ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΑΚΟ ΥΨΙΣΤΟ

Παρουσίαση

HOMAGE
Avviso al lettore. Δεν είναι τυχαία για μένα η φράση αυτή του ποιητή. Ανοίγει έναν ολόκληρο κόσμο αν την δω απ' τη μεριά που πρέπει, αν την δω μέσα στο βάθος και τη μοναξιά της κι αν σκύψω επάνω της με την συνείδηση του ανθρώπου μιας άλλης γενεάς. Γιατί η είδηση που έρχεται γίνεται είδηση δική μου, είδηση για ένα έργο ή για κάποιον άνθρωπο. Και ποιος θα μπορούσε να ξεχωρίσει το έργο από την επιθυμία που το γέννησε, ή αυτό που ίσως χάθηκε από το κλίμα και τη μοναξιά που άφησε πίσω του, κάτι ανάμεσα σε πραγματικότητα και θρύλο; Και μιλώ για θρύλο άξιο, όχι για μυθοποίηση και παραποίηση αυτού που ποτέ δεν υπήρξε, μα που οι άνθρωποι σκόρπισαν άκριτα και ανιστόρητα την τέφρα του στους αιώνες.
Ειλικρινά δεν γνωρίζω τι απόμεινε από τον Διονύσιο Σολωμό. Ένα έργο κομματιασμένο, αγωνιακό έγινε βορά των φιλολόγων. Πάτησαν επάνω στο ακρωτηριασμένο σώμα, αγνόησαν τον ποιητή, γέμισαν χιλιάδες άγονα χαρτιά και πήγαν έτσι να στήσουν μια μαρτυρία νεκρή, κάτι περίπου σαν ένα άγαλμα από μάρμαρο ή μπρούντζο, που σαν τύχαινε νάχε φωνή θα ψιθύριζε το φόβο που του γεννάει η άκαμπτη μορφή του, το κρύο και το σκοτάδι της νύχτας.
Η ανάσταση ενός έργου είναι η είδηση του έργου. Είναι η ανταπόκριση στην ξένη ευαισθησία, η προβολή μιας ψυχής επάνω σε άλλη ψυχή. Και αυτό το ξέχασαν, ή στάθηκαν ανίκανοι να το καταλάβουν. Έτσι ο Σολωμός κομματιάστηκε ακόμη πιο πολύ. Γιατί το θέμα δεν είναι ν' ανακαλύψει κανείς μια λέξη, αλλά να βρει πως γράφτηκε αυτή η λέξη. Η λέξη δεν στήνεται επάνω σε βάθρα. Έρπει σε σκοτεινές γωνιές. Έρπει, αυτή είναι η ιστορία της και η ουσία της μαζί. [...] (Από την έκδοση)