Θυμίζει αρκετά ιταλικό νεορεαλισμό. Απλά μοιάζει αυτό το βιβλίο σαν να άργησε να γραφτεί 40 χρόνια. Παρ\' όλα αυτά διαβάζεται ευχάριστα.

Όποιος έχει ερωτευθεί πραγματικά, έστω και μία φορά έχει βιώσει την ουσία αυτού του δοκιμίου, όχι στην υπερβολή του που παρουσιάζεται στην λογοτεχνία ή στα αστυνομικά δελτία. Όποιος δεν έχει ερωτευθεί πραγματικά δεν θα κερδίσει τίποτα παρ εκτός μια επαφή με τον χειμαρρώδη λόγο του Παπαγιώργη. Ουσιαστικά αυτή η ανατομία του συναισθήματος της ζήλειας δεν ξέρω αν έχει "αποδέκτη", αφού δεν ξέρω αν ο εν ενεργεία ζηλιάρης δύναται ποτέ να καταλάβει την κατάσταση που εντός της ζει, ο γιατρεμένος ζηλιάρης γιατί να έχει ανάγκη να θυμηθεί την αβολοσύνη ωστες λέξεις. Το αναφέριε και ο ίφιος ο συγγραφέας εμμέσως μέσα στο βιβλίο. Ίσως ο μοναδικός αποδέκτης να είναι κάποιος που ενδιαφέρεται για μια ανθολογία της "ζήλειας".

Κάτι του λείπει. Πλατειάζει όπως η πλειοψηφία των λατίνοαμερικάνων και πάρα πολλά κλισέ. Ακόμα και μια παρομοίωση με "γριά πουτάνα" έχει. Προσπαθεί επίσης να πολιτικολογήσει, αλλά ατυχώς. Πολύ μέτριο.

Ο χρόνος που θα ξεχαστεί το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι αντιστρόφως ανάλογως με την κούραση για να ολοκληρωθεί η ανάγνωσή του. Ένας εμπνευσμένος διαφημιστής. Τίποτα παραπάνω.

Μια ωραία απόπειρα, που εν τέλει αφήνει μια απορία αν επετεύχθη ο τελικος σκοπός. Τον καιρό του διαδικτύου, δεν ξέρω τι νόημα έχουν οι περιλαμβανόμενες βιογραφίες, που καταλαμβάνουν περισσότερο ωφέλιμο χώρο από τα ποιήματα!!! Ί

Ο πιο ενδιαφέρων ποιητής της γενιάς του. Ένα από τα πιο ωραία χαρακτηριστικά του Καψάλη ειναι τα δυνατά φινάλε στα περισσοτερα ποιηματα. Όλο το ποίημα εξυπηρετεί το αντίο των τελευταίων γραμμών. Ο Καψάλης είναι ποιητής. Τίτλος πολύ βαρύς.

Εδώ ο Ελύτης παίζει. Σαν ο απόλυτος άρχοντας της νεοελληνικής γλώσσας, την τεντώνει σε επίπεδα που δεν εφτασε κανείς άλλος. Σαν να λέει, αν μπορεί κάποιος, ας με ξεπεράσει. Ακομα και στα σημεία που "ξεκουράζεται" το κάνει και αυτό με μια κρυμένη έπαρση. Άλλά ποιος μπορεί να του καταλογίσει κάτι; Το μονόγραμμα είναι ένα ποίημα αναφοράς. Θα είναι ζωντανό οπως τα σονετα του Σεξπιρ ή η θεία κωμωδία του Δάντη.

Άλλος ενας ύμνος στην ασημαντότητα, ισως το αγαπημενο θέμα του Κούντερα. Ίσως για αυτό τον λόγο ειναι και το καλύτερο βιβλίο του. Τα προηγούμενα δεν τα είχα τελειώσει καν. Τα έβρισκα πολύ ερωτευμένα με τον εαυτό τους. Αυτό αφήνει κάτι το γλυκόπικρο, παροτι έχει τα κλισέ της γαλλικής pretentiousness.

Μια πρώτη ματιά στον ψυχαναγκασμό της πολιτικής ορθότητας. Το μυαλο μου πηγε κατευθείαν στον Lenny Bruce... Δεν υπαρχουν βρώμικες λέξεις, υπαρχουν βρώμικα μυαλά.

Μαζί με την τελευταία τρίλογία είναι τα καλύτερα πεζά του Μπεκετ. Σε αυτά ο Μπέκετ εξελίσει λογοτεχνία με εναν μαγικό τρόπο...