ΟΘΕΛΛΟΣ (ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ)

Παρουσίαση

"Οθέλλος. Ο Μαύρος της Βενετίας". Ας προσέξουμε τον υπότιτλο: Ο Μαύρος της Βενετίας, και όχι, φερειπείν, Ο ζηλιάρης Μαύρος. Έτσι σήμερα, το 2006, καταλαβαίνουμε: ο Μαύρος, ο διαφορετικός, ο ξένος σε μια κοινωνία λευκών.
Μέχρι σήμερα επικρατεί η ρομαντική αντίληψη του 19ου αιώνα ότι το έργο είναι η τραγωδία της ζήλιας του Οθέλλου, αντίληψη που παραγνωρίζει το κυρίαρχο: τη ζήλια, το μίσος, το φθόνο του Ιάγου. Αυτός που πριν απ' όλους ζηλεύει είναι ο Ιάγος, και σπρώχνει στον ίδιο δρόμο και τους άλλους.
Ο Σαίξπηρ για να πει αυτά που θέλει δημιουργεί ένα τέλειο ζευγάρι, ένα μεγάλο έρωτα:
Ο Οθέλλος είναι διαφορετικός. Δεν ανήκει στον κόσμο μας, στην κοινωνία μας, κι ωστόσο έχει ιδανικά χαρακτηριστικά: είναι σπουδαίος πολεμιστής, έχει ηγετικές ικανότητες, μεγαλείο από την άλλη είναι εύπιστος, έχει αγνότητα, ενθουσιασμό και αφέλεια εφηβική. Ένας Ρωμαίος μέσα σε σώμα και σχήμα ώριμου άντρα, στο αποκορύφωμα της καριέρας του. Σε ηλικία μάχιμη, κι όχι ηλικιωμένου, όπως συχνά τον παρουσιάζουν, παρεξηγώντας τη φράση του ότι είναι στην αρχή της δύσης του. Όπως ένας ποδοσφαιριστής, που στα 35 του ξέρει πως πλησιάζει η ώρα να κρεμάσει τα παπούτσια του.
Η Δυσδαιμόνα είναι από τα φωτεινότερα και ευγενέστερα πλάσματα. Μια Ιουλιέτα λίγο πιο ώριμη σε ηλικία, γυναίκα δηλαδή, που ξέρει να αγαπήσει χωρίς εγωισμούς και διαθέτει μεγάλο ψυχικό σθένος. Υπερασπίζεται δημοσίως και με παρρησία την επιλογή της: μια λευκή που παίρνει μαύρο άντρα. [...] (Από το σημείωμα του σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου)