Το νόημα της ζωής

Παρουσίαση

"Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κάποιοι σύντροφοί μας συμπεριφέρονταν σαν γουρούνια, ενώ άλλοι σαν άγιοι. Ο άνθρωπος έχει αμφότερες τις δυνατότητες εντός του το ποια θα ενεργοποιηθεί, εξαρτάται από αποφάσεις και όχι από συνθήκες".

Τον Ιανουάριο του 2006, την εξηκοστή πρώτη επέτειο της απελευθέρωσης από το στρατόπεδο θανάτου Άουσβιτς, όπου ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν, έθνη από όλο τον κόσμο παρακολούθησαν την πρώτη Διεθνή Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος. Μερικούς μήνες μετά, θα μπορούσαν κάλλιστα να εορτάσουν την επέτειο ενός από τα πιο ακατάλυτα κείμενα για εκείνη τη φριχτή εποχή. Το ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ του Βίκτορ Φρανκλ, όπου ο συγγραφέας περιγράφει τις εμπειρίες του στα στρατόπεδα αφανισμού και αναλύει την ψυχοθεραπευτική του μέθοδο της λογοθεραπείας, εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1946, έχει πουλήσει μέχρι σήμερα πάνω από δώδεκα εκατομμύρια αντίτυπα κι έχει αναδειχθεί ένα από τα δέκα πιο σπουδαία βιβλία των καιρών μας.
Το Σεπτέμβριο του 1942, ο Φρανκλ και η οικογένειά του συνελήφθησαν και εκτοπίστηκαν. Ο Φρανκλ πέρασε τα επόμενα τρία χρόνια σε τέσσερα διαφορετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, απογυμνωμένος από καθετί που τον συνέδεε με τη ζωή, μέχρι την ημέρα της απελευθέρωσής του. Είναι συγκλονιστικό όμως το πώς γαντζώθηκε στη ζωή, και στην κατάφαση στη ζωή, και είναι συγκλονιστικά απλοί οι λόγοι για τους οποίους επιχείρησε, λυσσασμένα και λογικά μαζί, να μείνει ζωντανός. Ο έρως και η γνώση συνθέτουν το νόημα της ζωής για τον Φρανκλ, και το προσωπικό του αυτό νόημα γίνεται ο πανίσχυρος κινητήρας που τον κρατάει στη ζωή. Και η αναζήτηση αυτού του Νοήματος στη ζωή όλων μας είναι, εντέλει, η κινητήρια δύναμη των πάντων.
Ένα βιβλίο-σταθμός στην ανθρωπότητα. Ένα βιβλίο-ύμνος στον άνθρωπο. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Ένα βιβλίο σχετικά με την επιβίωση και ειδικότερα με την εσωτερική δύναμη που γεννά η ύπαρξη κάποιου νοήματος στη ζωή ενός δοκιμαζόμενου ανθρώπου. Ο εβραίος συγγραφέας του βιβλίου βίωσε ακραίες και απάνθρωπες καταστάσεις, κλεισμένος σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε αντίθεση όμως με άλλους ομοεθνείς του, από τους οποίους έλειψε η ελπίδα και υπέκυψαν, κρατήθηκε στη ζωή χάριν του έρωτά του για τη γυναίκα του και της θέλησης να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση όλων όσα βίωσε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτά έδωσαν νόημα στη ζωή του, αυτά τον στήριξαν. Για τον συγγραφέα η ζωή που βρίσκεται υπό διωγμό δεν έχει καμιά ελπίδα, αν δεν έχει κάποιο νόημα, κάποιον ξεκάθαρο στόχο. (Βαγγέλης Μπέκας, Ελευθεροτυπία, 18/12/2010)