ΕΛΛΗΝΟ-ΣΕΡΒΟΚΡΟΑΤΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ

Παρουσίαση

Για να μπορέσουμε καλύτερα να αφομοιώσουμε τη Σερβοκροατική γλώσσα πρέπει να τοποθετήσουμε πιο μπροστά τη γλωσσική αυτή μορφή στο γνήσιο κορμό από όπου αποσπάστηκε και επέζησε αργότερα πλέον ανεξάρτητα.
Πρέπει να δούμε με ποια άλλα γλωσσικά ιδιώματα συγγενεύει, ποια είναι η ιστορική της πορεία, πως διαμορφώθηκε και ποιες φυλετικές μετακινήσεις ακολούθησε δένοντας έτσι την τύχη της με το λαό που τη μιλάει. Γιαυτό κρίνω σκόπιμο να διαγράψω σε γενικές γραμμές το γλωσσικό της ταξίδι στο γενικότερο ευρωπαϊκό χώρο.
Οι γνώμες πολλών σπουδαίων γλωσσολόγων, όπως του Γάλλου Ιησουίτη Coeurdoux (1767), του Άγγλου William Jones (1786), του Γερμανού Fr. Schlegel (1800), του σπουδαίου Γερμανού μελετητή Franz Bopp (1816), του H. Hirt, του Much, του J. Schmidt, του P. Kretschmer, του W. Brandestein και άλλων συγκλίνουν στη γνώμη πως όλες οι γνωστές μας γλωσσικές μορφές έχουν κοινά στοιχεία που τις συγγενεύει και που τις κάνει αδελφές γλώσσες. Έτσι η λέξη λ.χ. μητέρα έχει αντίστοιχα στα Ινδικά, στα Λατινικά, στα Σλαβικά, στα Λιθουανικά και στα Τευτονικά το ίδιο σχεδόν θέμα: matar, mater, mater, meter, mutter. Ακόμα τα αριθμητικά δύο, τρία, επτά αντίστοιχα συναντιόνται στις παραπάνω γλώσσες: dwa, tri, sapta - duo, tria, septem - dva, tri, sedmi - du, tri, septyni και twa, tri, sibum.
Από αυτή τη γλωσσική συγγένεια πολύ φυσικά μπορεί ο μελετητής να οδηγηθεί στο συμπέρασμα πως κάποτε και κάπου όλοι οι λαοί έπρεπε να βρίσκονταν μαζί και να χρησιμοποιούσαν ένα κοινό γλωσσικό όργανο. Στην αρχή πιστεύονταν πως η πρώτη πατρίδα αυτών των λαών βρισκόταν στην Ασία και αυτή κατά την Παλαιά Διαθήκη ήταν η κοιτίδα όλου του ανθρώπινου γένους. Εκεί λοιπόν οι λαοί καλλιέργησαν την πρώτη γλώσσα, τη «μητέρα γλώσσα» που ονομάστηκε Ιαπετική από το όνομα του γιου του Νώε Ιάφεθ, όπως από τους άλλους δύο γιους του, το Σημ και το Χαμ, έχουμε και άλλες δύο γλωσσικές οικογένειες: τη Σημητική και τη Χαμιτική. Έτσι ο όρος «Ιαπετική ομογλωσσία» κυριαρχούσε στη γλωσσολογική επιστήμη. Αργότερα όμως παραχώρησε τη θέση του στον όρο «Ινδογερμανική ομογλωσσία» (από τους δύο ακραίους λαούς της εξάπλωσης από την αρχική κοιτίδα: των Ινδών και των Γερμανών) και τελικά στον όρο που και σήμερα επικρατεί «Ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία». [...] (Από την έκδοση)