Ο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Παρουσίαση

(...) Το απόσπασμα μας δίνει τον άξονα της σκέψης του Μαρσέλ: α) την αντινοησιαρχική, αντικαρτεσιανή αφετηρία της: την υπέρθεση του υπάρχειν έναντι του νοείν, δηλαδή την προτεραιότητα της άμεσης εσωτερικής βίωσης της ύπαρξης ως προς τη διασκεπτική λειτουργία β) τον αντισαρτρικό της ορίζοντα: την υπερβατικότητα της ύπαρξης θεωρεί ο Μαρσέλ δημιουργική συνύπαρξη. Η δημιουργική υποκειμενικότητα δεν είναι αδιαφάνεια, αλλά διυποκειμενικότητα. Η σύλληψη αυτή της παρουσίας (ύπαρξης) ως συμ - παρουσίας (copresence) δεν είναι ό,τι το Mit - sein του Χάιντεγγερ. Εδώ, στον Μαρσέλ, η ανθρωπολογική οντολογία είναι συγκεκριμένη αξιολογία: Είμαι το ον που δεν συναντιέται με τον άλλο σε μια τυχαία διασταύρωση ούτε σε μια απλά ψυχολογική συνάφεια ή σε αφηρημένες σχέσεις - όπως στη φορμαλιστική καντιανή σύνδεση με την ανθρωπότητα - άλλα σε μια συγκεκριμένη και ομότιμη αναγνώριση του αναντικειμενοποίητου της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο οντολογικά ανυσματικός - αμοιβαία αναπτυξιακός για τους συναναστρεφόμενους - χαρακτήρας της συναναστροφής αποδίδεται χαρακτηριστικά με την ανάλυση της φιλοξενίας, όπου υποδέχομαι σημαίνει δέχομαι τον άλλο ως δικό μου και τον κάνω μέτοχο στη ζωή μου. (...) (Από την εισαγωγή της έκδοσης)

Περιεχόμενα

Εισαγωγή: Η συγκεκριμένη φιλοσοφία του Γκ. Μαρσέλ
Μέρος Πρώτο: Ο προβληματικός άνθρωπος
Μέρος Δεύτερο: Η ανθρώπινη ανησυχία
Ι. Ανησυχία - άγχος - αγωνία
II. Ο ανήσυχος ως δήμιος του εαυτού του
III. Η ανησυχία καταδικάζεται από τους σοφούς
IV. Η ανησυχία μέσα στην ευαγγελική προοπτική
V. Η ανησυχία κατά τον Άγιο Αυγουστίνο
VI. Η ανησυχία κατά τον Πασκάλ
VII. Από τον Πασκάλ στον Κίρκεγκαρ
VIII. Από τον Κίρκεγκαρ στον Νίτσε και τον Χάιντεγκερ
IX. Από τον Χάιντεγκερ στον Σαρτρ
Χ. Ο Γκαίτε και η δαμασμένη ανησυχία
XI. Η ανησυχία στον Αντρέ Ζίντ
XII. Η ανησυχία στον σημερινό κόσμο
Συμπέρασμα