3,5
Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται την εποχή του Βυζαντίου. Πρωταγωνίστρια η ευγενικής καταγωγής Θεανώ, που παρά το ασυνήθιστο σπούδασε ιατρική και παντρεύτηκε έναν γιατρό κατώτερης κοινωνικής τάξης. Τώρα εξασκεί το επάγγελμα της γιατρέσσας, χωρίς, όμως, να πληρώνεται γι\' αυτό, επειδή είναι σκάνδαλο να δουλεύει μια αρχόντισσα.
Μια μέρα φέρνουν το πτώμα μιας εταίρας στο νοσοκομείο κι εκείνη με τον άντρα της, τον Βελισσάριο, κάνουν τη νεκροτομή. Παράλληλα δύο ορφανά κορίτσια, που επρόκειτο να εξετάσει, εξαφανίζονται από το μοναστήρι στο οποίο διέμεναν, κι η Θεανώ αποφασίζει να τα βρει. Γρήγορα ανακαλύπτει ότι οι δύο υποθέσεις συνδέονται.
Το μυστήριο δεν είναι κάποιος δύσκολος γρίφος, αλλά δίνει μια πολύ ωραία εικόνα της ζωής στο Βυζάντιο την εποχή του περίφημου Ιουστινιανού, τόσο για τις κατώτερες όσο και για τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις. Έχει και παράρτημα με διάφορους βυζαντινούς όρους, επαγγέλματα κι αξιώματα. Η συγγραφέας έχει σπουδάσει ελληνικό πολιτισμό οπότε ξέρει τι γράφει.

Η Λία που ζει σε νοσοκομείο επειδή πάσχει από μια σπάνια ασθένεια, ο αδερφός της Σιντ (Βίσιους) με τη μάινά του που ξέρει να λέει μόνο «Γεια σου Μαρία», ο Σωτήρης, γιατρός στο νοσοκομείο της Λίας, η Τζούλια που βγαίνει με τον Σιντ, η δωδεκάχρονη Νίνα κι η αδερφή της, που παραθερίζουν στο χωριό.
Ένα διαφορετικό βιβλίο στο οποίο οι χαρακτήρες δεν παρουσιάζονται με λεπτομέρεια, αλλά κάπως αποσπασματικά για όσο διαρκεί η δράση. Αυτό, όμως, δεν τους κάνει λιγότερο προσιτούς.

«Θα επιστρέψω στην Ελλάδα και θα πεθάνω κατά πάσα πιθανότητα εκεί» - Τζορτζ Γκόρντον, Λόρδος Βύρων.
.
Σ\' αυτή τη μελέτη ο συγγραφέας παρουσιάζει την πολιτική σκέψη του μεγάλου φιλέλληνα και πώς αυτή διαμορφώθηκε κατά την πορεία της ζωής του. Διέπεται από μια μεγάλη αντίφαση, που σχετίζεται και με την πολιτική παράταξη της αγγλικής πολιτικής ζωής στην οποία προσχώρησε, αφού κληρονόμησε ανέλπιστα τον τίτλο του Λόρδου σε νεαρή ηλικία, μετά απ\' τον θάνατο ενός συγγενή του. Βλέπετε ο Λόρδος Βύρων ήταν ένας ευγενής αριστοκράτης, που αγαπούσε τους φτωχούς. Πίστευε στη μοναρχία κι υπερασπιζόταν την κοινωνική του τάξη, αλλά έβλεπε και το δίκιο των απλών ανθρώπων, όταν αυτό δεν επηρέαζε την τσέπη του. Το ίδιο έκαναν κι οι Ουΐγοι, η μία από τις δύο παρατάξεις στη Βουλή των Λόρδων, στην οποία επέλεξε να ενταχθεί.
Κι αυτή η δύσκολη αντίφαση ίσως είναι ο λόγος που τελικά ο Βύρων αποφάσισε να εγκαταλείψει οριστικά τη Μ. Βρετανία και να ταξιδέψει στον κόσμο, αναζητώντας ίσως μια νέα πατρίδα. Εκεί, στο εξωτερικό, μπορούσε να υποστηρίζει ανοιχτά τους καταπιεσμένους λαούς, χωρίς να απειλούνται τα προνόμιά του.
Ο Βύρων είχε ταξιδέψει νέος στην Ευρώπη και την Ελλάδα και γνώριζε τους Έλληνες, αλλά δεν τους εξιδανίκευε. Αφού έμεινε αρκετό καιρό στην Ιταλία κι υποστήριξε την επανάσταση των Καρμπονάρων η οποία τελικά απέτυχε, αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα δύο χρόνια μετά την έναρξη της Επανάστασης ως εκπρόσωπος του βρετανικού φιλελληνικού κομιτάτου. Εκεί, αν και ρομαντικός ποιητής ο ίδιος, επέδειξε μεγάλο ρεαλισμό και ορθή κρίση μέσα στην πολύ ρευστή κατάσταση του πολέμου και της επανάστασης. Αυτό που δεν ήξερα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν ότι πολλοί από τους Έλληνες που τον προσκάλεσαν στη χώρα, του πρότειναν ανεπίσημα το στέμμα της Ελλάδας. Εκείνου του άρεσε πολύ η ιδέα, αλλά πήγε και πέθανε. Και σας ρωτάω: πόσο διαφορετική θα ήταν η χώρα κι η ιστορία μας, αν είχε γίνει βασιλιάς ο Βύρων;

Η επιστολή καταλαμβάνει μικρό μέρος του βιβλίου με το μεγαλύτερο να αποτελείται από την εισαγωγή και το επίμετρο, που είναι πάρα πολύ χρήσιμα για τον αναγνώστη και παρουσιάζουν τόσο τη ζωή της συγγραφέα μέχρι τότε, όσο και την κατάσταση στη χώρα.
Η Μάινχοφ το 1967, λίγα χρόνια πριν αναλάβει ένοπλη δράση, γράφει μια επιστολή στη Φαράχ Ντιμπά, τρίτη σύζυγο του Ρεζά Παχλαβί, σάχη της Περσίας -αφού οι δύο πρώτες δεν μπόρεσαν να του κάνουν άρρενα απόγονο-, με αφορμή την επίσκεψη του αυτοκρατορικού ζεύγους του Ιράν στο Βερολίνο. Έχει προηγουμένως διαβάσει το βιβλίο ενός Ιρανού φοιτητή στη Γερμανία, που μιλάει με τα μελανότερα λόγια για τη ζωή των συμπατριωτών του.
Η πλειοψηφία των Ιρανών την εποχή του Σάχη ζούσε σε πολύ μεγάλη φτώχεια και δεν ήξερε να διαβάζει, γιατί η παιδεία δεν ευνοούνταν απ\' το καθεστώς και δεν υπήρχαν σχολεία. Ταυτόχρονα οργανώνονταν εορτασμοί δισεκατομμυρίων γιατί λεφτά υπήρχαν, αλλά όχι για τον κοσμάκη. Ο Παχλαβί είχε ανατρέψει με τη βοήθεια της CIA τον δημοφιλή πρωθυπουργό Μοσαντέγ, που είχε κρατικοποιήσει το πετρέλαιο, και το έδωσε στις ξένες εταιρείες, γι\' αυτό και τον στήριζαν οι ΗΠΑ. Τα βασανιστήρια ήταν κοινή πρακτική για τη ιρανική δικαιοσύνη.
Ο Σάχης ανατράπηκε με την Ισλαμική Επανάσταση του 1979, αλλά τα πράγματα μάλλον δεν άλλαξαν πολύ για τους απλούς πολίτες, αν κρίνουμε από την επικαιρότητα καθώς κι ότι απαγορεύτηκε το κομμουνιστικό κόμμα, οπότε δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία.

Η ανορεξία της ύπαρξης

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω
ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω
κάνω πως γελάω
δεν επιθυμώ το αδύνατο
ούτε το δυνατό
τα απαγορευμένα για μένα σώματα
δε μου χορταίνουν τη ματιά.
Τον ουρανό καμιά φορά
κοιτάω με λαχτάρα
την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του
κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται
στη γοητεία της νύχτας.
Η μόνη μου συμμετοχή
στο στροβίλισμα του κόσμου
είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.
Αλλά νιώθω και μια άλλη
παράξενη συμμετοχή∙
αγωνία με πιάνει ξαφνικά
για τον ανθρώπινο πόνο.
Απλώνεται πάνω στη γη
σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο
που μουσκεμένο στο αίμα
σκεπάζει μύθους και θεούς
αιώνια αναγεννιέται
και με τη ζωή ταυτίζεται.
Ναι, τώρα θέλω να κλάψω
αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.

Είναι το δεύτερο έργο του Λουΐ, που διαβάζω. Κάτι σαν γράμμα στον πατέρα του, που ντρεπόταν για \'κείνον, επειδή ήταν γκέι και χτυπούσε τη μητέρα του. Αυτό είναι ένα καθαρά πολιτικό έργο. Ο πατέρας του συγγραφέα δεν έχει πεθάνει, αλλά η υγεία του είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Δούλευε σε ένα εργοστάσιο και μετά από ένα σοβαρό ατύχημα, ζούσε με ένα επίδομα του κράτους. Οι τελευταίες, όμως, κυβερνήσεις της Γαλλίας έκριναν ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι αργόσχολοι και τεμπέληδες, και τους ανάγκασαν να δουλέψουν. Αυτό, όμως, επιβαρύνε ακόμα περισσότερο την υγεία του πατέρα του Λουΐ, ο οποίος πλέον δυσκολεύεται να αναπνεύσει, ζητά συγγνώμη για την προηγούμενη συμπεριφορά κι είναι περήφανος για τον διάσημο συγγραφέα γιο του.
Ο Λουΐ ανήκει στο ίδιο συγγραφικό είδος με την Ερνό, καθώς απ\' ό,τι ξέρω σε όλα του τα βιβλία μιλά για τη ζωή του, χωρίς να προσθέτει γεγονότα που δεν συνέβησαν. Ο Λουΐ, όμως μου αρέσει περισσότερο από την Ερνό, ίσως επειδή γράφει για μια εποχή πιο κοντινή σ\' εμένα. Ίσως επειδή φαίνεται να εμπλέκεται περισσότερο συναισθηματικά. Οι επικριτές του Λουΐ, λένε ότι εκβιάζει το συναίσθημα. Θα το δεχόμουν, αν έγραφε μυθοπλασία, αλλά πώς αλλιώς να γράψεις για τη ζωή σου; Ίσως με τον τρόπο της Ερνό, που στον Τόπο είναι σαν να γράφει με τη ζωή μιας άλλης, αλλά αυτή η γραφή δεν με άγγιξε. Ίσως είναι και το πολιτικό στοιχείο που προτιμώ στον Λουΐ.

Πέντε διηγήματα παραμύθια, που ταιριάζουν στην ιαπωνική παράδοση από τα λίγα που ξέρω γι\' αυτήν. Ο συγγραφέας ήταν Εληνοϊρλανδός, αλλά έζησε πολλά χρόνια στη χώρα και δίδαξε στα πανεπιστήμιά της. Οι ιστορίες του είναι τρυφερές και συνάμα σκληρές, όπως είναι γενικά τα παραμύθια κι ειδικά ο ιαπωνικός πολιτισμός. Οι υποσημειώσεις σε κάποια διηγήματα ήταν περιττές. 

Μια συλλογή 12 σύντομων θεατρικών έργων. Τα θέματα διάφορα: ο μονόλογος μιας οδοντόβουρτσας, της Περσεφόνης και της Πηνελόπης (ως podcast!), τέσσερις πρώην καλόγριες νυν πόρνες, μια αποθήκη και φυσικά οι ανθρώπινες σχέσεις.
Η συγγραφέας έχει σπουδάσει θέατρο και σκηνοθετεί παραστάσεις, οπότε ξέρει τι κάνει. Βλέπω κι εγώ πολύ θέατρο και θα ήθελα να τα δω στην σκηνή. Ειδικά την οδοντόβουρτσα μπαίνω στον πειρασμό να τη γυρίσω σε βίντεο, αλλά μου λείπει αυτήν τη στιγμή το μπάνιο με παράθυρο (και μάλιστα σε πάρκο!) και... μερικοί κομπάρσοι (

Το 1975 η Μαργαρίτα, πριν φύγει από την Τουρκία για να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα ως καθηγήτρια, διαβάζει ένα παλιό ημερολόγιο της αδερφής της που της έδωσε η ίδια και θυμάται τη ζωή τους στην Ίμβρο και την Πόλη. Η ζωή της οικογένειας Πατεράγκα με τις τρεις κόρες, τους φίλους και τους συγγενείς τους, παρουσιασμένη μέσα απ\' τα μάτια ενός κοριτσιού. Οι σκανταλιές, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, αλλά κι η "αμαρτία" της μητέρας της που ήταν όλωσδιολου ανθρώπινη, αλλά η ίδια δε συγχώρεσε ποτέ την εαυτή της.
Στο βίβλιο φαίνεται, επίσης, η ζωή της ομογένειας στην Τουρκία στα μέσα του εικοστού αιώνα με όλα τα σκαμπανεβάσματα της. Η συγγραφέας στην παρουσίαση είπε ότι όλα τα πολιτικά στοιχεία είναι πραγματικά, καθώς τα γνωρίζει καλά, όντας Ίμβρια κι η ίδια. Το βιβλίο είναι γραμμένο με τρυφερότητα και γνώση.
Η Ρέα Σταθοπούλου έχει γράψει κι άλλα βιβλία που εκδόθηκαν από την Ωκεανίδα, αλλά με το κλείσιμο του οίκου, έπαψε κι η κυκλοφορία τους. Εύχομαι να επανακυκλοφορήσουν και τα υπόλοιπα.
.
https://www.youtube.com/watch?v=vlVqEfpMAys

Ο Σηματωρός, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άγρα σε μετάφραση Μαργαρίτας Ζαχαριάδου, είναι ένα από τα τελευταία διηγήματα που έγραψε και δημοσίευσε ο Ντίκενς. Το έγραψε, μάλιστα, υπό την επήρεια ενός πολύ σοβαρού σιδηροδρομικού δυστυχήματος που έζησε, κατά το οποίο δεν τραυματίστηκε σωματικά, αλλά του δημιούργησε σοβαρό μετατραυματικό στρες, το οποίο δεν τον άφησε μέχρι το τέλος της ζωής του, αφού ήταν αναγκασμένος να χρησιμοποιεί πολύ συχνά το τρένο.
Ο αφηγητής επισκέπτεται έναν σταθμό τρένου μέσα σ\' ένα τούνελ και γνωρίζει τον σηματωρό - είναι κάτι σαν υπεύθυνος ασφαλείας του σταθμού, που έκανε παλιότερα σήματα στα τρένα με σημαιάκια, πριν όλα γίνουν αυτόματα... Ο σηματωρός είναι αναγκασμένος να περνά πολλές ώρες μόνος του στον σταθμό και να... βλέπει φαντάσματα. Τις δύο πρώτες φορές που είδε συνέβησαν δύο δυστυχήματα. Τώρα τι θα συμβεί;