ΡΑΒΔΙΑ ΚΑΙ ΚΟΚΚΑΛΑ

Κριτικές για το προϊόν

‘’Έχω να παραδώσω παιδιά στα σπίτια τους στο Σικάγο, άλλα στη Βοστώνη, Τρέντον, Ντένβερ, και Κλήβελαντ, Ρένο, Νέα Ορλεάνη, Γουάτς, Ατλάντα. Κι όταν επιστρέψω, θα’ω νέα παραλαβή, θα’ναι όλα τα παιδιά ξαπλαρωμένα στο γρασίδι, άλλα με τσακισμένη ραχοκοκκαλιά, το μυαλό λιώμα, με τα σωθικά τους πολτό. Παιδιά κουτσά κι απ’τα δύο ή από το ένα πόδι.’’

O David επιστρέφει σπίτι μετά τον τραυματισμό στο πόλεμο του Vietnam. Έχει τυφλωθεί, κι όμως ‘’βλέπει’’ καλύτερα από τον καθένα. Έρχεται πίσω σε μια οικογένεια που αποτελεί αφόρητα τυπικό δείγμα της εποχής της. Άρνηση, ρατσισμός, μια βαθιά επιθυμία να κρύψουμε τα πάντα κάτω από το χαλί. Ένας αγροίκος, άξεστος πατέρας, μια μητέρα αδύναμη να κρατήσει την οικογένεια της, ένας μικρότερος αδερφός του οποίου τα ιδανικά περιορίζονται στο γρατζούνισμα μιας κιθάρας, το χλαπάκιασμα σοκολατένιου γλυκού, και το πήδημα στο πίσω κάθισμα. Πως γίνεται να μην πέσει σε απελπισία ο David;

To έργο του David Rabe είναι μια συνεχόμενη γροθιά στο στομάχι. Σε πετάει στο έδαφος κι εσύ δέχεσαι το ένα χτύπημα μετά το άλλο, αδύναμος να κουνηθείς. Παγωμένος, γίνεσαι μάρτυρας της μάχης ενός νεαρού άνδρα του οποίου η ζωή κι η αγάπη έχουν καταστραφεί, το σπίτι του έχει γίνει κολαστήριο επι γης, χειρότερο από κάθε πεδίο μάχης. Θα μπορούσε κάποιος να αναφερθεί σε μετατραυματικό στρες, στο ρατσισμό, στη μεσο-αστική στενομυαλιά, σε rednecks που ζουν στο δικό τους, στρεβλό μικρόκοσμο. Για μένα, όμως, αυτά είναι απλά λέξεις, κούφιοι ορισμοί. Αυτό που με τρομοκρατεί είναι η απόλυτη έλλειψη κάθε τρυφερότητας, πόσο μάλλον αγάπης, από τους ‘’γονείς’’ στο παιδί τους, η βαρβαρότητα και η σκληρότητα προς το γιό που πολέμησε για έναν άδειο σκοπό. Όταν το ίδιο σου το σπίτι γίνεται ο λάκκος με τα φίδια, τι μπορείς να κάνεις;