ΤΟ ΒΑΘΥ ΠΗΓΑΔΙ Ή ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΣΥΝΑΦΩΝ ΦΩΤΟΒΟΛΙΔΩΝ

Παρουσίαση

«Στις δύσκολες στιγμές που τα μολύβια μου είναι παντελώς στείρα και τα χαρτιά μου λευκάζουν εμπαικτικά, σηκώνω τα μάτια μου και ατενίζω γαληνόμορφον και χαροποιώς τεθλιμμένον τον μέγαν στρατηλάτην με αρμόδια χρώματα ζωγραφισμένον. Απορώ και εξίσταμαι τότε δια το κεφαλαιογράμματον ερώτημα "ΖΕΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ;". Διότι όχι μόνον από την ιστορία αλλά και από την καθημερινή πραγματικότητα εξάγεται η αλήθεια που παίρνει τη μορφή θριαμβευτικής αψίδος με την επιγραφή ΝΑΙ. Ζει, διότι έφερε την ελληνική λαλιά ως τη Βακτριανή και τα Σούσα του αιώνος μας, άνοιξε βρύσες και άλλοτε τρέχουν μαργαριτάρια κι άλλοτε ιριδίζοντα κρύσταλλα, φανέρωσε πηγές οπούθε αναβρύζουν λουλούδια και αστέρια και αιθέριου κάλλους γυναίκες, έριξε στο γιαλό και στο πέλαγο βράχους που αρμενίζουν τώρα πρίμα. Αντικρύζω λοιπόν τον άλκιμο κατακτητή θαυμαστικά ζωγραφισμένον, με την ακαταμάχητη πανοπλία του τριμμένου παλτού του -μήπως όμως, παρά το καφέ χρώμα του, είναι ράσο; θα με τρελάνουν απόψε τα ερωτηματικά!-, ελαφρότατα κυρτωμένον και με κόμην και γενειάδα παραδόξως μη ανεμιζομένην από τον κραταιόν Βορράν. Το απροσδόκητον είναι πως ο ζωγράφος παρέλειψε να ζωγραφίσει και τη λόγχη του ήρωος, αυτήν που κατατρόπωσε και κατατροπώνει, κατήσχυνε και καταισχύνει και τρέπει κατά τα "σκοίνια" αρμαθιές υπεναντίων καλαμαράδων, σοβαροφανών και μη. Αντ' αυτής όμως έχει ζωγραφίσει τα χέρια του ήρωος έτσι ώστε το ένα, με την παλάμη προς τα κάτω, να εγγίζει τα ηρεμαία γένεια, και το άλλο, με την παλάμη προς τα επάνω, να ευρίσκεται στον ομφαλό, το κέντρο του σώματος. [...]» (Από την έκδοση)