Ενδιαφέρον μυθιστόρημα γύρω από την επίσκεψη Ντε Γκωλ στη Θεσσαλονίκη το Μάιο του 1963. Ο συγγραφέας επιχειρεί μια ελαφρώς ειρωνική και αποστασιοποιημένη κατάδυση στην ανθρωπογεωγραφία του παρακράτους της δεξιάς στην πόλη εκείνης της εποχής. Χαρακτηριστικοί τύποι του λούμπεν προλεταριάτου οι πιο αντιπροσωπευτικοί εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους. Τύποι που βολεύονται με χαμαλοδουλειές, που μπλέκουν συνεχώς σε φασαρίες, που η διασκέδασή τους είναι τα χαρτιά και το μπαρμπούτι, που οι τόποι συνάντησής τους είναι καταγώγια και τρώγλες, που οι περισσότεροι είναι μπακούρια και το μάτι τους αλληθωρίζει για γυναίκα. Κοινώς φτωχοδιάβολοι που ελπίζουν να τη βολέψουν δέρνοντας «αριστερούς» και γλείφοντας τους από πάνω για κάποιο κοκαλάκι. Ωστόσο ο συγγραφέας, παρόλη την απεχθή εικόνα τους, τους πλάθει μάλλον συμπαθείς μέσα στην προβληματικότητά τους έτσι που δύσκολα μπορείς να τους αντιπαθήσεις. Μάλλον πιο πολύ μοιάζουν με μεγάλα παραστρατημένα παιδιά παρά με εγκληματίες, όπως κατά ένα μέρος, ήταν στην πραγματικότητα. Κεντρικός ήρωας ο τραγικοκωμικός στρατηγός Δοβρόμηρος που εκ του μακρόθεν και αφ’ υψηλού «διοικεί» αυτόν τον πολύχρωμο θίασο. Ένας στρατιωτικός αφοσιωμένος να σώσει τα ιδανικά του έθνους και της πατρίδας από τον ερυθρό κίνδυνο , ενώ δεν μπορεί να σώσει τον ίδιο του το γάμο και εδώ σαρκώνεται η απίστευτα ειρωνική ματιά του Σκαμπαρδώνη που πλάθει μια τέτοια περσόνα που προκαλεί και μειδίαμα αλλά και λύπη ταυτόχρονα. Τέλος να προσθέσω ότι η γραφή είναι πραγματικά κινηματογραφική, η υπόθεση εξελίσσεται δίχως αγκυλώσεις, κάποια επεισόδια δείχνουν αρχικώς παραπληρωματικά αλλά αν το καλοσκεφτείς όλα υπακούν στον αρχικό στόχο του συγγραφέα να δώσει μια λοξή και εντελώς δική του εικόνα του παρακράτους εκείνης της εποχής. Πάρα πολύ καλό !

Άλλη μια πολύ πολύ επιτυχημένη συλλογή διηγημάτων από τον ακάματο και πολυγραφότατο Γ. Σκαμπαρδώνη με ευφάνταστο τίτλο και είκοσι πέντε, μάλλον, σύντομες ιστορίες ( καμιά δεν έχει ούτε πλησιάζει την έκταση μιας νουβέλας) που θέλγουν τον αναγνώστη με την ευαισθησία τους και την αρτιότητά τους. Εδώ παρατηρούμε μια εμφανή εξέλιξη σχετικά με την πλοκή των ιστοριών και περισσότερα διαλογικά μέρη σε σύγκριση με τις προηγούμενες συλλογές διηγημάτων του, όπου τα περισσότερα ήταν πιο πολύ αφηγηματικά κείμενα παρά διηγήματα με την αυστηρή έννοια του όρου. Η συλλογή είναι διανθισμένη με υποδόριο χιούμορ, έξυπνο και ταιριαστό σε κάθε περίπτωση που αμβλύνει όσο πρέπει την τραγικότητα της κατάστασης, δίχως να εκπίπτει σε ασέβεια και ύβρη ως προς τα πρόσωπα ή τα ζώα που υποφέρουν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα διηγήματα «Η Όντρια πέφτει στην τάφρο», «Το αγύριστο κεφάλι», «Τα άμφια της Σμέρνας» και «Της αρκούδας τα υπόβαθρα». Εξαίρεση εδώ αποτελεί το «Με το στρατηγό στο ασανσέρ» όπου ο σαρκασμός είναι απόλυτος. Κάποια άλλα πάλι συγχέουν πραγματικό και εξωπραγματικό με έναν έξοχο τρόπο που δείχνει τη μαεστρία του συγγραφέα όπως τα «Επί ψύλλου κρεμάμενος», «Με την Rolls Roys του Βελλίδη» και το «Ο Νίκος Σκαλκώτας στην παραλιακή» . Ορισμένα πάλι έχουν ως κεντρικούς ήρωες πραγματικά πρόσωπα π.χ. το Γιάννη Βελλίδη, μεγαλοεκδότη της Β. Ελλάδας, το Μίμη Φωτόπουλο, γνωστό ηθοποιό του αλησμόνητου ελληνικού κινηματογράφου και το Νίκο Σκαλκώτα, ονομαστό μουσικοσυνθέτη του κλασικού ρεπερτορίου, ενώ το «Ιπτάμενος δίσκος» αναφέρεται σε γνωστό ιστορικό γεγονός του Α’ Π. Πολέμου που συνέβη στη Θεσσαλονίκη. Όλα πάντως είναι εξαιρετικά ακόμα και αυτά της μιας σελίδας και για αυτό δικαίως , πιστεύω, η συλλογή βραβεύτηκε από το αναγνωστικό κοινό του περιοδικού Διαβάζω το 2004 ! Και για να τελειώνω, νομίζω ότι αξίζει το βιβλίο να κοσμεί τη βιβλιοθήκη σας…

Εξαιρετικό μυθιστόρημα από μια πολύ γερή συγγραφική πένα ! Ο Σκαμπαρδώνης, ιδιαίτερα με αυτό το μυθιστόρημα αλλά και με τα υπόλοιπα, δείχνει εξίσου ικανός και στη μεγάλη φόρμα πέρα από το διήγημα. Κατορθώνει μέσα σε 400 + σελίδες να αναπλάσει με επιτυχία την κατοχική ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης του ΄42-΄43 , όπου ο Τσιτσάνης έγραψε κάποια από τα κορυφαία και πραγματικά αθάνατα τραγούδια του. Το μυθιστόρημα έχει βασικό ήρωα τον κουνιάδο του Τσιτσάνη ( δηλαδή τον Ανδρέα Σαμαρά αλλά για τις ανάγκες της μυθοπλασίας Γιώργο) και δύο κεντρικούς άξονες αφήγησης α) όσα γεγονότα κινούνται γύρω από το «Ουζερί Τσιτσάνης» και β) όσα γεγονότα συνδέονται με την αντιστασιακή δράση του Σαμαρά και τη σχέση του με την Εβραιοπούλα Εστρέα. Γύρω από αυτούς τους άξονες συμπλέκονται και άλλες παράλληλες ιστορίες με ήρωες πραγματικά πρόσωπα (π.χ ο Βελλίδης, ο Δαλαμάγκας, ο Μουσχουντής κ.α) αλλά και επινοημένα πρόσωπα της εποχής. Ο αναγνώστης μπορεί αληθινά να αφεθεί στη γοητεία μιας γερά οργανωμένης και ωραίας αφήγησης που δεν κάνει πουθενά κοιλιά και ρέει όπως το γάργαρο κρυστάλλινο νερό. Περιττό να πω ότι συστήνω το βιβλίο σε όποιον/α αγαπά το καλό μυθιστόρημα. Υ.Γ Τέλος ας σημειωθεί ότι ομώνυμη ταινία έχει αρκετές και σημαντικές διαφορές από το βιβλίο.

Συγκεντρωτικός τόμος των πρώτων συλλογών διηγημάτων του συγγραφέα που όταν εκδόθηκε οι συλλογές βρίσκονταν εξαντλημένες και εκτός εμπορίου από καιρό. Με τις συλλογές αυτές ο Σκαμπαρδώνης πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα εδώ και παραπάνω από τριάντα χρόνια. Τα περισσότερα κείμενα είναι πολύ σύντομα και έχουν έκταση τριών τεσσάρων σελίδων ενώ δεν λείπουν και αυτά της μιας σελίδας ή ακόμα και της μιας παραγράφου! Ο συγγραφέας τα ονομάζει διηγήματα αλλά για εμένα πολλά είναι αφηγήματα, δηλαδή, δίχως εμφανή πλοκή και διαλόγους αλλά μόνο αφήγηση γεγονότων είτε πραγματικών, έτσι όπως τα μεταπλάθει η δημιουργική γραφίδα του συγγραφέα, είτε καθαρά φανταστικών γεννήματα της μυθοπλαστικής συγγραφικής ικανότητας και δύναμης. Άλλωστε ο Σκαμπαρδώνης , αν διαβάσεις προσεκτικά τα δημιουργήματά του, δεν σου κρύβει το όραμα που έχει για τη λογοτεχνία ( και συνεκδοχικά για όλες τις μορφές της τέχνης) , όπου σημασία για αυτόν δεν έχει ακριβώς το «τι» αλλά το «πώς», π.χ. στο αφήγημα «Οι αφροί» (σελ .87) το λέει ξεκάθαρα, όταν ένας απατεώνας προσποιούμενος κάποιον επιληπτικό φαντάρο ξεγελά τα πλήθη για να τον λυπηθούν και να του προσφέρουν χρήματα για να επιστρέψει, δήθεν, στη μονάδα του που βρίσκεται στην άλλη άκρη της Ελλάδας. Ο αφηγητής τον ανταμείβει περισσότερο από την πρώτη φορά που τον είχε συναντήσει και ενώ ξέρει το κόλπο του « Σκεπτόμενος πώς με αυτόν γίνεται ό, τι και με τη λογοτεχνία : σημασία δεν έχει το τι αλλά το πώς. Σημασία δεν έχει η αλήθεια, αλλά αν οι αφροί που βγάζει η αλήθεια από το στόμα της, χρησιμοποιώντας οδοντόκρεμα είναι πιο συγκλονιστικοί από τους αφρούς ενός πραγματικά επιληπτικού» Με άλλα λόγια εγώ θα είμαι ένας πραγματικός παραμυθάς και θα σας γοητεύω με τις ιστορίες μου ! Και πραγματικά αυτό κάνει ο αγαπητός Γιώργος εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια. Διαβάστε λοιπόν αυτό το βιβλίο και δεν θα χάσετε…

Σε κάποιο bazaar ανακάλυψα το βιβλίο, η τιμή ήταν προσιτή, το θέμα μού κίνησε το ενδιαφέρον και το αγόρασα. Τελικά ανακάλυψα ότι πρόκειται για μια αρκετά φιλότιμη δουλειά χωρίς όμως ιδιαίτερες φιλολογικές αξιώσεις καθώς περιέχει τα απολύτως απαραίτητα στοιχεία φιλολογικής επιμέλειας, δηλαδή, μια σύντομη εισαγωγή, λιγοστά σχόλια και μικρά βιογραφικά σημειώματα των αρχαίων ποιητών. Εκείνο που σου προσφέρει είναι μια μικρή γεύση από τον καθένα από τους πιο αντιπροσωπευτικούς δημιουργούς της αρχαίας λυρικής ερωτικής ( αμφι- ομοφυλοφιλικής) ποίησης από τον 7ο αιώνα π.Χ έως και τον 6ο αιώνα μ.Χ παραθέτοντας το αρχαίο κείμενο και την ελεύθερη μετάφραση. Πολλά από τα ποιήματα μού φάνηκαν κοινότοπα δίχως να εντυπωσιάζει η δύναμη της έμπνευσης και της έκφρασης, κάποια άλλα όμως είναι αληθινά έξυπνα και αρκετά περιπαικτικά ή σκωπτικά και αθυρόστομα, ιδιαίτερα εκείνα που ανήκουν στην κατηγορία των ερωτικών επιγραμμάτων. Ας δώσω μια μικρή γεύση από αυτά : Έστι Δράκων έφηβος, άγαν καλός. Αλλά δράκων ων, πώς εις τη τρώγλην άλλον όφιν δέχεται; Τουτέστιν, Είναι ένας Δράκων, πολύ ωραίος έφηβος. Αλλά εφόσον είναι δράκων , πώς γίνεται και μες στην τρύπα του δέχεται άλλο φίδι; (σελ 127). \'Ένα δεύτερο λέει : Τω τοίχω κέκλυκας την οσφύαν την περίβλεπτον, ω Κύρι. Τι πειράζεις τον λίθον; Ου δύναται ! Δηλαδή, Πάνω στον τοίχο έχεις γύρει, ω Κύρη, την πολυθαυμαστή μέση σου. Γιατί σε πειρασμό τον λίθο βάζεις; Ο λίθος δεν μπορεί !( σελ 135) και ένα τελευταίο: Κόνων διπηχύς, η γυνή δε τεσσάρων. Εν τη κλίνη δε των ποδών ισουμένων , σκόπει Κόνωνος που το χείλος έρχεται ! (σελ. 170) που δε νομίζω να θέλει κάποια μετάφραση στα νέα ελληνικά ! Αυτά τα ολίγα κι αν σας κέντρισαν το ενδιαφέρον το βιβλίο εύκολα αποκτιέται...

Άλλη μια εξαιρετική και σαγηνευτική συλλογή πολύ πολύ ωραίων διηγημάτων από τον συγγραφέα που είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει στη σύγχρονη νεοελληνική λογοτεχνική σκηνή σε ό,τι αφορά αυτό το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος. Πράγματι, ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης εδώ και αρκετά χρόνια, προσφέρει ανά τακτά διαστήματα διηγήματα πραγματικά διαμαντάκια προς τέρψη και ευχαρίστηση του λογοτεχνικού κοινού. Στη συγκεκριμένη συλλογή βρίσκουμε δεκαέξι ολόφρεσκα διηγήματα με κεντρικό άξονα τον σύγχρονο άνθρωπο και τη σχέση του με τη φύση, τους άλλους ανθρώπους αλλά ιδιαίτερα τα ζώα. Γραμμένα με το γνωστό λογοτεχνικό και γλωσσικό σκαμπαρδώνιο ύφος , που είναι απόλυτα αναγνωρίσιμο και πολύ δυνατό στις περιγραφές τόσο του εσωτερικού ψυχοσυναισθηματικού κόσμου των ηρώων του όσο και του εξωτερικού φυσικού κόσμου, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο, όλα έχουν κάτι να σου πουν και κάτι να σου αφήσουν. Από το πιο ελαφρά τραγικοκωμικό όπως το « Πράσινο σαπούνι Παπουτσάνης» ως το πιο βαρύ και σκληρό «Χωματουργικές εργασίες» σε θέλγουν και σου μένουν στο μυαλό για πολύ καιρό και αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν μπορούν να παινευτούν πολλοί συγγραφείς. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον συμπαθέστατο Σκαμπαρδώνη ( που ειρήσθω εν παρόδω είναι πραγματικά απολαυστικός σε όσα βίντεο έχει τύχει να τον δω στο You Tube) και περιττό να πω ότι προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο…

Πολύ αξιόλογο και αυτό το βιβλίο με πρωταγωνιστή τον πολύ ιδιαίτερο Νορβηγό αστυνομικό Χάρι Χόλε. Με αυτό έχω ολοκληρώσει και τα δεκατρία –μέχρι σήμερα ! - βιβλία του Jo Nesbo που έχουν βασικό ήρωα αυτόν τον συμπαθή, αλκοολικό και πολύ human Χάρι Χόλε. Εδώ η υπόθεση είναι πράγματι σκοτεινή, η εν διαστάσει σύζυγος του Χόλε δολοφονείται και ο δολοφόνος είναι ο πιο απίθανος τύπος και κάποιος που δεν μπορείς να υποψιαστείς, αν και όλα τα στοιχεία σού δίνονται κατά το ξετύλιγμα της ιστορίας. Επίσης, εδώ υπάρχει μεγάλη δόση απιθανότητας και αναληθοφάνειας σε πολλά από όσα διαδραματίζονται , π.χ. ο τρόπος με τον οποίο σώζεται ο Χάρι, πρώτα από πνιγμό και μετά από πτώση από καταρράκτη, βγαίνοντας από αυτούς τους κινδύνους με απλές μόνο αμυχές παραπέμπει μάλλον σε βιονικό ήρωα παρά σε ανθρώπινο ον , αλλά το ίδιο έχουμε παρακολουθήσει και σε προγενέστερα βιβλία του συγγραφέα , ο οποίος δείχνει να αρέσκεται να παίζει με την υπερβολή και το απίθανο, κάτι που είναι το σήμα κατατεθέν των αστυνομικών ιστοριών του και προϊόν μιας κατεξακολούθησιν συγγραφικής μανιέρας, αλλά που οπωσδήποτε κάνει τις ιστορίες του τόσο διαβαστερές και αγαπητές στο αναγνωστικό κοινό αυξάνοντας στα κατάλληλα σημεία το σασπένς και την αγωνία. Επίσης, πρέπει να πούμε ότι παρόλα τα πολλά και αρχικώς ασύμβατα και ασύνδετα μεταξύ τους στοιχεία που έχει απλώσει ο συγγραφέας στο τραπέζι , στο τέλος η συγγραφική μαεστρία είναι τέτοια που όλα δένουν αρμονικά μεταξύ τους, το ένα συμπληρώνει το άλλο και όλα εξηγούν και δικαιολογούν την τελική κατάληξη της υπόθεσης, γεγονός που δίνει επιπρόσθετη αξία στο έργο. Εν κατακλείδι το βιβλίο αποτελεί ακόμα ένα πετυχημένο και πολύ page tu
er αστυνομικό μυθιστόρημα του μαέστρου Jo Nesbo !

Αν έχεις διαβάσει όλη ή σχεδόν όλη τη σειρά των αστυνομικών μυθιστορημάτων με ήρωα τον Χάρι Χόλε, τότε σίγουρα κάθε νέα περιπέτεια δεν μπορεί να σε σαγηνεύσει όπως τα πρώτα πρώτα βιβλία της σειράς. Από κάποιο σημείο κι έπειτα ο προσεκτικός αναγνώστης αντιλαμβάνεται το μοτίβο ανάπτυξης της υπόθεσης, ενώ και η μανιέρα του συγγραφέα παραμένει απαράλλαχτη. Έτσι, λοιπόν, κι εδώ όπως και στα περισσότερα προηγούμενα το μοτίβο περιλαμβάνει έναν κατά συρροή δολοφόνο, ψυχοσυναισθηματικά διαταραγμένο, που στο τέλος γίνεται απειλητικός για τα - σχεδόν πάντα - γυναικεία πρόσωπα με τα οποία ο Χάρι Χόλε έχει κάποιου είδους συναισθηματική εμπλοκή. Αυτή είναι η βάση. Από εκεί και πέρα ο συγγραφέας χτίζει με αργό, νωχελικό ρυθμό την υπόθεση του, προχωρώντας βήμα βήμα και εντάσσοντας στη βασική υπόθεση αρκετές παράλληλες αλλά εμμέσως συνδεόμενες ιστορίες και πολλά πολλά πρόσωπα, ώστε να διευρύνεται όσο περισσότερο γίνεται ο κύκλος των υπόπτων. Στις τελευταίες σελίδες πάντα ο ρυθμός επιταχύνεται και έχουμε τις απαραίτητες καλοδουλεμένες ανατροπές. Όπως όμως είπα ένας έμπειρος αναγνώστης των περιπετειών Χάρι Χόλε μπορεί να υποψιαστεί το βασικό ένοχο δίχως να είναι απολύτως βέβαιος για τις υποψίες του. Το ίδιο γίνεται κι εδώ αλλά η συγγραφική ιδιοφυία του Νέσμπο επιφυλάσσει αναπάντεχες εκπλήξεις για το τέλος. Σίγουρα δεν είναι το πιο άρτιο και δυνατό βιβλίο της σειράς αλλά οπωσδήποτε είναι πολύ καλό, παρόλο που τα χρόνια και τα πλήγματα της ζωής έχουν βαρύνει εμφανώς τον κεντρικό ήρωα και ίσως αυτό το τελευταίο να προσθέτει στη γοητεία του κάνοντάς τον περισσότερο ανθρώπινο και προσιτό. Επίσης να προσθέσω ότι οι τελευταίες σελίδες του βιβλίου μάλλον προδιαθέτουν για ακόμα μία - τουλάχιστον - νέα περιπέτεια με ήρωα τον συμπαθέστατο Νορβηγό αστυνομικό Χάρι Χόλε. Όσοι πιστοί προστρέξατε…

Το βιβλίο είναι εξαιρετικό στο θέμα του αλλά ο σωστός τίτλος θα έπρεπε να ήταν "Εισαγωγή στις κοινωνικές θεωρίες" , γιατί δεν είναι μία αλλά πολλές και ποικίλες. Η ύπαρξη αυτών των πολλαπλών αλληλοσυμπληρούμενων και συχνά αντιτιθέμενων κοινωνικών θεωριών εδράζεται στο γεγονός ότι η θεωρία είναι βασικά ένας τρόπος να βλέπω τα ίδια πράγματα και να τα ερμηνεύω διαφορετικά. Έτσι, αν φανταστούμε το κοινωνικό πεδίο ως μια από αυτές τις ιδιοφυείς εικόνες που αν αλλάξεις οπτική γωνία ή απόσταση θέασης βλέπεις κάτι άλλο από αυτό που πρωτοείδες, τότε δικαιολογούνται οι πολλές και διαφορετικής θέασης και ερμηνείας θεωρίες. Παράδειγμα οι θεωρίες κοινωνικής συναίνεσης και οι θεωρίες κοινωνικής σύγκρουσης που βλέπουν θεσμούς, όπως η οικογένεια ή το σχολείο, όπου από τη μια πλευρά υποστηρίζεται ότι είναι θεσμοί κοινωνικοποίησης που συμβάλλουν στη μεταφορά και διαιώνιση παραδεδεγμένων αξιών και αρχών και από την άλλη υποστηρίζεται ότι δεν είναι τίποτα άλλο από μηχανισμοί ελέγχου και διαιώνισης της κοινωνικής ανισότητας και της κατεστημένης τάξης ισχύος. Πέρα από αυτές τις παρατηρήσεις να πω ότι το βιβλίο ξεκινά από τις θεωρίες των κλασικών της κοινωνιολογίας Μαρξ, Ντυρκέμ, Βέμπερ (εδώ λείπει ο Κοντ) και προχωρά σε κοινωνιολόγους του 20ου αιώνα, μαρξιστές όπως οι Γκράμσι και Αλτουσέρ, δομολειτουργιστές όπως ο Πάρσονς , νεωτερικούς θεωρητικούς της κοινωνικής δράσης όπως οι Γκίντενς , Μπασκάρ και Άρτσερ, θεωρητικούς της παγκοσμιοποίησης σαν τους Μπεκ και Μπάουμαν και μεταμοντέρνους μεταδομιστές όπως ο Φουκώ και φτάνει έως και τις σύγχρονες, απόλυτα συγκρουσιακές, φεμινιστικές και πολύ τοξικές θεωρίες του φύλου. Τώρα τι σχέση μπορεί να έχουν όλες αυτές οι θεωρίες με Επιστήμη, ιδιαίτερα σε ένα ερευνητικό πεδίο τόσο ανοιχτό σε πολιτικές στοχεύσεις και αγώνες ιδεολογικής κατίσχυσης, είναι ένα ερώτημα που για μένα παραμένει αναπάντητο και μάλλον αφορά όλο τον τομέα των κοινωνικών και ανθρωπιστικών σπουδών. Πέντε αστέρια για το απόλυτα κατανοητό ύφος του βιβλίου...

Βιβλίο βαρύ και δύσκολο στην προσπέλασή του αλλά αξίζει τον κόπο της ανάγνωσης, σου προσφέρει απόλαυση και σου αφήνει βαθύ πνευματικό όφελος. Διάβασα τη μεταγενέστερη έκδοση του 2008 από τον ίδιο εκδοτικό οίκο που ενσωματώνει τους δύο τόμους σε έναν τόμο άνω των 900 σελίδων. Ο Raymond Aron έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, αν και το έργο απηχεί προβληματισμούς και αντιπαραθέσεις που την εποχή που πρωτοεκδόθηκε στη Γαλλία το μακρινό 1967 είχαν κάποιο νόημα αλλά τώρα έχουν ξεπεραστεί και αναφέρομαι στη διένεξη των δύο σχολών Κοινωνιολογίας, της αγγλοσαξωνικής εμπειρικής από τη μια μεριά και της θεωρητικής μαρξιστικής του Σοβιετικού μπλοκ από την άλλη, όπως καταγράφεται στον εισαγωγικό πρόλογο του έργου. Αυτή η αντιπαράθεση πλέον δεν ισχύει ή τουλάχιστον δεν ισχύει με την ένταση που ίσχυε στο παρελθόν. Από εκεί και πέρα ο συγγραφέας δίνει σε αδρές γραμμές τα βασικά σημεία των θεωρητικών κατασκευών των επιστημόνων και φιλοσόφων που εξετάζει και ασκεί λελογισμένη και στέρεα κριτική σε πολλά από αυτά. Επίσης παραθέτει στο τέλος των δύο τόμων παραρτήματα όπου εξετάζει τη θέση που πήραν ορισμένοι από αυτούς σε φλέγοντα ιστορικά γεγονότα της εποχής τους αλλά και άλλα κοινωνικά και πολιτικά συμβάντα, αποκαλύπτοντας στον αναγνώστη τη σκέψη τους και την επιστημονική και πολιτικοκοινωνική τους συγκρότηση σε μεγαλύτερο βάθος. Εντύπωση μου προξένησε και με εξέπληξε το γεγονός ότι συμπεριλαμβάνει στους πρωτοπόρους της Κοινωνιολογίας δύο από τους στοχαστές που εγώ αλλά και η επιστημονική ορθοταξία τους θέλει περισσότερο και κυρίως πολιτικούς φιλόσοφους και δευτερευόντως ή και καθ΄ υπερβολή κοινωνιολόγους και αναφέρομαι στους Σαρλ Λουί ντε Μοντεσκιέ και Αλέξις ντε Τοκβίλ. Για το υλικό μέρος της έκδοσης, έχω να πω ότι αυτή είναι άριστη με σκληρό εξώφυλλο, πολύ καλή ποιότητα χαρτιού ενώ και η μετάφραση είναι θαυμάσια. Όπως καταλαβαίνετε το βιβλίο αξίζει και πρέπει να κοσμεί τη βιβλιοθήκη οποιουδήποτε αναγνώστη σέβεται τον εαυτό του και έχει αγάπη για τις κοινωνικές επιστήμες.