Είναι σαν πηγαίνεις σε έκθεση μοντέρνας τεχνης στην οποία εκτίθενται γυάλες με ζουζούνια, μούχλα και μύκητες και ο διπλανός σου εντυπωσιάζεται και μένει έκθαμβος από την καταγγελία του καλλιτέχνη και λατρεύει το έργο ενώ εσύ μένεις εκθαμβος από τη διαφορετικότητα με την οποια προσεγγίζουμε τα πράγματα οι άνθρωποι και σκεφτεσαι ταυτόχρονα πώς αυτός ο άνθρωπος –άραγε- αντιλαμβάνεται και προσλαμβάνει τον κόσμο, άρα πόσο διαφορετικοί κόσμοί είστε, παραλληλοι φυσικά, και θες να το βάλεις στα πόδια και να μην τον ξαναδείς ποτέ. Κατά τον ίδιο τρόπο, θα με τρομάξει ο οποιοσδήποτε μου πει ότι αγαπάει αυτό το βιβλίο, του οποίου (βιβλίου) οι παράγραφοι που περιγράφουν ερωτικές #not σκηνές, περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων αυγά, βολβούς ματιών, νεκρούς ανθρώπους, αίμα και ούρα, ακρότητες, τεμαχισμούς κλπ κλπ.

Από το οπισθόφυλλο: "κορυφαία στιγμή του μοντερνισμού στη λογοτεχνία" και "από τα πλέον έξοχα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα" και, ευλογα, τσιμπάς για να ψαχνεις 360 σελίδες τί δεν πάει καλά. Γιατι πραγματικά κάτι δεν λειτουργεί σωστα, όταν διηγειται κανείς μια ενδιαφέρουσα, αν και μελοδραματική, ιστορία εξαπάτησης που διαπλέκεται αναμεσα σε δυο ζευγαρια μεσω θραυσματικών γεγονότων που δεν εχουν αυστηρα χρονολογική σειρά. Για αρχή, και τα δυο ζευγάρια εμοιαζαν να ειναι μαριονέτες, ανευρα πλάσματα χωρίς χαρακτήρα ή, πιο σωστά, με χαρακτήρες μονοδιάστατα δοσμένους: Γυναικες slutty ή naive, αντρες νεροβραστους ή πανηλίθιους (ο αφηγητης, για παραδειγμα) που αδυνατουν να δουν κατω από τη μυτη τους. Επιπλέον, ακόμη και ως ωδή στο γελοιο να προσπαθησει καποιος να το δει κανείς, η παντελής ελλειψη ειρωνείας για ολους αυτους τους νευρωσικούς έχει ως αποτέλεσμα να τους χλευασει ή να τους διακωμωδήσει.

Σιγουρα το δευτερο "δεν κατάλαβα για τι πράγμα μιλά" βιβλιο. Δεν ειμαι καν σίγουρη αν πρόκειται για ολοκληρωμένο μυθιστόρημα ή το προσχέδιο αυτού. Κενά παντού. Όλα μοιάζουν αόριστα και αναπάντητα. Ό,τι γράφει είναι προσεκτικά διαλεγμένο και διατυπωμένο αδρομερώς, σαν να αυτοπεριορίζεται. Σαν να διαβάζεις την προπαρασκευή του μυθιστορήματος που θα γράψει. Με πολλά κλισέ και τελείως αποσπασματικό, a little bit of this, a little bit of that και τελικα much ado about nothing.

Ειναι ίσως το πρώτα βιβλίo "δεν κατάλαβα τι διάβασα/τι πραγματευεται/what this is all about". Θυμάμαι ότι δεν ειχε τίποτε: ούτε πλοκή ουσιαστική, ούτε γραφή ιδιαίτερη, ουτε ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ούτε βάθος ή αλλη διάσταση. Επιλογή για να μην υπάρξει καμια συνέχεια με τον συγγραφέα.

Θα μπορούσα να το μνημονεύω ως μια"ιστορία αγάπης". Θα μπορούσα να το μνημονεύω ως μια semi-γοτθική ιστορία με λίγο μυστήριο, λιγο φαντάσματα, λίγο who dunnit. Θα μπορούσα το μνημονεύω ως μια (σύντομη) οικογενειακή saga. Αντ\' αυτών, το θυμάμαι να με εξαντλει με τις ατελειωτες περιγραφές των κήπων του σπιτιου και το ξεπουπούλιασμα πουλερικών. Α, κι ενός χαρακτήρα που κάθεται σε μια πολυθρονα, όσο ο συγγραφέας ξεδιπλώνει όλοοο το εξυπνακιστικο υφος του για να καταλήξει μετά απο κάμποσες σελίδες, ων ουκ εστι αριθμος, στο προφανές, στο ανάλογο του Dead Parrot Sketch, των Monty Mython: He\'s not resting. He\'s stone dead. He\'s passed on! This {parrot} is no more! He has ceased to be! He\'s expired and gone to meet his maker! He\'s a stiff! Bereft of life, he rests in peace!
Το δευτερο αστεράκι κερδίζει η μετάφραση που ειναι αριστοτεχνική.

Αν ειναι, κάθε όποτε χάνουμε εναν πιθανό LoveOfOurLives να γράφουμε ενα βιβλιο, κατα ενα τρίτο witty, κατα ενα τρίτο για απίθανες υπάρξεις-ανυπάρξεις και αλλο ένα τρίτο for the sake of writing, κι όλα αυτα σε υποτακτικη, ε, ας στραφω κατευθειαν σε ενα Life coaching instrument απο το οποιο ξερω εξ αρχής τί να περιμένω.

Ακριβώς επειδή ειμαστε (επιπλέον) και πρόσκαιρα εφήμεροι, καλό θα ήταν να διαλέγουμε (εγώ, δηλαδή) με μεγαλυτερη προσοχή σε ποια βιβλία αφιερωνουμε ενέργεια και χρόνο, γιατι τελειωνουν και τα δύο. Ο συγγραφέας ειναι ποιητής, ξεκάθαρα. Το αποδεικνυει εδώ, το απέδειξε περιτρανα με την εξαιρετικη συλλογή που κυκλοφόρησε ταυτοχρονα με αυτο το μυθιστορημα, που πέρασε και δεν άγγιξε.

Ενα μετριο, pulp μυθιστορηματάκι που κάποτε κυκλοφορουσε σε εξαιρετική εκδοση, κι αν θυμαμαι καλα, σε ενα σκληρο κουτί camel. Θυμαμαι να ειναι απο κεινα να βιβλία που απλώς ήθελα να τελειωσω για να μην με αποτελειώσει εκεινο, με την πλήρη ελλειψη φαντασίας του και την μεγαλομανία του.

Η μεγαλυτερη αρετή του ειναι η συντομία του. Κατα τα άλλα, ενα βιβλιο στα όρια του μέτριου για τη βιβλιοφιλία. Οκ.

Όταν κάποιος καταπιάνεται με ενα τετοιο μυθιστόρημα, το λιγότερο που περιμένει είναι να γινεται συναρπαστικό, μυστηριώδες, σκοτεινό και ατμοσφαιρικό, πολλώ δε αν αυτός ο καποιος εχει και φυσική ελξη προς τετοιες ιστορίες. Και μέχρι να στηθεί ο κεντρικός πυρήνας της ιστορίας ειναι. Απο κεινο το σημείο και μετά, δυσκολευτηκα πολύ να παρακολουθήσω τι γράφει, σταδιακά εχασα τον ενθουσιασμό και το ενδιαφερον μου και εμοιαζε να επιστρέφω στην ίδια ιστόρια ξανά και ξανά, μετατοπισμένη σε ενα άλλο μέρος, οι χαρακτηρες να διπλασιάζονται ξανά και ξανά σαν τα γκρέμλινς, σε μια παραληρηματική διαδοχή ιδεών που η έννοια της διχασμένης/τριχασμένης κλπ προσωπικότητας θα δικαιολογούσε, αν συνοδευοταν και απο πειστικότερο ψυχογράφημα του μοναχού. Κατα τα άλλα, ο Καλόγερος του Lewis ειναι σαφώς πιο θελκτικο βιβλίο.