ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ

Παρουσίαση

Ήταν Δευτέρα, θυμάμαι, Ιούνιος του '90, που πήγα στο σπίτι του Ζαμπέτα, στο Δάσος Χαϊδαρίου. Είχαν προηγηθεί πολλά τηλεφωνήματά μου μέχρι να γίνει αυτό το ραντεβού... Ήταν εποχή που ο Ζαμπέτας δεν ήθελε πολλές "παρτίδες" με κανένα... Περνούσε μια περίοδο σχεδόν πλήρους απομόνωσης. Το θέμα της υγείας του, ο αποκλεισμός του από τη δισκογραφία -άσχετα με διάφορες τυπικές υποσχέσεις- το αμείλικτο πέρασμα του χρόνου και τόσα άλλα τον είχαν κάνει να μη θέλει πολλά-πολλά με "τα πρες και τα πλυντήρια ενημέρωσης", όπως μου έλεγε. Είχε επιλέξει μερικά νέα παιδιά, μουσικούς μαθητές και κυλούσαν οι μέρες του δημιουργικά γράφοντας μελωδίες μόνο και μόνο για την ευχαρίστησή του και την αστείρευτη δημιουργική του τάση, αν και δεν απέκλειε από τα βάθη της σκέψης του μήπως και κάποιος ενδιαφερθεί για το έργο του... Γνώρισα έναν άνθρωπο τόσο γλυκό και τρυφερό, τόσο πειστικό σ' αυτά που έλεγε. Τόσο "άνθρωπο". Τόσο συγκροτημένο και τόσο δημιουργικό ακόμα. Έναν άνθρωπο πνευματώδη, χιουμορίστα, έναν "σύγχρονο Αριστοφάνη", όπως δόκιμα τον αποκάλεσαν. Όποιος γνώρισε από κοντά τον Ζαμπέτα ποτέ δεν πειράχτηκε από την αθυροστομία του. "... το βρίσιμό του, τα αισχρόλογά του, δεν σ' ενοχλούσαν. Γιατί έβλεπες ότι έβγαιναν από την ψυχή ενός ανθρώπου, που δεν είχε κακία. Ενός ανθρώπου, που ήταν τρυφερός σαν παιδί, ακόμη και τις ώρες, που ήταν μανιασμένος με κάποιον..." όπως πολύ εύστοχα έχει επισημάνει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. [...] (Από τον πρόλογο του συγγραφέα)