Επιτέλους ένα ανατρεπτικό/σκοτεινό βιβλίο πάνω στη μητρότητα. Υπέροχος καταιγιστικός λόγος. Δεν τ\'αφήνεις από τα χέρια σου λεπτό.

Άνισο μυθιστόρημα με σχηματική ανάπτυξη χαρακτήρων και διαλόγους που απλά δεν ρέουν. Έχει μερικές εύστοχες παρατηρήσεις για την ανθρώπινη φύση - κυρίως για τη βιολογική της διάσταση-αλλά χάνονται μέσα στην άγουρη γραφή. Η περισσότερες ιδέες της συγγραφέως λειτουργoύν καλύτερα ως μεμονωμένες προθέσεις παρά σαν συνεκτικό λογοτεχνικό αποτέλεσμα. Αγνοήστε το hype, προτιμήστε γαριδομακαρονάδα.

Συμπαθέστατο πρωτόλειο με αιχμηρή γραφή κι ευφάνταστη ιστορία. Θα μ\'αρεσε αν επέμενε λίγο περισσότερο στα ψήγματα σουρεαλιστικής κωμωδίας που εμφανίζονται σποραδικά και λιγότερο στις θριλερικές, καταιγιστικές ανατροπές. Διαθέτει πάντως κινηματογραφική ατμόσφαιρα κι απολαυστικούς διαλόγους.

Αξιοπρεπέστατο αλλά εντέλει υπερεκτιμημένο. Η ιστορία και οι χαρακτήρες αιχμαλωτίζουν το ενδιαφέρον αλλά η καλοζυγισμένη γραφή της Κεντ δεν παίρνει ποτέ κάποιο αληθινό ρίσκο. Η συγγραφέας ποντάρει περισσότερο σε μια πιστή αναπαράσταση της εποχής κι έτσι δεν μπαίνει στον κόπο να ψάξει τι είναι αυτό που κάνει την ιστορία της επίκαιρη και πανανθρώπινη. Και ναι μεν μπορείς να παρακολουθείς την σπαρακτική πορεία της Αγκνες με κομμένη την ανάσα από την αρχή ως το προδιαγεγραμμένο τέλος, αλλά με τη συναισθηματική εμπλοκή ενός καλοπροαίρετου γείτονα κι όχι σαν να σε αφορά προσωπικά.

Το πιο ατμοσφαιρικό και ίσως και το πιο σκοτεινό από τα βιβλία της Φλιν, έχει να καταθέσει πολύ ενδιαφέροντα σχόλια για τη βία μεταξύ γυναικών και για πως αυτή τροφοδοτείται αθόρυβα, μέσα σε μια πατριαρχική κοινωνία. Δεν αποφεύγει τα κλασσικά μοτίβα του αστυνομικού θρίλερ, ωστόσο το ειλικρινές - και πολλές φορές ωμό - ύφος της Φλιν τους προσδίδει νέα ζωντάνια. Οι χαρακτήρες είναι στ\'αλήθεια αυθεντικοί και τρισδιάστατοι κι αυτό τελικά, είναι που κάνει τόσο ανατριχιαστική την ιστορία.

Το αγόρασα για να μυηθώ επιτέλους κι εγώ σε αυτή την τάση που λέγεται σκανδιναβικό νεονουάρ καθώς όπως με είχαν ενημερώσει ο Nesbo αποτελεί κορυφαίο εκπρόσωπος της. To ότι το πρωτοείδα στα ράφια του lidl, αν και δεν με πτόησε, στάθηκε στ\'αλήθεια προφητικό. Παρακολουθώντας τα κλισέ στους χαρακτήρες, στην πλοκή και στον τρόπο γραφής να σωρρεύονται από τις πρώτες σελίδες, καθώς τις και τις γκροτέσκ παρομοιώσεις, πίστεψα ότι είναι κάποια meta παρωδία που γλεντάει όλα τα ντετεκτιβικά μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ. Μετά από 459 σελίδες κατάλαβα πως ουδέποτε υπήρχε πρόθεση γι\'αστεία, παρόλο που εγώ γέλασα. Λογοτεχνία κυριολεκτικά από τα lidl.

Παιγνιώδες και διασκεδαστικό, θα αποτελούσε πρώτης τάξεως υλικό για μια εκλεπτυσμένη κομεντί με αλμοδοβαρικές πινελιές, παρόλο που δεν διαδραματίζεται στη Μεσόγειο αλλά στην κατά το κλισέ, "ξενέρωτη" Γηραιά Αλβιώνα. Μυρίζει 90\'s με την καλή έννοια και δεν προσποιείται λεπτό ότι προσπαθεί να προσφέρει κάτι περισσότερο από απενοχοποιημένο, feelgoodness. Το αγάπησα.

Ψύχραιμη και καλογραμμένη προσθηκή στο ράφι των μυθιστορημάτων που καταδεικνύουν τις φυλετικές ανισότητες που μάστιζαν και μαστίζουν τις Η.Π.Α. Καταγγέλλει χωρίς να γκρινιάζει και εκθέτει τη βαρβαρότητα του σωφρονιστικού συστήματος αποφεύγοντας έντονα γραφικές περιγραφές. Το απρόβλεπτο plot twist κοντά στο φινάλε είναι διακριτικό παρόλα αυτά λειτουργεί υπέροχα και προσθέτει ακόμα περισσότερους πόντους συγκίνησης.

Επιτέλους κι ένας νεοέλληνας λογοτέχνης που καταπιάνεται με το σήμερα χωρίς να εξυπνακίζει. Ακριβές, ειλικρινές κι απολαυστικό πορτραίτο της generation X που σαρανταρίζει στην Ελλάδα του 2015.

Η Χρυσηίδα Δημουλίδου συναντά την ελληνική μυθολογία. Απενοχοποιημένο αρχαιολατρικό camp στα καλύτερα του! Δεν λειτουργεί ούτε ως fantasy ούτε ως γυναικεία λογοτεχνία αλλά ως υβρίδιο παρουσιάζει ενδιαφέρον. Τουλάχιστον κυλάει νεράκι κι ας μην αφήνει τίποτα αξιομνημόνευτο πίσω του.