ΜΩΒ ΣΚΙΟΥΡΟΣ

ΚΑΤΙ ΚΛΑΙΕΙ ΑΚΟΜΑ
Ιστορίες για αργές επιστροφές, ευχαριστήρια χαρτάκια, Θαμμένους γονείς, παγωμένα χέρια, αντιφασιστικά λεωφορεία, κακά όνειρα, memorabilia, μητρικές λέξεις, κατασκηνωτικά καλοκαίρια, απλωμένα βρακιά, πρώτα μπλουζ. Ιστορίες για απολεσθέντα. Για το «φτάσαμε επιτέλους». Για το «δεν σ' αγαπώ». Για ποντικάκια που περπατάνε στο ταβάνι. Ή μήπως είναι γατούλες; Για το κάτι που έκλαψε τότε μα δεν ξεχνιέται ούτε τώρα. Για το κάτι που κλαίει ακόμα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

MEMENTO (NUTRIRE) VITAM
Και ξαφνικά, σαν να μην είχε προηγηθεί όλος αυτός ο κόπος, όλη αυτή η φροντίδα, πίεσε τη χούφτα στο πιγούνι της. Λες και δεν είχαν αγκυλώσει τα δάχτυλά της από την τόση προσπάθεια να τα διαφυλάττει τρυφερά μέσα στα χέρια της, να τους επιτρέπει να σπαρταρούν και να αναπνέουν και να φωτίζουν έως τότε. Πίεσε τη χούφτα στο πιγούνι της και ο ανεπαίσθητος ήχος της σύνθλιψης των εντόμων κάτω από την πίεση της παλάμης της έφτασε βαθύς στ' αφτιά της, σαν να είχε συντελεστεί μέσα στο ίδιο της το στόμα· αυτή ακριβώς ήταν η αίσθηση. Γλίστρησε το χέρι...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
Λογοτεχνική γραφή καλουπωμένη σε ερωτήματα που απασχολούν τους ιστορικούς ή πολιτισμική ιστορία που φοράει το κοστούμι της λογοτεχνίας; Δέκα (και δύο) ιστορίες για την Αυστραλία, δέκα ιστορίες για τη μετανάστευση, δέκα ιστορίες για τους ανθρώπους της, δέκα ιστορίες για το 1964. Γιατί, τι νόημα έχει μια ιστορία στην οποία απουσιάζει ο ίδιος ο άνθρωπος; Συνεχίζοντας μια προβληματική που ξεκίνησε με το βιβλίο του Οι Καταραμένοι, στο ανά χείρας έργο ο συγγραφέας επιχειρεί να προσεγγίσει τον σκληρό πυρήνα της ιστορικής πραγματικότητας και τον τ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ
Μια λόγια γυναίκα στη μέση ηλικία καλείται να αφηγηθεί μερικές από τις "αναρίθμητες" ως τότε ερωτικές της περιπέτειες σε αυτόν που θεωρεί τον τελευταίο της εραστή. Τις καταγράφει σε 25+1 περιπατητικές βινιέτες με παιγνιώδη τρόπο αλλά και μια ελαφρά δόση εξτραβαγκάντζας. Ο ερωτισμός αποτελεί την αφορμή ή το πρόσχημα για την διείσδυση έστω και αποσπασματικά κάθε φορά σ' έναν διαφορετικό κόσμο, που αλλιώς θα παρέμενε για εκείνην απρόσιτος. Μια ταξιδιωτική εμπειρία σε τόπους και ανθρώπους που παρουσιάζουν ένα σχεδόν τουριστικό ενδιαφέρον. (Από...
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΙΑΓΙΑ ΦΙΛΙΩ Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΣΣΑ
Την ώρα που ανέβαινα τη σκάλα για να επιβιβαστώ στο πλοίο, ρίχνω μια ματιά πίσω μου, στα Βουρλά, την πατρίδα μου. Την εικόνα αυτή, την τελευταία εικόνα της αγαπημένης μου πατρίδας, την κουβαλάω μέσα μου μέχρι σήμερα και θα την κουβαλάω μέχρι να πεθάνω. Καπνοί, φωνές, ρημαγμένο τοπίο, σκηνές Κόλασης καίνε τα μάτια μου, και τ' αφτιά μου ακόμα βουίζουν απ' τις σπαρακτικές κραυγές που γεμίζουν το δειλινό. Οι ακτίνες του ήλιου που δύει πέφτουν πάνω σ' αυτόν τον κρανίου τόπο, που μέχρι τότε ήταν η αγαπημένη και όμορφη γη μου. Τόση αγάπη, τόσα γέ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΜΟΝΙΚΑ ΒΙΤΙ ΔΕΝ ΘΥΜΑΤΑΙ ΠΙΑ
Τι σημαίνει θυμάμαι και τι σημαίνει ξεχνώ στην εποχή της απόλυτης καταγραφής; Πώς η μνήμη ορίζει την ταυτότητα; Ποια είναι η πολιτική της μνήμης; Τι είναι αληθινό και τι όχι, σε μια ανάμνηση θολή σαν την πραγματικότητα και διαυγή σαν την παραίσθηση; «Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια. Ούτε καν εμένα και εσένα, να την κοιτούμε σε έναν κόσμο άδειο από ανθρώπους. Κοιτάζοντάς την, σχεδόν σαν να την παρηγορούμε». Στο βιβλίο περιλαμβάνεται επίσης ο ποιητικός μονόλογος «Ο Άμλετ στην Κυψέλη». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΝΙΓΜΟΣ / ΑΝΚΟΡ
Τα κείμενα του βιβλίου γράφτηκαν την περίοδο 2015-2016 κατόπιν προτάσεως του σκηνοθέτη Θόδωρου Τερζόπουλου. Στόχος της διαδικασίας ήταν να δημιουργηθεί μια πρώτη κειμενική ύλη πάνω στην οποία θα βασιζόταν η νέα παράσταση του θεάτρου ΑΤΤΙΣ. Μία παράσταση που θα έκλεινε το τρίπτυχο που ξεκίνησε με την παράσταση Alarme και συνεχίστηκε με την παράσταση Amor, αλλά ταυτόχρονα και μία παράσταση-εορτασμός για τα τριάντα χρόνια του Θεάτρου ΑΤΤΙΣ. Το σώμα του κειμένου που παραδόθηκε αποτελούνταν από έναν όγκο σημειώσεων, σχεδιασμάτων και παραλλαγών ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΩΛΟΔΟΥΛΕΙΑ
Κωλοδουλειά ή εισαγωγή στη σύγχρονη κανονικότητα της δυστοπίας. Επιγραμματικά, σύντομα και εστιασμένα: αυτός θα ήταν ένας καλός τρόπος να εισέλθει κάποιος στο τοπίο που περιγράφει το έργο του Γιάννη Μαυριτσάκη. Ένα έργο για την κανονικότητα και τη δυστοπία, ένα έργο για το έργο της κανονικότητας και για το έργο της δυστοπίας, με εστίαση στη δουλειά της βιομηχανοποιημένης εστίασης. Το ταχυφαγείο γίνεται το δυστοπικό σκηνικό εκεί που θα περίμενε κανείς μιαν ετεροτοπία της γευστικής διασκέδασης. Η διεύθυνση της συνηθισμένης δραματουργικής κίν...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΝΗΜΕΣ ΜΝΗΜΑΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ
Δύο ηλικιωμένες γυναίκες που αναζητούν τη σορό τού από χρόνια σκοτωμένου αδελφού τους για να τελέσουν το μνημόσυνο... Ένας συγγραφέας σε κρίση έμπνευσης που επιστρέφει στο χωριό όπου γεννήθηκε για να ξεθάψει παλιές ιστορίες αίματος και βίας γύρω από τον βίο και την πολιτεία ενός διαβόητου ταγματασφαλίτη... Ένας μονοπόδαρος τροβαδούρος, παλιός αντάρτης, που τραγουδά σε μια μπουάτ της Πλάκας την μπαλάντα μιας θρυλικής απόδρασης κι ένας καριερίστας δημοσιογράφος που ξεκινά μια έρευνα για ένα ιστορικό στέλεχος του εργατικού κινήματος με μυθιστ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΟΛΕΙΣ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ 1939-1945
Παρά το γεγονός ότι η δεκαετία του '4Ο υπήρξε καθοριστική για την αστική ζωή και, αντίστοιχα, ο Πόλεμος και η Κατοχή, εμπειρίες βίαιες που έπληξαν κατεξοχήν και με σφοδρότητα τις ευρωπαϊκές πόλεις και τους κατοίκους τους, το «πάντρεμα» ανάμεσα στις σπουδές της πόλης και την κοινωνική ιστορία της Κατοχής δεν έχει υπάρξει ιδιαίτερα επιτυχημένο, τουλάχιστον όχι όσο θα δικαιολογούσε η αλματώδης και πολυεδρική ανάπτυξη της επιστημονικής βιβλιογραφίας, τόσο γύρω από τον Πόλεμο, όσο και γύρω από την πόλη. Οι «Πόλεις σε Πόλεμο» ερευνούν συγκριτικά...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΙΔΙΟΤΡΟΠΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΒΑΛΑΝΤΙΕ
Η καρδιά στις εποχές μας είναι ένα στοιχείο που αφήνεται κατά μέρος. Συνιστά κίνδυνο για το φασιστικό καθεστώς. Δες πώς ανατρέφεται η σημερινή νεολαία, τους δίνουν από ένα όπλο, έστω και ψεύτικο, από ξύλο, δεν έχει όμως σημασία, αρκεί μόνο να μαθαίνουν από μικρή ηλικία να αγαπούν τον πόλεμο... (Από την έκδοση) «Είναι η διαρκής επικαιρότητα της καλής λογοτεχνίας, με τη διαχρονική αισθητική της λειτουργία; Είναι οι παράξενες αντιστοιχίσεις των εποχών, καθώς (ξανα)-σηκώνουν κεφάλι τα νέο/ναζιστικά "υβρίδια" στους ύποπτα... μεσοπολεμικούς και...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΟΡΝΟ - ΤΕΟ - ΚΟΛΟΣΣΑΛ
Βρισκόμαστε στο σκοτάδι και τη σιωπή που επικρατούν στα συμπαντικά ύψη. Στο βάθος, στα πόδια μας, διακρίνεται η υδρόγειος σφαίρα, (θα ήταν σκόπιμο, βέβαια, να μην πρόκειται για κάποια τεχνητή σφαίρα, αλλά γι' αυτή καθαυτή την υδρόγειο σφαίρα, όπως ακριβώς εμφανίζεται στις φωτογραφίες που ένας αστροναύτης τραβάει από διαστημόπλοιο). Διακρίνονται οι ρυτιδωμένες λωρίδες της ξηρός, οι μολυβένιοι λεκέδες των θαλασσών, τα όρια των ηπείρων κ.λπ. κ.λπ., ώσπου, κάποια στιγμή -καθώς η σφαίρα, όπως είναι φυσικό, γυρίζει- παρουσιάζεται στα μάτια μας τ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΛΕΞΕΙΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
"Τραγούδια της φωτιάς" είναι ο τίτλος του ιστορικού πολιτικού ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Νίκος Κούνδουρος το 1975 και αποτυπώνει έξοχα το ριζοσπαστικό κλίμα της πρώιμης Μεταπολίτευσης. Το ημερολόγιο, που αποτελεί τον πυρήνα του ανά χείρας τομιδίου, αφουγκράζεται εξίσου επιτυχώς την εποχή του και για τον λόγο αυτό συνιστά σπάνιο όσο και σπουδαίο τεκμήριο της στιγμής που το γέννησε: γραμμένο στις αρχές του 1975 από έναν φοιτητή που λίγο πριν είχε εισέλθει στη Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ, καταγράφει με εντυπωσιακή ευαισθησία και οξυδέρκεια τ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ
Γιατί επιστρέφουμε στη δεκαετία του '80 με τόση νοσταλγία; Πρόκειται πράγματι για την απόλυτα ανέμελη και κομφορμιστική δεκαετία; Είναι η επένδυσή της με την αύρα του success story ή απλώς η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπινου είδους σε δύσκολες περιόδους να εξιδανικεύει το παρελθόν; Τα 80s δεν αποτελούν "εποχή της κενότητας", μπορεί να μην ήταν κοσμογονικά και ρηξικέλευθα, όπως τα 60s και τα 70s, υπήρξαν ωστόσο πολύπλοκα. Θα πρέπει να αποσυνδεθούν από την εικόνα του Reagan και του προεκλογικού του σλόγκαν "Ξημερώνει πάλι στην Αμερική". Ήταν η δε...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΗ
Η επίσκεψη του Στρατηγού Ντε Γκωλ στα τέλη της άνοιξης του 1963 σηκώνει την Ελλάδα στο πόδι. Όσο ο Καραμανλής προβάρει τα χαμόγελά του στον καθρέφτη και η βασίλισσα Φρειδερίκη αποφασίζει ποια τουαλέτα θα φορέσει για να προϋπαντήσει τον Στρατηγό, το ελληνικό φασιστικό παρακράτος ακονίζει τις λόγχες του. Μέσα στην αναμπουμπούλα που ακολουθεί τον ερχομό του αρχηγού της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, δημιουργούνται οι συνθήκες, ώστε να κλείσει ο κύκλος μιας βεντέτας που άνοιξε στα Δεκεμβριανά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΜΕΙΣ
Η αδερφή μου ήταν μέλι στον πάγκο της κουζίνας, Κυριακή. Όπως η αγάπη. Δεν ξεριζωνόταν από τα χέρια, δεν γρατζουνιόταν από τα χείλη. Συγκροτούσε το θεμέλιο που έλεγα "εγώ" με την ελαφρότητα του πούπουλου και τη βαρύτητα του τσιμέντου. Ήταν τόσο μέσα μου, που ήταν και δεν ήταν άλλος άνθρωπος. Η αδερφή μου ήταν στο σώμα, στην καρδιά, στον πυρήνα, μια βαθιά εγγραφή. Έναν παράξενα ζεστό Ιούλιο στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ωδείου διεξάγονται εξετάσεις για το Δίπλωμα πιάνου. Η νεαρή πιανίστα, μπροστά από το μαόνι πιάνο Bluthner, διεκδικεί τον πολ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ
Δουλειά του Λούντβιχ είναι να εξηγεί τέτοιου είδους νοήματα, λίγο προτού κορυφώσει τη νουθεσία του, λίγο δηλαδή πριν επιτεθεί στο αθέατο. Τι λοιπόν υπάρχει εκεί, πέρα από τα βουνά, τις λίμνες, τα δάση; Αν και είναι αδύνατο να φτάσουμε οπτικά σ' αυτές τις εκτάσεις, έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι το μόνο που βρίσκεται εκεί είναι η ερήμωση. "Θέλετε να πάτε εκεί;" θα πει τότε ο Λούντβιχ. "Θα βρείτε όσα υπάρχουν κι εδώ. Εκτός όμως από τους ανθρώπους". "Και οι βάρβαροι;" Πράγματι, κάποιο παιδί θα κάνει την ερώτηση. Ποτέ στ' αλήθεια δεν απουσ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΤΙ ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟΝ
Θέλω να γράψω ένα βιβλίο, γι' αυτό μιλάμε, ακούστε λίγο· θέλω να γράψω ένα βιβλίο που θα έχει όσο γίνεται περισσότερες τεχνικές λογοτεχνίας ενσωματωμένες αλλά με τρόπο που να μη γίνονται αντιληπτές. Να μην είναι προφανής η λογοτεχνικότητά του δηλαδή. Επιπλέον, ένα ρεύμα τραγικότητας (μιας και το τραγικό έχει εξέχουσα θέση στην παγκόσμια λογοτεχνία) θα διατρέχει όλο το βιβλίο, χωρίς όμως να γίνεται αισθητό άμεσα, ίσως μάλιστα να θέλει επισήμανση κατά τόπους. Εύκολο είναι αυτό, ξέρω πώς γίνεται· αρκεί να καταγράψω καθημερινά τραγικά συμβάντα...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΓΟΗΤΕΙΑΣ
Επειδή πιστεύω ότι πάντα στο τέλος κερδίζει το καλό. Το κακό βέβαια έχει τον τρόπο του να κρύβεται, να εξαφανίζει τα ίχνη του, να ξεγλιστράει. Σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι ασύλληπτο, άτρωτο, αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμή του. Έχω δει τόσες φορές το κακό να διαφεύγει που, αν δεν με εμψύχωνε η ιδέα μιας κοσμικής δικαιοσύνης, θα κινδύνευα κι εγώ να πέσω στην παγίδα του και να χάσω την πίστη μου. Θα ήμουν τότε διπλά ένοχος, όχι μόνο γιατί θα είχα λιποτακτήσει, αλλά και γιατί θα είχα βοηθήσει το κακό να εδραιώσει τη φήμη του. Έτσι εκτρέφετα...
Διαβάστε περισσότερα...