ΤΟ ΕΞΟΡΙΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Παρουσίαση

Από τα κείμενα που ακολουθούν, τα τρία πρώτα αποτελούν αυτοτελείς σπουδές σε σημαντικά θέματα και μοτίβα της ποιήσεως του Διονυσίου Σολωμού. Ωστόσο, το τέταρτο κείμενο θα τολμούσα να πω πώς για μένα συνιστά την απαρχή μιας καινούργιας προοπτικής, πάντα μέσα στα συμφραζόμενα μιας ανάγνωσης η οποία εγκαινιάσθηκε με το "Δαιμονιακό Ύψιστο" (1976) και, κατά κάποιον τρόπο, συμπλήρωσε τον κύκλο της με την έκδοση του έργου "Διονύσιος Σολωμός: Ιστορική αίσθηση και πράξη στο έργο του". Όπως και να 'χει, τα τέσσερα αυτά κείμενα θα ήθελα να διαβαστούν ως αφορμές αναμόχλευσης ενός πάθους για την ποίηση και τον ποιητή της. Διότι πιστεύω ότι η "αναμόχλευση των παθών" είναι ο συστατικός λόγος κάθε σχήματος ερμηνευτικού, κάθε εγχειρήματος να διαβαστεί το ποίημα εκ των ένδον. Και μπορεί μεν αυτή των παθών η αναμόχλευση να συνιστά μια μόνιμη επικινδυνότητα, χωρίς όμως την επικινδυνότητα η ανάγνωση εκφυλίζεται σε μια πράξη που αθροίζει αισθητικές κατηγορίες, ιστορικές και κοινωνιολογικές καταγραφές, μετρικές ποσότητες και δομικές προτάσεις, ξεχνώντας ότι το άθροισμα όλων αυτών δεν ισούται με την ποιητική διαδικασία. Για να χρησιμοποιήσω τη διατύπωση του Peter Szondi: "Η επιστήμη της λογοτεχνίας δεν πρέπει να ξεχνάει ότι είναι μια επιστήμη με αντικείμενο την τέχνη και ότι θα 'πρεπε να επεξεργάζεται τις μεθόδους της μέσα από μια ανάλυση της ποιητικής διαδικασίας. Μπορεί δε να ελπίζει σε πραγματική γνώση μόνο από το βύθισμα μέσα στα έργα και στη "λογική της διαδικασίας παραγωγής τους"". (ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)

Περιεχόμενα

Εισαγωγή
Οραματισμός και όνειρο στη "Γυναίκα της Ζάκυθος" του Διονυσίου Σολωμού
Virginea salma
Η ύφανση ενός στίχου
Διονύσιος Σολωμός: Τα όρια της εσωτερικής εξορίας