ΚΥΜΒΕΛΙΝΟΣ

Παρουσίαση

Ο "Κυμβελίνος" δεν είναι έργο για λιγόψυχους. Περιέχει μερικές από τις πιο αγωνιώδεις και ακραίες σκηνές που έχει γράψει ο Σαίξπηρ -ακόμη και συγκριτικά με τον Βασιλέα Ληρ- όπως επίσης κάποιες από τις πιο σεξουαλικά έντονες. Στη Δέκατη Ένατη Σκηνή, κάπου στους απόκρημνους λόφους της Ουαλίας, η Ιννογένη συνέρχεται από το φίλτρο και συνειδητοποιεί πως βρίσκεται δίπλα σ' ένα αποκρουστικό, αποκεφαλισμένο σώμα, το οποίο (ψηλαφίζοντας τα πόδια, τους μηρούς και το σώμα) το μπερδεύει με του συζύγου της. Το κοινό γνωρίζει πως το νεκρό σώμα δίπλα της δεν είναι ο σύζυγός της, Πόστουμος, αλλά ο αντίζηλος που του μοιάζει, ο Κόττος, που έφτασε στην Ουαλία φορώντας τα ρούχα του Πόστουμου για να τη βιάσει. Μέσα σ' ένα παροξυσμό θλίψης και θυμού η Ιννογένη πασαλείφει το πρόσωπό της με το αίμα από το αποκεφαλισμένο πτώμα και πέφτει πάνω στο άψυχο σώμα - τρομοκρατώντας όποιον τη βλέπει εκεί.
Σε αυτή όπως και σε άλλες σκηνές του "Κυμβελίνου" οι καταστάσεις είναι τραγικές, η διάθεση μεταβαλλόμενη και με πολλές εναλλαγές έντασης και νοημάτων. Στην Ένατη Σκηνή ο Ιάκιμος βγαίνει από ένα κιβώτιο στην κρεβατοκάμαρα της Ιννογένης και, ενώ εκείνη κοιμάται, την περιεργάζεται για ώρα καταγράφοντας λεπτομέρειες με τις οποίες θα βασανίσει τον σύζυγό της και θα κερδίσει το στοίχημα. Είναι μια τρομερή προσβολή, μια διεστραμμένη λεκτική επίθεση στο σώμα της - κι ας κοιμάται αυτή εκείνη την ώρα, ενώ την ίδια στιγμή η αθλιότητα αυτής της προσβολής την κάνει να φαίνεται γελοία σαν φάντασμα σε εφιάλτη ή σαν "πειρασμούς της Νύκτας", όπως αναφέρει η Ιννογένη λίγο πριν κοιμηθεί. Ο Ιάκιμος είναι στην πραγματικότητα ένα ανδρείκελο του διαβόλου - κι όχι ο ίδιος ο διάβολος, ένας γελωτοποιός που ξεπετάγεται από το κουτί γίνεται τρομακτικός και ανατριχιαστικός μόνο όταν λειτουργεί ως εργαλείο ή απεσταλμένος πράκτορας της σκοτεινής, ζηλότυπης, σκληρής και ανεξερεύνητης πλευράς του Πόστουμου. Αυτή η άποψη του έργου έχει μπερδέψει πολύ τους κριτικούς του, οι οποίοι έχουν παρανοήσει τα καθαρά σημάδια που δίνει ο Σαίξπηρ για τον Πόστουμο, τον φαινομενικά ολοκληρωμένο άνδρα και τέλειο σύζυγο, ο οποίος είναι η αιτία για όλα όσα έχει περάσει η Ιννογένη. Ο λάγνος Ιάκιμος που κατέγραψε καθετί μες στην κρεβατοκάμαρά της, ο φαιδρός Κόττος που θέλησε να φορέσει τα ρούχα του Πόστουμου για να την κακοποιήσει σεξουαλικά, η πιστή υπηρέτρια Κορνηλία που διατάχθηκε να τη σκοτώσει - φαινομενικά είναι όλοι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούν όλοι τις παράξενες εκδοχές του Πόστουμου, που λειτουργούν μέσα του με δόλιους τρόπους, ενώ εκείνος βρίσκεται εκτός σκηνής (κυρίως από την Ενδέκατη Σκηνή ως την Εικοστή Πρώτη).
Ο Σαίξπηρ δεν χρειάστηκε να επινοήσει αυτού του είδους την αλληλεπίδραση μεταξύ των χαρακτήρων μια και του ήταν ήδη γνωστή από τα λογοτεχνήματα του μεσαίωνα - τα γνωστά σ' εμάς ως μυθιστορίες. [...] (Τζων Πίτσερ, Ένα παραμύθι για την ενηλικίωση - Πρόγραμμα του Κυμβελίνου του Σαίξπηρ)