Η ποιητική συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη με τον τίτλο 'Πολύτιμη Λήθη΄, με σκωπτική και ενίοτε ειρωνική διάθεση προσεγγίζει την ποίηση ως 'κειμενικό σώμα' εντός γίγνεσθαι καθώς και το γίγνεσθαι ως 'ρέουσα αφήγηση' συμβάντων. Με μία ποιητική γραφή φυγόκεντρων σημάνσεων, ο ποιητής προσδιορίζει την οριακότητα μεταξύ μνήμης και λήθης ή, ειπωμένο διαφορετικά φέρει την λήθη εντός μνήμης, ανα-φέροντας πράξεις ανολοκλήρωτες, την ίδια την απουσία του έρωτα, την ατομικότητα που νοηματοδοτεί και νοηματοδοτείται την στιγμή της αμφιβολίας. Ο ποιητής γράφει προσωπικά την ίδια στιγμή που μεριμνά για τον αναγνώστη, για τις απολεσθείσες επιθυμίες, για την διαθετικότητα ενός θανάτου που στον 'πυρήνα' του υποκρύπτει μία αλήθεια: ''Μαθαίνω κάνει πάντα παγωνιά. Κι εσύ δεν πήρες φεύγοντας Ούτε κουβέρτα. Να σκεπάζεσαι καλά με το χώμα σου..'' Τα ποιήματα προσιδιάζουν προς την συγκρότηση ενός ευρύτερου 'κειμενικού σώματος' το οποίο εκβάλλει στην 'αδημονία' της λήθης, της αίσθησης καταγραφής διαμέσου του 'μη', εγκολπώνοντας παράλληλα τους προσίδιους όρους της ύπαρξης της λέξης, και δη της ποιητικής λέξης: προοικονομία 'εκρήξεων', δια-ρρήξεων διαμέσου της μνήμης εντός της 'Πολύτιμης Λήθης'. Η ποίηση καθίσταται 'μήτρα' του ανθρώπινα παράδοξου, του γκροτέσκου με και δίχως 'επωνυμία', της αξίωσης ενώπιον του 'εσύ', της ίδιας λήθης που καθίσταται πρόθεση, γνωσιοθεωρία, οντολογία εκκίνησης.

Το μυθιστόρημα του Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι με τον τίτλο \'Ταπεινοί και Καταφρονεμένοι\', συνιστά ένα ιδιαίτερο \'πεδίο\' πάνω στο οποίο ο Ρώσος συγγραφέας προσδιορίζει και συγκροτεί μία σημαίνουσα ιστορία εντός της οποία διαρθρώνονται πλαισιώσεις ενός παρελθόντος το οποίο νοερά διαδραματίζει ρόλο στην εξέλιξη της όλης ιστορίας. Οι πορείες του Ιβάν Πετρόβιτς (προσωπείο του συγγραφέα) και της Νατάλιας Αντρέγεβνα διασταυρώνονται και αποκλίνουν πάνω στο \'έδαφος\' της επιλογής, εκεί όπου ο συγγραφέας, εστιάζοντας στο πρόσωπο της Νατάσας (Νατάλια Αντρέγεβνα) αναρωτιέται για την ευρύτητα ενός έρωτα που δύναται να υπερβεί σταθερές, αναφορές ζωής, διαμεσολαβώντας παράλληλα τους όρους μίας εμπρόθετης εμβάθυνσης στη ζωή διαμέσου του έρωτα: μέσω του Αλιόσα και του έρωτα της προς αυτόν, του έρωτα που τείνει να προσεγγίσει εκφάνσεις μίας \'μητρικής\' προστασίας και φροντίδας, η Νατάσα προσεγγίζει τον κοινωνικό βίο και τον περίγυρο της, διεκδικώντας το \'ανήκουστο\': την \'ελευθερία\' να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Με φόντο την Αγία Πετρούπολη, η Ντοστογιεφσκική γραφή ενέχει τις πλαισιώσεις της εγγραφής κοινωνικών σχέσεων, εκφράζοντας και προσωποποιώντας το υπόδειγμα των και του \'Ταπεινού και Καταφρονεμένου\' στην περίπτωση της μικρής Νέλης, η οποία, όντας στο περιθώριο, ορφανή αλλά και δέκτης αγάπης από τον Ιβάν Πετρόβιτς, εκφράζει αυτό που η Judith Butler αποκαλεί ως \'επισφαλής ζωή\', ζωή μεταξύ αποστέρησης και μίας ελπίδας που δια-φαίνεται για να χαθεί οριστικά στο χώρο της πόλης. Τα σημαίνοντα Ντοστογιεφσκικά υποκείμενα του έργου δύνανται να εκφράσουν τις συν-δηλώσεις της προσίδιας επωδυνότητας, της οριακής δια-πάλης με τον εαυτό τους, υποκείμενα \'Ταπεινά και Καταφρονεμένα\' που αναδύονται στην κοινωνική επιφάνεια της Αγίας Πετρούπολης και της Ρωσίας, \'παίζοντας\' με το επώδυνο και το επώδυνα αναγνωρισμένο. Και το τέλος, ένα έλεος και μία ευχή.

Το ποιητικό πράττειν του Τάσου Λειβαδίτη, ανθρωπο-κεντρικό και διαπεραστικό παράλληλα, συνιστά το ιδιαίτερο \'βαρόμετρο\' μίας ολόκληρης εποχής και των υποκειμένων που την δια-περνούν, εντατικά και σιωπηλά, κεκαλυμμένα και φανερά. O ποιητής, όντας ενεργά συμμέτοχος σε μία κρίσιμη καμπή και περίοδο της ελληνικής ιστορίας, συγκροτεί το απείκασμα ενός οράματος που δια-μοιράζει και διαμοιράζεται, διαμεσολαβεί τους όρους μίας Αριστεράς που καθίσταται πλαίσιο αναφοράς και τρόπος αναπαράστασης του γίγνεσθαι, ιδιαίτερο βίωμα πριν το βίωμα, αξιώνοντας και ανα-καλώντας αυτό που επιτελείται: την ιστορία με όλα της τα \'πρόσωπα\' και με ορμή. Στο μεταίχμιο δύο εποχών, ο ποιητής εγγράφει στην ποίηση του τις εκφάνσεις της απορίας, προτάσσει την μνήμη που ανα-καλεί νεκρούς και ζώντες μίας εποχής, εκεί όπου δύναται να νοηματοδοτήσει την ύστερη ποιητική γραφή και γνώση: την επανάσταση ως νεανική \'πλάνη\', αλλά και την αισθητική και τους συμβολισμούς οι οποίοι εκφράζουν την ευρύτητα του περιπλανώμενου υποκειμένου, την προσίδια οικειοποίηση της θέσης του: \'\'κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη μ\' ένα άστρο ή μ\' ένα γιασεμί, σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει παίρνει το μέρος των φτωχών..\'\' Η ποιητική γλώσσα του Τάσου Λειβαδίτη διευρύνει τα όρια της οντολογίας, λειτουργώντας υπό το πρίσμα της \'φυσικής\' ομολογίας.

Το δοκίμιο του Γάλλου φιλοσόφου \'Κριοί: Διάλογος ατέρμων: Μεταξύ δυο απείρων το ποίημα\', αποτελεί επεξεργασμένη εκδοχή της διάλεξης που έδωσε ο Derrida στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, το 2003, προς τιμήν του Hans-George Gadamer. Εγγράφοντας διαρκώς και \'φορτισμένα\' τον ποιητικό λόγο και τις σημάνσεις του ποιητικού λόγου, ο Jacques Derrida, προβαίνει στην επάλληλη και εμπρόθετη επανανάγνωση του ποιήματος του Paul Celan με τίτλο \'Grosse, Gluhende Wolbung (Μέγας, διάπυρος θόλος).\'Θέτοντας στο επίκεντρο της προβληματικής του το ποιητικό σπάραγμα του Paul Celan, ο Γάλλος φιλόσοφος, προσδιορίζει τις εκφάνσεις της λέξης-σπάραγμα, του ποιήματος που ανήκει στο \'χρόνο\' του, στην πορεία και στην απορία της ανθρωπινότητας δίχως \'προστασία\', προσιδιάζοντας προς την ανάδειξη του περιβάλλοντος: μεταξύ ποιήματος και χρόνου, η σπειροειδής γραφή και η ανέλιξη της στα πεδία του βιωματικά επώδυνου, η ευρύτητα μίας \'στάχτης\' που συντίθεται από ανθρώπινη σάρκα και αίμα, η γλώσσα που, όντας ποιητικά ετεροχρονισμένη, αναζητεί παραλήπτες, διά-κενα για να αποθέσει το \'είναι\' της.. Νοηματοδοτώντας το ποίημα του Paul Celan, ο Derrida δια-σπείρει τα τμήματα του σε μία αρχή που δεν ομοιάζει σε μία τυπική και \'αφηρημένη\' αρχή αλλά σε μία επιτέλεση εντός και πέραν της γλώσσας: εντός της λέξης, της ποιητικής εκ-φοράς η επωδυνότητα του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, η βαριά σκιά του Άουσβιτς. Το ποίημα, κατά τον Derrida, δύναται να σημάνει προσίδιες εντάσεις, πτώσεις από βάθρα \'νόμου\'. Και όπως γράφει ο ίδιος, \'\'κάθε κείμενο επικαλείται, εάν μπορούμε να το πούμε έτσι, ένα διαφορετικό \'\'μάτι\'\'. Η μετάφραση της Χρυσούλας Αγκυρανοπούλου \'επικοινωνεί\' γόνιμα με την Ντερριντιανή αναλυτική.

Η ποιητική συλλογή \'Το σπουργίτι του Γκέρικε\' του Γερμανού ποιητή Jan Wagner, στην δόκιμη μετάφραση του Κώστα Κουτσουρέλη ο οποίος συνέγραψε και το κατατοπιστικό επίμετρο της έκδοσης, λειτουργεί με τους όρους μίας ποίησης ανοιχτής και \'ανάλαφρης\', εκεί όπου η μετάβαση από ποίημα σε ποίημα, συντελείται ωσάν \'παίγνιο\', με μία \'παιγνιώδη\' διάθεση που προσδίδει στην ποίηση την \'υλικότητα\' του μερικού και την προσδιοριστικότητα του σφαιρικού.

Το πόνημα του προσφάτως εκλιπόντος Stephen Hawking με τον τίτλο \'Μαύρες τρύπες. Οι διαλέξεις Reith του ΒΒC\', συνιστά μία συνοπτική αφήγηση και περιοδολόγηση της επιστημονικής μελέτης και παρατήρησης της τροπικότητας λειτουργίας μίας διαστημικής μαύρης τρύπας. Η αφήγηση του, επιστημονικά και παράλληλα εκ-λαϊκευτικά δοσμένη, συμπληρώνεται από τις αναλυτικές επεξηγήσεις που παραθέτει ο αρχισυντάκτης του BBC για θέματα επιστήμης, David Shuckman. Με αυτό που θα αποκαλούσαμε ως \'αφήγηση δοτικότητας\', ο Stephen Hawking σε δύο σύντομες διαλέξεις για λογαριασμό του BBC, προβαίνει στην παρουσίαση της λειτουργίας μίας μαύρης τρύπας, αναφέρει τα σημαίνοντα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν την χωρο-χρονική της ευρύτητα,καθιστώντας τον αναγνώστη κοινωνό μείζονων επιστημονικών επιτευγμάτων με τρόπο εύγλωττο, την ίδια στιγμή που, ο David Shukmam επεξηγεί την σημαντικότητα εννοιών όπως η \'χωροχρονική ανωμαλία\', ο \'ορίζοντας γεγονότων\' μίας μαύρης τρύπας, η προσίδια \'αρχή της αβεβαιότητας\' του Γερμανού φυσικού We
er Heisenberg. Συν-διαλεγόμενος με την ντετερμινιστική ερμηνεία δημιουργίας του Σύμπαντος που έχει αρχή, μέση και τέλος, μία αιτιώδη συνάφεια και δομή, ο Βρετανός θεωρητικός φυσικός προσδιορίζει εκφάνσεις μίας επιστημονικής προσέγγισης-τροπικότητας, που, στο ίδιο πεδίο των μαύρων τρυπών, επι-φέρει το επίτευγμα της: η θεωρία του Hawking έγκειται στην παρατήρηση ότι, μία μαύρη τρύπα, \'\'δημιουργεί και εκπέμπει σωματίδια και ακτινοβολία σαν να ήταν ένα συνηθισμένο θερμό σώμα, με θερμοκρασία ανάλογη της επιφανειακής της βαρύτητας και αντιστρόφως ανάλογη της μάζας της\'\', άποψη που σπεύδει να αμφισβητήσει γόνιμα την επιστημονικά παραδεδεγμένη άποψη ότι τίποτα δεν εκβάλλει από το εσωτερικό μίας μαύρης τρύπας, από το χωρικό της σύνολο, προσιδιάζοντας σε αυτό που θα αποκαλούσαμε ως \'παλινδρομική παραδοξότητα\' μίας μαύρης τρύπας η οποία \'κινείται\' προς το μέσον και τα άκρα μίας χωροχρονικής εξίσωσης, προσλαμβάνοντας χαρακτηριστικά βαρυτικής ενδεχομενικότητας.

Η νέα ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Χρόνη με τον τίτλο 'Το αρχαίο κεραμίδι', φέρει τα χαρακτηριστικά μίας χαμηλόφωνης ποιητικής κατάθεσης, προσδιορίζοντας τους όρους μίας ιδιαίτερης εγκιβώτισης ψιθύρων και ιχνών της παρελθοντικής ιστορίας στο παρόν. Οικειοποιούμενος τους συμβολισμούς μίας 'δόκιμης' ποιητικής γραφής, ο Βαγγέλης Χρόνης, προσιδιάζει προς την 'κατασκευή' ενός χρόνου και ενός 'τόπου' αναφορών, σπεύδει να καταθέσει έναν στοχασμό που δύναται να μετατοπίσει τα όρια της ανθρώπινης και της κοινωνικής εντροπίας, σπεύδοντας παράλληλα προς την κατεύθυνση μίας 'τελετουργίας' η οποία, ως γλώσσα, διακρίνεται για την ανάδυση των όρων της διάρκειας, της αμφισημίας μεταξύ παρατήρησης και γνώσης.
Η ποιητική γραφή νοηματοδοτείται από τις ίδιες σημάνσεις της διάρκειας, ενέχοντας ένα 'χάος' το οποίο ως προβολή περιλαμβάνει την σημαίνουσα ανθρωπινότητα, τον ίμερο και την ανάγκη του που 'διασπώνται' στο σώμα: «Γιατί να φοβηθούμε το χάος αφού μέρος του είμαστε και εμείς; Συχνά επιθυμούμε να χαθούμε μέσα του με την ελπίδα πως στο βάθος του κρύβεται ο παράδεισος μας. Ο παράδεισος που είναι υπόθεση του καθενός».
To ίδιο το 'χάος' τελεί εν 'κινήσει', σημαίνοντας το ίδιο σημαίνον της ζωής και της 'άλλης' δυνατότητας της ζωής, προσεγγίζοντας αυτό που ο Jacques Derrida αποκαλεί ως «επιζωή». Η έννοια της «επιζωής», οντολογικά δοσμένη στο ίδιο το υποκείμενο, καθίσταται η «ζωή πέραν της ζωής» , εντός ενός 'χάους' που 'επικοινωνεί' με τα βιώματα ως αίσθηση. «ΤΟ ΧΑΟΣ είναι ανδρόγυνο είναι ο Χάος και η Χάη είναι αΧός και ιαΧή δεν έχει πύλες» , αναφέρει ο ποιητής Έκτορας Κακναβάτος, ομνύοντας σε μία εμμένεια πέραν του ενστικτωδώς προφανούς.
Μεταξύ σωματικής έκφρασης που ενέχει μνήμες και συμβάντων που συγκροτούν τον 'οριακό σπαραγμό', το ποιητικό πράττειν, με φευγαλέες όψεις ενός εκάστου ονείρου, 'ενσαρκώνεται' στην απο-καλύπτοντας έναν ποιητή ο οποίος, την κρίσιμη στιγμή, διαβαίνει χώρους στεκούμενος ενώπιον της Μπενγιαμικής 'αίγλης'.

Το θεωρητικό και πολιτικό δοκίμιο του Ξενοφώντα Κοντιάδη με τίτλο \'Η Σοσιαλδημοκρατία σήμερα\' αποτελεί την, κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο, \'βίβλο\' της σύγχρονης ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, λειτουργώντας παράλληλα με τους όρους μίας προσίδιας διττότητας: αφενός μεν συνιστά μία υπενθύμιση του ιστορικού \'βάρους\' και της πολιτικής και ιδεολογικής ευρύτητας της Σοσιαλδημοκρατίας, των επιτευγμάτων της που συμπυκνώθηκαν στη μεταπολεμική συγκρότηση διευρυμένων κρατών πρόνοιας υπό το πρίσμα λειτουργίας ενός \'εθνικού κεϋνσιανισμού\', αφετέρου δε προσδιορίζει διαρκώς τους όρους ανασύνθεσης της σημερινής ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας σε ευρύτερα κοινωνιο-ιστορικά περιβάλλοντα που εγγράφουν τα χαρακτηριστικά της μεταβλητότητας και της συνθετότητας. Με έναν πολιτικό λόγο δόκιμο που δεν \'θεωρητικοποιεί\' αλλά αναδεικνύει τις επιμέρους εκφάνσεις του όλου πολιτικού Σοσιαλδημοκρατικού προτάγματος, ο Ξενοφών Κοντιάδης εστιάζει στα χαρακτηριστικά εκείνα που προσδιορίζουν την Σοσιαλδημοκρατική δράση, προβαίνει σε μία ιστορική περιοδολόγηση με δεσπόζον σημείο αναφορά την πολιτική-εννοιολογική της \'σύλληψη\' και την αντίθεση της με τα κομμουνιστικά κόμματα, αντίθεση που θεμελιώνεται και στη σαφή επιλογή ενώπιον του διλημματικού \'Επανάσταση ή Μεταρρύθμιση\', νοηματοδοτώντας παράλληλα τις κυβερνητικές, πολιτικές και ιδεολογικές της μεταβολές την περίοδο μετά την οικονομική κρίση του 1970. Η ανάλυση του αναδεικνύει τα διακυβεύματα, την αντίθεση και την ή τις θεμελιώδεις Σοσιαλδημοκρατικές διαφορές με την φιλελεύθερη-νεοφιλελεύθερη Δεξιά και με την Ριζοσπαστική ή Μαρξιστική Αριστερά, την εδραίωση \'εναντίον\' σημαίνοντας τις σημερινές μείζονες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Σοσιαλδημοκρατία δρώντας σε περιόδους λαϊκισμού και μετα-δημοκρατίας. Ισορροπώντας μεταξύ πολιτικής γραφής και ενός \'λελογισμένου\' συναισθηματισμού ή στράτευσης, ο συγγραφέας του δοκιμίου αξιώνει ανα-καλώντας το ποιον τύπο κοινωνικής οργάνωσης και ποιο και ποια κοινωνικά υποκείμενα επιθυμεί η Σοσιαλδημοκρατία.

Η ποιητική συλλογή της Αρετής Γκανίδου με τον τίτλο \'Χαράζει ο άλλος μου εαυτός\', δια-περνά την ευρύτητα των διάστικτων αναγνωρίσεων, συν-διαλέγεται με την έκτακτη επικαιρότητα, διευρύνοντας παράλληλα τα όρια της μνήμης: της μνήμης της ποιήτριας μεταξύ κατατιθέμενης λέξης-ποίησης και γενέθλιας γης, μεταξύ γενεαλογίας και τοπολογίας, εκεί όπου η ποιητική της γλώσσα προσλαμβάνει χαρακτηριστικά προβολής. Από την \'Πολιτεία του Κάμπου\', στην εγκόλπωση συμβάντων που καθίστανται διαφορικά πεδία αναφοράς. Ξεφεύγοντας από τις παρενθέσεις, η Αρετή Γκανίδου προσδιορίζει μία ποίηση που αποκτά μία ιδιαίτερη ισχύ την στιγμή της έκθεσης της, που συνθέτει εικόνες και θραύσματα δι-επαφών στο χώρο. Δια-κρατώντας έντονες κοινωνικές συνδηλώσεις, η ποιήτρια ανα-φέρει έμφυλες σημάνσεις, τροπικότητες πρόσληψης & αναπαράστασης του θηλυκού-γυναικείου σώματος, αναζητώντας και συνομιλώντας με την επωδυνότητα στις διάφορες εκφάνσεις της: από τον \'Κάμπο\' έως την Σιουδάδ Χουάρες του Μεξικού, από την Νιγηρία έως το Πακιστάν, το θηλυκό υποκείμενο βιάζεται, δολοφονείται, εκτοπίζεται και θυσιάζεται στις οντολογικές κατασκευές του αρρενωπού, με την ποιήτρια να ανασημασιοδοτεί την ποίηση που \'μετασχηματίζεται\' σε μορφή μίας ιδιαίτερης λογικής, κινούμενη προς την προσίδια μεταιχμιακότητα γνώσης και αφάνειας. Προσδίδοντας και αναπαράγοντας θρυμματισμένα πρόσωπα, προσιδιάζοντας προς την συγκρότηση της πληθυντικότητας διαμέσου της ενικότητας, της νυχτωδίας με και δίχως \'φορά\'. Ανασύροντας τον εαυτό που συστατικά τείνει προς το \'εσύ\' της αναγνώρισης στα θρυμματισμένα κάτοπτρα της μη-ευκολίας, αλλά και προς το το \'γιατί εγώ\', δια-σπείροντας προθέσεις στον \'κοινό\' χώρο. Η Αρετή Γκανίδου προσδιορίζει μία ποιητικότητα \'\'για να μπορεί να βλέπει ο καθένας διαρκές το ακαριαίο και ακαριαίο το διαρκές\'\', όπως τονίζει ο Οδυσσέα Ελύτης στο δοκίμιο του με τον χαρακτηριστικό τίτλο \'Η Μαγεία του Παπαδιαμάντη\'.

Η ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου με τον τίτλο \'Πρωινό Άστρο\' σχετίζεται με την γέννηση της κόρης του ποιητή, Έρης. Δοτικός και τρυφερός, ο ποιητής συγκροτεί ένα πλαίσιο αναφορών γύρω από την νεογέννητη κόρη του, προσδιορίζει την \'αδημονία\' της πατρικής αγάπης, εγγράφοντας παράλληλα τους όρους μίας \'νέας γέννησης\' του ίδιου του ποιητή: μετά το πέρας της επώδυνης δεκαετίας του 1940, το αίμα και την διάχυση του, τα βιώματα και την προσωπική εμπλόκιση του, ο Γιάννης Ρίτσος, \'αναγεννάται\' δίπλα στην κόρη του και στην έκφραση μίας υπερθετικής ποιητικότητας που διαμεσολαβεί τον λυρισμό και την τρυφερότητα για το συμβάν που έλαβε χώρα, για την κόρη που επενεργεί στα δικά του \'τραύματα\', προσιδιάζοντας προς την κατεύθυνση της συμπερίληψης. Υπό αυτό το πρίσμα, η Ριτσική γραφή σπεύδει να προσδιορίσει φυσικούς συμβολισμούς, αποδίδοντας την φύση ωσάν \'δώρο\' προς, ωσάν \'προστασία\' από το \'Κακό\', \'προστασία\' που, με όρους μίας προσίδιας συμπληρωματικότητας, συναρθρώνεται με την ποιητική του γλώσσα: \'\'Θέλω να σου φέρω ένα σταυρουλάκι αυγινό φως δυο αχτίνες σταυρωτές απ\' τους στίχους μου να σου ξορκίζουν το κακό να σου φωτάνε μη μου σκοντάψεις, κοριτσάκι,έτσι γυμνόποδο και τρυφερό στ\' αγκάθι κ\' ενός ίσκιου..\'\' Ο πατέρας-ποιητής, \'εγγίζει\' τις εκφάνσεις της ζωτικής \'προστασίας\', \'παίζει\' ποιητικά με τους όρους των λαϊκών παραδόσεων, δια-κρατώντας, την αίσθηση του \'τώρα\', εκεί όπου πλέον οι δύο ζωές μπλέκονται αξεδιάλυτα, με τον ποιητή να \'τρέφεται\' από την ίδια του την ανάγκη, να αδημονεί για το μεγάλο, να μην ζητεί έλεος ενώπιον της κόρης του & της φύσης.. Λειτουργώντας οικογενειακά, με την σκιά της μητέρας να επι-καλύπτει την ποιητική συλλογή, ο Γιάννης Ρίτσος δομεί το περίγραμμα μίας πατρικής στοργής, ενός μείζονος θαυμασμού για την συνέχεια της ζωής εντός της ιστορίας.