Μια ωραία απόπειρα, που εν τέλει αφήνει μια απορία αν επετεύχθη ο τελικος σκοπός. Τον καιρό του διαδικτύου, δεν ξέρω τι νόημα έχουν οι περιλαμβανόμενες βιογραφίες, που καταλαμβάνουν περισσότερο ωφέλιμο χώρο από τα ποιήματα!!! Ί

Ο πιο ενδιαφέρων ποιητής της γενιάς του. Ένα από τα πιο ωραία χαρακτηριστικά του Καψάλη ειναι τα δυνατά φινάλε στα περισσοτερα ποιηματα. Όλο το ποίημα εξυπηρετεί το αντίο των τελευταίων γραμμών. Ο Καψάλης είναι ποιητής. Τίτλος πολύ βαρύς.

Εδώ ο Ελύτης παίζει. Σαν ο απόλυτος άρχοντας της νεοελληνικής γλώσσας, την τεντώνει σε επίπεδα που δεν εφτασε κανείς άλλος. Σαν να λέει, αν μπορεί κάποιος, ας με ξεπεράσει. Ακομα και στα σημεία που "ξεκουράζεται" το κάνει και αυτό με μια κρυμένη έπαρση. Άλλά ποιος μπορεί να του καταλογίσει κάτι; Το μονόγραμμα είναι ένα ποίημα αναφοράς. Θα είναι ζωντανό οπως τα σονετα του Σεξπιρ ή η θεία κωμωδία του Δάντη.

Άλλος ενας ύμνος στην ασημαντότητα, ισως το αγαπημενο θέμα του Κούντερα. Ίσως για αυτό τον λόγο ειναι και το καλύτερο βιβλίο του. Τα προηγούμενα δεν τα είχα τελειώσει καν. Τα έβρισκα πολύ ερωτευμένα με τον εαυτό τους. Αυτό αφήνει κάτι το γλυκόπικρο, παροτι έχει τα κλισέ της γαλλικής pretentiousness.

Μια πρώτη ματιά στον ψυχαναγκασμό της πολιτικής ορθότητας. Το μυαλο μου πηγε κατευθείαν στον Lenny Bruce... Δεν υπαρχουν βρώμικες λέξεις, υπαρχουν βρώμικα μυαλά.

Μαζί με την τελευταία τρίλογία είναι τα καλύτερα πεζά του Μπεκετ. Σε αυτά ο Μπέκετ εξελίσει λογοτεχνία με εναν μαγικό τρόπο...

Ύμνος στην αγάπη, την ζωή και την διαφορετικότητα από μια συγγραφέα που ξέρει να λέει ιστορίες. Ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στην δηίγηση.

Ο Τσιοράν, όπως και ο διαφθορέας του, έχει σαν σκοπό στην ζωή του το γκρέμισμα κάθε βεβαιότητας. Ακόμα και για τα αυτονόητα. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μπορεί να υπάρξει.

Καυστικός, επικριτικός και με ενα ευφυές χιούμορ. Ο Πετάν δεν θα σου αποκαλύψει το νόημα της ζωής με τους αφορισμούς του, ούτε διεκδικεί τον ρόλο του ταγού. Απλά σε κάνει να χαμογελάς λειτουργώντας σαν καθρέφτης. Δικός σου, δικός του και όλων μας. Κάποιες φορές ένα χαμόγελο είναι απαραίτητο για να αντέξεις τον παραλογισμό της ίδιας σου της ύπαρξης. Ο Πετάν είναι μάλλον ο φίλος που θα ηθελες να πας για ένα ποτήρι κρασί.

Δεν ξέρω αν οποιαδήποτε κριτική στην ποίηση έχει κάποιο νόημα. Ακόμα και από "ειδικούς", ακόμα και μετά από πολλά χρόνια. Πόσο πιο πολύ για φρέσκες ποιητικές συλλογές. Το μονο που μπορεις να πεις είναι αν σε άγγιξε, αν άξιζε τον χρονο σου και ποσες φορές βλέπεις να ξανανοίγεις το βιβλιο. Οι απαντήσεις στα παραπάνω ειναι " ναι" "ναι" και "πολλες φορές".