Η ΜΗΔΕΙΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ

Παρουσίαση

Οι άνθρωποι δεν ξέρουν. Όλο μαθαίνουν κι όλο δεν ξέρουν. Όλο μαθαίνουν κι όλο δεν θέλουν να ξέρουν. Καμιά φορά νομίζω ότι επίτηδες δε θέλουν να ξέρουν. Δεν αντέχονται τόσα πολλά. Γιατί όταν ξέρεις, όταν ξέρεις στ’ αλήθεια, αυτό σε πάει κατ’ ευθείαν στην αγάπη. Και ίσως να μην είναι πλασμένος ο άνθρωπος για τόση αγάπη. Έρχονται εδώ, τα παρατάνε πότε κρυφά, πότε φανερά και φεύγουν. Φαντάσου να μην αντέχαμε να αγαπήσουμε, να μην είχαμε το πιο τρομερό: να μην είχαμε συνηθίσει στην αγάπη. Θα γέμιζαν τα σπίτια τους βογκητά και ουρλιαχτά και κραυγές. Θα γέμιζε ο κόσμος όλος. Δε βλέπεις που τα άσυλα τα χτίζουν στις άκρες της πόλης; Κι αν κάποια στιγμή βρίσκονται περικυκλωμένα από σπίτια, είναι επειδή η πόλη μεγαλώνει και φοβάται που πρέπει να ξέρει. Τρέμει μήπως αρχίσει και θυμάται. Φαντάζεσαι ένα άσυλο στο κέντρο της πόλης; Θα είναι ένα άσυλο στο κέντρο της μνήμης. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)