Η ΕΥΡΩΠΗ ΜΥΡΙΖΕΙ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ

Παρουσίαση

Αφού έθαψε τον Τέοντορ Αντόρνο στην πίσω αυλή μιας πολυκατοικίας, έριξε έναν υπνάκο στην Μπερλινάλε και σιχτίρισε τα προγράμματα κατάρτισης ανέργων του γερμανικού κράτους (όλα αυτά στο τχ. 13 του Τεφλόν), ο Γιάννης Ποπτραντόφ επιστρέφει με νέες σπαρταριστές ιστορίες από την καθημερινότητά του στο Βερολίνο. Το μακροσκελές ποίημα "Ο Μάικλ Περνιέρ δεν είναι ηθοποιός, διάολε" είναι μια ακόμα χειμαρρώδης εξιστόρηση της ζοφερής εργασιακής πραγματικότητας που βιώνει ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης στην Ευρώπη: επειδή οι υπάλληλοι στο κατάστημα αθλητικών ειδών όπου δουλεύει ο Γιάννης απασχολούνται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, και υπό τη διαρκή απειλή απόλυσης, τρέχουν αγχωμένοι πάνω κάτω ενώ δεν υπάρχει ούτε ένας πελάτης στο κατάστημα και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πρέπει να χαμογελάνε και να είναι ευχάριστοι, μολονότι η σκατοδουλειά που κάνουν είναι κουραστική και κακοπληρωμένη.
Να βγάζεις τον σκασμό, να δίνεις όλο σου το είναι για την εταιρεία και να προσποιείσαι και από πάνω ότι είσαι ευχαριστημένος και χαρούμενος, αυτό είναι το μότο που κυριαρχεί στους χώρους εργασίας σήμερα, μας λέει ο Ποπτραντόφ. Και δεν είναι να απορεί κανείς με την ασυδοσία και τη βία των αφεντικών και των παρατρεχάμενών τους απ' τη στιγμή που γνωρίζουν ότι δεν θα συναντήσουν καμία οργανωμένη άρνηση από την πλευρά των υπαλλήλων τους. Άλλωστε, έχουν απέναντί τους ένα πολυεθνικό προλεταριάτο που παρόλη την κοινή του ταυτότητα και τα κοινά υλικά του συμφέροντα δεν μπορεί να αρθρώσει μια συλλογική φωνή αντίστασης εναντίον τους. Αυτό το πικρό αίσθημα ταξικής ήττας διατρέχει υπογείως ολόκληρο το έργο του Γιάννη Ποπτραντόφ.
Προσπαθώντας να τα βγάλει πέρα και ταυτόχρονα να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του εγκλωβισμένος σε ένα καθεστώς επισφαλούς εργασίας, ο Βερολινέζος φίλος μας περιγράφει με σαρκαστικό χιούμορ την πίεση, το άγχος και τα αδιέξοδα που βιώνει η εργατική τάξη στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Καθημερινά, χιλιάδες προλετάριοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την υποτίμησή τους με ατομικές λύσεις, όπως κάνει κι αυτός: λουφάρουν και παίρνουν ψεύτικες αναρρωτικές άδειες, βρίζουν τους προϊσταμένους τους και, κυρίως, αντιμετωπίζουν τη μισθωτή εργασία ως σχέση εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Στο τέλος του ποιήματος ο Γιάννης χαμογελά πονηρά: η ταξική αλληλεγγύη και η αλληλοϋποστήριξη όσων βρίσκονται στον πάτο της κοινωνίας του χάρισαν τελικά μια μικρή νίκη ενάντια στο αφεντικό του. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Περιεχόμενα

Ο Μάικλ Περνιέρ δεν είναι ηθοποιός, διάολε
Και γι' αυτό πληρώνω ακόμα τέλη τηλεόρασης
Στα χαρακώματα της καταγάλανης θάλασσας από μπετόν