ΗΤΑΝ ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ

Παρουσίαση

Οι οκτώ ιστορίες του Ανδρέα Ζαβιτσάνου φαίνεται να μη λογαριάζουν τη σκοπιμότητα του συμπεράσματος. Διατηρούν την αναρχία ενός ανολοκλήρωτου σχεδίου που επιλέγει να μην αποτυπωθεί πλήρως, αλλά να παραμείνει αποσπασματικό για χάρη μιας νομαδικής αφηγηματολογίας. Οι ιστορίες και οι ήρωές τους, τα πτώματα, αρνούνται να ανήκουν κάπου. Τα πάντα είναι μετέωρα και κατακερματισμένα. Αναγνωρίζουμε τα στερεοτυπικά εκφραστικά μέσα του νουάρ μυθιστορήματος, αλλά στην περίπτωσή μας δεν αγιάζουν τον σκοπό. Μάλλον τα κλισέ αποδομούν τη συνοχή, η οποία επιβεβαιώνεται μόνο στους μετεωρολογικούς προσδιορισμούς. Οι πρώτες τρεις ιστορίες μοιάζουν με προσχέδιο κάποιας αρχής. Η τέταρτη λειτουργεί ως ιντερμέδιο, έτσι ώστε οι υπόλοιπες να προσφέρουν μια προσχηματική λύση. Αυτό που περιμένουμε να διαβάσουμε για να αποκτήσουν ενότητα και συνοχή οι ιστορίες δεν υπάρχει, γιατί ήδη έχει καταγραφεί: είναι "η περιγραφή μιας υποχθόνιας αμοιβαίας πίεσης όλων των κοινωνικών σφαιρών μια γενική και παθητική δυσαρέσκεια, μια στενότητα που αυτοαναγνωρίζεται στον βαθμό που αυτοπαραγνωρίζεται όλα αυτά μέσα στα πλαίσια ενός συστήματος διακυβέρνησης που, επειδή ζει από τη συντήρηση όλων των μετριοτήτων, το ίδιο δεν είναι παρά η μετριότητα στην εξουσία" (Μαρξ, 1844). (Τάκης Μαυρολέων, Κριτικά και άλλα, Νέα Αρκαδία, 2017)