Ο Λογαριασμός μου

Δωρεάν αποστολή για αγορές άνω των 30€ | Δωρεάν αντικαταβολή | Έως 24 άτοκες δόσεις | Έως -85% χαμηλότερες τιμές σε πάνω από 300.000 τίτλους

Σχόλια Αναγνώστη: Livorno

Σχόλιο για το βιβλίο "ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΛΗΘΗ"
Η ποιητική συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη με τον τίτλο 'Πολύτιμη Λήθη΄, με σκωπτική και ενίοτε ειρωνική διάθεση προσεγγίζει την ποίηση ως 'κειμενικό σώμα' εντός γίγνεσθαι καθώς και το γίγνεσθαι ως 'ρέουσα αφήγηση' συμβάντων. Με μία ποιητική γραφή φυγόκεντρων σημάνσεων, ο ποιητής προσδιορίζει την οριακότητα μεταξύ μνήμης και λήθης ή, ειπωμένο διαφορετικά φέρει την λήθη εντός μνήμης, ανα-φέροντας πράξεις ανολοκλήρωτες, την ίδια την απουσία του έρωτα, την ατομικότητα που νοηματοδοτεί και νοηματοδοτείται την στιγμή της αμφιβολίας. Ο ποιητής γράφει προσωπικά την ίδια στιγμή που μεριμνά για τον αναγνώστη, για τις απολεσθείσες επιθυμίες, για την διαθετικότητα ενός θανάτου που στον 'πυρήνα' του υποκρύπτει μία αλήθεια: ''Μαθαίνω κάνει πάντα παγωνιά. Κι εσύ δεν πήρες φεύγοντας Ούτε κουβέρτα. Να σκεπάζεσαι καλά με το χώμα σου..'' Τα ποιήματα προσιδιάζουν προς την συγκρότηση ενός ευρύτερου 'κειμενικού σώματος' το οποίο εκβάλλει στην 'αδημονία' της λήθης, της αίσθησης καταγραφής διαμέσου του 'μη', εγκολπώνοντας παράλληλα τους προσίδιους όρους της ύπαρξης της λέξης, και δη της ποιητικής λέξης: προοικονομία 'εκρήξεων', δια-ρρήξεων διαμέσου της μνήμης εντός της 'Πολύτιμης Λήθης'. Η ποίηση καθίσταται 'μήτρα' του ανθρώπινα παράδοξου, του γκροτέσκου με και δίχως 'επωνυμία', της αξίωσης ενώπιον του 'εσύ', της ίδιας λήθης που καθίσταται πρόθεση, γνωσιοθεωρία, οντολογία εκκίνησης.
2018-05-19 17:25:45
Σχόλιο για το βιβλίο "ΤΑΠΕΙΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΡΟΝΕΜΕΝΟΙ"
Το μυθιστόρημα του Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι με τον τίτλο \'Ταπεινοί και Καταφρονεμένοι\', συνιστά ένα ιδιαίτερο \'πεδίο\' πάνω στο οποίο ο Ρώσος συγγραφέας προσδιορίζει και συγκροτεί μία σημαίνουσα ιστορία εντός της οποία διαρθρώνονται πλαισιώσεις ενός παρελθόντος το οποίο νοερά διαδραματίζει ρόλο στην εξέλιξη της όλης ιστορίας. Οι πορείες του Ιβάν Πετρόβιτς (προσωπείο του συγγραφέα) και της Νατάλιας Αντρέγεβνα διασταυρώνονται και αποκλίνουν πάνω στο \'έδαφος\' της επιλογής, εκεί όπου ο συγγραφέας, εστιάζοντας στο πρόσωπο της Νατάσας (Νατάλια Αντρέγεβνα) αναρωτιέται για την ευρύτητα ενός έρωτα που δύναται να υπερβεί σταθερές, αναφορές ζωής, διαμεσολαβώντας παράλληλα τους όρους μίας εμπρόθετης εμβάθυνσης στη ζωή διαμέσου του έρωτα: μέσω του Αλιόσα και του έρωτα της προς αυτόν, του έρωτα που τείνει να προσεγγίσει εκφάνσεις μίας \'μητρικής\' προστασίας και φροντίδας, η Νατάσα προσεγγίζει τον κοινωνικό βίο και τον περίγυρο της, διεκδικώντας το \'ανήκουστο\': την \'ελευθερία\' να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Με φόντο την Αγία Πετρούπολη, η Ντοστογιεφσκική γραφή ενέχει τις πλαισιώσεις της εγγραφής κοινωνικών σχέσεων, εκφράζοντας και προσωποποιώντας το υπόδειγμα των και του \'Ταπεινού και Καταφρονεμένου\' στην περίπτωση της μικρής Νέλης, η οποία, όντας στο περιθώριο, ορφανή αλλά και δέκτης αγάπης από τον Ιβάν Πετρόβιτς, εκφράζει αυτό που η Judith Butler αποκαλεί ως \'επισφαλής ζωή\', ζωή μεταξύ αποστέρησης και μίας ελπίδας που δια-φαίνεται για να χαθεί οριστικά στο χώρο της πόλης. Τα σημαίνοντα Ντοστογιεφσκικά υποκείμενα του έργου δύνανται να εκφράσουν τις συν-δηλώσεις της προσίδιας επωδυνότητας, της οριακής δια-πάλης με τον εαυτό τους, υποκείμενα \'Ταπεινά και Καταφρονεμένα\' που αναδύονται στην κοινωνική επιφάνεια της Αγίας Πετρούπολης και της Ρωσίας, \'παίζοντας\' με το επώδυνο και το επώδυνα αναγνωρισμένο. Και το τέλος, ένα έλεος και μία ευχή.
2018-05-03 21:26:19
Σχόλιο για το βιβλίο "ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ: ΠΟΙΗΣΗ (ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΜΟΣ-ΧΑΡΤΟΔΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ) "
Το ποιητικό πράττειν του Τάσου Λειβαδίτη, ανθρωπο-κεντρικό και διαπεραστικό παράλληλα, συνιστά το ιδιαίτερο \'βαρόμετρο\' μίας ολόκληρης εποχής και των υποκειμένων που την δια-περνούν, εντατικά και σιωπηλά, κεκαλυμμένα και φανερά. O ποιητής, όντας ενεργά συμμέτοχος σε μία κρίσιμη καμπή και περίοδο της ελληνικής ιστορίας, συγκροτεί το απείκασμα ενός οράματος που δια-μοιράζει και διαμοιράζεται, διαμεσολαβεί τους όρους μίας Αριστεράς που καθίσταται πλαίσιο αναφοράς και τρόπος αναπαράστασης του γίγνεσθαι, ιδιαίτερο βίωμα πριν το βίωμα, αξιώνοντας και ανα-καλώντας αυτό που επιτελείται: την ιστορία με όλα της τα \'πρόσωπα\' και με ορμή. Στο μεταίχμιο δύο εποχών, ο ποιητής εγγράφει στην ποίηση του τις εκφάνσεις της απορίας, προτάσσει την μνήμη που ανα-καλεί νεκρούς και ζώντες μίας εποχής, εκεί όπου δύναται να νοηματοδοτήσει την ύστερη ποιητική γραφή και γνώση: την επανάσταση ως νεανική \'πλάνη\', αλλά και την αισθητική και τους συμβολισμούς οι οποίοι εκφράζουν την ευρύτητα του περιπλανώμενου υποκειμένου, την προσίδια οικειοποίηση της θέσης του: \'\'κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη μ\' ένα άστρο ή μ\' ένα γιασεμί, σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει παίρνει το μέρος των φτωχών..\'\' Η ποιητική γλώσσα του Τάσου Λειβαδίτη διευρύνει τα όρια της οντολογίας, λειτουργώντας υπό το πρίσμα της \'φυσικής\' ομολογίας.
2018-04-30 20:44:57
Σχόλιο για το βιβλίο "ΚΡΙΟΙ "
Το δοκίμιο του Γάλλου φιλοσόφου \'Κριοί: Διάλογος ατέρμων: Μεταξύ δυο απείρων το ποίημα\', αποτελεί επεξεργασμένη εκδοχή της διάλεξης που έδωσε ο Derrida στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, το 2003, προς τιμήν του Hans-George Gadamer. Εγγράφοντας διαρκώς και \'φορτισμένα\' τον ποιητικό λόγο και τις σημάνσεις του ποιητικού λόγου, ο Jacques Derrida, προβαίνει στην επάλληλη και εμπρόθετη επανανάγνωση του ποιήματος του Paul Celan με τίτλο \'Grosse, Gluhende Wolbung (Μέγας, διάπυρος θόλος).\'Θέτοντας στο επίκεντρο της προβληματικής του το ποιητικό σπάραγμα του Paul Celan, ο Γάλλος φιλόσοφος, προσδιορίζει τις εκφάνσεις της λέξης-σπάραγμα, του ποιήματος που ανήκει στο \'χρόνο\' του, στην πορεία και στην απορία της ανθρωπινότητας δίχως \'προστασία\', προσιδιάζοντας προς την ανάδειξη του περιβάλλοντος: μεταξύ ποιήματος και χρόνου, η σπειροειδής γραφή και η ανέλιξη της στα πεδία του βιωματικά επώδυνου, η ευρύτητα μίας \'στάχτης\' που συντίθεται από ανθρώπινη σάρκα και αίμα, η γλώσσα που, όντας ποιητικά ετεροχρονισμένη, αναζητεί παραλήπτες, διά-κενα για να αποθέσει το \'είναι\' της.. Νοηματοδοτώντας το ποίημα του Paul Celan, ο Derrida δια-σπείρει τα τμήματα του σε μία αρχή που δεν ομοιάζει σε μία τυπική και \'αφηρημένη\' αρχή αλλά σε μία επιτέλεση εντός και πέραν της γλώσσας: εντός της λέξης, της ποιητικής εκ-φοράς η επωδυνότητα του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, η βαριά σκιά του Άουσβιτς. Το ποίημα, κατά τον Derrida, δύναται να σημάνει προσίδιες εντάσεις, πτώσεις από βάθρα \'νόμου\'. Και όπως γράφει ο ίδιος, \'\'κάθε κείμενο επικαλείται, εάν μπορούμε να το πούμε έτσι, ένα διαφορετικό \'\'μάτι\'\'. Η μετάφραση της Χρυσούλας Αγκυρανοπούλου \'επικοινωνεί\' γόνιμα με την Ντερριντιανή αναλυτική.
2018-04-24 21:25:53
Σχόλιο για το βιβλίο "ΤΟ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ ΤΟΥ ΓΚΕΡΙΚΕ "
Η ποιητική συλλογή \'Το σπουργίτι του Γκέρικε\' του Γερμανού ποιητή Jan Wagner, στην δόκιμη μετάφραση του Κώστα Κουτσουρέλη ο οποίος συνέγραψε και το κατατοπιστικό επίμετρο της έκδοσης, λειτουργεί με τους όρους μίας ποίησης ανοιχτής και \'ανάλαφρης\', εκεί όπου η μετάβαση από ποίημα σε ποίημα, συντελείται ωσάν \'παίγνιο\', με μία \'παιγνιώδη\' διάθεση που προσδίδει στην ποίηση την \'υλικότητα\' του μερικού και την προσδιοριστικότητα του σφαιρικού.
2018-04-18 18:54:15
Σχόλιο για το βιβλίο "ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ (ΣΚΛΗΡΟΔΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ) "
Το πόνημα του προσφάτως εκλιπόντος Stephen Hawking με τον τίτλο \'Μαύρες τρύπες. Οι διαλέξεις Reith του ΒΒC\', συνιστά μία συνοπτική αφήγηση και περιοδολόγηση της επιστημονικής μελέτης και παρατήρησης της τροπικότητας λειτουργίας μίας διαστημικής μαύρης τρύπας. Η αφήγηση του, επιστημονικά και παράλληλα εκ-λαϊκευτικά δοσμένη, συμπληρώνεται από τις αναλυτικές επεξηγήσεις που παραθέτει ο αρχισυντάκτης του BBC για θέματα επιστήμης, David Shuckman. Με αυτό που θα αποκαλούσαμε ως \'αφήγηση δοτικότητας\', ο Stephen Hawking σε δύο σύντομες διαλέξεις για λογαριασμό του BBC, προβαίνει στην παρουσίαση της λειτουργίας μίας μαύρης τρύπας, αναφέρει τα σημαίνοντα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν την χωρο-χρονική της ευρύτητα,καθιστώντας τον αναγνώστη κοινωνό μείζονων επιστημονικών επιτευγμάτων με τρόπο εύγλωττο, την ίδια στιγμή που, ο David Shukmam επεξηγεί την σημαντικότητα εννοιών όπως η \'χωροχρονική ανωμαλία\', ο \'ορίζοντας γεγονότων\' μίας μαύρης τρύπας, η προσίδια \'αρχή της αβεβαιότητας\' του Γερμανού φυσικού We
er Heisenberg. Συν-διαλεγόμενος με την ντετερμινιστική ερμηνεία δημιουργίας του Σύμπαντος που έχει αρχή, μέση και τέλος, μία αιτιώδη συνάφεια και δομή, ο Βρετανός θεωρητικός φυσικός προσδιορίζει εκφάνσεις μίας επιστημονικής προσέγγισης-τροπικότητας, που, στο ίδιο πεδίο των μαύρων τρυπών, επι-φέρει το επίτευγμα της: η θεωρία του Hawking έγκειται στην παρατήρηση ότι, μία μαύρη τρύπα, \'\'δημιουργεί και εκπέμπει σωματίδια και ακτινοβολία σαν να ήταν ένα συνηθισμένο θερμό σώμα, με θερμοκρασία ανάλογη της επιφανειακής της βαρύτητας και αντιστρόφως ανάλογη της μάζας της\'\', άποψη που σπεύδει να αμφισβητήσει γόνιμα την επιστημονικά παραδεδεγμένη άποψη ότι τίποτα δεν εκβάλλει από το εσωτερικό μίας μαύρης τρύπας, από το χωρικό της σύνολο, προσιδιάζοντας σε αυτό που θα αποκαλούσαμε ως \'παλινδρομική παραδοξότητα\' μίας μαύρης τρύπας η οποία \'κινείται\' προς το μέσον και τα άκρα μίας χωροχρονικής εξίσωσης, προσλαμβάνοντας χαρακτηριστικά βαρυτικής ενδεχομενικότητας.
2018-04-17 17:46:49
Σχόλιο για το βιβλίο "ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΡΑΜΙΔΙ"
Η νέα ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Χρόνη με τον τίτλο 'Το αρχαίο κεραμίδι', φέρει τα χαρακτηριστικά μίας χαμηλόφωνης ποιητικής κατάθεσης, προσδιορίζοντας τους όρους μίας ιδιαίτερης εγκιβώτισης ψιθύρων και ιχνών της παρελθοντικής ιστορίας στο παρόν. Οικειοποιούμενος τους συμβολισμούς μίας 'δόκιμης' ποιητικής γραφής, ο Βαγγέλης Χρόνης, προσιδιάζει προς την 'κατασκευή' ενός χρόνου και ενός 'τόπου' αναφορών, σπεύδει να καταθέσει έναν στοχασμό που δύναται να μετατοπίσει τα όρια της ανθρώπινης και της κοινωνικής εντροπίας, σπεύδοντας παράλληλα προς την κατεύθυνση μίας 'τελετουργίας' η οποία, ως γλώσσα, διακρίνεται για την ανάδυση των όρων της διάρκειας, της αμφισημίας μεταξύ παρατήρησης και γνώσης.
Η ποιητική γραφή νοηματοδοτείται από τις ίδιες σημάνσεις της διάρκειας, ενέχοντας ένα 'χάος' το οποίο ως προβολή περιλαμβάνει την σημαίνουσα ανθρωπινότητα, τον ίμερο και την ανάγκη του που 'διασπώνται' στο σώμα: «Γιατί να φοβηθούμε το χάος αφού μέρος του είμαστε και εμείς; Συχνά επιθυμούμε να χαθούμε μέσα του με την ελπίδα πως στο βάθος του κρύβεται ο παράδεισος μας. Ο παράδεισος που είναι υπόθεση του καθενός».
To ίδιο το 'χάος' τελεί εν 'κινήσει', σημαίνοντας το ίδιο σημαίνον της ζωής και της 'άλλης' δυνατότητας της ζωής, προσεγγίζοντας αυτό που ο Jacques Derrida αποκαλεί ως «επιζωή». Η έννοια της «επιζωής», οντολογικά δοσμένη στο ίδιο το υποκείμενο, καθίσταται η «ζωή πέραν της ζωής» , εντός ενός 'χάους' που 'επικοινωνεί' με τα βιώματα ως αίσθηση. «ΤΟ ΧΑΟΣ είναι ανδρόγυνο είναι ο Χάος και η Χάη είναι αΧός και ιαΧή δεν έχει πύλες» , αναφέρει ο ποιητής Έκτορας Κακναβάτος, ομνύοντας σε μία εμμένεια πέραν του ενστικτωδώς προφανούς.
Μεταξύ σωματικής έκφρασης που ενέχει μνήμες και συμβάντων που συγκροτούν τον 'οριακό σπαραγμό', το ποιητικό πράττειν, με φευγαλέες όψεις ενός εκάστου ονείρου, 'ενσαρκώνεται' στην απο-καλύπτοντας έναν ποιητή ο οποίος, την κρίσιμη στιγμή, διαβαίνει χώρους στεκούμενος ενώπιον της Μπενγιαμικής 'αίγλης'.
2018-04-16 17:02:44
Σχόλιο για το βιβλίο "Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΕΡΑ"
Το θεωρητικό και πολιτικό δοκίμιο του Ξενοφώντα Κοντιάδη με τίτλο \'Η Σοσιαλδημοκρατία σήμερα\' αποτελεί την, κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο, \'βίβλο\' της σύγχρονης ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, λειτουργώντας παράλληλα με τους όρους μίας προσίδιας διττότητας: αφενός μεν συνιστά μία υπενθύμιση του ιστορικού \'βάρους\' και της πολιτικής και ιδεολογικής ευρύτητας της Σοσιαλδημοκρατίας, των επιτευγμάτων της που συμπυκνώθηκαν στη μεταπολεμική συγκρότηση διευρυμένων κρατών πρόνοιας υπό το πρίσμα λειτουργίας ενός \'εθνικού κεϋνσιανισμού\', αφετέρου δε προσδιορίζει διαρκώς τους όρους ανασύνθεσης της σημερινής ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας σε ευρύτερα κοινωνιο-ιστορικά περιβάλλοντα που εγγράφουν τα χαρακτηριστικά της μεταβλητότητας και της συνθετότητας. Με έναν πολιτικό λόγο δόκιμο που δεν \'θεωρητικοποιεί\' αλλά αναδεικνύει τις επιμέρους εκφάνσεις του όλου πολιτικού Σοσιαλδημοκρατικού προτάγματος, ο Ξενοφών Κοντιάδης εστιάζει στα χαρακτηριστικά εκείνα που προσδιορίζουν την Σοσιαλδημοκρατική δράση, προβαίνει σε μία ιστορική περιοδολόγηση με δεσπόζον σημείο αναφορά την πολιτική-εννοιολογική της \'σύλληψη\' και την αντίθεση της με τα κομμουνιστικά κόμματα, αντίθεση που θεμελιώνεται και στη σαφή επιλογή ενώπιον του διλημματικού \'Επανάσταση ή Μεταρρύθμιση\', νοηματοδοτώντας παράλληλα τις κυβερνητικές, πολιτικές και ιδεολογικές της μεταβολές την περίοδο μετά την οικονομική κρίση του 1970. Η ανάλυση του αναδεικνύει τα διακυβεύματα, την αντίθεση και την ή τις θεμελιώδεις Σοσιαλδημοκρατικές διαφορές με την φιλελεύθερη-νεοφιλελεύθερη Δεξιά και με την Ριζοσπαστική ή Μαρξιστική Αριστερά, την εδραίωση \'εναντίον\' σημαίνοντας τις σημερινές μείζονες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Σοσιαλδημοκρατία δρώντας σε περιόδους λαϊκισμού και μετα-δημοκρατίας. Ισορροπώντας μεταξύ πολιτικής γραφής και ενός \'λελογισμένου\' συναισθηματισμού ή στράτευσης, ο συγγραφέας του δοκιμίου αξιώνει ανα-καλώντας το ποιον τύπο κοινωνικής οργάνωσης και ποιο και ποια κοινωνικά υποκείμενα επιθυμεί η Σοσιαλδημοκρατία.
2018-04-09 19:51:22
Σχόλιο για το βιβλίο "ΧΑΡΑΖΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟΣ"
Η ποιητική συλλογή της Αρετής Γκανίδου με τον τίτλο \'Χαράζει ο άλλος μου εαυτός\', δια-περνά την ευρύτητα των διάστικτων αναγνωρίσεων, συν-διαλέγεται με την έκτακτη επικαιρότητα, διευρύνοντας παράλληλα τα όρια της μνήμης: της μνήμης της ποιήτριας μεταξύ κατατιθέμενης λέξης-ποίησης και γενέθλιας γης, μεταξύ γενεαλογίας και τοπολογίας, εκεί όπου η ποιητική της γλώσσα προσλαμβάνει χαρακτηριστικά προβολής. Από την \'Πολιτεία του Κάμπου\', στην εγκόλπωση συμβάντων που καθίστανται διαφορικά πεδία αναφοράς. Ξεφεύγοντας από τις παρενθέσεις, η Αρετή Γκανίδου προσδιορίζει μία ποίηση που αποκτά μία ιδιαίτερη ισχύ την στιγμή της έκθεσης της, που συνθέτει εικόνες και θραύσματα δι-επαφών στο χώρο. Δια-κρατώντας έντονες κοινωνικές συνδηλώσεις, η ποιήτρια ανα-φέρει έμφυλες σημάνσεις, τροπικότητες πρόσληψης & αναπαράστασης του θηλυκού-γυναικείου σώματος, αναζητώντας και συνομιλώντας με την επωδυνότητα στις διάφορες εκφάνσεις της: από τον \'Κάμπο\' έως την Σιουδάδ Χουάρες του Μεξικού, από την Νιγηρία έως το Πακιστάν, το θηλυκό υποκείμενο βιάζεται, δολοφονείται, εκτοπίζεται και θυσιάζεται στις οντολογικές κατασκευές του αρρενωπού, με την ποιήτρια να ανασημασιοδοτεί την ποίηση που \'μετασχηματίζεται\' σε μορφή μίας ιδιαίτερης λογικής, κινούμενη προς την προσίδια μεταιχμιακότητα γνώσης και αφάνειας. Προσδίδοντας και αναπαράγοντας θρυμματισμένα πρόσωπα, προσιδιάζοντας προς την συγκρότηση της πληθυντικότητας διαμέσου της ενικότητας, της νυχτωδίας με και δίχως \'φορά\'. Ανασύροντας τον εαυτό που συστατικά τείνει προς το \'εσύ\' της αναγνώρισης στα θρυμματισμένα κάτοπτρα της μη-ευκολίας, αλλά και προς το το \'γιατί εγώ\', δια-σπείροντας προθέσεις στον \'κοινό\' χώρο. Η Αρετή Γκανίδου προσδιορίζει μία ποιητικότητα \'\'για να μπορεί να βλέπει ο καθένας διαρκές το ακαριαίο και ακαριαίο το διαρκές\'\', όπως τονίζει ο Οδυσσέα Ελύτης στο δοκίμιο του με τον χαρακτηριστικό τίτλο \'Η Μαγεία του Παπαδιαμάντη\'.
2018-04-02 02:27:07
Σχόλιο για το βιβλίο "ΠΡΩΙΝΟ ΑΣΤΡΟ"
Η ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου με τον τίτλο \'Πρωινό Άστρο\' σχετίζεται με την γέννηση της κόρης του ποιητή, Έρης. Δοτικός και τρυφερός, ο ποιητής συγκροτεί ένα πλαίσιο αναφορών γύρω από την νεογέννητη κόρη του, προσδιορίζει την \'αδημονία\' της πατρικής αγάπης, εγγράφοντας παράλληλα τους όρους μίας \'νέας γέννησης\' του ίδιου του ποιητή: μετά το πέρας της επώδυνης δεκαετίας του 1940, το αίμα και την διάχυση του, τα βιώματα και την προσωπική εμπλόκιση του, ο Γιάννης Ρίτσος, \'αναγεννάται\' δίπλα στην κόρη του και στην έκφραση μίας υπερθετικής ποιητικότητας που διαμεσολαβεί τον λυρισμό και την τρυφερότητα για το συμβάν που έλαβε χώρα, για την κόρη που επενεργεί στα δικά του \'τραύματα\', προσιδιάζοντας προς την κατεύθυνση της συμπερίληψης. Υπό αυτό το πρίσμα, η Ριτσική γραφή σπεύδει να προσδιορίσει φυσικούς συμβολισμούς, αποδίδοντας την φύση ωσάν \'δώρο\' προς, ωσάν \'προστασία\' από το \'Κακό\', \'προστασία\' που, με όρους μίας προσίδιας συμπληρωματικότητας, συναρθρώνεται με την ποιητική του γλώσσα: \'\'Θέλω να σου φέρω ένα σταυρουλάκι αυγινό φως δυο αχτίνες σταυρωτές απ\' τους στίχους μου να σου ξορκίζουν το κακό να σου φωτάνε μη μου σκοντάψεις, κοριτσάκι,έτσι γυμνόποδο και τρυφερό στ\' αγκάθι κ\' ενός ίσκιου..\'\' Ο πατέρας-ποιητής, \'εγγίζει\' τις εκφάνσεις της ζωτικής \'προστασίας\', \'παίζει\' ποιητικά με τους όρους των λαϊκών παραδόσεων, δια-κρατώντας, την αίσθηση του \'τώρα\', εκεί όπου πλέον οι δύο ζωές μπλέκονται αξεδιάλυτα, με τον ποιητή να \'τρέφεται\' από την ίδια του την ανάγκη, να αδημονεί για το μεγάλο, να μην ζητεί έλεος ενώπιον της κόρης του & της φύσης.. Λειτουργώντας οικογενειακά, με την σκιά της μητέρας να επι-καλύπτει την ποιητική συλλογή, ο Γιάννης Ρίτσος δομεί το περίγραμμα μίας πατρικής στοργής, ενός μείζονος θαυμασμού για την συνέχεια της ζωής εντός της ιστορίας.
2018-03-29 18:08:30
Σχόλιο για το βιβλίο "ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΧΡΟΝΟΥ"
Η ποιητική συλλογή του Νίκου Καρούζου, με τον τίτλο \'Θρίαμβος χρόνου\', περιλαμβάνει ποιήματα αφιερωμένα στη μικρή Μαρία, συγκροτώντας παράλληλα τους όρους της απεύθυνσης στη νέα ζωή που δύναται να έρθει με φόρα.. Διαμέσου της Μαρίας, δεικνύει προς την κατεύθυνση μίας πληθυντικότητας που γεννάται στον ίδιο τον ίμερο της δυνατότητας μετάβασης στο οικουμενικό. Με τους όρους της αμεσότητας, ο Νίκος Καρούζος προσδιορίζει έναν ποιητικό λόγο που εκτατικά ανοίγεται στο ορατό και στο αόρατο, που εγγράφει τις όψεις της περιδιάβασης του ποιητή, στη νύχτα και στη νυχτερινή Αθήνα, εκεί όπου \'γεννάται\' μαζί με την νέα ζωή, το όραμα. Λειτουργώντας φυγόκεντρα, η ποιητική γραφή αναπαράγεται στην και στις προσδοκίες της \'\'άνθησης\'\', της ανθρώπινης και ιστορικής \'\'\'άνθησης\'\', αφήνοντας να δια-φανεί η \'ρωγμή\' της νυχτωδίας, η Μαρία που σε λίγο εκκινεί: \'\'Αγνό που είναι το ηλιόφωτο βγαίνοντας χαράματα στη λεωφόρο. Σχεδόν αποκλείουμε τη ματαιότητα. Την τροφό της κακιάς ευδαιμονίας. Τέλος.\'\' Η ποιητική συλλογή δια-περνάται από την ευρύτητα του χρόνου, του χρόνου που καθίσταται ο \'άλλος\' \'θρίαμβος\' του πραγματικού, αξιώνοντας δια-ρρήξεις και υπερβάσεις, την προσδοκία του ονόματος, την θεμελίωση στο δυνητικού του δρόμου, στην \'\'ανάσταση\'\' των συμβολισμών και των πρακτικών: \'\'Να μη λυπάσαι που πέφτουν τα φύλλα φθινόπωρο. Η δική σου τρυφερότητα θαν τα φέρει και πάλι στα δέντρα. Δάκρυα μη χαλνάς. Όλοι ανήκουμε στην ανάσταση.\'\' Η μεταβολή ενσκήπτει στο μέσον, την στιγμή που από την ποιητική συνήχηση το όνομα προσλαμβάνει τις διαστάσεις της \'αίγλης\': \'\'Η δική σου τρυφερότητα θαν τα φέρει και πάλι στα δέντρα\'\', τονίζει ο ποιητής, διότι ο χρόνος δύναται να \'θριαμβεύσει\' στο όνομα, στις προσδοκίες που γεννώνται, με τον Νίκο Καρούζο, με αυτόν τον τρόπο, να διαβλέπει τις τομές της ιστορίας. Δίχως ιδεολογίες, παραμένει το ανέσπερο φως.
2018-03-26 18:46:34
Σχόλιο για το βιβλίο "ΣΕΦΕΡΗΣ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΕΚΔΟΣΗ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ)"
Τα \'Ποιήματα\' του Γιώργου Σεφέρη περιλαμβάνουν το απαύγασμα του Σεφερικού ποιητικού πράττειν, το οποίο παλινδρομεί σε \'χαμένες\' μνήμες, αξιώνει την προσίδια \'ελαστικότητα\' του, μετατοπίζεται διαρκώς προς την βαθύτερη αίσθηση που αφήνει το πέρασμα του χρόνου πάνω στα υποκείμενα, στη συνειδητότητα, σε μία χώρα.. H Σεφερική ποίηση, μαρτυρεί την αγωνία που ενσκήπτει από την αντιφατικότητα μίας χώρας που ευρίσκεται μεταξύ μνήμης & λήθης, φιλίας & \'αφιλίας\' προς τον ίδιο της τον \'εαυτό\', εντός μίας ιστορικότητας που προσιδιάζει προς την συγκρότηση εικόνων που δεν \'αξίζουν χίλιες λέξεις\' όπως αναφέρει η γνωστή Κινέζικη παροιμία, αλλά εγγράφουν την ή τις \'μοναδικές\' λέξεις: ενοχή και \'τραύμα\', φάσμα δίχως τον καιρό της μεταμφίεσης. \'\'Στριφογυρίζοντας μέσα σε σπασμένες πέτρες, τρεις ή έξι χιλιάδες χρόνια ψάχνοντας σε οικοδομές γκρεμισμένες που θα είταν ίσως το δικό μας σπίτι προσπαθώντας να θυμηθούμε χρονολογίες και ηρωικές πράξεις\'\', αναφέρει ο ποιητής, εκεί όπου η διάστικτη ποιητικότητα συν-διαλέγεται με την ιστορία, ατομική και συλλογική, την ιστορία ως άμεσο βίωμα, αναζήτηση του οικείου, της κατοίκησης: \'\'Στριφογυρίζοντας μέσα σε σπασμένες πέτρες, τρεις ή έξι χιλιάδες χρόνια ψάχνοντας σε οικοδομές γκρεμισμένες που θα είταν ίσως το δικό μας σπίτι\'\'. Η απώλεια \'βαραίνει\' την Σεφερική ποίηση, η οποία επαναπροσδιορίζει τις γραμμές και τις εκφάνσεις μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, εμβαθύνοντας στη φορά του δηλωτικού: το \'\'δικό μας σπίτι\'\' που χάθηκε στην ταραχή, που ανα-συστήνεται στα σκόρπια ερείπια, που αναφέρει μία ιδιαίτερη \'ορατότητα\': η ιστορία ως ετερο-χρονισμένη ποίηση, ο χρόνος ως αντίθεση που διαρκεί, διευρύνεται, συνιστώντας ένα \'κάτοπτρο\' εντός του οποίου παρεμβάλλονται \'ακράτητες\' σκιές. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην κριτική του για την Σεφερική ποίηση ο Μάρκος Αυγέρης: \'\'Στην Ελλάδα του Σεφέρη οι νεκροί είναι ζωντανοί κ\' οι ζωντανοί νεκροί.\'\'
2018-03-24 18:43:47
Σχόλιο για το βιβλίο "ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΚΑΙ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ "
Το βιβλίο των Σπύρου Σακελλαρόπουλου & Παναγιώτη Σωτήρη με τίτλο \'Αναδιάρθρωση και Εκσυγχρονισμός/Κοινωνικοί και Πολιτικοί μετασχηματισμοί στη δεκαετία του 90\', εστιάζει και μελετά τις δομικές κοινωνικές και πολιτικές μεταβολές που έλαβαν χώρα την δεκαετία του 1990, την περίοδο εκκίνησης της \'ύστερης\' Μεταπολίτευσης, όπως αποκλήθηκε. Χρησιμοποιώντας τα μεθοδολογικά-επιστημολογικά \'εργαλεία\' του διαλεκτικού Μαρξισμού, οι δύο συγγραφείς προσδιορίζουν τους όρους της ιστορικής επιτέλεσης: την πορεία του ελληνικού κεφαλαιοκρατικού σχηματισμού υπό το πρίσμα της στενότερης συνάφειας και προσίδιας συσχέτισης με τον δια-κρατικό οργανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε), τις βαθιές εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό των κοινωνικών τάξεων και των μερίδων τάξεων, καθώς και τους όρους της σύνθετης και πολλαπλής διεξαγωγής της πάλης των τάξεων εντός του ελληνικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού. Αξιοποιώντας πραγμολογικά δεδομένα & με κριτική προσέγγιση, νοηματοδοτούν και αναδεικνύουν τους όρους της εν Ελλάδι κεφαλαιοκρατικής κίνησης & αναπαραγωγής, αναλύοντας και τους επι-καθορισμούς της πολιτικής σκηνής, τις μεταβολές στο πεδίο του κράτους, την διαμορφωθείσα νέα κρατική υλικότητα, τις συνδικαλιστικές κινήσεις, εκεί όπου διαμορφώνονται οι όροι και οι προϋποθέσεις για την ανάδυση του \'ορθολογικού\' εκσυγχρονισμού ως ιδεολογική σκευή-τομή και πολιτική σχέση, ως ανατροπή και επιδείνωση των όρων διαβίωσης σημαντικών τμημάτων των λαϊκών-κυριαρχούμενων τάξεων, ως μείζον όρος για την κτήση της ανταγωνιστικότητας του άρχοντος αστικού μπλοκ και του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Ο εκσυγχρονισμός θεμελιώνεται και εγγράφεται στο ίδιο το πλαίσιο της κεφαλαιοκρατικής κινητικότητας-κανονικότητας. Διαμέσου του συγκεκριμένου πονήματος, αναγιγνώσκονται οι προϋποθέσεις \'εισόδου\' στην πρώτη δεκαετία του ελληνικού 21ου αιώνα.
2018-03-21 18:16:01
Σχόλιο για το βιβλίο "ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ"
Το διήγημα του Λέων Τολστόι με τον τίτλο \'Οικογενειακή ευτυχία\' κινείται στον περίγυρο των ψιθύρων που συνθέτουν τον συζυγικό βίο, συγκροτώντας την ιστορία της νεαρής Μάσα η οποία, δια-κρατώντας και διαχέοντας έναν \'φευγαλέο\' συναισθηματισμό, την ίδια την ερωτική συναίσθηση και πρόσληψη του γίγνεσθαι την κρίσιμη στιγμή της φανερής παραδοχής, παντρεύεται τον οικογενειακό φίλο, Σεργκέι Μιχαήλοβιτς. Εντός των εκφάνσεων της ένωσης του βίου δύο υποκειμένων, η Τολστοϊκή γραφή προσίδια προσδιορίζει την δι-επαφή των δύο συζύγων διαμέσου των εξάρσεων και των μεταπτώσεων τους εντός συζυγικού πλαισίου, με μία δοσμένη εκφραστικότητα που απέχει από τις εκφάνσεις της γραμμικότητας: η μετάβαση στο αστικό περιβάλλον της Αγίας Πετρούπολης, θέτει τις πρώτες εντάσεις στον κοινό βίο της Μάσα & του Σεργκέι Μιχαήλοβιτς, με την Μάσα να ανοίγεται σε αυτό που θα αποκαλούσαμε \'ύστερη κοινωνικότητα\', συναντώντας την κοσμικότητα και υπερβαίνοντας τις νόρμες που ορίζουν την τυπικότητα του έγγαμου βίου.
Με μία λογοτεχνική γλώσσα που δίδει έμφαση στο συναισθηματικό κόσμο των δύο συζύγων, που αποδομεί τις νόρμες του ασφαλούς και της \'τέλειας\' ή της \'τελειοποίησης\' της ευτυχίας, ο Λεβ Νικολάγιεβιτς Τολστόι συγκροτεί τις παράλληλες ιστορίες δύο προσώπων που επικοινωνούν με την γλώσσα του \'σαρωτικού σιωπηλού\', ανασύρει στην επιφάνεια τις εντάσεις που καθίστανται εκτατικές \'ρωγμές\', τείνοντας προς κινήσεις ανα-σύνθεσης του βίου και των σκέψεων της Μάσας. Η Μάσα τίθεται ενώπιον του σεξουαλικά \'απαγορευμένου\' , δοκιμάζει το \'άλλο\' \'ανείπωτο\' φιλί του υποψήφιου εραστή για να αξιώσει την εκ νέου μαρτυρία του, λειτουργώντας υπό το πρίσμα των αλλοτινών εφηβικών μνημών και ενορμήσεων, θέτοντας την διερώτηση: αγαπημένη ή πλέον απλά μητέρα; Που ευρίσκεται το \'νέον\' της ευτυχίας;. Ο Λεβ Νκολάγιεβιτς Τολστόι καταθέτει ένα διήγημα βάθους και περίσκεψης.
2018-03-19 21:14:53
Σχόλιο για το βιβλίο "ΕΙΜΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΧΕΙΡ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ "
Το βιβλίο \'Είμαι αριστερόχειρ ουσιαστικά΄ (με τον κατατοπιστικό πρόλογο του Παντελή Μπουκάλα), αποτελεί έναν μονόλογο στον οποίο ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκη καταθέτει γνωστά & άγνωστα περιστατικά του πολύτροπου βίου του, \'επικοινωνώντας\' με έναν άλλο τρόπο με την ποίηση που του έδωσε την δυνατότητα μίας άλλης απόδοσης της καθημερινότητας και του ιστορικού γίγνεσθαι. Λιτός και ουσιαστικός, ο ποιητής διαλέγεται με τις σιωπές, αναζητεί στην ποίηση μία εκφραστικότητα που του επιτρέπει να εκτίθεται στους κινδύνους της μαρτυρίας, αποφαίνεται για αυτό που από την λογοτεχνική κριτική αποδόθηκε ως \'ποίηση της ήττας\' με βασικό ποιητικό εκπρόσωπο τον ίδιο: \'\'Δεν είναι ποίηση της ήττας. Είναι μια αγωνία για την εποχή, ένα άγχος για την εποχή\'\'. Η ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη υπενθυμίζει διαρκώς τις συναρθρώσεις του ατομικού μέσα στο συλλογικό, εκεί όπου η περιώνυμη \'ήττα\' δεν σημαίνει παρά την δυνατότητα άρσης ενός ιδιαίτερου \'καθωσπρεπισμού\' που αντιστρέφεται ποιητικές καλλιέπειες και ηρωισμούς, προσιδιάζοντας προς την λιτή αξιοπρέπεια ενός ποιητικού υποκειμένου που συμμετείχε στα μεγάλα συμβάντα της \'φορτισμένης\' δεκαετίας του 1940. Ο ποιητικός μονόλογος διαπερνά προθέσεις και αναθέσεις, \'κενά\' μνήμης και \'τραύματα\', σπεύδοντας παράλληλα να αποδώσει την \'ιδιαιτερότητα\' της ποίησης και του ποιητικού λόγου: εντατικός στοχασμός για ανατρεπτικά πράγματα, όριο και μη- όριο του σημείου μηδέν.
2018-03-17 02:06:35
Σχόλιο για το βιβλίο "ΥΓ."
Το \'ΥΓ.\' του Μανόλη Αναγνωστάκη, αποτελεί την τελευταία ποιητική του συλλογή, εκεί όπου συναρθρώνονται μνήμες ωσάν ανάθεση, πορείες που τέμνονται στη μεταιχμιακότητα της ύπαρξης, λέξεις που αναζητούν και επαναπροσδιορίζουν την ίδια την έννοια του ακόμη \'ανείπωτου\'. Με ποιήματα που φέρουν την δομή μικρού στίχου, ο ποιητής διαλέγεται με τις εκτάσεις των αντιφάσεων και της σιωπής, με την ίδια την εμπλόκιση του στην ιστορία, εγγράφοντας όρους προθέσεων, ερώτων με και δίχως \'έρωτα\', αναβολών και εκθειάσεων. Με ποιήματα-\'θραύσματα\' ο Μανόλης Αναγνωστάκης διαμεσολαβεί & δια-περνά την χρονικότητα της ποίησης για να ανα-καλέσει σώματα αφημένα στον εαυτό τους, συμβάντα που αποκτούν, που δύνανται να προσλάβουν αξία στο δια-μοίρασμα τους, ανασημασιοδοτώντας τις εκφάνσεις της απορίας: της απορίας για το πριν, για αυτό που έλαβε χώρα στοχαστικά και πρακτικά, για το πρόσημο \'αυτοί\' που εμφιλοχωρεί στις στιγμές της ανάγκης: \'προϊόν\' και ο ίδιος της δεκαετίας του 1940 και της συμμετοχής του στα μείζονα συμβάντα και στο αριστερό κοινωνικό-πολιτικό κίνημα, ο ποιητής αρθρώνει έναν ποιητικό λόγο που δεν αποδίδει το κλίμα αυτό που αποδόθηκε λογοτεχνικά-φιλολογικά ως \'ποίηση της ήττας\', αλλά \'κανονικοποιεί\' διαρκώς τα πεδία των αντιφάσεων, των υπαρξιακών αναφορών, των σημάνσεων που εκ-βάλλουν από τις όψεις της \'επιφάνειας\' αναφέροντας ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, εστιάζοντας παράλληλα σε ένα ιδιαίτερο \'μικρο-κλίμα\': στις αισθήσεις του καθημερινά φορτικού, σε πρόσωπα και σε υποκείμενα που εναλλάσσουν την δυναμική με την απάθεια, τον λόγο με την ίδια αντίσταση στην προσίδια βαρύτητα του λόγου. Μετατοπίζοντας τη μνήμη ως καταγραφή πέραν της αθωότητας, η ποιητική γλώσσα προσιδιάζει προς την αναπαράσταση ερώτων δοσμένων στην \'ανωνυμία\' τους, φέρει τα χαρακτηριστικά υπενθύμισης μίας Επανάστασης και μίας επαναστατικής διαδικασίας που πρωτίστως δομείται στο φαντασιακό, που οικειοποιείται τις \'μαρτυρίες\', φθάνοντας έως του σημείου τομής: ποιοι είμαστε;.
2018-03-15 17:35:51
Σχόλιο για το βιβλίο "Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ"
Το ιστορικό-πολιτικό δοκίμιο του Robert Paxton με τον χαρακτηριστικό τίτλο \'Η ανατομία του φασισμού\', συνιστά αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος του: μία \'διεισδυτική\' μελέτη της ιστορικής γενεαλογίας του φασισμού, των τροπικοτήτων εφαρμογής του, της ιδεολογίας της \'εκκαθάρισης\' που εξέφρασε. Εκκινώντας από τις πολιτικές-ιδεολογικές \'ρίζες\' του φασισμού, ο συγγραφέας μελετά τους όρους συγκρότησης φασιστικών κινημάτων, τις εκφάνσεις συνάρθρωσης της \'μελαγχολίας\' και της πολιτικά συγ-κινησιακής \'επανεκκίνησης\' που αποτελούν την \'καύσιμη ύλη\' του φασισμού και της φασιστικής ιδεολογίας, εμβαθύνοντας παράλληλα στο ευρωπαϊκό επίπεδο στους αποτυχημένους & στους αποτυχημένους φασισμούς, στους προδρομικούς δείκτες της κοινωνικής & πολιτικής ανάδυσης, με μείζονα σημεία αναφοράς την Ιταλία και την Γερμανία. Προσδιορίζοντας θεωρητικά τις κοινωνικές συμμαχίες που συγκροτήθηκαν, την στάση των πολιτικών-οικονομικών ελίτ, ο Robert Paxton, προσφέροντας μία λειτουργική θεωρία για τον φασισμό και τις μηχανικές αναπαραγωγής του, μεταβαίνει στο πεδίο της κρατικής εξουσίας, στις μετατοπίσεις μεταξύ κρατικών μηχανισμών την περίοδο της ανόδου και της εδραίωσης του φασισμού στην εξουσία, φάση που δύναται να την χαρακτηρίσουμε ως \'εσωτερική επανάσταση\'. Μελετώντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν στη φασιστική τυπολογία διακυβέρνησης, ο Paxton αναφέρεται στο δεσπόζον, για την φασιστική-ρατσιστική κυβερνολογική, γεγονός του \'Ολοκαυτώματος\' των Εβραίων από την Ναζιστική Γερμανία, γεγονός το οποίο, στην προσίδια οριακότητα της συμβαντικότητας του, προσδιορίζει πολιτικά & ιδεολογικά την φυλετικοποιημένη φασιστική-ναζιστική κυβερνολογική και τις εξόχως \'φορτισμένες\' αντισημιτικές απεικονίσεις-αναπαραστάσεις του γενεαλογικά Εβραϊκού \'κακού\'. Στο σημαντικό δοκίμιο του εισχωρούν μετα-φασιστικές κινήσεις στη μεταπολεμική Ευρώπη, η τομή μεταξύ στρατιωτικοποίησης & πολιτικοποίησης, προσφέροντας στον αναγνώστη το περίγραμμα: τι δύναται να σημαίνει φασισμός;
2018-03-13 19:29:23
Σχόλιο για το βιβλίο "Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΜΑΙΟΥ"
\'Η ευθύνη του Μαΐου\', όπως τιτλοφορείται η ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Χρόνη, αναζητεί εντάσεις, μυστικές λειτουργίες στα αρχαία ερείπια, επιτελείται στους λόγους περί \'συγγνώμης\', στην αναγκαιότητα της καθημερινής προστασίας δια της λέξης, στους όρους της ύπαρξης που αναζητεί περισσότερα από αυτά που δύναται να λάβει: που αναζητεί διαρκώς την αίσθηση και το βάθος της παρουσίας, το πρόσημο της προσφοράς, την αναγνώριση της ατομικότητας.
Μεταξύ αίσθησης του ελέους & αίσθησης της φυγής, ο ποιητής Βαγγέλης Χρόνης αναζητεί και προσδιορίζει το \'κάτι παραπάνω\' στο πεδίο της ποίησης, διαλέγεται με τον χρόνο που \'σταματά\' στις αποφάνσεις, στις κριτικές & στα συμβάντα, αρθρώνει τους όρους της \'άλλης\' δι-επαφής με την θνητότητα: ο βίος ως μέτρο των πραγμάτων, ο \'σεσημασμένα\' λιτός βίος ως αρχαιοελληνικό μέτρο ενώπιον και απέναντι στις διάστικτες \'Ύβρεις\'.
\'Η ευθύνη του Μάϊου\' συντίθεται από συνδηλώσεις μίας ποιητικής που εκτείνεται και \'δρα\' στις περιόδους της εξακρίβωσης, από λέξεις που επανεπινοούν \'κόσμους\', από υποκείμενα που αντικρίζουν και \'παλεύουν\' με την \'καθαρότητα\'.
Η \'ευθύνη του Μάϊου\' αποτελείται από τις επάλληλες \'απο-καλύψεις\' του, με τον ποιητή, να αντιστρέφει τους όρους, εγγράφοντας την ποιητική περιεχομενικότητα στο εσωτερικό του \'στιλβωτικού\' χρόνου, στο Μήνα που φέρει το κοινωνιο-ανθρώπινα \'ανεπίκριτο\'.
Διαμέσου αρχαίων ναών, τόπων περισυλλογής και στοχασμού για το παρόν και για το μέλλον, ο ποιητής αποδίδει ή \'καταθέτει\' τις όψεις μίας ευθύβολης γνώσης που είναι η ίδια η ποίηση, αυτό το ιδιαίτερο \'Dasein\' των ανθρώπινων συμβάντων, των φυσικών ορμών και των ποικίλων αποχρώσεων.
Η ποίηση ζητεί εκ νέου τον \'σπασμό\', την διαφορικότητα μεταξύ επιθυμητού και \'ανέστια\' επιθυμητού. Όπως τονίζει και ο Έκτορας Κακναβάτος: «Στον οραματισμό η μήτρα είναι η ποίηση και στην γραφή είναι τα μαθηματικά»
2018-03-12 20:19:18
Σχόλιο για το βιβλίο "HUMBA!, ΤΕΥΧΟΣ 27, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2017"
Το τεύχος 27 του περιοδικού Humba προσλαμβάνει επετειακό χαρακτήρα, καθότι, 30 χρόνια μετά από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ από την εθνική Ελλάδος, (Ευρωμπάσκετ 1987), περιλαμβάνει κείμενα και αναλύσεις που εστιάζουν στις ευρύτερες προεκτάσεις αυτής της επιτυχίας. Το τεύχος 27 του περιοδικού εγγράφει τα χαρακτηριστικά ενός αφιερωματικού τεύχους, εκεί όπου αναδύονται όψεις μίας ρομαντικής και ενίοτε λυρικής νοσταλγίας, με αφορμή ακριβώς την κατάκτηση του ευρωμπάσκετ το 1987, μίας νοητής γραμμής που συσχετίζει το \'τότε\' με το \'τώρα\'. Τα κείμενα του τεύχους, γραμμένα κύρια από αθλητικούς δημοσιογράφους με ειδίκευση στο μπάσκετ και άπο κάποιους πανεπιστημιακούς, αναλύουν τις κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις που προσέλαβε η συγκεκριμένη αθλητική επιτυχία σε συνθήκες μετάβασης στην περίοδο της ενδιάμεσης Μεταπολίτευσης, προσδιορίζουν τις απεικονίσεις της νέας & ευρωπαϊκής Ελλάδας έτσι όπως εκφράστηκε και διαμεσολαβήθηκε διαμέσου της κατάκτησης της ευρωπαϊκής κορυφής, προσιδιάζοντας παράλληλα προς την κατεύθυνση αναφοράς των όρων ανάπτυξης και μαζικοποίησης του μπάσκετ την δεκαετία του 1980 και μετά την κατάκτηση του τροπαίου. Η κατάκτηση του τροπαίου, ως σημείο τομής, προσλαμβάνει τα προσίδια χαρακτηριστικά συνάρθρωσης ατομικού ταλέντου και ομαδικότητας, δύναται να \'ενσαρκώσει\' την συμβολική του διά-ρρηξη σε διάστικτα μικρο-κομμάτια ταύτισης με το ίδιο το συμβάν, αναπαριστώντας την ευρύτητα μίας Μεταπολιτευτικής αθλητικότητας που σχετίζεται με τις αναπαραστάσεις του σώματος και του δυνατού: η Ελλάδα εξόν του πλαισίου της Βαλκανικής ενδοχώρας διαμέσου της νίκης και εντός της μείζονος ευρωπαϊκότητας, που διαφαίνεται στις εκφάνσεις του φανερού κατορθώματος, της ίδιας της \'ενσάρκωσης\' και της γείωσης ενός συγκεκριμένου \'ονείρου. Ξεχωρίζει επίσης, σε αυτόν τον τόμο, το Groundhopping του Γάλλου Σεμπαστιάν Λουί, στον Ιταλικό νότο και στην πόλη της Φότζα, με την ποδοσφαιρική ομάδα να τείνει προς την συγκρότηση μίας ίδιας και άλλης εντοπιότητας.
2018-03-09 18:38:45
Σχόλιο για το βιβλίο "ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΨΥΧΕΣ"
Η ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Χρόνη, με τίτλο \'Τα Αγάλματα και οι Ψυχές\', προσδιορίζει συμβάντα που επικοινωνούν μεταξύ τους, νοηματοδοτεί την ποίηση που, \'εδαφοποιείται\' στον τόπο για να \'απεδαφοποιηθεί\' ως αίσθηση περί των πραγμάτων & ως εν-συναίσθηση, κινούμενη μεταξύ λεπτής θέασης & συγ-κίνησης για αυτό που επιτελείται καθημερινά. Ο ποιητής, αναφέρει & αναφέρεται από μία μνήμη η οποία επανεγγράφει το ίδιο το συμβάν, πλαισιώνει και σκιαγραφεί υποκείμενα εν ώρα μύησης στον χωροχρόνο, εν ώρα προσεκτικής τελετουργίας ενώπιον της οικείας, της ακόμη και περισπούδαστης ή \'ποθητής λέξης-γλώσσας. Σε ένα γίγνεσθαι εντροπίας, η ποίηση νοηματοδοτεί την ίδια την χρηστικότητα της εντός της ανθρωπινότητας της φυγής, συν-διαλέγεται με τους όρους της ματαιοδοξίας, διευρύνει τις εκφάνσεις της εκτατικής τομής: τα \'Αγάλματα\' εγγράφουν τις λυσιτελείς επιθυμίες, ενώ οι \'Ψυχές\' συνομιλούν με το πλήθος που κινείται στη σύγχρονη \'αγορά\', με την επωνυμία του ανέλπιστου, του απροϋπόθετου, με την αδημονία του να πράττεις \'διακριτικά ομιλώντας\'. Διακριτικός στις σημάνσεις του, ο Βαγγέλης Χρόνης κινείται στον άξονα μίας αδιόρατης ή λεπτής ποιητικής θεατρικότητας, αναπαριστά τα \'Αγάλματα\' ως την αντεστραμμένη \'σιωπηλή γλώσσα\' της ιστορίας, συν-διαλέγεται με το φως που δύναται να αποκαλύψει την γλώσσα της εμπρόθετης δοτικότητας, προσιδιάζοντας στα πεδία των \'\'καθολικών δεδομένων\'\' της ζωής και του θανάτου\'\', για να παραπέμψουμε στον Roland Barthes. H εξύψωση διαμέσου της ποιητικής γλώσσας των εκθέσεων, της οντολογίας που δια-μοιράζει την ενοχή, του τόπου ως εδαφο-συμβολισμός, καθίστανται το \'Άλας\' ή το Canto της ποιητική του συλλογής. \'Τα Αγάλματα και οι Ψυχές\' επανεπινοούν τις δια-ρρήξεις με το θεωρούμενο ως \'ανόθευτο\'.
2018-03-08 19:18:21
Σχόλιο για το βιβλίο "ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ "
Ο συλλογικός τόμος που φέρει τον τίτλο \'Το ποδόσφαιρο στην Αφρική/ Σύγκρουση, Συμφιλίωση και Συνύπαρξη\', σε επιμέλεια Gary Armstrong και Richard Giulianotti , περιλαμβάνει μία σειρά κειμένων που \'διεισδύουν\' κριτικά και με ενάργεια στις επιτελούμενες και σύνθετες ποδοσφαιρικές πραγματικότητες στην Αφρική και σε χώρες της Αφρικής, αναλύοντας τις εμπρόθετες συναρθρώσεις μεταξύ ποδοσφαιρικού \'παιγνίου\' και δόμησης όχι απλά μίας αισθητικής απόλαυσης, αλλά νέων τρόπων του \'ανήκειν\', προσδιορίζοντας και αναδεικνύοντας παράλληλα το πως το ποδόσφαιρο στην Αφρική, ως μορφή παιχνιδιού και άθλησης που εγκολπώνεται προσίδιες σχεσιακότητες, διαλέγεται με την περίοδο της αποικιοκρατίας, τις αποικιοκρατικές τεχνολογίες αναπαράστασης του \'Μαύρου Αφρικανού\', τις σχέσεις που αναπτύσσονται αποικιοκρατίας και Αφρικανικών υποκειμένων, τονίζοντας παράλληλα τις διαστάσεις της μετα-αποικιοκρατίας , ήτοι του πρίσματος υπό το οποίο, σε κοινωνικές-πολιτικές συνθήκες αποδέσμευσης-ανεξαρτησίας και ανάδυσης φυλετικών-εθνοτικών & κοινωνικών διαχωρισμών, (όπως εκφράστηκαν σε μία σειρά εμφυλίων πολέμων) , το ποδόσφαιρο συνέβαλλε σε μία εκ νέου \'διαπραγμάτευση\' των τραυμάτων, σωματικών και ψυχικών, της ευρύτερης θέσης εντός του πεδίου του κοινωνικού, συγκροτώντας σχέσεις, δια-φυλετικές κοινότητες, \'αστερισμούς\' πολύσημων ταυτοτήτων, διαμέσου των οποίων αναπαρίσταται το εφικτό, τρόποι και μορφές πρόσληψης της ιστορίας, κοινωνικής και πολιτικής.
Με κείμενα αναλυτικά, κείμενα που αποτελούν \'προϊόντα\' πρωτογενούς έρευνας, εξετάζεται ο βραχυπρόθεσμος όσο και ο μεσομακροπρόθεσμος ορίζοντας του ποδοσφαίρου στην Αφρική, η σύζευξη ποδοσφαίρου και τοπικών πολιτισμικών νορμών με χαρακτηριστικό παράδειγμα την παράδοση και πρακτική του \'Νγκόμα\' στη Ζανζιβάρη (κείμενο της Λόρα Φέαρ) και το πως εντάσσει στις διαμεσολαβούμενες \'ποιότητες\' του και επι-κοινωνεί με το νέο ποδόσφαιρο που εκφράζει, πολλαπλά και ιδιαίτερα, έναν νέο τρόπο ανάγνωσης της πρακτικής \'Νγκόμα\' των Σουαχίλι.
2018-03-05 19:55:42
Σχόλιο για το βιβλίο "ΟΨΕΙΣ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ"
O συλλογικός τόμος με τον τίτλο \'Όψεις λογοκρισίας στην Ελλάδα\', διαρθρωμένος σε τρεις επιμέρους ενότητες, περιλαμβάνει κείμενα που εστιάζουν στο φαινόμενο της λογοκρισίας, στις ιστορικές και πολιτικές της πτυχές, στους τρόπους και στις μορφές εφαρμογής της στην Ελλάδα, νοηματοδώντας παράλληλα τα κοινωνιο-πολιτικά περιβάλλοντα εφαρμογής της. Με αναλυτικά κείμενα που εκκινούν από την λογοκριτική ευρύτητα, προσδιορίζουν την επιτελεστικότητα της ρητής και άρρητης λογοκρισίας & φθάνουν έως τον ή τους προληπτικούς κανόνες της απο-τροπής, της απαγόρευσης δημοσίευσης ως ασκούμενη \'βία\' επί του ορατού, ο συλλογικός τόμος προσιδιάζει προς την συγκρότηση και ανάδειξη μίας λογοκρισίας, επίσημης και άτυπης που απαντάται ως πλαίσιο αναγνώρισης των πολύσημων καθεστώτων γνώσης τα οποία ορίζουν το τι είναι κάθε φορά, άξιο όχι απλής δημοσίευσης αλλά αναφοράς ενώπιον. Εντός δομών εξουσίας η λογοκρισία \'εκρήγνυται\' στην ίδια την πολιτική και στην πολιτική της γλώσσας. Οι τρεις ενότητες που συν-αποτελούν τον τόμο \'Όψεις λογοκρισίας στην Ελλάδα\' \'διεισδύουν\' στο φαινόμενο από πολιτική, νομική, θεωρητική-επιστημολογική σκοπιά, εμβαθύνουν στην εφαρμογή του και στους τρόπους εφαρμογής του στην Ελλάδα, αναζητώντας περιπτώσεις μελέτης, σημαίνοντας συνάμα τρόπους αντιμετώπισης και στοχασμού πάνω σε ένα φαινόμενο που άπτεται της αισθητικής της καθημερινότητας, της οντολογίας μίας \'βίας΄ που αναφέρει το προσίδια \'επικίνδυνο\' το μη-δημοσιεύσιμο και το περιώνυμα \'αξιοκατάκριτο\' που δεν δύναται να ορατοποιηθεί και να πραγματωθεί στη δημόσια σφαίρα αποκτώντας ‘κοινότητες’, την \'αγορά\' του στο χώρο και στο χρόνο.
2018-03-02 20:19:33
Σχόλιο για το βιβλίο "ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ "
To βιβλίο-διάλογος των κοινωνικών στοχαστών John Holloway & Michael Hardt, με τον τίτλο \'Διάλογος για τις κοινωνικές εξεγέρσεις\' (\'Θεσμοθέτηση & Ανατροπή\'), συνιστά πολιτικό-θεωρητικό \'προϊόν\' των αναζητήσεων και των διερωτήσεων που θέτουν οι δύο συγγραφείς εν καιρώ βαθιάς οικονομικής-κεφαλαιοκρατικής κρίσης, διερωτήσεων που σχετίζονται με τον ευρύτερο κοινωνικό-πολιτικό ακτιβισμό, με την πρόσληψη-επαναπρόσληψη του επαναστατικού υποκειμένου, με τις μορφές δια-πάλης που ενσκήπτουν σε ένα κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι το οποίο καθίσταται σύνθετο, διαλεκτικά αναγνωρισμένο στη \'ρίζα\' της επανεπινόησης του. Οι εξεγέρσεις του πολύπλοκου καιρού μας ενσκήπτουν πάνω στα πεδία της ίδιας της αβεβαιότητας τους, αρθρώνουν την ή τις εγκλήσεις του πλήθους που δεν συμμετέχει απλά αλλά δρα, εγγράφοντας χαρακτηριστικά πρόκλησης ρωγμών. Οι δύο συγγραφείς, σε ένα περιβάλλον κρισιακών μετασχηματισμών, επαναπροσδιορίζουν τις εκφάνσεις της ιστορικής περιεχομενικότητας, ανα-τέμνουν τους ορίζοντες των ανατροπών, θέτοντας τα επίδικα της ισορροπίας, της σύνθεσης μεταξύ κινηματικής διεκδίκησης και ταξικής δια-πάλης: τι σημαίνει και ποια δύναται να είναι η σημαντικότητα των εξεγέρσεων σήμερα; Πως εφαρμόζονται πολιτικές στρατηγικής λιτότητας με επίδικο την υλική διαχείριση του πλήθους, την αντιμετώπιση της κεφαλαιοκρατικής κρίσης; Πως προσδιορίζεται η διαχείριση της κρίσης, με επίκεντρο την Ελλάδα και την ελληνική περίπτωση, ως υπόδειγμα μίας νέας βιο-πολιτικής της αξίωσης, της αφαίρεσης και του σώματος; Τα ερωτήματα τίθενται παράλληλα με την ίδια την δυνατότητα άσκησης μορφών διαμαρτυρίας. Η ίδια η εννοιολόγηση της διαμαρτυρίας και των διάστικτων \'proposals\' συναρθρώνονται και με την ιστορική αναγκαιότητα της Αριστεράς να αναζητεί το μη-προφανές. Η εξέγερση και οι μορφές της εξέγερσης, οι προσίδιες συνυφάνσεις κοινωνικού-πολιτικού, ενέχουν το υπόδειγμα: όχι το \'τι να κάνουμε\' αλλά το \'γιατί να το κάνουμε\'.
2018-03-01 00:59:06
Σχόλιο για το βιβλίο "FUROR SCRIBENDI"
Η ποιητική συλλογή του Δημήτρη Παπαστεργίου με τον τίτλο \'Furor Scribendi\', εναλλάσσεται μεταξύ αίσθησης και εν-συναίσθησης, ανα-φέρει χαρακτηριστικά συμβάντα μίας ποίησης που ανα-καλεί την αξία της εξομολόγησης, της επιδιωκόμενης απο-λύτρωσης διαμέσου της λέξης και των λέξεων. Χαμηλόφωνος όπως οι προβολές της πόλης του, της Βέροιας, ο ποιητής συγκροτεί πεδία αναφοράς, προσδιορίζει τις συγ-κινήσεις της μνήμης, μία καθημερινότητα που \'χάνεται\' στις αναφορές & στις επιθυμίες της, σπεύδοντας παράλληλα να αναδείξει τους προσίδιους όρους της εξομολόγησης, της δικής του εξομολόγησης: κάθε ποίημα δια-κρατεί τις σημάνσεις αυτού που έλαβε χώρα ως εμπλοκή, αυτού που υπήρξε ως δοτικότητα, φέροντας συνάμα το φόβο για αυτό που έρχεται. Αξιολογώντας στιγμές, ο Δημήτρης Παπαστεργίου, αποδίδει την ποίηση ως άφεση, ως πεδίο εγγραφής της αποδόμησης του κανονικού. Σκόρπιες μνήμες, αναβολές ωσάν τελετουργία υπενθύμισης του εύρους της τυχαιότητας στο βίο, ερωτικές, προσιτές θεάσεις συνθέτουν το ή τα πεδία της ποιητικής συλλογής \'Furor Scribendi\'. Η ποίηση αναφέρει, λειτουργεί στα περιβάλλοντα της τριβής, της επιθυμίας, της διατίμησης \'νεκρών\' πραγμάτων, εκεί όπου η μαρτυρία δύναται να συναντήσει την \'αθεράπευτη\' κινησιολογία. Και όπως γράφει ο ποιητής: \'\'Όπως η μάνα του δελφινιού σφαδάζει για να φέρει στον κόσμο το σπλάχνο της έτσι μου φάνηκε ότι σφάδαζε-ώρες στην προβλήτα- κι εκείνη η γοργόνα, το ακρόπρωρο, για να γεννήσει το ταξίδι μου\'\'.. Το ποιητικό \'ταξίδι\' εστιάζει στους κρίσιμους και κομβικούς \'σταθμούς\' του, μαρτυρεί την νεότητα, το ανώφελο και το δοτικό, διευρύνει τους όρους της εμμένειας του: \'\'Η Ποίηση είναι ένα γραφείο τουρισμού που μεριμνά για τα ταξίδια τα φτωχών ονειροπόλων. Ποιητές, δημιουργήστε καλύτερες προσφορές για την εξυπηρέτηση των εκλεκτών πελατών μας. Ταξιδιωτικά πακέτα όπως η \'\'Αμοργός\'\' του Γκάτσου το βόρειο σέλας της κατάμεστης εφηβείας μας και του γονιού το κράτημα στις νηπιακές μας πτώσεις\'\'.
2018-02-26 20:44:01
Σχόλιο για το βιβλίο "ΛΥΡΙΚΟΣ ΒΙΟΣ (ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΟΜΟΣ)"
Στο δεύτερο τόμο του \'Λυρικού του βίου\' ο Άγγελος Σικελιανός διαλέγεται με εικόνες και με την γη που δύνανται να συγκροτήσουν ένα \'ανέσπερο ανήκειν\', αναζητώντας ποιητικά την ελληνικότητα που αποδίδει τις δικές της στιγμές, που παράγει συγ-κινήσεις, εντάσεις την στιγμή της θέασης: ο τόπος \'γεννά\' την ποιητική διάθεση της εκ νέου απόδοσης του. Δοτικός & συνθετικός, ο ποιητής προσδιορίζει τις τελετουργίες των \'Δελφικών εορτών\' ως αναβίωση και ως υπόδειγμα, συμπυκνώνει κινήσεις μίας απλής αναπαράστασης του ιδεατού, δια-τρέχει μεγαλόπνοα την επικράτεια των συμβολισμών, \'εγγίζοντας\' τις εκφάνσεις της αίσθησης: κάθε ποίημα και η ιστορία του, ο \'Λυρικός βίος\' των ρεαλιστικών αποδόσεων & των φαντασιακών προτύπων. Ο Άγγελος Σικελιανός αναδεικνύει τους όρους της δικής του \'σύλληψης\' του γίγνεσθαι, εκεί όπου δίδεται έμφαση στην κρυφή και στη φανερή αφιέρωση, στην μείζονα δια-πάλη.
2018-02-24 22:57:12
Σχόλιο για το βιβλίο "ΗΛΙΟΠΕΤΡΑ - ΚΩΣΤΑΣ (ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Κ.ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ) "
Η \'Ηλιόπετρα\' του Μεξικανού ποιητή Octavio Paz, μεταφρασμένη \'δοτικά\' από τον Κώστα Κουτσουρέλη, εγγράφει τα χαρακτηριστικά της ανά-κλησης της ανθρώπινης αίσθησης των πραγμάτων, της τελετουργικής εξιδανίκευσης μίας φύσης που επι-στρέφει διαρκώς τους όρους της αναγέννησης, της αντίστροφης πορείας προς την αρχή, προς το πρώτο βήμα, εκεί όπου το ανθρώπινο υποκείμενο δεν \'ουσιοποιείται\' παρά δύναται να βιώσει προσίδια και να ζήσει εντός, προσδιορίζοντας το γίγνεσθαι των αποκλίσεων. Ο ποιητής, συναρθρώνοντας εικόνες ενός διάστικτου χρόνου με τις εκφάνσεις του μίκρο-χρόνου των αισθημάτων, προσιδιάζει προς την συγκρότηση μίας \'Μεξικανότητας\' που συγκρούεται με τις ίδιες προσλήψεις της, που αναπαράγεται ως \'ρέουσα\' αφήγηση στο \'παίγνιο\' της οικουμενικότητας. Διότι η \'Ηλιόπετρα\' απο-καλύπτει τις διεργασίες που επιτελούνται στους κοινωνιο-βίους που ενστερνίζονται τις πλαισιώσεις της μεταφοράς στο \'βέβηλο\' σύμπαν, στο υπόστρωμα της μνήμης, απο-καλύπτοντας αυτό που μένει ως θέσφατο και ως ροή: \'\'μια ιτιά κρυστάλλινη, μια υδρόεσσα λεύκα, ένα ανεμοδαρμένο συντριβάνι, ένα δέντρο βαθύ που όμως χορεύει\'\'. Ποιητικές εικόνες του συμβολισμού που εκ-φεύγει της σκιάς του, σημαίνοντας ανόμοιες εικόνες ενός φυσικού γίγνεσθαι, το οποίο δύναται να πραγματωθεί στην ίδια την αίσθηση της φυσικότητας του, στο ανθρώπινο εκεί. Και το έλεος επανεπινοεί το σώμα, όπως και ο ίμερος του ποιητικά \'ανένταχτου\', του σώματος που αναφέρεται στον έρωτα. Η \'Ηλιόπετρα\' του Οκτάβιο Πας, εκκινώντας από υψηλές κορυφές, εγκολπώνεται τις μικρές εντάσεις και τις μικρές κορυφές που κάνουν την διαφορά, που \'εγγίζουν\' μία λεπτομέρεια η οποία \'διαλύεται\' εντός της γλώσσας των οδυρμών, φθάνοντας, στο ποίημα-αδελφική τομή: στο ποίημα που είναι αφιερωμένο στο \'δικό του Κώστα\', στον Έλληνα φιλόσοφο Κωστή Παπαϊωάννου. Η ποίηση του Οκτάβιο Πας προ-καλεί την ένταση της έντασης, ήτοι την διάρκεια της αποκλειστικής ευθύνης.
2018-02-23 19:27:56
Σχόλιο για το βιβλίο "ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ "
Η μονογραφία της Σέρι Μπέρμαν (στη δόκιμη μετάφραση της Ελένης Αστερίου), με τίτλο \'Το πρωτείο της πολιτικής: Η Σοσιαλδημοκρατία και η Ευρώπη του 20ου αιώνα\', εξετάζει σε βάθος την ιστορική πορεία και την διαμόρφωση της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας τον 20ο αιώνα, τις πολιτικές-ιδεολογικές της \'ρίζες\' και τις κομματικές-πολιτικές μορφές που προσέλαβε. Δια-τρέχοντας θεωρητικά τις πολιτικές-ιδεολογικές εντάσεις, τις προγραμματικές τομές που επέφερε η συνεκτική άρθρωση της Σοσιαλδημοκρατίας, η συγγραφέας, χρησιμοποιώντας χώρες εφαρμογής της Σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής ως ερευνητικά υποδείγματα, αναδεικνύει τους όρους συγκρότησης της, την συνάρθρωση μεταξύ πολιτικού ορθολογισμού και κοινωνικοοικονομικής μεταρρύθμισης, προσδιορίζοντας τις Σοσιαλδημοκρατικές, μεταπολεμικές προσλήψεις αναπαραγωγής και σημαίνουσας μεταρρύθμισης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής έτσι όπως μορφοποιήθηκε στο πλαίσιο του Σοσιαλδημοκρατικού \'κράτους πρόνοιας\', ήτοι στην εφαρμογή πολιτικών παρέμβασης στον ταξικό συσχετισμών δυνάμεων, φθάνοντας παράλληλα στις όψεις της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας καθώς και στα κρίσιμα διακυβεύματα που τίθενται. Απέχοντας από μία απλή ιστορική αναδρομή στο χώρο & στο χρόνο, η Σέρι Μπέρμαν αναδεικνύει τους όρους που κατέστησαν την Σοσιαλδημοκρατία και τα Σοσιαλδημοκρατικά πολιτικά κόμματα σημαίνουσες και κυρίαρχες δυνάμεις σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, προτάσσοντας ακριβώς την συνύφανση κοινωνικής δικαιοσύνης-αλληλεγγύης και ηθικής ανταμοιβής. Εκκινώντας από την \'μήτρα\' του πολιτικού Μαρξισμού και αποκοπτόμενη από αυτόν, στο πλαίσιο της ανάπτυξης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, η Σοσιαλδημοκρατία, διαμέσου τομών, όχι απλά αναθεωρητικών αλλά διαρκώς αναθεωρούμενων εκδοχών που συν-διαλέγονται με την εκάστοτε κοινωνική & πολιτική συγκυρία, μετασχηματίζεται σε \'ανταγωνιστική\' ιδεολογία που, διαμέσου και των κοινωνικών της συμμαχιών, εκφράζει την Αριστερά της \'επιτευξιμότητας\'. Επρόκειτο για μία πολύ ενδιαφέρουσα μονογραφία.
2018-02-22 19:41:21
Σχόλιο για το βιβλίο "ΛΥΡΙΚΟΣ ΒΙΟΣ (ΠΕΜΠΤΟΣ ΤΟΜΟΣ)"
Ο \'Λυρικός Βίος\' του Άγγελου Σικελιανού, (Πέμπτος τόμος), δια-περνάται από φανερές & κεκαλυμμένες εντάσεις και από όψεις αναγέννησης, προσιδιάζοντας, διανοητικά και ποιητικά, προς την κατεύθυνση επαναπρόσληψης ενός ελληνισμού ο οποίος, φέροντας το \'αντίδωρο\' της διαλεκτικής γνώσης, διαπλέκεται με την ιστορία. Η ποιητική γραφή, αναφέρει πρόσωπα, ποιητές και συγγραφείς, πρόσωπα-υποκείμενα δοσμένα στην πληθυντική απορία (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ανδρέας Κάλβος, Κωστής Παλαμάς), προσδιορίζει & προσδιορίζεται από τις εικονοκλαστικές αποδόσεις του γίγνεσθαι και της φύσης, εγγράφοντας παράλληλα το ίδιο το περιεχόμενο των αναφορών του Άγγελου Σικελιανού: η ελληνικότητα ως έκθεση και ως πνευματικό φρόνημα, η νοηματοδότηση του μεσσιανικού & της μεσσιανικότητας ως μαρτυρία και ως ιδιαίτερη \'ενσάρκωση\' σε μία πέτρα και σε έναν βράχο, στα σώματα εν ώρα μάχης. Ενσωματώνοντας θρησκειολογικές αναφορές, την Νιτσεϊκή οντολογία της υπέρβασης, τις εδαφο-προεκτάσεις του συμβολικού, ο ποιητής αναζητεί την ποίηση που δύναται να \'θυσιαστεί\' στο βωμό της ιστορικής συγκυρίας, προτάσσοντας ένα διαφορικό \'εμείς\' ενώπιον της φορτισμένης ιστορικής δεκαετίας του 1940, την εγκάρσια διά-ρρηξη με τους όρους της \'χρησμοδοτούμενης αναμονής\'. Η ευρύτερη ποιητικότητα για τον Άγγελο Σικελιανό διαμορφώνεται ως, με πλαισιώσεις της αναλυτικής του Alain Badiou, ως \'συμβάν\', αλλά κύρια ως παραγωγή του ίδιου του συμβάντος: εν-συναίσθηση που ενσκήπτει ως θέαση του \'ξαφνικού\'. Ο ‘Λυρικός Βίος’ κινείται προς την ‘μορφοποίηση’ του καθημερινού.
2018-02-20 18:46:14
Σχόλιο για το βιβλίο "ΜΙΚΡΗ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ"
Το κόμικ \'Μικρή Ιερουσαλήμ\' της Ηλέκτρας Σταμπουλή και του \'Αντζελο Μεννίλλο προσδιορίζει διαρκώς την ιστορικότητα, την ιστορική μνήμη και την πρόσληψη της, δια-κρατώντας ως μείζον σημείο αναφοράς την πόλη της Θεσσαλονίκης και τις αντανακλάσεις της στο χώρο και στο χρόνο. Διαμέσου της ιστορίας του Εβραϊκής καταγωγής Ρωμανού, ο Άντζελο Μεννίλλο συγκροτεί εικόνες που παραπέμπουν σε μία πόλη που επανεπινοεί τον\'εαυτό\' της, εικόνες μίας πόλης και της αύρας της, εκεί όπου ο Ρωμανός αφηγείται την ιστορία υπό το πρίσμα της επείγουσας σήμανσης της: αρθρώνοντας την μνήμη ως προέκταση, δια-τρέχει τον ιστορικό χρόνο, εγκολπώνεται τα χαρακτηριστικά της κοινωνιο-πολιτισμικής πολυφωνίας, νοηματοδοτεί την \'ροή\' ενός παρόντος που επαναπροσδιορίζει ως ελληνικότητα το παρελθόν. Χάσματα και φωνές, ιστορίες και συμβολισμοί αναδύονται στην επιφάνεια, τέμνοντας το ιστορικό παρελθόν της πόλης και \'φωτίζοντας\' παράλληλα το παρόν της. Χρησιμοποιώντας την μέθοδο της αναφοράς, οι δύο δημιουργοί, εστιάζοντας στον Ρωμανό ως δείκτη, δια-τρέχουν την παρουσία της Εβραϊκής κοινότητας της πόλης, τις εκφάνσεις της μακραίωνης Οθωμανικής παρουσίας-κίνησης, την ελληνικότητα ως βάθος, προσιδιάζοντας προς τους όρους της συνύπαρξης, των επάλληλων ωσμώσεων, της εκ νέου νοηματοδότησης μίας ιδιαίτερης Μπαχτινικής \'ετερογλωσσίας\'. Εν καιρώ \'τραύματος\' το διακύβευμα καθίσταται η συν-διαλλαγή με αυτό που αποκαλείται \'Damnatio Memoriae Postuma\', ήτοι \'Η μεταθανάτια μνημονική καταδίκη\'. Ο Ρωμανός, εν σχέσει με τα περιβλήματα του εποπτικού, στέκεται στην αγωνία της απορίας, εγγράφοντας στους δρόμους και στα κτίρια, στις σημάνσεις & στο όνομα, αυτό που αναφέρει ο Walter Benjamin: \'\'Ότι είναι μνήμη, σκέψη, συνείδηση, γίνεται βάθρο, πλαίσιο, στυλοβάτης, περίφραξη της περιουσίας του\'\'. Η \'Μικρή Ιερουσαλήμ\' των Εβραίων τίθεται εκ νέου στο επίκεντρο, πόλη που συνυφαίνει με διαλεκτική ένταση, την αναπαράσταση της ιστορίας και την αναγωγή της στο παρόν.
2018-02-19 19:49:53
Σχόλιο για το βιβλίο "ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΑΝΕΜΟΜΥΛΩΝ"
Η ποιητική συλλογή του Σέφη Αναστασάκου με τίτλο \'Στη σκιά των ανεμόμυλων\' συγκροτεί όρους ενός εμπρόθετου λυρισμού ο οποίος προσδιορίζει συμβάντα διαμέσου των \'ερειπίων\' της ιστορίας και του πολύσημου \'τώρα\', εγγράφοντας χαρακτηριστικά δια-κράτησης συμβολισμών, συμβολισμών που δεν προστατεύονται παρά από την ίδια την φορά που προσδίδει ο ποιητής. Η ποιητική γλώσσα δια-περνάται από εντάσεις, από προσδοκίες καταλλαγής, από μία ηλιακή έγκλιση που δεν αποκαλύπτει παρά αποκαλύπτεται διαρκώς στα επάλληλα σώματα. Διαρρηγνύοντας τους όρους της απλής προτρεπτικότητας, ο ποιητής, ανοιχτός στα κελεύσματα του καιρού του, εντάσσει στο ποιητικό πεδίο μνήμες που συνδιαλέγονται με τις \'σκιές\' της παρηγορίας, νοηματοδοτεί τις υποκειμενικές εκφάνσεις ενός αντικειμενικού γίγνεσθαι, εκεί όπου \'εδαφοποιούνται\' οι αλληγορίες αναγέννησης εν καιρώ κρίσης, διαμέσου της \'επι-καρπίας\' της \'άγνωστης\' λέξης, της οικείας στιγμής, καθώς και της ερωτικής ανάδυσης από το \'μύθο\': σώμα και σώματα εν σχέσει με την γενεαλογία του ανθρώπινου αίματος. Στην περιώνυμη \'σκιά\' ενσκήπτουν οι ενοχές, η άσκηση του πένθους, η αίσθηση μίας δυνατότητας απο-λύτρωσης που εκφέρεται ως διαπεραστική αίσθηση των πραγμάτων, η πρόθεση της προσήκουσας μαρτυρίας: η δι-επαφή και η οριακότητα της: \'\'Στα χείλη σου ροδάκινου γεύση ανυπότακτη\'\'. Στην ποιητική γλώσσα δομούνται σχέσεις εκτατικές, σχέσεις που αναφέρουν και αναφέρονται από την τριβή, από την \'γεύση\' του ίμερου, εκεί όπου τα χείλη φέρουν την φυσικότητα της ασύγγνωστης πρόθεσης: την \'\'γεύση του ροδάκινου\'\' ως επανοικειοποίηση της περιεχομενικότητας του έρωτα, της δόμησης του \'ανυπότακτου\' στην ίδια την φορά του ανήκειν. Μεταξύ κοινωνικών αποτυπώσεων και σήμανσης των στοιχείων εκείνων που δύνανται να συνθέσουν την ποιητική \'αλήθεια\', ο Σέφης Αναστασάκος επικοινωνεί με τις όψεις της δοτικότητας, φέρει το περίβλημα μίας σκληρής εποχής, διευρύνοντας παράλληλα τα όρια μίας ποίησης που, από τις ίδιες τις απευθύνσεις της, αναμένει πολλά.
2018-02-18 20:30:48

Podcast – Βίος και Πολιτεία

Βρείτε μας στο...

X
Verisign Eurobank EFG
Paypal IRIS