ΑΦΗΓΗΣΗ

Παρουσίαση

Είπα πως πλησιάζει ο πρώτος του θάνατος και την ίδια νύχτα έγινε σεισμός. Δεν είναι μελοδραματισμός. Ένα φυσικό γεγονός και μόνο, τίποτε άλλο.
Βέβαια, εκείνος δεν τον ένιωσε. Ξύπνιος ήταν και μιλούσε. Κι αυτά που έλεγε δεν είχαν νόημα. Γιαυτό δεν τον ένιωσε. Έτσι κι αλλιώς, τώρα πια τίποτα δε νιώθει. Μουρμουρίζει, "Αχ, έγινα βλάκας!" κι εγώ αναρωτιέμαι αν έχει συναίσθηση του τι λέει. Αφού εμένα ούτε που με γνωρίζει πια. Τουλάχιστον όχι πάντα. Και να που τώρα δεν μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι. Ακουμπά τις παλάμες πάνω στις άκρες του και βάζει δύναμη, πάει να υψώσει τον κορμό, τίποτα δεν καταφέρνει. Ούτε αυτό το απλό δεν μπορεί. Και σε μια, σε δυο, σε τρεις μέρες -κάπου τότε- θα πρέπει να κάνει μπάνιο.
Μέχρι πριν λίγες μέρες τον βοήθαγα να μπει στην μπανιέρα. Την είχα γεμίσει με καφτό νερό και αφρόλουτρο. Χωνότανε βαθιά, μέχρι το πιγούνι, τραγούδαγε -μια κορδελιώτισσα ξανθή με τα σγουρά μαλλιά της...- έπαιρνε το bic ξυράφι του, ξυριζότανε χωρίς να χρειάζεται καθρέφτη, μηχανικές κινήσεις, ολόιδιες πάντα, κι εγώ σκεφτόμουνα πως θα αρκούσε μια ελαφριά πίεση του χεριού μου πάνω στο κεφάλι του για να τελειώσουν όλα. Μια λύση από το καφτό νερό και το αφρόλουτρο.
Μέχρι πριν λίγες μέρες έτσι ήταν το μπάνιο του. Τώρα κι αυτό είναι αδύνατο να γίνει. Πρέπει, λοιπόν, να πάει -να τον πάμε- σε κάποιο από τα σπίτια αυτά. Έτσι λέμε. Δε γίνεται διαφορετικά. Ξέρω, θα είναι ο πρώτος του θάνατος. Το είπα κι έγινε σεισμός.
Και μετά έπιασα το μολύβι... (Από την έκδοση)