ΕΝΥΠΝΙΟ

ΠΑΠΟΥΣΑ
Πίσω στην πλάτη μου έπλεξαν τα χέρια και με δέσανε στον πάσσαλο απ' τα μαλλιά μου. Φωτιά ήμουν, στη φωτιά επέστρεψα, φωτιά ξανά να γίνω. Και έγινα ποιήτρια. Η Μπρονισλάβα Βάις γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου 1908 ή στις 10 Μαΐου 1910 σε ένα περιπλανώμενο καραβάνι που επέστρεφε για να ξεχειμωνιάσει στην Πολωνία. Μια Εβραία θα τη διδάξει γραφή και ανάγνωση, κι έτσι μέσα της θα γεννηθεί η ποίηση, ως πηγή ζωής, όπως συμβαίνει με όλους τους αληθινούς ποιητές. Το 1949, όταν ο Γιέρζι Φιτσκόφσκι κυνηγημένος από τη μυστική αστυνομία κρύβεται στον κατα...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΟΛΥ ΛΙΓΑ, ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ
Απρόσκλητη Κανείς δε μου ζήτησε να επιστρέψω δε με κάλεσαν να ξαναρθώ σε μια γιορτή, έναν γάμο Στις στιγμές που θυμούνται και τους πιο μακρινούς σε μια μάζωξη, έναν καφέ ακόμα πιο ανεπίσημα Ας συναντιόμασταν αρχικά ακόμα και τυχαία Συχνά σκεφτόμουν τι θα έλεγα Μπροστά στον καθρέφτη σαν παιδί έκανα πρόβες θα χρησιμοποιούσα χειρονομίες, μορφασμούς, βλέμματα να τους δείξω πως ήμουν ακίνδυνη πια πως μπορούσα να είμαι ήσυχη και εξουδετερωμένη Ήμουν ύπουλη και μουλωχτή, έλεγαν Κρυβόμουν στη σκιά μου απέφευγα τα βλέμματα σκουπίζοντας συνεχώς κ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΦΑΛΑΙΝΕΣ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Οι φάλαινες στο φεγγάρι είναι μια συλλογή διηγημάτων που διαδραματίζονται σε διάφορους χρόνους και τόπους, υπαρκτούς ή μη, με κοινό θεματικό άξονα την ανεκπλήρωτη ή κρυφή επιθυμία, το τραύμα και τη διαφορετικότητα. Από τη ναζιστική Γερμανία μέχρι μια υποθετική Ελλάδα του μέλλοντος, οι χαρακτήρες αγωνίζονται να συμφιλιωθούν με το παρελθόν τους και με πόθους που συχνά δεν τολμούν να ομολογήσουν. (Από την έκδοση) «Ο τόπος μοιάζει από πολλές απόψεις να ’ναι μια παλαιά Ελλάδα της φτωχολογιάς και του λαουτζίκου. Ο χρόνος που ορίζεται απ’ τη γλώ...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ
"Στο μεγαλύτερο μέρος τους, τα ποιήματα της Αντόνια Πότσι έχουν περιεχόμενο αυτοβιογραφικό, αποτυπώνοντας πολύ συχνά στιγμές ζωής και εικόνες φευγαλέες. Αυτές οι στιγμές ξεκινούν με την καταγραφή αναμνήσεων από τοπία και από τη σχέση της με τους γονείς της, διαπερνούν την εφηβεία της, που σημαδεύτηκε από τον έρωτά της για τον καθηγητή Τσέρβι, καθώς και από τη σχέση που για αρκετά χρόνια διατήρησε μαζί του, και φτάνουν μέχρι το τέλος της ζωής της, με σκηνές που παραπέμπουν συχνά στα ταξίδια της. Πέρ' από όλους τους τόπους και τα πρόσωπα όμω...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΚΟΥΩ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΧΤΗ
Στο νησί μου όλα καίγονται στο φως. Το ίδιο φως, απ' το καλοκαίρι ως το χειμώνα, καίει ασταμάτητα. Σ' αυτή τη φωτιά έμαθα, γι' αυτό δε συνηθίζω εδώ. Ό,τι κι αν καίγεται σ' αυτό το εργοστάσιο, με καίει κι εμένα, αλλά δε με θερμαίνει. Μοιάζει με το φως που φτιάχνουμε εγώ κι οι ναύτες. Είναι αναγκαίο, αλλά δεν είναι φως. Είναι μόνο το αντίθετο του σκοταδιού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) "Η φράση του τίτλου του βιβλίου της Βίλιας Χατζοπούλου, "ακούω την καρδιά του παίκτη" είναι σαν να αφορά τη δική της σχέση με κάθε ήρωάς ...
Διαβάστε περισσότερα...

VOX
Με χειρουργικό τσιμπιδάκι Κάθε μέρα κρυβόμασταν και πιο βαθιά. Σ' ένα λαγούμι μαζεύαμε τα απαραίτητα. Δεν γνωρίζαμε τι μέρα τι εποχή, αν το κακό ήταν ολόγιομο ή στη χάση του. Ώσπου μακρινή ακούστηκε μία φωνή, παιδική ήταν, ladybird φώναξε. Μια πασχαλίτσα μάς έδειχνε τον δρόμο. Μύριζε αντισηψία και ερήμωση αλλά έξω ήταν ολάνθιστη η φύση. Κάτω από την ανθισμένη κερασιά σού χαμογέλασα με ένα κλικ μ' έβαλες στη φωτογραφία. Ύστερα, αφαίρεσες με χειρουγικό τσιμπιδάκι τις ξερές μεμβράνες από το πρόσωπό μου. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΛΟΓΙΣΤΗΣ
Όσο κοιτούσε το καλογραμμένο, σαν δώρο ενός άδικου θεού, πρόσωπο του φίλου του, τόσο πιο αντιπαθητικό του φαινόταν. Αυτό το γνώριμο πρόσωπο, που είχε μάθει τόσα χρόνια να το αντικρίζει σαν κάτι αυτονόητο -άγουρο κάποτε, με τον ίουλο μιας πρώιμης, επιτυχημένης εφηβείας (πολύ πιο πρώιμης και πολύ πιο επιτυχημένης από του Θανάση) και τώρα χαραγμένο με τις ρυτίδες μιας διεφθαρμένης ωριμότητας που βούρλιζε τις γυναίκες, ώριμες και ανώριμες- αυτό το πρόσωπο έγινε ξαφνικά αποκρουστικό και, το κυριότερο, έπαψε μεμιάς να του είναι οικείο. Ήταν το μ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΣΑΒΟΥ
Ο Λάζα Λαζάρεβιτς θεωρείται ένας από τους κορυφαίους Σέρβους συγγραφείς του 1 9ου αιώνα και αρκετοί αναφέρονται σε αυτόν ως "ο Σέρβος Τουργκένιεφ". Πρωταρχικό μέλημά του είναι να προσεγγίσει τα δεσμά που κρατούν φυλακισμένη την ανθρώπινη ψυχή και να τα επιλύσει, ίσως όχι με τον καλύτερο, αλλά τουλάχιστον με έναν διαφορετικό τρόπο. Χαρακτηριστικό των διηγημάτων του -το μόνο έργο του που μας παραδίδεται- είναι η κλιμακωτή κορύφωση του δραματικού ύφους, η ενδελεχής σκιαγράφηση των χαρακτήρων, η ολοκληρωμένη ψυχολογική ανάλυσή τους. Ο αναγνώστ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΔΙΑΒΑΣΗ
Κάθε πρωί η νύχτα αφήνει στην πόρτα μου το ανοίκειο. Το παίρνω αγκαλιά, το κανακεύω. Όχι, δεν έχω κουραστεί. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΧΟ ΤΣΙ ΜΙΝΧ ΣΤΟ ΤΡΕΝΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΡΑΤΖΟΒΑΣ
Ο Χο Τσι Μινχ βρέθηκε στο μακεδονικό μέτωπο με τη Γαλλική Αποικιακή Στρατιά την περίοδο 1916-1917. Στις αρχές Ιουλίου του 1916 αναλαμβάνει μία απροσδόκητη αποστολή. Η άφιξή του στη Θεσσαλονίκη σηματοδοτεί τη γνωριμία του με την ιστορία της πόλης και των προσώπων της. Μεταξύ αυτών και του Ζακ Βεντούρα. «Οι τιμές ήταν τόσο ακριβές, λες και κοιμότανε στο Παρίσι ή στη Νέα Υόρκη. Τα πανδοχεία λίγα, ο κόσμος πολύς. Αξιωματικοί, έμποροι, κατάσκοποι, δημοσιογράφοι, όλοι είχανε μαζευτεί σε αυτήν την πόλη. Κι ο πόλεμος τραβούσε, γινόταν κάπου μακρι...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΥΝΩΜΟΤΕΙ ΤΟ ΔΕΡΜΑ
«Στρέφεται δυτικά, προς την είσοδο του δωματίου, και με ρωτάει τρεις φορές; «Αποτάσση τω σώμα; Και πάσι τοις έργοις αυτού; Και πάση τη λατρεία αυτού; Και πάσι τοις αγγέλοις αυτού; Και πάση τη πομπή αυτού;» «Αποτάσσομαι» λέω τρεις φορές τονίζοντας τις συλλαβές. Ήταν σαν μια τεντωμένη, τρομοκρατημένη χορδή που πάλλεται λίγο πριν ακουστεί ο ήχος της. Έτσι ήταν τότε το δέρμα μου...» Δώδεκα ιστορίες με θέμα τον αγώνα για συνύπαρξη. Πρόσωπα κινούμενα μεταξύ σκληρότητας και αντοχής, εκεί όπου το δέρμα, το κατ' εξοχήν όργανο του σώματος που αφο...
Διαβάστε περισσότερα...

KASBAH
Kasbah, φρούριο, ψηλά τείχη χωρίς ανοίγματα, σημείο άμυνας. Ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζεται ως τέτοιο είναι απροσπέλαστος. Φαινομενικά μια ερωτική απογοήτευση οδηγεί σε μια απόφαση φυγής από την Αθήνα. Ο εσωτερικός μονόλογος τρέφει το Kasbah. Αυτό που αναπάντεχα σπάει τον φαύλο κύκλο είναι η σύνδεση με το παρελθόν. Ο κόσμος της επαρχίας, η αποτίναξη των προσδοκιών των άλλων, η ανακάλυψη του τόπου και μαζί των θαμμένων δυνατοτήτων στρέφουν επιτέλους τη ματιά προς τα έξω. Και ο δρόμος για την αποδοχή της πραγματικότητας και του εαυτού έχει ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Αν και είναι αργά, είναι νύχτα, και εσύ δεν δύνασαι. Τραγούδα σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Τίποτα δεν συμβαίνει. Θα μπορούσα να είμαι τόσο ευτυχισμένη αυτή τη νύχτα! Ακόμη μένουν όνειρα ανεκπλήρωτα. Και τα λίγα μου χρόνια! Γιατί όχι; Ο θάνατος είναι μακριά. Δεν με κοιτά. Τόση ζωή Κύριε! Για ποιον λόγο τόση ζωή; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ
"Ό,τι κι αν κάνεις τα λεφτά είναι λίγα, με το ζόρι βγαίνεις κι όπως και να 'χει αυτό σε τρώει μέσα σου, φοβάσαι μήπως τελικά δεν τα καταφέρεις. Όμως η διαφορά είναι ο αέρας που αναπνέεις, είναι ότι ο ένας βοηθάει τον άλλον, είναι -και μιλάω προσωπικά- ότι ενυπάρχει στην κάθε μέρα σου μία αξία που δεν ποσοτικοποιείται, δεν μπορείς να τη βάλεις στο ζύγι. Πόσο αξίζει αυτή η στάση ζωής για τον καθένα δεν ξέρω να σ' το απαντήσω. Ξέρω όμως ότι αξίζει για εμένα, διότι υπάρχει ένας μυστικισμός που με κάνει να θέλω να ξυπνήσω με λαχτάρα την επόμενη...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ
"...Ντράπηκα και κοίταξα ολόγυρα. Στη μια άκρη της παραλίας ήμασταν εμείς. Μόνοι μας. Στην άλλη, δυο παρέες. Ένα ζευγάρι νεαρών, αδιάκοπα σφιχταγκαλιασμένοι σαν τυλιγμένες κάμπιες και μια οικογένεια μ' ένα παιδί, σκυφτό, που όταν σήκωνε το κεφάλι κοιτούσε τον ουρανό με τον τρόπο που κάποιος αναπολεί μέρη που δεν έχει δει. Εγώ, πάλι, άκουγα δυο παιδιών φωνές, αγόρι και κορίτσι πρέπει να 'τανε, που μιλούσαν κι έπαιζαν γελώντας ζωηρά. Και για μια στιγμή, όταν πήρανε μια γεύση βραχνάδας, νόμιζα ότι ερχόντανε από την κοιλιά μου. Ανασηκώθηκα και...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΕΙΟΝ ΔΕΚΑΞΙ
Νυχτερινό Ο τελευταίος οδοκαθαριστής διπλώνει τα πεζοδρόμια ένα-ένα. Το χώμα ξυπνά και οι νεκροί αλλάζουν πλευρό. (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΝΤΩΜΕΤΑΞΥ
Όχι, όχι! Δεν με πείραξε που είμαι αριθμός ούτε και με πειράζει η μονάδα Είναι η όχληση του λιακωτού που μου τη δίνει Αυτή η αίσθηση της αθεράπευτης προστασίας: αλεξίσφαιρες βιταμίνες αλεξίπονη πράξη αλεξικέραυνα μνήμης Σταματήστε πια! Δεν φιμώνεται η βροχή (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΚΡΕΓΚ
«Πρέπει να ήταν η στιγμή που μπήκα στο κάδρο, γιατί μου κόπηκε απότομα η ανάσα. Πάγωσαν νους και μάτια και πάσχιζα ν' ακουστώ, φωνάζοντας βουβά 'Εγώ, ο Κρεγκ'. Θυμάμαι να μ' ενοχλεί που δεν είχα πια σώμα. Και δεν μπορούσα να εμπνευστώ πια από τις μνήμες, από τα δαχτυλίδια μου. Σφραγίστηκαν όλες μονομιάς στης Πανδώρας το κουτί κι έπρεπε άμεσα να βρω τον απελευθερωτή μου. Αυτόν που θ' άνοιγε του πειραγμένου λογισμού τα παξιμάδια, και θ' άκουγε να προλογίζω γρίφους, ψιθυρίζοντας βραχνά 'Εγώ, ο Κρεγκ', εσένα». Το θανατηφόρο ατύχημα στερεί από ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΑΦΙΞΗ ΤΩΝ ΘΗΡΙΩΝ
ΟΙ ΣΤΟΡΓΙΚΟΙ ΓΟΝΕΙΣ Μέχρι να εξαπλωθεί το σκοτάδι και να μην ξαναξημερώσει θα ακούμε αυτό που μας είπατε τόσο σιγά ώστε να μην ενοχλήσει πως η αγάπη είναι ένα χωράφι που θέλει συνεχή περιποίηση πως η αγάπη θέλει νερό κλάδεμα και καρποσυλλογή δίπλα στη θάλασσα πάνω στις υπώρειες και στα ψηλά βουνά Ξεκινάμε με σπουδές φορώντας στις πλάτες τους ψεκαστήρες και διαπιστώνουμε πως μας τελείωσε το φάρμακο και το νερό ξεκινάμε με επαγγέλματα κρατώντας πολύ προσεκτικά τα αλυσοπρίονα κι ανακαλύπτουμε πως μας τελείωσε η βενζίνη ή ακόμα χειρότερα πως η...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΞΟΔΑ ΝΟΣΗΛΕΙΑΣ
Σε έναν νοσοκομειακό θάλαμο δύο διαφορετικοί άνθρωποι προβαίνουν σε τρεις διαδοχικούς μονολόγους με θέμα τη μοναξιά, την ασθένεια, τον θάνατο, τη φιλία, τον έρωτα και τη ζωή. Οι αφηγήσεις τους ψηλαφούν δημόσια και ιδιωτικά πάθη, ανοίγουν μεταξύ τους διαύλους επικοινωνίας και, τελικά, φωτίζουν τις σκιές που αρχίζουν να πυκνώνουν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...