Ο ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΝΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΠΟΥ ΞΕΡΩ

Παρουσίαση

Σ' ένα πάρτι όπου δε γνωρίζει κανέναν, το πιο όμορφο κορίτσι του κόσμου χορεύει πιο πολύ απ' όλους γιατί δε θέλει να βάλει τα κλάματα.
Στην κουζίνα του εστιατορίου Ποτέ, η Εύα χάνεται σε καπνούς υγρού αζώτου, γιατί νομίζει πως η αγάπη μπορεί να μοιάζει με εσάνς μανταρινιού.
Σχεδόν ταυτόχρονα, ένας ήσυχος άνθρωπος ξεκινάει μόνος του μες στη βροχή για την προβολή μιας ταινίας, χωρίς να ξέρει ότι εκείνο το νυσταγμένο απόγευμα Τρίτης πρόκειται να συναντήσει τη μοίρα του.
Ένα μυθιστόρημα για τη μαγειρική, για την αγάπη, για τις δύσκολες επιλογές και τις βαθιές επιθυμίες, για τα μυστηριώδη κορίτσια χωρίς όνομα, αλλά περισσότερο για την απελπισία του να είναι κανείς λίγο πιο μεγάλος ή λίγο πιο μικρός απ' ό,τι πρέπει, σ' έναν κόσμο όπου ο χρόνος προχωράει ευθύγραμμα και όλοι μεγαλώνουν αναγκαστικά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

[...] ένα βιβλίο για την ενηλικίωση, για την επιλογή ανάμεσα στην αληθινή αγάπη και στον ονειρικό έρωτα, για την ζεστασιά της πρώτης και τη νοσταλγία του δεύτερου. [...] "Ο πιο μακρινός πλανήτης που ξέρω" δεν είναι ένα μυθιστόρημα που μιλάει για κάθε είδους ενηλικίωση, αλλά για αυτό που βίωσε η γενιά μας. Αυτή είναι μια από τις ιδιαιτερότητες και ένα από τα πιο σημαντικά, κατά την άποψη μου, συστατικά του βιβλίου. (Νίκος Ερηνάκης, BookPress, 18/4/2013)