-Κάνω έτσι γιατί φοβάμαι ότι θα πεθάνεις.
-Γιατί, είναι τόσο κακό να πεθάνω;

Θα έλεγα πως το βιβλίο είναι ένα χρονικό της κατάβασης μιας γυναίκας προς στην τρέλα, που εκδηλώνεται αρχικά μέσα από την απόφασή της να γίνει χορτοφάγος και στη συνέχεια με όλο και περισσότερο παρανοϊκές αποφάσεις. Ταυτόχρονα θέτονται διλήμματα σχετικά με την ανθρώπινη υπόσταση και τι την ορίζει, την προσωπική ελευθερία, την επιλογή.

"Πόσο πανέμορφη είναι η ανθρωπότητα!
Ω, θαυμαστέ, καινούργιε κόσμε!"
("Τρικυμία" του Σαίξπηρ)
•••••••
[...Τον Όργουελ τον φόβιζαν οι άνθρωποι που θα απαγόρευαν τα βιβλία. Τον Χάξλεϊ τον φόβιζε το γεγονός ότι δεν θα υπήρχε λόγος να απαγορευτεί ένα βιβλίο γιατί δεν θα βρισκόταν άνθρωπος πρόθυμος να διαβάσει. Ο Όργουελ φοβόταν εκείνους που θα μας στερούσαν την πληροφόρηση. Ο Χάξλεϊ φοβόταν εκείνους που θα μας υπερπληροφορούσαν τόσο ώστε να καταντήσουμε πλάσματα παθητικά και εγωιστικά.Ο Όργουελ φοβόταν ότι η αλήθεια θα φυλασσόταν μυστική. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι η αλήθεια θα πνιγόταν σε έναν ωκεανό σύγχυσης. Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό υποτέλειας. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό κοινοτοπίας.
Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που μισούμε. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που αγαπάμε...]

"Πόσο πανέμορφη είναι η ανθρωπότητα!
Ω, θαυμαστέ, καινούργιε κόσμε!"
("Τρικυμία" του Σαίξπηρ)
•••••••
[...Τον Όργουελ τον φόβιζαν οι άνθρωποι που θα απαγόρευαν τα βιβλία. Τον Χάξλεϊ τον φόβιζε το γεγονός ότι δεν θα υπήρχε λόγος να απαγορευτεί ένα βιβλίο γιατί δεν θα βρισκόταν άνθρωπος πρόθυμος να διαβάσει. Ο Όργουελ φοβόταν εκείνους που θα μας στερούσαν την πληροφόρηση. Ο Χάξλεϊ φοβόταν εκείνους που θα μας υπερπληροφορούσαν τόσο ώστε να καταντήσουμε πλάσματα παθητικά και εγωιστικά.Ο Όργουελ φοβόταν ότι η αλήθεια θα φυλασσόταν μυστική. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι η αλήθεια θα πνιγόταν σε έναν ωκεανό σύγχυσης. Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό υποτέλειας. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό κοινοτοπίας.
Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που μισούμε. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που αγαπάμε...]

"Κλειδώστε τις βιβλιοθήκες σας αν θέλετε αλλά δεν υπάρχει πόρτα ούτε κλειδαριά ούτε σύρτης που μπορείτε να βάλετε στην ελευθερία του μυαλού μου."
Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα αλλά για ένα δοκίμιο στην ουσία, που βασίζεται σε δύο ομιλίες της Γουλφ με θέμα "Γυναίκες και πεζογραφία". Σκιαγραφεί τους λόγους για τους οποίους οι γυναίκες ήταν τόσο πίσω στην πεζογραφία, και παράλληλα κάνει μια ιστορική αναδρομή για τη θέση της γυναίκας και τη σχέση της με το γράψιμο.

Σαφώς και δεν είναι βαθυστόχαστο και σε πολλά σημεία θυμίζει ρομαντική κομεντί, χωρίς εκπλήξεις και με προδιαγεγραμμένη κατάληξη. Ωστόσο το ανάλαφρο ύφος, η ζεστασιά και η τρυφερότητα που βγάζει το κάνουν σίγουρα ευχάριστο. Δεν επιδέχεται ιδιαίτερης ανάλυσης καθώς περιέχει αρκετά κλισέ, όμως σου κράτα όμορφη συντροφιά.

"Αυτό που ονομάζουμε ομορφιά… πηγάζει πάντα από τις αναγκαιότητες της πραγματικότητας"
Εξουθενωτικό. Αυτή είναι η κατάλληλη λέξη.
Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο έργο, που δεν διαβάζεται για καθαρά αναγνωστική απόλαυση. Μας μιλά για την Ιαπωνική άποψη και αντίληψη για την ομορφιά, την γαλήνη και την απλότητα που μπορεί να υπάρχουν και στα πιο απλά πράγματα. Για να το εκτιμήσει κανείς όμως, μάλλον πρέπει να βρίσκεται στην κατάλληλη διάθεση, καθώς και να εμπίπτει στα ενδιαφέροντά του. Κάτι που δεν συνέβη με εμένα.

Τρυφερό και μαγικό βιβλίο, ένα σουρεαλιστικό παραμύθι που κερδίζει μικρά και μεγάλα παιδιά. Διαβάστε το και δωρίστε το.
(Εξαιρετική μετάφραση από τον κ. Κορτώ)

Δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στο λογοτεχνικό μεγαλείο ενός συγγραφέα, που ακόμη και σε βιβλίο όπου απουσιάζει η δράση και, σχεδόν, η πλοκή, αυτός καταφέρνει να σε κράτησει δέσμιο ανάμεσα στις σελίδες του, κάνοντας τον χρόνο να χάνει την όποια αίσθηση και εξουσία έχει πάνω σου.
Βαθιά υπαρξιακό και μελαγχολικό, ξεχωρίζει για τη διαύγεια των σκέψεων και την καθαρότητα των συναισθημάτων που σου δημιουργεί. Υπέροχο!

Δεν είμαι και πολύ σίγουρη τι ακριβώς θα μπορούσα να πω γι\'αυτό το βιβλίο. Ίσως ότι είναι απλώς ένα ξεχωριστό βιβλίο, αλλά μάλλον θα πρέπει να τεκμηριώσω τον λόγο που το πιστεύω αυτό.
Ασφαλώς είναι οι ιδιαίτεροι χαρακτήρες που του δίνουν στιβαρό σώμα και έντονη δυναμική, η πλοκή που ξετυλίγεται αργά ανάμεσα από τις σκέψεις και τις ενοχές του καθενός, τα γεγονότα που άλλοτε προλαμβάνουν και άλλοτε υποδαυλίζουν τη δράση, οι ζωντανοί διάλογοι με τους από χρόνια νεκρούς. Όλα και όλοι παίρνουν ζωή και λόγο εκεί μέσα, και οι ζωντανοί, και οι νεκροί, και τα φαντάσματα, και οι θεοί.
Μπορεί ένας Θεός να πεθάνει; Ασφαλώς. Όταν τον ξεχάσεις. Ή όταν τον σκοτώσεις.
Σίγουρα ένα ξεχωριστό βιβλίο.

Κάπως διαφορετικά από τα άλλα βιβλία του που διάβασα, πιο αφαιρετικό και ίσως λίγο φλύαρο, όχι με ενοχλητικό αλλά με έναν καθαρά εσωτερικό τρόπο, που μερικές φορές σε κάνει να νιώθεις πως ο συγγραφέας αναλώνεται σε προσωπικό διάλογό με τον εαυτό του, για πράγματα που μόνο οι δυο τους γνωρίζουν και κατανοούν απόλυτα. Παραμείνει ενα ιδιαίτερο και όμορφο ανάγνωσμα.