ο Ντελέζ έγραφε για τον Νίτσε στο βιβλίο του "ο Νίτσε και η Φιλοσοφία" ότι για να τον καταλάβουμε πρέπει να κατανοήσουμε ποιους είχε απέναντί του, για ποιος τα έγραφε αυτά που έγραφε.
Το παρόν βιβλίο του π.Ν.Λ. νομίζω αποτελεί την πιο συστηματική του προσπάθεια να συνενώσει θεματικές από διάφορα πρότερα έργα του σε έναν εννιαίο άξονα όπου καταγράφει τις προοπτικές κάθε υπάρχουσας θέσης και προτείνει μέσα από τον κριτικό αναστοχασμό και όχι τον άγονο μηδενισμό όλων των κεκτημένων της Δύσης (που φανερώνουν άλλωστε και τα βαθύτερα αιτήματά της) μια εν Διαλόγω σύμπλευξη, πέρα από τα μανιχαϊστικά δίπολα Δύση-Ανατολή, αυτοί-εμείς κλπ κλπ
Το βιβλίο για όποιον έχει ξαναδιαβάσει π.Ν.Λ. δεν θα φανεί ιδιαίτερα δύσκολο, εμφανίζει αρκετά μεγάλη συνοχή ακόμα και αν χρειάζονται να παραβληθούν μεγάλες παρενθέσεις μέσα στο σώμα του κυρίως κειμένου, ο συγγραφέας προσπαθεί να εξηγεί όσο γίνεται πιο αναλυτικά τις θέσεις που παραθέτει

ένα βιβλίο που πραγματικά λάτρεψα να μελετώ, προερχόμενος από τον χώρο της ψυχολογίας σε κάθε κεφάλαιο με χαρά ανακάλυπτα νέες προοπτικές στα πράγματα

Μια ωραία και προσεγμένη κριτική εισαγωγή στα αιτήματα που θέτει η Αρχαία Ελληνική σκέψη και τις πιθανές απαντήσεις που προτάθηκαν μετά την Ενσάρκωση

Εξαιρετικό βιβλίο, κάνει ένα πέρασμα από διάφορες μεγάλες προσωπικότητες της ιστορίας του πνεύματος (τα πρόσωπα, οι θεωρίες τους και οι συσχετισμοί τους)
Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι γιατί δεν υπάρχει κεφάλαιο για τον Βολταίρο, τη στιγμή που διαθέτουν ξεχωριστό κεφάλαιο άνθρωποι που υπήρξαν απλώς συγγραφείς (πολύ μικρότερης ακτινοβολίας) όπως ο Μπερξόν.
Πάω στοίχημα ότι ο μόνος λόγος που βάζει τον Μπερξόνα στο σύγγραμμά του ο Russell, είναι για να ελαφρύνει και να μας κάνει να ευθυμήσουμε.
Διαβάζεται ευχάριστα, χάρις στον πνευματώδη τρόπο γραφής του Russell.

Κατά την ταπεινή μου άποψη το εν λόγω βιβλίο αποτελεί την ουσιαστικότερη μελέτη του πολυσχιδούς φαινομένου του Φασισμού.
Καταγράφει, αφενός το φασισμό ως ένα ιστορικό κίνημα, αφετέρου ως μια ξεχωριστή κοσμοθεωρία που δεν πρέπει να μελετάται υπό τα στενά χρονικά όριο του μεσοπολέμου.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο συγγραφέας γράφει ως Μελετητής - Ιστορικός και αφήνει τις προσωπικές του πεποιθήσεις, επί του φαινομένου, κατά μέρος.
Όποιος ενδιαφέρεται να εντρυφήσει στις πολιτικές ιδεολογίες και στα πρακτικά τους αποτελέσματα, μόνο όφελος θα ΄χει από την μελέτη του βιβλίου.

Ενδείκνυται για προσωπικότητες που αδυνατούν να συμβιβαστούν.
Ο συγγραφέας σκιαγραφεί τους εξωγενείς και τους ενδογενείς παράγοντες που οδήγησαν τον νεαρό Χανς εις ένα αδιέξοδο.

Ακόμα ένα δυνατό ψυχογραφικό διήγημα του Έσσε.
Ο πρωταγωνιστής του οποίου, ένας καταξιωμένος ζωγράφος που έχει εγκλωβιστεί σε μια ψυχοφθόρα κατάσταση μέσω μιας οδυνηρής απώλειας μπορεί να ξαναδημιουργήσει, ελεύθερος πια.

Η βαθύτατα τραγική προσωπικότητα του κύριου Χάρρυ Χάλλερ δεν μπορεί παρά να αναταράξει την ψυχή του αναγνώστη. Απ΄ την μια μεριά έχουμε την μελαγχολία ενός νευρωτικού χαρακτήρα, δημιούργημα του "πολιτισμού" μας, που απομακρύνεται γελώντας σαρκαστικά απ΄ τον κοινωνικό ιστό, και από την άλλη έναν άνθρωπο που νιώθει την μοναξιά να τον συνθλίβει, νιώθει την ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Όπως προείπε και ο προηγούμενος σχολιαστής: Το διαβάζεις όταν είσαι νέος και σε σημαδεύει για όλη σου τη ζωή.