ΖΟΛΑ : ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΤΗΝΟΣ

Παρουσίαση

Μπαίνοντας στο δωμάτιο, ο Ρουμπώ, ακούμπησε πάνω στο τραπέζι το μισοκαρδιάρικο καρβέλι, το πατέ, και τη μπουκάλα τ' άσπρο κρασί.
Μα απ' το πρωί, πριν πάει στη δουλειά της, η κυρά Βικτουάρ είχε παραχώσει τη φωτιά στη σόμπα, μέσα σε τόση χόβολη, που έσκαγε κανείς απ' τη ζέστη. Κι ο υποσταθμάρχης άνοιξε το παράθυρο, κι ακούμπησε στον αγκώνα του.
Είτανε σ' ένα δρομάκι δίχως έξοδο στην οδό Άμστερνταμ, τελευταίο σπίτι δεξιά, όπου σε μια θεόρατη σπιταρώνα, η "Εταιρία των Δυσμών", σπίτωνε κάμποσους υπαλλήλους της. Το παράθυρο της σοφίτας στο πέμπτο πάτωμα, πάνω στο γύρισμα της γωνιάς που σχηματίζανε τα λοξά κεραμίδια, έβλεπε προς το σταθμό, στη φαρδειά εκείνη λουρίδα που σούβλιζε λες τη Συνοικία της Ευρώπης, ίσαμε πέρα βαθειά στον ορίζοντα, και που το Φλεβαριάτικο εκείνο δειλινό φαινόταν ακόμα πιο διάπλατος με την γκρίζα θωριά του, την οργή και χλιαρή, που τηνε χτυπούσε ο ήλιος. [...] (Από την έκδοση)