στον πόλεμο, με την άσπλαχνη μάνα, με τα μπαλωμένα φορεματάκια, τις κακές δασκάλες...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗ ΜΑΔΡΙΤΗ
«Άκουγα την λέξη «τρένο» και πονούσα. Την θυμόμουν με τα δάκρυά της, με τις μπούκλες των μαλλιών της ανάκατες εκείνο το πρωινό, και το χέρι της έξω από το παράθυρο να με αποχαιρετάει, να ξεμακραίνει αδυσώπητα ως τη στροφή, όπου έπαψα πια να την βλέπω, ίσως για πάντα. Με βασάνιζε χωρίς ανακωχή, ένας κόμπος στο λαιμό, η πίκρα μού περόνιαζε το κορμί και μου έφερνε δάκρυα στα μάτια. Το είχα δοκιμάσει στην ίδια μου την σάρκα και κατάλαβα πως τα βογκητά, τα «άι, άι, άι» και οι αναστεναγμοί του Δον Κιχώτη και των άλλων περιπλανώμενων συναδέλφων τ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΗΣ ΘΕΑΣ
«Να κάτσει ν' ακούσει ο τρισκατάρατος κατεργάρης. Θα πληρώσεις άτιμε! Όταν ξημερώσει, η ίδια η Λυσίλλα θα πάει να καταγγείλει στον Άρειο Πάγο ότι πριν από δύο μήνες πούλησες το κλεμμένο μάτι της Θεάς. Θα πεθάνεις από τα βασανιστήρια, θα σε γκρεμίσουν στο βάραθρο, άμα δεν μας πεις που βρίσκεται ο λίθος.» Η ίντριγκα στην Αθήνα του πέμπτου προ Χριστού αιώνα. Ο Περικλής στην εξουσία. Ένας περίεργος ιερέας που μιλάει άθλια ελληνικά κάνει την εμφάνισή του στην πόλη. Οραματίζεται να ιδρύσει τη «Νέα Εκκλησία». Επιλέγει ως πρωθιέρειά του τη Λυσίλλ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΛΑ ΕΔΩ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ
« ... ξαναπιάνω το καμάκι που έχει καρφωθεί σ' ένα στρώμα από κοράλια, και καθώς τραβάω δυνατά για να το βγάλω, το κοράλι κάνει πλαφ και σπάει. Ανοίγει σαν να ήταν πήλινο τσουκάλι, και τι βλέπω, μια τρομερή λάμψη, μια στοίβα χρυσά νομίσματα, χείμαρρος, να κυλάνε το ένα πάνω απ' το άλλο. Σου φαίνεται απίστευτο, ε; Μόλις τα είδα, βγήκα έξω να πάρω ανάσα κι όταν ξανακατέβηκα, έχωσα στο σακί μόνο τα νομίσματα. Άφησα τα ψάρια για την άλλη μέρα. Ναι, στην αρχή μάζεψα πενήντα και κάτι. Ναι, τόσα σε μέγεθος, αχά, και το ίδιο απόγευμα έβγαλα και τα...
Διαβάστε περισσότερα...