Ο Λογαριασμός μου

Δωρεάν αποστολή για αγορές άνω των 30€ | Δωρεάν αντικαταβολή | Έως 24 άτοκες δόσεις | Έως -85% χαμηλότερες τιμές σε πάνω από 300.000 τίτλους

Σχόλια Αναγνώστη: antonis moros

Σχόλιο για το βιβλίο "ΑΟΥΣΤΕΡΛΙΤΣ"
Ο Ζακ Άουστερλιτς είναι ένας άντρας που κινείται στις παρυφές της πραγματικότητας, ζει μέσα και ταυτόχρονα διατηρεί τον εαυτό του έξω από αυτήν. Ως παιδί -εξορίστηκε από τους γονείς τους για να γλιτώσει τον ναζιστικό παραλογισμό-, στερήθηκε την πατρίδα και την οικογένειά του, ακόμη και τη γνώση του πραγματικού του ονόματος, μεγαλώνοντας στην άγνοια. Η ανοικειότητα και η μοναχικότητα διαπέρασαν τον χαρακτήρα του, αισθήματα που αποδίδει στην ετεροχρονισμένη αποκάλυψη της χαμένης του καταγωγής. Κατά την διάρκεια αναζήτησης των ριζών και των γονέων του σχολιάζει το παράλογο της σύγχρονης αστικής αρχιτεκτονικής, την αχρηστία του όγκου, την αυταπάτη του γερμανικού λαού του '30 για εξουσία, τη φρικαλέοτητα των βασανιστηρίων και των χώρων συγκέντρωσης των ναζί, την ανεπάρκεια και παρακμή του ανθρώπου. Νιώθει απόμακρος, αδυνατεί να συναναστραφεί είτε με τη διανόηση, είτε με τον μικροαστισμό, απομονώνεται εκτός τόπου και χρόνου. Χρησιμοποιεί τη γνώση ως αντισταθμιστική μνήμη. Έξοχη μακροπερίοδη γραφή συνοδεία φωτογραφιών που προσδίδουν αληθοφάνεια στις αναμνήσεις και τις φυσικές περιγραφές.
2016-08-31 17:15:33
Σχόλιο για το βιβλίο "Ο ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ"
Το κεντρικό θέμα του Αιώνα των φώτων είναι η αδυναμία μεταλαμπάδευσης των ιδεών της γαλλικής επανάστασης στην κεντρική Αμερική και τα νησιά της Καραϊβικής. Οι δύο κύριοι πρωταγωνιστές ο Βίκτορ Ουγκ κι ο Εστέμπαν θα απογοητευθούν και θα κυριευτούν από την αποτυχία της προσπάθειας. Η εξέλιξη αυτή οφείλεται στο δίπολο φθορά-διαφθορά. Ο πρώτος διαφθείρεται από την εξουσία και μετατρέπεται από επαναστάτης και απελευθερωτής σε οπορτουνιστής και καταχραστής, ενώ υιοθετεί ολοκληρωτικές τακτικές, όπως η θανατική ποινή δι\'απαγχονισμού. Ο δεύτερος, ρομαντικός επαναστάτης μέχρι τέλους, παρακολουθεί τον ιδεαλισμό να καταρρέει και τα κινήματα να αποτυγχάνουν, να μετατρέπονται σε απογοητευτικές γραφειοκρατικές εξουσίες. Η ελπίδα μέσα του φθείρεται. Οι λευκοί κατακτητές των Αντιλλών δεν κατάφεραν ποτέ να ξεπεράσουν τα βίαια ένστικτα με τα οποία ανατράφησαν. Η εκφραστική δεινότητα της γλώσσας οδηγεί σε περιγραφές απείρου κάλλους και αποθέωση της φύσης, όπως το σύμπλεγμα των παρθένων νήσων του κόλπου της Σάντα Φε, ο φυτικός και ζωικός πλούτος, η απεραντοσύνη της θάλασσας και του νυχτερινού ουρανού, οι αστερισμοί.
2016-06-28 02:02:08
Σχόλιο για το βιβλίο "ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΕΙΚΙΝΗΤΟΥ"
Τα κείμενα του Μπρους Τσάτουιν ποικίλουν από άρθρα για την τέχνη και τον νομαδισμό, μέχρι διηγήματα και κριτικές βιβλίων. Υπάρχει ένα διήγημα, το οποίο μετά την εξαντλητική περιγραφή του σπιτιού ενός μανιακού συλλέκτη, μετατρέπεται επάξια σε νουάρ αφήγηση. Μία κριτική για τον Ουίλφρεντ Θέσινγκερ, ένα εν δυνάμει δοκίμιο για τις ναρκισσιστικές βίλες στο Κάπρι (όπως η κάζα Μαλαπάρτε), καθώς και κείμενα για το Τιμπουκτού και τους αναρχικούς της Παταγωνίας. Όμως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του βιβλίου είναι οι σκέψεις του για τη φύση του ανθρώπου να περιπλανάται κι όχι να χτίζει πόλεις ή να συλλέγει αντικείμενα, διότι η ανάγκη για κτήση και συλλογή, τον καθηλώνουν υποσυνείδητα σε ένα σημείο.
2016-06-28 01:38:55
Σχόλιο για το βιβλίο "ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ "
Τα ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη διακατέχονται από έναν σχεδόν απλοϊκό -αβίαστο στη σύλληψή του- σουρεαλισμό, ο οποίος απλώνεται ομοιόμορφα, αμείωτος και αφοριστικός, από το πρώτο ποίημα (1945) μέχρι την τελευταία συλλογή (1998). Είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι ο τρόπος γραψίματος παραμένει αναλλοίωτος και βέβαια είναι κατακτημένος εξ\'αρχής. Τα ποιήματα είναι σύντομα, εκφέρονται σαν τραγουδίσματα, με συχνές καταληκτικές ερωτήσεις, με κοφτερές μεταφορές και πολύχρωμες εικόνες. Υπάρχει μία έντονη αμεσότητα, σαν να ακούς τον ίδιο τον ποιητή να τα απαγγέλει.
2016-06-28 01:21:19
Σχόλιο για το βιβλίο "ΠΙΚΝΙΚ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ (ΣΤΑΛΚΕΡ)"
Ο Στάλκερ, ο κυνηγός, είναι ένας τυχοδιώκτης, ο οποίος μπαίνει παράνομα σε μία απαγορευμένη ζώνη, αποκλεισμένη κατόπιν εξωγήινης επίσκεψης. Οργανώνει \'εκδρομές\', με σκοπό να αποκομίσει εξελιγμένη τεχνολογία και παράνομο κέρδος. Το θέμα έχει αρκετό ενδιαφέρον με επιστημονικές και ψυχολογικές προεκτάσεις, σχετικά με τη διαχείριση του ξένου υλικού. Συγκρίνεται με τον Σολάρις -το έτερο μεγάλο έργο επιστημονικής φαντασίας-, μα νομίζω επ\'ουδενί δεν αγγίζει τον λυρισμό του τελευταίου. Όπως και τη θεώρηση του Ταρκόφσκι, μα αυτό είναι σίγουρα ένα διαφορετικό κεφάλαιο. Συγκρατώ ωστόσο τον κεντρικό χαρακτήρα, που παρά τη νευρικότητα και τον τυχοδιωκτισμό του, δεν ξεχνά την φθαρτή υπόσταση του και την ανθρώπινη αλληλεγγύη.
2016-06-28 01:01:11
Σχόλιο για το βιβλίο "ΓΚΟΛ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1920-1950"
Γνώρισα τον Ίβαν Γκολ από τα Μαλαισιακά τραγούδια και την επιμέλεια του Ε.Γονατά. Ο Γκολ έγραφε όμορφα ερωτικά ποιήματα, με καλοσχηματισμένες μεταφορές και υπερεαλιστικά στοιχεία -απόρροια ίσως της φρίκης του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Διακρίνεται επίσης έντονος νατουραλισμός, εξοικείωση με τη φύση και την ιστορία της αλχημείας. Στο έξοχο επίμετρο, διαβάζεις για την τελειομανία του ποιητή, τις συνεχείς διορθώσεις και την ανεπάρκεια μέχρι τέλους για την μη εκπλήρωση των σκοπών του, όσων ήθελε να προλάβει να πει. 'Κοχλάζει ο ρόδινος εγκέφαλος που κατασκευάζει όνειρα'
2016-04-09 17:57:21
Σχόλιο για το βιβλίο "ΑΡΓΩ Ή ΠΛΟΥΣ ΑΕΡΟΣΤΑΤΟΥ"
Πάντα έξοχη η γλώσσα του Εμπερίκου, με ερωτικές -φυσικά- αναφορές και ψυχαναλυτικές προεκτάσεις: το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, η αντίθεση ενυπνίου-εγρήγορσης, ο έρωτας και η απιστία.
2016-04-09 17:56:59
Σχόλιο για το βιβλίο "ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΕΝΑ ΚΟΤΣΥΦΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ "
Η ποίηση του Ουάλας Στήβενς μοιάζει κάπως απόμακρη και, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό, αστική. Ίσως η σκέψη του να ταίριαζε καλύτερα σε δοκιμιακή γραφή. Ίσως πάλι ο ίδιος να τα γράφει καλύτερα:
'Πώς μπορούμε να γνωρίσουμε την πραγματικότητα, όταν η γλώσσα που χρησιμοποιούμε για να την ονομάσουμε μας απομακρύνει αέναα απ'αυτήν;'. Και αλλού: 'Η ποίηση είναι η απάντηση στην καθημερινή αναγκαιότητα να κατανοήσουμε τον κόσμο σωστά.'
2016-04-09 17:56:47
Σχόλιο για το βιβλίο "ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΤΟΥ"
Ο Αντονέν Αρτό επιχειρεί να αποδομήσει το δυτικό θέατρο και να το χτίσει εκ νέου πάνω σε γνήσιες βάσεις: τα ελευσίνια μυστήρια, το μεσαιωνικό θέατρο, το θέατρο του Μπαλί. Θεωρεί ότι ο δυτικός πολιτισμός δημιουργεί τον ψυχολογικό/κοινωνικό άνθρωπο, ενώ το πνευματικό και πηγαίο θέατρο της ανατολής (όπου δίνεται έμφαση στη χειρονομία και τη σκηνοθεσία κι όχι στον λόγο) αφορά τον ολοκληρωμένο άνθρωπο. Αντιπαραβάλει μάλιστα την εντύπωση και τον συγκλονισμό που θα έπρεπε να προκαλεί το σύγχρονο θέατρο με την πανούκλα: και τα δύο οδηγούν στην κάθαρση συλλογικών αποστημάτων. Υπέρμαχος του χιούμορ και της αναρχίας, βάσεις κάθε ποιήσεως, από την άλλη πολέμιος των αριστουργημάτων, που τα θεωρεί καλά για το παρελθόν και υπεύθυνα για τον αστικό κομφορμισμό. Πολύ ενδιαφέρον δοκίμιο.
2016-04-09 17:56:37
Σχόλιο για το βιβλίο "ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ"
Ο Γκιόργκι Κόριμ είναι ένας μοναχικός, ιδιαίτερος -σχεδόν τρελός- αρχειοφύλακας σε μία μικρή κωμόπολη της Ουγγαρίας, όπου μία μέρα ανακαλύπτει ένα χειρόγραφο σπάνιας ομορφιάς και μεγαλεπήβολου θέματος: η προσπάθεια τεσσάρων συντρόφων να κινηθούν στις παρυφές της ιστορίας και να βρουν μία θύρα εξόδου από αυτήν. Ξεκινώντας από τη μινωική Κρήτη, περνούν στην Κολωνία του 19ου αιώνα, στην αναγεννησιακή Βενετία και την Ισπανία του Κολόμβου. Πλάνητες της ιστορίας, δεν εφησυχάζουν, αναζητούν -εις μάτην- την επανάπαυση. Όμως η μόνιμη απάντηση είναι ο πόλεμος. Το θέμα γοητεύει τον συναισθηματικό Κόριμ, αποφασίζει να κάνει τον κόσμο κοινωνό του θεσπέσιου μηνύματος, να φτιάξει μία κιβωτό για το χειρόγραφο ώστε να αποκτήσει ο θάνατος του κάποιο νόημα, τη στιγμή που η ζωή του δεν έχει κανένα. Η γραφή του Κρασναχορκάι είναι έξοχη και απαιτητική, ο λόγος του μακροπερίοδος, δημιουργεί ωστόσο δυνατό ρυθμό, παρά την υπερβολή του. Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και το μεγαλείο της διαχρονικής τετράδας αντιτίθεται στην πεζή, μα εναγώνια ύπαρξη του Κόριμ, που αγωνίζεται ενάντια στις συνθήκες για τη διαιώνιση του λόγου. Στο τέλος υπάρχει ένα κάπως ασαφές κεφάλαιο, το οποίο όμως αποτελεί παλιότερο διήγημα του συγγραφέα, όπου μας συστήνει τον κεντρικό χαρακτήρα.
2016-04-09 17:56:11
Σχόλιο για το βιβλίο "V."
Το μυθιστορηματικό πλαίσιο του βιβλίου κινείται προς δύο βασικές αφηγηματικές κατευθύνσεις (και τρεις-τέσσερις χρονολογικές ή και ιστορικές): από τη μία έχουμε την ιστορία της περιήγησης του μοναχικού Μπένι Προφέιν και από την άλλη την αναζήτηση της V., μιας περίεργης οντότητας, από τον τυχοδιώκτη Χέρμπερτ Στένσιλ. Η V. αποτελεί τον στόχο προσήλωσης της πορείας του τελευταίου, μια ψύχωση που του δημιουργείται μετά την ανάγνωση των ημερολογίων του κατασκόπου πατέρα του. Ενσαρκώνεται από διαφορετικούς χαρακτήρες -όχι πάντοτε ανθρώπους-, πρόκειται για μία ιδέα, μία αφορμή για αεικίνητη αναζήτηση. Οι μεταμορφώσεις αυτές φανερώνουν έναν βαθύτερο φόβο για τη φθορά του χρόνου και τον θάνατο, μία αδυναμία αντιμετώπισης του τετριμμένου, του ίδιου του εαυτού, μία αναζήτηση του καινούριου. Παράλληλα, ο Προφέιν πορεύεται μόνος, αδιάφορος, πλάνητας, ένα ανθρώπινο γιο-γιο, προτιμά τις σχέσεις με άψυχα αντικείμενα, έναντι των διαπροσωπικών επαφών. Είναι εξωφρενική η γραφή του Πύντσον, η μεταφορική χρήση της γλώσσας και αδιανόητο το γεγονός το ότι το έγραψε στα 26 του χρόνια. Κατασκευάζει ένα σύμπαν άπειρων δυνατοτήτων και εικόνων: θρησκευτικός προσηλυτισμός αρουραίων στους υπονόμους της νέας Υόρκης, κάπνισμα κλωστών, αντικατάσταση της ψυχανάλυσης από την οδοντιατρική, ένα όνειρο εκμηδένισης, ένας τραβεστί υπολοχαγός, το κυνικό καύμα, ο κατατονικός εξπρεσιονισμός, μία λεπτομερής ρινοπλαστική, ένα πέρασμα μέσα από τον χωροχρόνο. Ένα πολύτιμο δώρο για τους αναγνώστες.
2016-04-09 17:55:23
Σχόλιο για το βιβλίο "Ο ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ"
Ο Καλόγερος αποτελεί κατ'ευφημισμόν το πιο σκοτεινό από όλα τα γοτθικά μυθιστορήματα. Κάνοντας μια διακείμενη αντιπαραβολή με βιβλία αντίστοιχης θεματολογίας, ο Μέλμοθ θα κερδίσει σε ευρηματικότητα και καθολικότητα -άλλωστε πρεσβεύει τη μεγαλύτερη ανθρώπινη κατάρα-, ενώ ο Αρμαντέιλ θα κερδίσει σε λυρισμό και αφήγηση. Ο καλόγερος μοιάζει περισσότερο με τον Φάουστ. Όντας αδύναμος, επιρρεπής, με σαθρό ψυχικό υπόβαθρο, ενδίδει στον πειρασμό, ξεχνά το ενάρετο παρελθόν του και μετατρέπεται σε έναν μισάνθρωπο υποκριτή, μία άβουλη μαριονέτα. Ο Lewis ξεσπαθώνει ενάντια στον καθολικισμό, παρουσιάζοντας έναν μοναστηριακό άρχοντα-καρικατούρα. Συνεχείς ανατροπές, ένα ιδιαίτερο προοίμιο, όπου ο συγγραφέας εύχεται στο πόνημα του καλό κατευόδιο και μία πολύ σκληρή, απάνθρωπη κατάληξη, αντάξια ενός σκοτεινού μυθιστορήματος.
2016-02-25 16:29:20
Σχόλιο για το βιβλίο "ΦΑΛΚΟΝΕΡ"
Ο Φάραγκατ φυλακίζεται στο σωφρονιστικό ίδρυμα Φάλκονερ, καταδικασμένος για τον φόνο του αδερφού του. Αρχικά στέκεται απαθής παρατηρητής της πεζής και φορές απάνθρωπης καθημερινότητας, έπειτα όμως το πνεύμα του συνέρχεται και εξεγείρεται. Με μια στροφή προς τα έσω, μέσα από μια σειρά αναμνήσεων της δυσλειτουργικής του οικογένειας, της αλλόκοτης σχέσης με τον αδερφό του και της άπιστης συζύγου του, ο Φάραγκατ αναλύει την ψυχοσύνθεσή του, τη διαφυγή του στην ηρωίνη, τον εθισμό στη μεθαδόνη σαν αναφαίρετο καθολικό δικαίωμα, την προσπάθεια του να διατηρήσει την αξιοπρέπεια του -ακόμη και την αγάπη μεταξύ των κρατουμένων. Το δεύτερο μισό επικεντρώνεται σε ιστορίες από την φυλακή, μειώνοντας κάπως τον ρυθμό. Η ελευθερία του πνεύματος νικά τη φυλακή της σάρκας. Ο Φάραγκατ -alter ego τρόπον τινά του Τσήβερ- πολεμά τους προσωπικούς του δαίμονες καταλήγοντας στην αιώνια αναζήτηση, τον παντοτινό αυτοσκοπό: την ευτυχία.
2016-02-25 16:28:47
Σχόλιο για το βιβλίο "Γκιάκ"
Τα διηγήματα του Παπαμάρκου, σε μορφή προσωπικών συζητήσεων-εκμυστηρεύσεων (και μία έξοχη παραλογή), αποτελούν ιστορίες Αρβανιτών στρατιωτών που συμμετείχαν στη μικρασιατική εκστρατεία, οπότε γνώρισαν από κοντά τη φρίκη και την εξόντωση, κυριολεκτική και ψυχολογική. Κάποιοι κατάφεραν να αφομοιώσουν αυτή τη σκληρότητα, είτε με κυνισμό, είτε με αλλαγή κοινωνικού προσανατολισμού. Φυσικά, υπήρξαν κι εκείνοι που δεν τα κατάφεραν και παλεύουν με ανήσυχες συνειδήσεις, γυρεύουν απολογισμούς. Η άμεση γλώσσα σε μεταφέρει στη συνδιαλλαγή με τους ίδιους τους ήρωες.
2016-02-25 16:28:15
Σχόλιο για το βιβλίο "ΜΠΕΤΟΝ"
Συνήθως οι ήρωες στα βιβλία του Μπέρνχαρντ αγωνιούν για την περάτωση μιας εργασίας. Εν προκειμένω, μία -εν δυνάμει- πραγματεία για τον Μέντελσον Μπαρτόλντυ λειτουργεί ως εύρημα για να δικαιολογήσει την παράλογη ζωή του ήρωα-συγγραφέα, που νοηματοδοτείται μονάχα από το γράψιμο. Επ\'ευκαιρίας, ο Μπέρνχαρντ καταπιάνεται ενάντια σε ένα σωρό θέματα, με το γνωστό αφοπλιστικό και απόλυτο ύφος του: το παράλογο της ζωοφιλίας και το αδιέξοδο των ανθρωπίνων σχέσεων, τα ταξίδια σαν επιθυμίες, η υποκρισία της φιλανθρωπίας, η αποτυχία του καθολικισμού και φυσικά του κρατικού μηχανισμού της Αυστρίας σε όλα τα επίπεδα, η αποθέωση της μοναξιάς -που προϋποθέτει ψυχικό μεγαλείο-, η αποκήρυξη του πνεύματος και -αυτοσαρκαστικά και μοιραία- του ίδιου του του εαυτού. Ο μόνιμος κατατρεγμός της αρρώστιας, μετά την ανασφάλεια, που οδηγεί στην απραξία, η ισόβια δυστυχία ως κατάρα του σκεπτόμενου ανθρώπου. Μία συνεχής αυτοπαρατήρηση και συνεπώς αυτοδιάψευση και αυτοακύρωση. Μια μηχανική εμμονή και πόθος για τελειότητα, για εκπλήρωση του προδιαγεγραμμένα ανεκπλήρωτου, που συνάγει ακυρολεξία -οι λέξεις επαναλαμβάνονται, αυτοαναιρούνται και χάνουν το νόημα τους.
2016-02-25 04:19:33
Σχόλιο για το βιβλίο "ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ"
Είναι πολύ ωραίο μικρά βιβλία -εν προκειμένω ένα απλό διήγημα-, να διεκδικούν δάφνες ποιότητας μεγάλων μυθιστορημάτων. Το βάρος της πεταλούδας αποτελεί μία όμορφη αντιπαραβολή του ανθρώπινου τέλους, με τον θάνατο του ζώου και της φύσης όλης. Ένας κυνηγός που χρόνια σκοτώνει αίγαγρους, χαρακτηρίζεται και συνυπάρχει μαζί τους, εξαφανίζεται μακριά τους. Όταν όμως η αιτία βιοπορισμού μετατρέπεται σε πάλη για το γόητρο, η ισορροπία καταστρέφεται και ο κυνηγός αναγνωρίζει την αναξιοπρέπεια. Ωραία γραφή, με ασταμάτητο ρυθμό και χωρίς πλατειασμούς, ευφάνταστες μεταφορές. Μία υπαρξιακή αναζήτηση μέσω του διπόλου άνθρωπος-φύση, του παρατηρητή και της γεννήτριας του όλου.
2016-02-24 04:05:32
Σχόλιο για το βιβλίο "ΟΙ ΝΑΝΟΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ"
Το πρόβλημα του Κόου είναι ότι προσωποποιεί τις ψυχώσεις και τις εργασιακές και ερωτικές ανασφάλειες ενός μάλλον μεσήλικου ανθρώπου, σε έναν ήρωα εικοσιτριών ετών. Προσπάθεια για νουάρ αφήγηση, με σχεδόν ανύπαρκτο χιούμορ, παρά την αντίθετη διαβεβαίωση και εν τέλει αδιάφορη λύση. Ακόμη και η μετάφραση μοιάζει ασύνδετη. Το στενόχωρο δεν είναι ένα μέτριο βιβλίο, μα ένα εντελώς αδιάφορο.
2016-02-24 03:49:03
Σχόλιο για το βιβλίο "ΝΕΥΡΟΜΑΝΤΗΣ"
Ο ήρωας του βιβλίου ήταν ένας πρώην κλέφτης πληροφοριών, ο οποίος εξαιτίας μιας μικροαπάτης, έχασε τους νευρώνες και το κύρος του, το 'πνεύμα' του αποκόπηκε από την σάρκα, μα συνεχίζει να εισέρχεται στην εικονική πραγματικότητα του ηλεκτροσύμπαντος προκειμένου να επανέλθει στην ενεργό δράση και κυρίως να μπορέσει να επιβιώσει. Επιστημονική φαντασία υπέρ το δέον, εξαντλεί αρκετές υποθετικές ιστορίες, με αποτέλεσμα, παρά την ταχύτατη αφήγηση, να γίνεται κάπως υπερβολικό. Ως ανοίκειος με το συγκεκριμένο είδος, θα προτιμούσα τον συναισθηματικό μινιμαλισμό του Σολάρις ή την πολιτική αλληγορία του Αναρχικού των δύο κόσμων.
2015-12-29 16:35:10
Σχόλιο για το βιβλίο "Ο ΠΑΡΙΖΙΑΝΟΣ ΧΩΡΙΚΟΣ"
Ο Παριζιάνος χωρικός αποτελεί μία σουρεαλιστική αποθέωση, ένα παραλήρημα του Αραγκόν καθώς σκιαγραφεί τη στοά της όπερας του Παρισιού και μία βόλτα με τον Αντρέ Μπρετόν. Μέσα από τις περιγραφές δρόμων, πάρκων, κτιρίων και καταστημάτων, αλλά και ανθρώπων, ξεσπαθώνει με δαιμονιώδη ρυθμό ενάντια στον σύγχρονο πολιτισμό, μικροαστισμό και νεοπλουτισμό, ενάντια στον σύγχρονο αναγνώστη. Η γλώσσα του είναι καθαρή, ρέουσα, κατηγορηματική, μοιάζει με αυτήν του Μίλλερ στον Τροπικό του καρκίνου, αποφεύγοντας τις αναισχυντίες και τις λεκτικές υπερβολές του τελευταίου.
2015-12-29 16:34:54
Σχόλιο για το βιβλίο "ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗΣ"
Η συλλογή δοκιμίων-ομιλιών Μορφές της περιπλάνησης του Σάββα Μιχαήλ αποτελείται από κάποια σημαντικά θέματα που αφορούν στην περιπλάνηση: η αταξική ουτοπία του ιδαλγού δον Κιχότε, χωρίς νόστο στην Μάντσα, το (εγκλωβισμένο) ταξίδι μέσα στο Δουβλίνο του Λεοπόλδου Μπλουμ, στον Οδυσσέα του Τζόυς, η φαντασιακή οδύσσεια της ψυχής, του Καζαντζάκη, η αναζήτηση του απόλυτου του Μπαλζάκ, η αντιαπαραβολή του Μέλβιλ με τον Εμπειρίκο και η ερωτική συμπολιτεία της Οκτάνας. Έπειτα περνά στην πολιτική φιλοσοφία (με δοκίμια για τους Τρότσκυ, Κίρκεγκωρ, Μπένγιαμιν), για να καταλήξει πάλι στην ποίηση και την τέχνη κι αμέσως η γραφή ξαναπαίρνει μουσικότητα και κίνηση, όπως συμβαίνει με τα χορικά στην αρχαία τραγωδία. Η σειρά που αφορά την περιπλάνηση και τις μεταμορφώσεις του Οδυσσέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Παραπέρα, το βιβλίο γίνεται αρκετά απαιτητικό και δεν λείπουν κάποιες -φορές εμμονικές- επαναλήψεις που αφορούν στον Εμπερίκο, τον Μπένγιαμιν, την ουτοπία της επανάστασης. Η κρίση αφορά σε προσωπική -προφανώς- αρεσκεία και όχι κατ'ανάγκη σε αξιολόγηση του είδους.
2015-12-29 16:34:34
Σχόλιο για το βιβλίο "Η ΣΜΙΛΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ"
Τα κείμενα της Γιουρσενάρ, εν είδει δοκιμίων, αποτελούν μικρά κομψοτεχνήματα γραφής και διανόησης. Με την εξαίρετη πένα της ασχολείται με μία πλειάδα θεμάτων, φορές πεζών, μα πάντοτε ποιητικά αποδιδόμενων: η συμπόνια για τα ζώα, το ύφος του ιστορικού μυθιστορήματος, σχόλια πάνω στις γιορτές των χριστουγέννων, του πάσχα και της εαρινής ισημερίας, ο ερωτισμός στις ινδικές σούτρες, μνημόσυνα συγγραφέων, καθώς και το κύριο και σημαντικότερο: το σύντομο του βίου, το μεσοδιάστημα δύο αιωνιοτήτων, η παροδικότητα της ζωής που οδηγεί στην ποίηση. Ακόμη και τα αγάλματα λαξεύονται από τη σμίλη του χρόνου, του μεγάλου αυτού γλύπτη. Η Γιουρσενάρ είναι εξαιρετικά ακριβόλογη, κατέχει λεπτομερέστατα το ιστορικό και φιλολογικό υπόβαθρο της συγγραφικής θεματικής της, με γλώσσα αφοπλιστικά λεπτοδουλεμένη και όμορφη.
2015-12-29 16:34:13
Σχόλιο για το βιβλίο "ΜΑΟ ΙΙ"
Το Μάο ΙΙ αφορά σε μία μεταξοτυπία του Γουόρχολ με τον ίδιο τίτλο. Εν προκειμένω, πρόκειται για τις παράλληλες ιστορίες δύο ανθρώπων, ενός κοσμοκαλόγερου συγγραφέα ο οποίος ζει μυστικά στην αμερικανική επαρχία κι ενός νέου που έχει απαχθεί και κρατείται όμηρος στη Βηρυτό. Δύο ζωές απομονωμένες με διαφορετικούς όρους. Ο συγγραφέας συμπάσχει και κινητοποιείται με σκοπό την απελευθέρωση του ομήρου, αποτέλεσμα μιας υποσυνείδητης ηθικής υποχρέωσης περί διάσωσης του ανθρώπου, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Πρόκειται για μια αντιπαραβολή συγγραφής-τρομοκρατίας, μία πρόταση για τον τρόπο που η μία υποκαθιστά ή/και υπονομεύει την άλλη. Ο Ντελίλο είναι εξωφρενικός (όχι παράλογος), ακριβολόγος (όχι υπερβολικός), χρησιμοποιεί ανέλπιστες λέξεις και με μία ξάστερη πρόζα γράφει ένα μετα-αστικό, αποκαλυπτικό κοινωνικοπολιτικό σχόλιο πάνω στον φόβο, την αστική απομόνωση (και το σύμπαν των αστέγων), το δέος του θανάτου και την τρομοκρατία που πλήττει τον ειρμό των καθημερινών ειδήσεων κατά παρόμοιο τρόπο με τις συνειδήσεις και τις ανθρώπινες ζωές.
2015-12-29 16:34:00
Σχόλιο για το βιβλίο "ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΟΡΠΙΑΣ ΖΩΗΣ"
Η αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής αποτελεί ένα προσωπικό ποιητικό και αφαιρετικό ημερολόγιο. Ο Πεντζίκης, ξεκινώντας από εικόνες της καθημερινής ζωής ξετυλίγει αναμνήσεις, εντυπώσεις, κριτικές και λίστες. Σκοπεύει στην άρση της αποξένωσης και της ανθρώπινης δυστυχίας μέσω της ένωσης της ζωής με τον θάνατο, ένα διαρκές αεικίνητο. Χωρίς υπερηφάνεια, ισχυρίζεται πως έχει δίκιο που δεν πρόκοψε -sic-, παρά αφοσιώθηκε στη συγγραφή και στο έργο ζωής του: την ολική ενότητα. Χρησιμοποιεί συνεχώς τακτικές αριθμήσεις και λίστες για (λογοτεχνικά) ασήμαντα πράγματα, ως αφορμές όμως για νέες αφηγήσεις, μία ευταξία που αποκαλύπτει τρομακτική συνέπεια, αφοσίωση (και ενδεχομένως ψυχαναγκασμό), που φέρνει στο νου τις εξαιρετικά λεπτομερείς και κοπιώδεις, σαν ψηφιδωτά, ζωγραφιές του.
2015-12-29 16:33:35
Σχόλιο για το βιβλίο "ΓΚΑΣΠΑΡ, ΜΕΛΧΙΟΡ ΚΑΙ ΒΑΛΤΑΣΑΡ"
Το βιβλίο ετούτο αποτελεί την ιστορία των τριών μάγων που τα ταξίδια τους συναντήθηκαν τυχαία για να καταλήξουν -επίσης τυχαία- στη φάτνη και την γέννηση του Χριστού. Ο συγγραφέας ξεκινά από μερικούς στίχους του κατά Ματθαίον ευαγγελίου και συνθέτει προσωπικές ιστορίες και χαρακτήρες (ούτε τα ονόματα τους δεν αναφέρονται στο ευαγγέλιο) για τους μάγους, ακολουθώντας τη γνώριμη του τακτική: από ένα φαινομενικά απλό θέμα, φιλοσοφεί για τον τρόπο ζωής και σκέψης. Το βιβλίο όμως δεν σταματά εκεί. Ο Τουρνιέ συνεχίζει με τον θρύλο του τέταρτου -άσημου- μάγου, του Ταόρ, πρίγκηπα της Μανγκαλόρ, ο οποίος περιπλανιέται χωρίς να μπορέσει να συναντήσει τον Χριστό. Οι σελίδες που καταλήγουν στη θητεία του στα Σόδομα, δένουν αριστοτεχνικά την μυθιστορία. Στον Ταόρ προσωποποιήθηκε η θυσία του Χριστού, η ζωή του ακολούθησε -ακούσια και εν αγνοία του- τον λόγο του υιού του θεού. Ο Τουρνιέ καταφέρνει κάτι πολύ όμορφο: επιβάλλεται: μέσω μιας ανάγνωσης του χριστιανισμού (κι ενώ διαβάζεις σχεδόν ένα απλό παραμύθι), σε καθηλώνει ο φιλοσοφικός τρόπος που αφομοιώνει τον θρύλο για να γράψει σπουδαία λογοτεχνία.
2015-11-09 04:39:17
Σχόλιο για το βιβλίο "ΑΜΛΕΤ"
Ο Άμλετ είναι ενδεχομένως ο πιο αναγνωρίσιμος θεατρικός χαρακτήρας και ο πιο επιδραστικός. Τούτο συμβαίνει διότι αποτελεί περιεχόμενο και περιέχων της θεατρικής δράσης: φέρει μέσα του την τραγωδία και προσπαθεί να βγει έξω από αυτήν, να κοινωνήσει την άχαρη μοίρα του, να επισημάνει το εφήμερο και μάταιο του βίου κι εν τέλει να γίνει πρεσβευτής των δεινών όλου του κόσμου. Καθ'ότι είναι σκοτεινός, ένας αμετανόητος είρων, πολύ έξυπνος και υπερόπτης, είναι παρεξηγημένος. Είναι ωστόσο ακριβοδίκαιος, θέλει να εκδικηθεί για τον θάνατο του πατέρα του από τον αιμομίκτη θείο του. Δεν συμβιβάζεται με την νηφαλιότητα -σχεδόν ακινησία- και την επανάπαυση της μητέρας του, ούτε με τη ραδιουργία του θείου του. Οπότε τον εκτιμάς και συμπάσχεις. Όλοι βρίσκονται απέναντι του -εκτός από τον πιστό του φίλο Οράτιο. Κινείται μόνος, ξεχνά την προσωπική του ζωή, τον έρωτα, τα όνειρα του, οδηγείται σε μια εικονική τρέλα, προκειμένου να δικαιωθεί. Η τύχη του είναι προδιαγεγραμμένη. Έχει γραφτεί ογκώδης βιβλιογραφία για τον πρίγκηπα της Δανίας, τα λόγια του μας αφορούν και μας συγκλονίζουν, διότι ο Άμλετ -ιδανικά πάντα- είναι ένας από μας. Έξοχη εισαγωγή και μετάφραση από τον ποιητή Διονύση Καψάλη.
2015-11-09 04:22:58
Σχόλιο για το βιβλίο "ΗΛΙΟΠΕΤΡΑ - ΚΩΣΤΑΣ (ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Κ.ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ) "
Η Ηλιόπετρα του Πας αποτελεί για την λατινική Αμερική ότι Η Έρημη Χώρα του Έλιοτ για τον δυτικό κόσμο. Ευφάνταστος, ερωτικός, φυσιολάτρης και ουμανιστής, ο ποιητής συγγράφει έναν ύμνο στον έρωτα με φυσικές, ακόμη και πολιτικές αποχρώσεις. Η μετάφραση είναι εξαιρετική και ενδεχομένως πιο προσιτή από την παλαιότερη του Γιώργου Μακρή. Το ίδιο συμβαίνει και με την έκδοση, η οποία συνοδεύεται από εισαγωγή και -αρκετά απαιτητικό- επίμετρο. Κατά τη γνώμη μου, παρουσιάζει εξ'ίσου ενδιαφέρον με την ηλιόπετρα, το ομότιτλο ποίημα για τον Έλληνα φιλόσοφο Κώστα Παπαϊωάννου. Ένα τρυφερό ποιητικό εγκώμιο για τον στοχαστή της καταλλαγής. Σύμφωνα με την εισαγωγή, με την Ηλιόπετρα ανοίγει ένας κύκλος, ο οποίος ολοκληρώνεται τριάντα χρόνια μετά, με την έκδοση του Κώστα.
2015-11-08 20:52:21
Σχόλιο για το βιβλίο "ΒΟΚΑΚΙΟΣ: ΔΕΚΑΗΜΕΡΟΝ "
Οι ιστορίες του Βοκάκιου είναι απλοϊκές στην σύλληψη και φορές αρκετά αστείες. Πρόκειται για τις -ερωτικές επί το πλείστον- αφηγήσεις δέκα νέων από την φλωρεντίνικη εξοχή, όπου περνούν ένα δεκαήμερο για να αποφύγουν την πανούκλα. Σήμερα παρωχημένες, σίγουρα θα σκανδάλισαν την σύγχρονη εποχή τους με την θεματολογία και την ευρηματικότητα τους -όχι με την χρήση αναίσχυντης γλώσσας. Στις περισσότερες, με ειρωνικό και σατυρικό ύφος, στηλιτεύεται η αστική κοινωνία, τα ψέμματα και η πονηριά, ο κλήρος και κυρίως η μοναχική ζωή, όπου η στέρηση οδηγεί στη διαστροφή.
Αρκετά διηγήματα διαβάζονται ευχάριστα σαν ρομαντικά παραμύθια. Οι τελευταίες ιστορίες αφήνουν μία υπόνοια διαγωνισμού, ποιος νέος θα μπορέσει να γοητεύσει τα κορίτσια με την ανθρωπιά και την πρωτοτυπία του. Δυστυχώς η έκδοση δεν καταλήγει με το συνεκτικό διήγημα όλων των αφηγήσεων.
2015-11-08 20:33:50
Σχόλιο για το βιβλίο "ΞΕΦΛΟΥΔΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΡΕΜΜΥΔΙ"
Η αυτοβιογραφία του Γκύντερ Γκράς πλατειάζει όσον αφορά την πρώτη τριακονταετία της ζωής του συγγραφέα, με λεπτομέρειες και καθημερινές εικόνες της νιότης του, την εμπλοκή της Γερμανίας στον πόλεμο, την προσπάθεια ορθοπόδησης ανάμεσα στα μεταπολεμικά ερείπια, ιστορίες που σχεδόν πάντα καταλήγουν σε έμπνευση για τα μυθιστορήματα που θα ακολουθήσουν. Αποκαλύπτεται επίσης το μεγάλο παρελθοντικό μυστικό του, το οποίο άλλωστε χρησιμοποιήθηκε σαν διαφημιστικό τέχνασμα για την έκδοση -τουλάχιστον στο ελληνικό οπισθόφυλλο-, η συμμετοχή του για μικρό χρονικό διάστημα στη χιτλερική νεολαία. Οι ερινύες, όπως διατείνεται, δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψουν και η ενοχή αποτελεί μόνη του σύντροφο. Επανέρχεται μετανοημένος, εν είδει ηθικής συνείδησης για τους Γερμανούς. Υποθέτω, δεν τα καταφέρνει. Το βιβλίο στο μεγαλύτερο του μέρος ήταν αδιάφορο, μία εκτενής αυτοαναφορά, χωρίς ίχνος -με εξαίρεση ίσως το κομμάτι που περιγράφει την ασθένεια της μητέρας του- λογοτεχνικότητας.
2015-10-24 04:15:25
Σχόλιο για το βιβλίο "Η ΕΡΗΜΟΣ ΤΩΝ ΤΑΡΤΑΡΩΝ"
Ο Τζιοβάνι Ντρόγκο -ο ήρωας του βιβλίου- είναι ένας υπολοχαγός του μετατίθεται στο 'οχυρό', ένα φυλάκιο στα σύνορα μιας άγνωστης χώρας, μπροστά από την έρημο των Ταρτάρων μιας άγνωστης γεωγραφίας. Ένα κτίσμα σαν το πύργο του Κάφκα ή σαν το απομονωμένο νησί πειραμάτων του συνταγματάρχη Μορέλ, περίεργο, ασαφές και μυστικοπαθές. Η ορμή της νέας ηλικίας δεν επηρεάζεται από προειδοποιήσεις για ισόβια δέσμευση και προτροπές για άμεση φυγή. Οι στρατιωτικοί του οχυρού έλκονται από μία ακατανόητη δύναμη, αντίθετη στη βούληση και την λογική, που τους οδηγεί στην παραμονή. Όμως η παρατεταμένη διαμονή τους οδηγεί στα παροράματα κι εν τέλει στην προσμονή του γεγονότος που κάθε άνθρωπος, κάθε πολιτισμός αντεύχεται: του πολέμου, που θα τους λυτρώσει από την καθημερινή οκνηρία, την αδιαφορία, θα νοηματοδοτήσει τη θητεία τους. Ο χρόνος σταματάει, όχι στην αιώνια νιότη, μα για να οδηγήσει στην ταχύτερη απώλεια της νεότητας, της ελπίδας, μια σωματική και νοητική παγίδα. Μια πολύ καλή αλληγορία για την απερίσκεπτη νιότη, την ατέρμονη προσδοκία, τη σκληρότητα του χρόνου και του πεπρωμένου.
2015-10-24 03:55:21
Σχόλιο για το βιβλίο "Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ"
Στη 'Γνώση του πόνου' ο Γκάντα επινοεί τον χαρακτήρα κι alter ego του, τον μηχανικό Γκοντζάλο Πιρομπουτίρο, για να αποδομήσει -τουλάχιστον λεκτικά- τη σύγχρονή του κοινωνία. Ο Γκοντζάλο (από όποια πλευρά κι αν παρουσιαστεί, είτε ως κύριος της οικίας του, είτε ως γιος της γριάς μητέρας του, είτε εν τέλει ως φαντασιακός ιδαλγός που αναζητά και προσδοκά -εις μάτην- έναν ιδανικό κόσμο) χρησιμοποιεί προγραμματισμένο χλευασμό, μα και ακράτητο αυτοσαρκασμό, για να παρουσιάσει τις ψυχώσεις του: Την μνησικακία του για την οικογένεια του που του κληροδότησε μόνο δυστυχίες, για την αφελή μητέρα του, την απέχθειά του για τον πόλεμο που σκότωσε τον αδερφό του (μα και την ζήλια του γι'αυτόν), για την θρησκεία που του στέρησε μία αξιοπρεπή παιδική ηλικία, την αδιαφορία του -σχεδόν μίσος- για την κοινωνία, τους άξεστους χωρικούς, μα και για το 'εγώ', την πιο αποκρουστική αντωνυμία, που καταστρέφει την διαλεκτική. Τόσα χρόνια απομόνωσης και αποκοπής από το δημόσιο γίγνεσθαι τον οδήγησαν στην ανεύρεση της αλήθειας και την επίγνωση του πόνου, όπου κάθε δυνατότητα καταργείται. Σώζεται μονάχα ένας άγριος χλευασμός, πραγματικά ευρηματικός, ο οποίος αποκτά παροξυσμικές, παραμορφωτικές αποχρώσεις. Τα φάρμακα που χρησιμοποιεί για να γλυτώσει από το βδέλυγμα της συναναστροφής των 'άλλων' είναι η σιωπή και η μοναξιά.
2015-10-05 16:51:23

Podcast – Βίος και Πολιτεία

Βρείτε μας στο...

X
Verisign Eurobank EFG
Paypal IRIS