Τ' απομνημονεύματα του Μπάρρυ Λύντον (σκληρόδετη έκδοση)

Παρουσίαση

Από την εποχή του Αδάμ υπήρχε κάτι άσχημα φτιαγμένο σ' αυτό τον κόσμο, μα η ρίζα του κάκου ήταν πάντα η γυναίκα. Από τότε που υπάρχουμε σαν οικογένεια, από την εποχή του Αδάμ, δηλαδή, (όλοι ξέρουν, πώς τόσο παλιά αριστοκρατική κι ένδοξη είν' η φαμίλια των Μπάρρυ), οι γυναίκες έπαιζαν πολύ σημαντικό ρόλο στα πεπρωμένα της γενιάς μας.
Υποθέτω, πως δε θα υπάρχει ευγενής στην Ευρώπη, που να μην έχει ακουστά τον Οίκο των Μπάρρυ του Μπάρρυογκ, του βασιλείου της Ιρλανδίας, το πιο φημισμένο όνομα, που μπορεί να βρει κανείς στο Γκβίλλιν ή στο Ντ' Οζιέρ. Παρ' όλο που, σαν άνθρωπος του κόσμου, έμαθα να δυσπιστώ στις αξιώσεις μερικών μνηστήρων υψηλών τίτλων, που δεν έχουν περισσότερη σχέση με τη γενεαλογία απ' όση ο λακές, που καθαρίζει τις μπότες μου, και παρ' όλο που περιγελώ, γεμάτος καταφρόνια, τις καυχησιές πολλών συμπατριωτών μου, που όλοι τάχα κατάγονται από βασιλιάδες της Ιρλανδίας και μιλούν σα να πρόκειται για ηγεμονία, όταν κάνουν λόγο για το μικρό χτηματάκι τους, που φτάνει μόνο να θρέψει ένα γουρούνι, είναι αλήθεια, πώς νιώθω αναγκασμένος να τονίζω, πώς η φαμίλια μου ήταν η πιο αριστοκρατική του νησιού, κι ίσως κι ολόκληρου του κόσμου· τότε που οι κτήσεις της, ασήμαντες τώρα και ξεκληρισμένες από πολέμους, προδοσίες, χάσιμο χρόνου, προγονικές ασωτίες, εμμονή στα παλιά Πιστεύω και στη Μοναρχία, ήταν τεράστιες κι αγκάλιαζαν πολλές κομητείες, τότε που η ή Ιρλανδία ευημερούσε αφάνταστα, πιο πολύ από τώρα. Θα μπορούσα ν' αξιώσω να φορώ και την ιρλανδέζικη κορώνα, μαζί με τον μανδύα μου, μα οι πιο πολλοί ανόητοι διεκδικητές της διάκρισης αυτής την εξευτέλισαν και την έκαναν να φαίνεται ασήμαντη.
Ποιος ξέρει, αν η αιτία που δεν τη φορώ τώρα δεν είναι το λάθος κάποιας γυναίκας; Θα μου πείτε: «αρχίζεις με δυσπιστία». Κι απαντώ, γιατί όχι; [...] (Από την έκδοση)

Περιεχόμενα

Επίλογος: J.P. Donleavy