ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΕΦΗΜΕΡΟΥ

Παρουσίαση

«Όλυμπος»:
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν οι ιστορίες που θα σας πω είναι μύθοι, θρύλοι ή παραμύθια. Ξέρω ότι τις άκουσα από διαφορετικούς ανθρώπους και ότι άλλος ήθελε να τις ακούσουμε σαν να είναι αληθινές και άλλος σαν ψεύτικες.
Η πρώτη ιστορία λέχθηκε στη διάρκεια ενός οδοιπορικού, μιας ανάβασης σε ένα βουνό που το έλεγαν Φεγγάρι. [...]
Κάποτε, γύρω στα 800 π.Χ. ας πούμε, βγήκε η φήμη ότι οι θεοί δεν υπήρχαν. Οι ναοί ερήμωσαν, οι ιερείς έμειναν μόνοι να τελούν τις ιεροπραξίες μαζί με κάποιους γέροντες στο άδυτο του ναού. Οι επίσημες γιορτές της πολιτείας στους μεγάλους θεούς δεν σταμάτησαν, αλλά μετατράπηκαν σε πανηγύρια. Τα σκαλιά των ναών γέμιζαν με γραμμές που χάραζαν τα παιδιά, για να περάσουν την ώρα τους, και που αργότερα θεωρήθηκαν μυστικά ηλιακά σύμβολα. Ο τόπος των θεών έγινε τόπος εμπορίου, όπου μετριόντουσαν κέρματα.
Αλλά την επομένη των γιορτών, οι άνθρωποι ένιωθαν φόβο και ντροπή, απομεινάρια της παλιάς ευσέβειας. Κι αν υπήρχαν θεοί; Κάποιοι φοβήθηκαν την τιμωρία, κάποιοι είπαν πως δεν υπάρχουν θεοί και κάποιοι αποφάσισαν να ανεβούν στον Όλυμπο, για να δουν αν υπάρχουν θεοί. «Χαμένος χρόνος», είπαν κάποιοι "τρελόπαιδα" μουρμούρισαν οι γυναίκες «ύβρις» ψιθύρισαν οι ιερείς.
Χάθηκαν μέσα στις φτέρες που δεν τους άφηναν να δουν το χώμα. Κάποιος φώναζε κιόλας ότι ήταν τρέλα αυτό που πήγαιναν να κάνουν και γύρισε πίσω. Οι άλλοι συνέχισαν. Άλλοτε έμπαιναν στο δάσος και άλλοτε έβγαιναν σε ξέφωτα που τους επέτρεπαν να βλέπουν χαμηλά τα χωριά και τα χωράφια τους. Ήταν στιγμές που ο άνεμος έφερνε τους ήχους από κάτω, κυρίως από το λιμάνι. Όσο πιο ψηλά ανέβαιναν, τόσο λιγότερο τους άκουγαν. Μερικοί βαρέθηκαν. Ή φοβήθηκαν. «Δεν υπάρχουν θεοί», είπαν. «Δεν το βλέπετε;» Και γύρισαν πίσω. Οι άλλοι συνέχισαν να ανεβαίνουν. Αλλά, όσο κι αν ανέβαιναν, δεν έβλεπαν μήτε τον Δία μήτε κανέναν από τους άλλους θεούς. Μόνο καμένους κορμούς από κεραυνούς και μεγάλα πουλιά να πετούν. «Πάμε πίσω», είπαν κάποιοι και γύρισαν πίσω. Λίγοι έμειναν από την ομάδα. Αλλά, όσο κι αν ανέβαιναν, δεν έβρισκαν μήτε τον Δία, μήτε νέκταρ, μήτε αμβροσία. Μόνο χιόνι. Όσοι έμεινα να στο βουνό προχώρησαν και χάθηκαν μέσα σε ένα σύννεφο ομίχλης. Ένας μόνο σερνόταν στην κορυφή. Η ομίχλη διαλυόταν. Ο νέος στεκόταν στην κορυφή του βουνού. Το έβλεπε από όλες τις πλευρές του, και τον τόπο μέχρι κάτω, μέχρι τη θάλασσα από όπου είχε ξεκινήσει.
Γύρισαν πίσω και οι τελευταίοι. «Δεν είναι τίποτε άλλο εκεί από νερό, ομίχλη, πουλιά και χιόνι», είπαν. Μόνο ο νέος που είχε φτάσει στην κορυφή είχε άλλη γνώμη:
«Οι θεοί μεταμορφώνονται. Άλλοτε γίνονται ρέματα που τρέχουν, άλλοτε χιόνι που στέκεται στις λακκούβες της γης και άλλοτε μεγάλα πουλιά και ομίχλη».
Όμως από τότε άρχισε το μεγάλο κακό στην Ελλάδα. Άλλοι εξακολουθούσαν να πιστεύουν στους θεούς όπως παλιά. Άλλοι ότι μεταμορφώνονται και άλλοι ότι δεν υπάρχουν. (Από την έκδοση)

Περιεχόμενα

Ι. ΤΟΠΟΙ
Όλυμπος
Ιθάκη 1
Ιθάκη 2
Σκιάθος
Σαμοθράκη
Ελευσίνα
Κέρκυρα
Θεσσαλονίκη
Θάσος
Νήσος
Αθήνα
Δελφοί
Σε παρελθόντα χρόνο
II. ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
Αεροδρόμιο
Ρολόι
Προκρούστειο
Μέθεξη 1
Καμουφλάζ
Μέθεξη 2
Τοίχος
Το πτώμα στην πισίνα
Το παπαγαλάκι
Ένοχος
Ταξίδια
Ξενοδοχείο
Όνειρο
Μάσκες
Πέτρα
Σκουπίδια
Περίγραμμα
Συνενοχή
Η θήκη
Πρωτομαγιά
III. ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
Ειρωνεία
Αγωνία
Ζήλια
Αναζήτηση
Φόβος
Του θείου Αλέκου
Θυμός
Οφειλές 1
Οφειλές 2
Ανησυχίες
Κούραση
Όρια
IV. ΜΑΘΗΜΑΤΑ
Μαθήματα γυμνού 1
Μαθήματα γυμνού
Στην έκθεση
Μαθήματα
Μολύβια
V. ΠΑΙΔΙΑ
Σφενδόνα
Αεροπλάνο
Κορμοράνοι
Φιλίες
Φεγγάρι
Γράμμα
VI. ΕΦΗΜΕΡΙΕΣ
Ταυτότητα
Χρόνος 1
Χρόνος 2
ΣΗΜΕΙΩΜΑ