ΜΩΒ ΣΚΙΟΥΡΟΣ

ΠΟΛΕΙΣ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ 1939-1945
Παρά το γεγονός ότι η δεκαετία του '4Ο υπήρξε καθοριστική για την αστική ζωή και, αντίστοιχα, ο Πόλεμος και η Κατοχή, εμπειρίες βίαιες που έπληξαν κατεξοχήν και με σφοδρότητα τις ευρωπαϊκές πόλεις και τους κατοίκους τους, το «πάντρεμα» ανάμεσα στις σπουδές της πόλης και την κοινωνική ιστορία της Κατοχής δεν έχει υπάρξει ιδιαίτερα επιτυχημένο, τουλάχιστον όχι όσο θα δικαιολογούσε η αλματώδης και πολυεδρική ανάπτυξη της επιστημονικής βιβλιογραφίας, τόσο γύρω από τον Πόλεμο, όσο και γύρω από την πόλη. Οι «Πόλεις σε Πόλεμο» ερευνούν συγκριτικά...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΩΛΟΔΟΥΛΕΙΑ
Κωλοδουλειά ή εισαγωγή στη σύγχρονη κανονικότητα της δυστοπίας. Επιγραμματικά, σύντομα και εστιασμένα: αυτός θα ήταν ένας καλός τρόπος να εισέλθει κάποιος στο τοπίο που περιγράφει το έργο του Γιάννη Μαυριτσάκη. Ένα έργο για την κανονικότητα και τη δυστοπία, ένα έργο για το έργο της κανονικότητας και για το έργο της δυστοπίας, με εστίαση στη δουλειά της βιομηχανοποιημένης εστίασης. Το ταχυφαγείο γίνεται το δυστοπικό σκηνικό εκεί που θα περίμενε κανείς μιαν ετεροτοπία της γευστικής διασκέδασης. Η διεύθυνση της συνηθισμένης δραματουργικής κίν...
Διαβάστε περισσότερα...

Πιο πολύ φοβήθηκαν τις λέξεις
Πρώτα απαγόρευσαν τα μαχαίρια. Έπειτα μάζεψαν τα πιρούνια και τα ψαλίδια. Πήγαιναν σε κάθε σπίτι και τα μάζευαν σε κουτιά. Η τηλεόραση δεν έκλεινε ποτέ, εκεί ανακοινώνονταν οι νέες απαγορεύσεις. Σφράγισαν τα εστιατόρια και τα κομμωτήρια. Και ξεκίνησαν οι συλλήψεις. Κάποιοι νέοι άρχισαν να γράφουν στους τοίχους ποιήματα και στίχους, που είχαν ξεχαστεί από καιρό. Νομοθετημένη λησμονιά. Οι ποιητές όμως δεν ξεχνούν, δεν ξεχνιούνται, γιατί τα ποιήματά τους είναι η μνήμη της ανθρωπότητας. Και τότε ήταν που απαγόρευσαν τις λέξεις. Απαγόρευσαν τα ...
Διαβάστε περισσότερα...

Αγρός αίματος
ΠΕΥΚΟ Κατέφθασαν από μακριά οι σύντροφοί μου άνυδροι όλοι τους ρωγμές τα χείλη, φτύνουν λευκό χώμα και αλάτι Μ' άρπαξαν βυζάξαν το νερό από την τρύπα στο πλευρό μου Στράγγιξα Έπειτα φάγαν και τα καρφιά και το ξύλο Στις παπαρούνες απάνω πλάγιασαν άνοιξαν τα μάτια όμοιος ομοίω αεί πελάζει -μουρμούρισαν- μα δεν θυμόνταν καν το όνομά μου [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ
Αν και ψυχής εκπορευόμενη, η μελαγχολική συνθήκη εμπεριέχει εγγενώς μια σχέση με τον χώρο. Οι όψεις, οι δομές, οι λειτουργίες, οι σχέσεις των μερών της εγκαλούν σε μια λανθάνουσα αρχιτεκτοντκή γλώσσα η οποία βρίσκετατ βαθιά ριζωμένη στον ανθρώπινο ψυχισμό ανά τους αιώνες. Η τέχνη του μελαγχολικού χώρου μοιάζει να αναδύεται μέσα από διακειμενικές αναφορές, μέσα από κοινούς τόπους μεταξύ λόγων και σημείων στον χρόνο. Αυτές οι μελαγχολικές «ποιήσεις», όντας αλληγορικές, συμβολικές, εννοιολογικές κατασκευές, δεν αφορούν στην αυστηρή χωρικότητα...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΟΡΝΟ - ΤΕΟ - ΚΟΛΟΣΣΑΛ
Βρισκόμαστε στο σκοτάδι και τη σιωπή που επικρατούν στα συμπαντικά ύψη. Στο βάθος, στα πόδια μας, διακρίνεται η υδρόγειος σφαίρα, (θα ήταν σκόπιμο, βέβαια, να μην πρόκειται για κάποια τεχνητή σφαίρα, αλλά γι' αυτή καθαυτή την υδρόγειο σφαίρα, όπως ακριβώς εμφανίζεται στις φωτογραφίες που ένας αστροναύτης τραβάει από διαστημόπλοιο). Διακρίνονται οι ρυτιδωμένες λωρίδες της ξηρός, οι μολυβένιοι λεκέδες των θαλασσών, τα όρια των ηπείρων κ.λπ. κ.λπ., ώσπου, κάποια στιγμή -καθώς η σφαίρα, όπως είναι φυσικό, γυρίζει- παρουσιάζεται στα μάτια μας τ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΙΑΓΙΑ ΦΙΛΙΩ Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΣΣΑ
Την ώρα που ανέβαινα τη σκάλα για να επιβιβαστώ στο πλοίο, ρίχνω μια ματιά πίσω μου, στα Βουρλά, την πατρίδα μου. Την εικόνα αυτή, την τελευταία εικόνα της αγαπημένης μου πατρίδας, την κουβαλάω μέσα μου μέχρι σήμερα και θα την κουβαλάω μέχρι να πεθάνω. Καπνοί, φωνές, ρημαγμένο τοπίο, σκηνές Κόλασης καίνε τα μάτια μου, και τ' αφτιά μου ακόμα βουίζουν απ' τις σπαρακτικές κραυγές που γεμίζουν το δειλινό. Οι ακτίνες του ήλιου που δύει πέφτουν πάνω σ' αυτόν τον κρανίου τόπο, που μέχρι τότε ήταν η αγαπημένη και όμορφη γη μου. Τόση αγάπη, τόσα γέ...
Διαβάστε περισσότερα...

Όπως αξίζει να πεθαίνουν οι άνθρωποι
Πήρε τον δρόμο για τη θάλασσα με το κορίτσι στα χέρια του. Πότε από το μονοπάτι με τ’ αγκάθια, πότε απ’ τον αυτοσχέδιο δρόμο, και έφτασε τελικά ροβολώντας εκεί που κατέβαιναν για ούζα. Η Μακρόνησος απέναντι φαινόταν σκοτεινή. Έδεσε πάνω του το κορμί της μ' ένα σκοινί από τα πεταμένα για τις βαρκούλες της παραλίας κι έβαλε μέσα απ' το ματωμένο του πουκάμισο δύο κοτρόνες. Μπήκε στη θάλασσα και προχώρησε, σφίγγοντάς τη δυνατά στην αγκαλιά του, όπως τους άρεσε να κολυμπάνε. Περπάτησε μετά σταθερά προς το νησί, ώσπου βυθίστηκαν στο νερό. Από κά...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΓΟΗΤΕΙΑΣ
Επειδή πιστεύω ότι πάντα στο τέλος κερδίζει το καλό. Το κακό βέβαια έχει τον τρόπο του να κρύβεται, να εξαφανίζει τα ίχνη του, να ξεγλιστράει. Σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι ασύλληπτο, άτρωτο, αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμή του. Έχω δει τόσες φορές το κακό να διαφεύγει που, αν δεν με εμψύχωνε η ιδέα μιας κοσμικής δικαιοσύνης, θα κινδύνευα κι εγώ να πέσω στην παγίδα του και να χάσω την πίστη μου. Θα ήμουν τότε διπλά ένοχος, όχι μόνο γιατί θα είχα λιποτακτήσει, αλλά και γιατί θα είχα βοηθήσει το κακό να εδραιώσει τη φήμη του. Έτσι εκτρέφετα...
Διαβάστε περισσότερα...

Hotel 21η Απριλίου
Αύγουστος 1981, ο σκιώδης σύλλογος "Ελλήνων Ήθος" πραγματοποιεί την ετήσια μάζωξή του στο ξενοδοχείο Απόλλων. Αποβλακωμένοι στρατιωτικοί, ανθρωπογδάρτες επιχειρηματίες και κυνικοί πλοιοκτήτες συνθέτουν το αντιπαθητικό σκυλολόι. Ανάμεσα σε πανάκριβα ποτά και πολυτελή γεύματα οι πελάτες του ξενοδοχείου νοσταλγούν τις ημέρες των Απριλιανών, αναθεματίζοντας παράλληλα την επερχόμενη σοβιετικοποίηση της χώρας από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Κάτω από τη μύτη όλων, στο περιθώριο των εκδηλώσεων του συλλόγου, εκτυλίσσεται ένα φοβερό λαθροπάζαρο, στο οποί...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΗ
Η επίσκεψη του Στρατηγού Ντε Γκωλ στα τέλη της άνοιξης του 1963 σηκώνει την Ελλάδα στο πόδι. Όσο ο Καραμανλής προβάρει τα χαμόγελά του στον καθρέφτη και η βασίλισσα Φρειδερίκη αποφασίζει ποια τουαλέτα θα φορέσει για να προϋπαντήσει τον Στρατηγό, το ελληνικό φασιστικό παρακράτος ακονίζει τις λόγχες του. Μέσα στην αναμπουμπούλα που ακολουθεί τον ερχομό του αρχηγού της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, δημιουργούνται οι συνθήκες, ώστε να κλείσει ο κύκλος μιας βεντέτας που άνοιξε στα Δεκεμβριανά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΙΚΛΙ ΑΒΡΙΚ
"Άμα το σκάει άνθρωπος πολύ το χαίρομαι. Όχι μόνο άμα το σκάει από φυλακή. Απ' όπου κι αν το σκάει. Άμα το σκας, πάει να πει φυλακή ήταν εκεί που ήσουν", λέει η γριά Ευδοκία στην Εύα, που σκαλίζει το παρελθόν για να μάθει την αλήθεια. Τι σχέση μπορεί να έχουν η απόδραση των 27 κομουνιστών απ' τις φυλακές των Βούρλων, τα μπουρδέλα και η μάχη της παράγκας στη Δραπετσώνα με μια χαμένη σαγιονάρα σ' ένα αγροτικό καμποχώρι κι έναν έρωτα που ξεκίνησε σαν πλάκα; Πώς ξεπληρώνει το χρέος μιας σωσμένης ζωής; Πού πάνε οι Τσιγγάνοι όταν φεύγουν και τι...
Διαβάστε περισσότερα...

Μποστ: τα θεατρικά (πρώτος τόμος)
Η Όμορφη πόλη, το πιο πολιτικοποιημένο έργο του Μποστ, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου, σηματοδοτεί την είσοδό του στον ελληνικό θεατρικό χώρο, καθώς είναι το πρώτο του έργο που παρουσιάζεται επί σκηνής. Συγκεκριμένα, το καλοκαίρι τού 1962 η επιθεώρηση με τον τίτλο Όμορφη πόλη ανεβαίνει στο Θέατρο ΠΑΡΚ της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, σε παραγωγή του Θεόδωρου Κρίτα και σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη. Αυτή η επιθεώρηση ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη. Το Α Μέρος ήταν γραμμένο εξ ολοκλήρου από τον Μποστ, και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα αυτόνομ...
Διαβάστε περισσότερα...

Δεν είναι έτσι τα χαμόγελα
Πώς είναι τ' αληθινά χαμόγελα, όσα κανείς αυτόπτης μάρτυρας δεν βρίσκεται εκεί για να επιβεβαιώσει; Οι αφηγήσεις του βιβλίου μιλούν για τα γλυκόπικρα κρυφά χαμόγελα που διαγράφονται στο πρόσωπο όταν όλες οι βεβαιότητες καταρρέουν και μένουν μόνο οι αμφιβολίες, όταν πατάς την άσπρη διαχωριστική γραμμή για να προσπεράσεις τον ίδιο σου τον εαυτό με κίνδυνο να συγκρουστείς μαζί του. Άνθρωποι που αρνούνται να αποδεχθούν την απώλεια, μνημονικά εγκλωβισμένοι στο πένθος ενός οικογενειακού καναπέ, αυτού του θαμπoύ πράσινου βελούδου που χάσκει αβυσ...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο στεναγμός του Ικάρου
Μεσοπόλεμος. Το Λεμονιώ, από την Ικαρία, πρόσφυγας σαν δουλικό στην Αθήνα. Είναι δεκατεσσάρων; Δεν είναι; Πόλεμος του '40. Κατοχή. Άνεργη. Καταφυγή της η επιστροφή στον Κόκκινο Βράχο. Μια οργάνωση αντιμεταξική, σπάργανο του ΕΑΜ, τη βοηθά με τα καΐκια της. Πείνα, κατακτητές, δωσίλογοι, νέα προσφυγιά στη Μέση Ανατολή. Έρμαιο των γεγονότων της ώσπου να βρει κάποιον να κάνει την τύχη της. Το όνομα αυτού Σταύρος, από την Πέραμο. Πρόσφυγας, το 1919 στην Κωνσταντινούπολη, στην Καβάλα, στα Ιεροσόλυμα, στα παιχνίδια των Άγγλων. Ποιος είναι, πού πηγ...
Διαβάστε περισσότερα...

Οι αλεπούδες του Περ-Λασαίζ
Ο ηλικιωμένος απόστρατος κύριος Λουντμίλος, περνά τις δυστυχείς τελευταίες ημέρες του στη Ρουέν. Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου, το 1952, μαθαίνει πως η πρώην γυναίκα του, η κυρία Λουντμίλα, αυτοκτονεί. Αναγκάζεται να εγκαταλείψει την αγαπημένη του Ετρετά και να ταξιδέψει στη Ρουέν, την πόλη όπου έζησαν μαζί, ώστε να παραστεί στην ανάγνωση της διαθήκης της. Κάποια από τα ερωτήματα που τον απασχολούν εκείνη τη βδομάδα είναι: Μπορεί να παραλάβει από την καθολική εκκλησία ένα συγχωροχάρτι που θα δικαιολογεί την απουσία του από την κηδεία τη...
Διαβάστε περισσότερα...

Αμάραντες
Στα δεκατρία διηγήματα της τρίτης συλλογής η Δώρα Κασκάλη μιλά για γυναίκες που θέλει να παραμείνουν αμάραντες στην αναγνωστική μνήμη. Από το θηλυκό ρομπότ έως την ανοϊκή ηλικιωμένη, οι γυναίκες της θυμούνται ή προσπαθούν να ξεχάσουν, δραπετεύουν από τις έμφυλες συμβάσεις ή παραδίδονται στην αδράνεια και τη σιωπή, αντιμετωπίζουν στωικά την αναπηρία, αναμετρώνται με το τραύμα της απώλειας, επαναστατούν κόντρα στη ρουτίνα και τις κοινωνικές κατασκευές, διεκδικούν την αγάπη και την ηδονή. Αυτές οι γυναίκες που θάλλουν για πάντα, είναι το κουρ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΤΙ ΚΛΑΙΕΙ ΑΚΟΜΑ
Ιστορίες για αργές επιστροφές, ευχαριστήρια χαρτάκια, Θαμμένους γονείς, παγωμένα χέρια, αντιφασιστικά λεωφορεία, κακά όνειρα, memorabilia, μητρικές λέξεις, κατασκηνωτικά καλοκαίρια, απλωμένα βρακιά, πρώτα μπλουζ. Ιστορίες για απολεσθέντα. Για το «φτάσαμε επιτέλους». Για το «δεν σ' αγαπώ». Για ποντικάκια που περπατάνε στο ταβάνι. Ή μήπως είναι γατούλες; Για το κάτι που έκλαψε τότε μα δεν ξεχνιέται ούτε τώρα. Για το κάτι που κλαίει ακόμα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΓΥΡΙΣΜΕΝΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΕΠΙΜΕΝΙΔΗ
Τη Γλώσσα που γύρισε τον Ύπνο που μίλησε την Ίδη που μύθευσε όλα τα χρωστάμε και τ' αφιερώνουμε -έτσι δεν είναι Επιμενίδη; -σ' ένα ξεστρατισμένο πρόβατο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

Ομοερωτικά σαν τα άλλα ερωτικά
ΠΙΣΤΗ Στα ματωμένα σύνορα των πολέμων πυκνώνει μια σκοτεινή βλάστηση. Οι καρποί της είναι πέτρες, πουλιούνται στη Μέκκα τρία δολάρια οι έξι - για ένα ανάθεμα. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...