ΒΑΜΠΙΡ ΒΑΔΙΖΕ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ

Παρουσίαση

«... Δεν δαγκώνω μόνο στο λαιμό. Έχω δαγκώσει πόδια, ανδρικά γεννητικά όργανα (εν στύση διότι προσφέρουν αιφνιδιασμό, άφθονο αίμα και πόνο που κατανικούν άμεσα το θύμα), πλευρά και (το παραδέχομαι) οπίσθια - το τελευταίο πρέπει να το ομολογήσω ότι το έπραξα μόνο μία φορά μην μπορώντας να αντισταθώ στα ολοστρόγγυλα καπούλια μιας υπαλλήλου καντίνας στον μεγάλο αυτοκινητόδρομο... Οι άνθρωποι ακόμα και όταν θρηνούν για τους νεκρούς τους εξυμνούν την ίδια τους την επιβίωση. Όταν ζούσα ακόμα είχα παρακολουθήσει κηδείες, όπου χήρες ολόλυζαν πάνω στους φρεσκοσκαμμένους τάφους και παρακαλούσαν τον Θεό να τις πάρει "στον άλλο κόσμο". Αργότερα και από τη θέση που βρίσκομαι αυτή την περίοδο κατάλαβα ότι ψεύδονταν ασύστολα. Λογικότατο.» Το ημερολόγιο ενός βρικόλακα δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από έναν ορυμαγδό μισανθρωπισμού, απομόνωσης και περιγραφής τραγελαφικών καταστάσεων. Στο «Βαμπίρ, βάδιζε μόνος σου» ο λόγος κινείται μεταξύ του τραγικού και του κωμικού με απίστευτη ταχύτητα, ενίοτε και με διαφορά ελάχιστων γραμμών - αν όχι λέξεων. (
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)