Ο ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ

Παρουσίαση

"Ξαπλωμένος όπως ήταν στο σιδερένιο κρεβάτι, είχε το βλέμμα του διαρκώς καρφωμένο στο λυγισμένο του γόνατο. Η αχνή λωρίδα του φεγγαριού έμοιαζε ζωντανή, καθώς, μπαίνοντας από το φεγγίτη, γλιστρούσε αργά, πολύ αργά, προς τον μηρό. Του πέρασε η ιδέα πως το φως μπορεί να ήταν λεπίδα κι αυτό τον έκανε προς στιγμή ν' ανατριχιάσει και ασυναίσθητα να φέρει τις δυο του παλάμες στο πρόσωπο. "Λεπίδα η ματιά σου και με σφαγιάζει υπέροχα". Η μορφή της είχε σφηνωθεί στο μυαλό του... Της μιλούσε με αυτοσχέδιους στίχους. Κάθε φορά που την κοιτούσε στα μάτια, σαν κάτι να ριγούσε μέσα του. Τα λοξά λόγια του 'βγαιναν αυθόρμητα τόσο που κι ο ίδιος ξαφνιαζόταν, όταν μια φράση ηχούσε περίεργα με τα παράλογα κι ασυνταίριαστα φορτία που άθελά της κουβαλούσε. Έκλεισε τα μάτια. Η εικόνα της χτυπούσε στα τοιχώματα των κροτάφων του, σαν να 'θελε να βγει έξω και να πλημμυρίσει το σκοτεινό κελί.
Μα, όχι. Έπρεπε να αποδιώξει τον σαγηνευτικό επισκέπτη. Γιατί, όσο κι αν του απάλυνε το άλγος, δεν έπαυε η παρουσία της να τον ξεμακραίνει. Ναι. Έπρεπε να ανακτήσει την αυτοκυριαρχία του. Έπρεπε. Το πρωί, βαθιά χαράματα, θα 'ρχόταν εκείνος ο απαίσιος με τον οξειδωμένο κουβά για να τον περιλούσει και παντού θ' απλωνόταν μια αποκρουστική οσμή αποπάτου"... (Από την έκδοση)

Το θέμα ομολογουμένως προκαλεί αναγνωστική ταραχή, ξυπνάει μνήμες από τρικυμισμένες εποχές και ταραγμένους καιρούς. Οι πιο πολλοί ξαναθυμούνται άυπνες νύχτες και σκοτεινές ώρες απ' την απριλιανή επταετία. Τότε που η έννοια του ανακριτή ήταν ταυτόσημη με εκείνη του σκληρού και ανάλγητου βασανιστή και ο ανακρινόμενος μετατρεπόταν σε ανθρώπινο κουρέλι.
Σ' ένα τέτοιο πλαίσιο βασανίζουσας και βασανιστικής φρίκης παραπέμπει ο αφηγημένος μύθος του νέου μυθιστορήματος του Μάριου Μιχαηλίδη Ο Ανακριτής. Όμως, καθώς προχωράει η ανάγνωση, ο αναγνώστης διαρκώς αναρωτιέται: υπάρχει πράγματι αυτός ο συλληφθείς και ο ανακρινόμενος; μήπως πρόκειται για ένα πρόσωπο διαταραγμένο εσωτερικά, αυτο-ενοχοποιούμενο και αυτοβασανιζόμενο μέσα σε τυραννικές φαντασιώσεις; Τελικά, μήπως ο ήρωας του βιβλίου συμβολοποιείται, εκφράζει το νευρωσικό άτομο της εποχής μας που διογκώνει, στο νοσηρό ψυχισμό του, τις σκληρές αιχμές της πραγματικότητας και αυτοπαγιδεύεται μέσα σ' αυτές;
Αν όλα αυτά τα ερωτήματα περιέχουν πράγματι την ψίχα της αφήγησης, τότε το σκηνικό της ανακριτικής φρίκης είναι απλώς το κέλυφος, η αφηγηματική κρούστα και η πάνω επιφάνεια της λογοτεχνικής γραφής. Στο υπόστρωμα, όμως, του μύθου και στο υπέδαφος της όλης αφήγησης λανθάνει μια άλλη αλήθεια: η εσωτερική ταραχή, οι δικές μας πληγές, οι ενδόψυχες καταστάσεις, μας κάνουν, σε στιγμές σύγχυσης και ψυχικής τρικυμίας, να δημιουργούμε για τον εαυτό μας εύκολες μεταστάσεις από την αλήθεια της πραγματικότητας σε μιαν άλλη "αλήθεια", της φαντασίας και της ψευδαίσθησης. (Νικήτας Παρίσης, BookPress.gr, 26/1/2013)

Περιεχόμενα

Στο τρίτο υπόγειο της Ασφάλειας
Στην κόψη ενός ονείρου - Αφημένος στην αδυσώπητη μνήμη
Η συνάντηση με τον Διοικητή
Ο Αστέρης ένα μυστήριο - μικρά θραύσματα
Ξανά στο κρατητήριο - Η Ηρώ
Η Μαργκό
Πικρολέμονο
Μνήμη και άλγος
Ο Διοικητής - Η νέα συνάντηση - Το αναπάντεχο
Πίσω στο κρατητήριο
Στη δίνη ενός εφιαλτικού ονείρου που μεταβάλλεται σε πραγματικότητα