ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ (ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΥΗ: ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ)

Παρουσίαση

Κάνουμε θέατρο για να δώσουμε λύση στα προβλήματά μας να απαλλαγούμε από τα φαντάσματα που μας περιτριγυρίζουν να βγούμε από το βούρκο της καθημερινότητας να γλιτώσουμε από το ψέμα την υποκρισία
και την απατή του «πολιτισμού».
Το θέατρο για μας δεν είναι πρόσχημα είναι τρόπος ζωής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Μποστ έγραψε "Το επάγγελμα της μητρός μου" όταν δούλευε στην 'Καθημερινή' το 1961. Η Ελένη Βλάχου, διευθύντρια της εφημερίδας, όταν το διάβασε τον απέλυσε, επειδή θεώρησε ότι ο συγγραφέας είχε ξεπεράσει τα όρια της ευπρεπείας. Ποια είναι αυτά τα όρια; Από ποιο σημείο και μετά γίνεσαι απρεπής; Και απέναντι σε ποιον γίνεσαι; Για την 'Καθημερινή' και τη διευθύντριά της η απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα ήταν εύκολη, επειδή ήταν μια εφημερίδα για αξιοπρεπείς, έντιμους, σοβαρούς και ηθικούς αναγνώστες. Τέτοιου είδους κείμενα είναι βλάσφημα για την ηθική ενός τέτοιου κοινού. Ποιου κοινού; Ενός κόσμου που παριστάνει τον τίμιο, τον ευσεβή και ευυπόληπτο, ενώ είναι βουτηγμένος μέχρι το λαιμό μέσα στην ανηθικότητα, την ασυνειδησία και τη διαφθορά; Ο Μποστ δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να καταγγείλει, με τον υπερβολικό τρόπο της σάτιρας, την υποκρισία των ανθρώπων. Με πεζά κείμενα, σκίτσα, λεζάντες, ποιήματα και θεατρικά έργα. Λίγα χρόνια αργότερα προχώρησε πιο βαθιά: έβαλε μια μαμά να χαριτολογεί με τον πνιγμό της μικρής της κόρης στο Φάληρο, αλλά να οδύρεται για το χαμό του Καραϊσκάκη στο ίδιο σημείο και τριάντα χρόνια αργότερα μια άλλη μάνα να σκέφτεται ψύχραιμα πώς η καλύτερη λύση για να εκδικηθεί τον άπιστο σύζυγο είναι να σφάξει τα παιδιά τους. Κανείς, αληθινά σοβαρός και ηθικός, άνθρωπος δεν προσεβλήθη. Κανείς ευυπόληπτος πολίτης και οικογενειάρχης δεν θύμωσε. Αντιθέτως έσκασε στα γέλια. Πίσω από τον καθωσπρεπισμό μας όλοι ξέρουμε ότι είμαστε μέλη μιας σοβαροφανούς κοινωνίας που οι χριστιανικές αξίες είναι κυριακάτικες ρητορείες ασεβών ρασοφόρων και οι προτροπές περί ευθύνης για τον σεβασμό των ηθικών αξιών αποτελούν παραδοσιακά τσιτάτα ανέντιμων, ανυπόληπτων και διεφθαρμένων πολιτικών. Ο Μποστ, με την προφητική ικανότητα των απλωμένων κεραιών ενός ευαίσθητου πνευματικού ανθρώπου δεν έκανε τίποτα άλλο από το να καυτηριάζει όλη αυτή την υποκρισία, από την οποία και ο ίδιος προσωπικά είχε πληγεί δεόντως.
Διασκευάζοντας ένα διήγημά του, αντιλαμβάνεται κανείς την τρεμούλα που νιώθεις για να αποδειχτείς τουλάχιστον συνεπής. Γιατί να εξισωθείς, αποκλείεται. Διαβάζοντας το διήγημα και ψάχνοντας να βρω κάτω από αυτό τις βαθύτερες σκέψεις ενός τέτοιου συγγραφέα όπως τον περιέγραψα παραπάνω, μπαίνεις σε πολύ στενά, δύσβατα και επικίνδυνα μονοπάτια. Έκανα ό,τι μπορούσα για να νιώθω πως με βλέπει από κει πάνω μ' εκείνο το συγκρατημένο μειδίαμα της επικρότησης, που, όμως, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι η καταιγίδα θα ξεσπάσει αργότερα. (Απόσπασμπα από τον πρόλογο του Θανάση Παπαγεωργίου)