Εξαιρετικά πετυχημένη η διαγραφή των χαρακτήρων-ειδικά της Όλιβ, η οποία αγωνία, σχεδόν μοιάζει με νεκρή, κάθε φορά που εμφανίζεται ο αντίπαλός της. Το γεγονός ότι ένας δικηγόρος που ενσαρκώνει ιδεώδη εντελώς αντίθετα από αυτά της Βερίνας, καταφέρνει εντούτοις να την κερδίζει φαίνεται αδιανόητο-ο έρωτας τα πάντα νικά τελικά; Πώς μπορεί κάποιος να ερωτεύεται έναν άνθρωπο που τον υποτιμά ολοκληρωτικά; Ο συγγγραφέας αν και ταλαντούχος διαπνέεται από μισογυνισμό.

Ένα διαμαντάκι της ελληνικής λογοτεχνίας. Οι καιροί μπορεί να έχουν αλλάξει, αλλά το βιβλίο περνάει μηνύματα διαχρονικά. Αξιοσημείωτη είναι η ύπαρξη του γυναικείου ομοερωτισμού κυρίως στο πρώτο μέρος του βιβλίου.