Η κορυφαία χρονογράφος της σύγχρονης Ελλάδας εδώ σε ένα μυθιστόρημα. Μια τόσο έντονη προσωπικότητα ή την λατρεύεις ή δεν την καταλαβαίνεις (σας την έφερα, έτσι;). Η Μαλβίνα μπορεί να κάνει δεκάδες αναφορές, μπορεί να επηρεάζεται πολύ απ΄ότι αγαπάει ή μισεί, αλλά στο τέλος όλα τα γραπτά της είναι δικά της. Γεμάτα από τις μονομανίες, τις ανησυχίες και τους φόβους της. Όλα είναι ανατρεπτικά όπως και ο μόνος θεός που λάτρεψε. Ο έρωτας. Διαβάζεται σε μια ανάσα...

Μια βιογραφική αφήγηση στο παιδί που δεν έκανε μάλλον ο συγγραφέας και οι ενοχές. Αντιπαραβάλλει αυτά που έκανε ώστε σαν επιλογή (δεν ξέρουμε) δεν διάλεξε να γίνει πατέρας. Εδώ είναι μαζεμένα όλα τα αγαπημένα θέματα του συγγραφέα που είναι αλήθεια ότι εμφανίζονται στα περισσότερα από τα μυθιστορήματα του. Αν γνωρίζετε τι σημαίνει "Νάπολι", ίσως βρείτε μια κρυφή λατρεία για αυτή την μαγική πόλη.

Είναι μια ιστορία που ο συγγραφέας την αναφέρει στα μισά βιβλία του. Νομίζω ότι καλύτερα την διηγείται στο "τα ψάρια δεν κλείνουν τα μάτια", που περιέχει κι έναν αφαιρετικό διάλογο με το δεκάχρονο παιδί που ερωτεύεται το ίδιο κορίτσι.

Μισός βουνό, μισός θάλασσα όπως λέει και ο ίδιος, οπότε κι ένα παραμύθι θαλασσινό. Κατά την γνώμη ενός απλού αναγνώστη δεν είναι από τα καλύτερά του. Θα πρότεινα να ξεκινήσετε με κάποιο από τα άλλα του "μικρά" βιβλία πρώτα.

Η ιστορία του παιδιού που του αρέσει να το ψάρεμα παρούσα και σε άλλα μυθιστορήματα του Ντε Λούκα, εδώ στην πιο ολοκληρωμένη εκδοχή. Κάποτε βαθιά, εννίοτε νοσταλγική, όσο μελό χρειάζεται αλλά και με εικόνες νεορεαλισμού. Οι Ιταλοί δημιουργοί διαχρονικά είναι μάστορες στο να μετατρέπουν το μελό σε τέχνη, χωρίς να το φτηναίνουν. Ένας ειλικρινής διάλογος του πενηντάρη συγγραφέα με τον δεκάχρονο εαυτό του. (πολύ καλή η μετάφραση)

Κουραστικό όσο δεν πάει. Πετυχημένος τίτλος βέβαια αφού μετά την δεύτερη ιστορία ήθελα να πάψει. Από αυτή την άποψη θα αναγνωρίσω το προσόν της αυτογνωσίας στον συγγραφέα. Αυτογνωσία ίσον βαρεμάρα. Όλα δένουν.

Γρήγορο σε ρυθμό, θυμίζει στην δομή μπουλβάρ, γεμάτο αναφορές από έναν "υπερμορφωμένο" και βιαστικό συγγραφέα. Σε παρασύρει στον ρυθμό του. Ο Μοράν, όπως και ο ήρωας του πληρώνουν εν τέλει τα λάθη τους, αλλά συνειδητά αποδέχονται το γεγονός χωρίς παράπονο. Μοιάζει πολύ σαν ψυχογράφημα του εαυτού του. Πάρα μα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ μετάφραση.

Μοιάζει σαν κάπου η συνταγή να χάλασε. Σίγουρα δεν είναι ένα κακό μυθιστόρημα, αλλά σου αφήνει ένα αίσθημα ότι κάτι δεν "έδεσε" καλά. Χρησιμοποιεί ένα περιστατικό συνειδητοποίησης που κάνει τους ήρωες να επανεξετάσουν την θεωρία της ζωής τους, αρκετά νωρίς στον κοινό τους βίο, ενώ παραμένουν μαζί για το υπόλοιπο αυτής. Δεν χολαίνει στην απλή θεώρηση του υπαρξιακού ζητήματος. Χολαίναι στο δέσιμο με την πλοκή.

Σε μια έντιμη ανθολογία ποίησης των τελευταίων πενήντα ετών, ένα δύο ποιήματα της Κυρτζάκη θα έχουν μια θέση. Είναι μια ποιήτρια που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι έγραφε γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, ήταν μια βιολογική ανάγκη για εκείνη το ταίριασμα των λέξεων. Το τι πέτυχε, αν πέτυχε κάτι, θα το κρίνει το μέλλον.

Θα συμβούλευα κάποιον να αγόραζε την απομαγνητοφωνημένη διάλεξη του ίδιου (κυκλοφορεί σε δίγλωσση έκδοση)"Η Χρησιμότητα Των Άχρηστων Γνώσεων. Είναι μια περίληψη αυτού του βιβλίου, το οποίο δεν έχει την συνοχή και την περιεκτικότητα που έχει η διάλεξη. Το βιβλίο αρκετές φορές κουράζει, ενώ η κεντρική ιδέα περνάει πολύ πιο φυσικά στην διάλεξη.