ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ

Παρουσίαση

. . . Η εμπειρία μας λέει ότι στους περισσότερους πολίτες αρέσει να μιλούν με έναν αστυνομικό. Η συναναστροφή αυτή τους δίνει την αίσθηση ότι είναι σημαντικοί, αποτελεί γι' αυτούς πηγή κουτσομπολιού, και τους επιτρέπει να εξηγούν στις αρχές όσα τους ανησυχούν (ενώ ταυτόχρονα αποκτούν μια σεμνή αλλά σημαντική εντύπωση ότι «έχουν κάνει κάτι» για το πρόβλημα). Συναντώντας έναν άνθρωπο πεζό, τον πλησιάζεις πιο εύκολα και του μιλάς πιο άμεσα απ' ότι κάποιον μέσα σε αυτοκίνητο. Επιπλέον, μπορείς πιο εύκολα να διατηρήσεις την ανωνυμία σου αν τραβήξεις στην άκρη τον αστυνομικό για μια προσωπική κουβεντούλα. Ας υποθέσουμε ότι θες να δώσεις πληροφορίες για το ποιος είναι τσαντάκιας στη γειτονιά, ή ποιος σου πρότεινε να αγοράσεις μια κλεμμένη τηλεόραση. Αν βρίσκεσαι στο κέντρο της πόλης, είναι πιθανό το εν λόγω άτομο να ζει κάπου κοντά. Πλησιάζοντας ένα περιπολικό και μιλώντας με τους αστυνομικούς από το κατεβασμένο παράθυρο, είναι σαν να φωνάζεις σε όλον τον κόσμο ότι είσαι ρουφιάνος. Η ουσία του ρόλου της αστυνομίας στη διατήρηση της τάξης είναι η ενίσχυση των ανεπίσημων μηχανισμών ελέγχου της ίδιας της κοινότητας. Η αστυνομία δεν μπορεί, τουλάχιστον χωρίς να καταφύγει σε ειδικά μέσα, να αποτελέσει υποκατάστατο αυτού του ανεπίσημου ελέγχου. Από την άλλη, για να ενισχύσει αυτές τις φυσικές δυνάμεις η αστυνομία πρέπει να τις συμπεριλάβει κατά κάποιον τρόπο στη δράση της. Και ακριβώς εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. . . (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Περιεχόμενα

CHARLES MURRAY: ΑΝΑΘΕΩΡΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
JAMES Q. WILSON, GEORGE L. KELLING: BROKEN WINDOWS