Υπέροχο βιβλίο, φανταστικό, περιπετειώδες, ονειρικό, συγκινητικό... Πολύ δυνατό κλείσιμο σε μια πολύ δυνατή σειρά. Όταν το τέλειωσα, δεν μπορούσα να το ξεπεράσω, δεν ήθελα να το αποχωριστώ, δεν ήξερα πώς θα έπιανα άλλο την επόμενη μέρα. (Ακόμα να το ξεπεράσω, δηλαδή, κι ας έχουν μεσολαβήσει είκοσι μέρες και πέντε βιβλία από τότε).

Μου άρεσε πολύ η ιδέα, αλλά απογοητεύτηκα με την υλοποίησή της. Τη γραφή τη βρήκα διεκπεραιωτική, αντίθετη του κλίματος στο οποίο περίμενα -λαχταρούσα- να βουλιάξω, σε ένα βιβλίο με αυτό το θέμα. Η ιστορία με κράτησε, αλλά οριακά. Το τέλος το βρήκα άνευρο και χωρίς κανένα ενδιαφέρον, και, γενικά, το βιβλίο πάσχει στον τομέα του πάθους. Είχε και τις δυνατές στιγμές του, που δεν ήθελα να το αφήνω, αλλά είχε και σελίδες που δεν μ' ενδιέφεραν καθόλου. Για τις καλές στιγμές, αλλά και για την ιδέα, βάζω τρία αστεράκια και όχι δύο. Η μετάφραση, αν και δεν μπορώ να πω ότι ήταν κακή, νομίζω ότι είχε κάτι αστοχίες. Μου έμεινε εκείνο το "ασκαρδαμυκτί", που μπορεί να ήταν η ακριβής μετάφραση της λέξης που χρησιμοποίησε ο συγγραφέας, αλλά, μια και δεν ξέρω ισπανικά, δεν μπορώ να κρίνω αν ακούγεται τόσο άσχημα όσο η ελληνική λέξη.

Το βιβλίο με έκανε να θυμώσω τόσο πολύ, από τις πρώτες δύο σελίδες, που την πρώτη φορά που το έπιασα στα χέρια μου, το άφησα. Κανένας σεβασμός στον αναγνώστη. Στον πελάτη, αν θέλετε, γιατί το βιβλίο είναι ένα προϊόν. Και εξηγώ: ο συγγραφέας πρέπει να μάθει ελληνικά. Δεν ξέρω αν έχει μεγαλώσει στην Αμερική, δεν με αφορά η ζωή του, με αφορά μόνο το έργο του. Πάντως, να γράφει στα ελληνικά δεν ξέρει. (Ας γράφει στα αγγλικά, γιατί δεν το κάνει; ) Αφού, λοιπόν, έχει τέτοιο πρόβλημα το βιβλίο, η δουλειά του επιμελητή πρέπει να ήταν πολύ δύσκολη. Ναι, κανονικά έτσι θα έπρεπε. Μόνο που δεν ήταν. Γιατί, αν και γράφει ότι έχει περάσει από επιμέλεια, το αποκλείω σαν πιθανότητα. Και, τι να σας πω, όταν σε ένα βιβλίο πρέπει να διορθώνω από μέσα μου τα ότι και ό,τι, τα πού και που, τα πώς και πως, τα τελικά ν, να βάζω και κανένα κόμμα... ε, το αφήνω από την πρώτη σελίδα. Τέλος πάντων, όμως, ήθελα να του δώσω μια ευκαιρία, και το ξανάπιασα. Και επιβεβαιώθηκα ότι δεν την άξιζε την ευκαιρία μου. Καμία προσπάθεια από τον συγγραφέα να σκεφτεί ότι παρουσιάζει μία δουλειά σε ανθρώπους που δεν τον γνωρίζουν, δεν είναι φίλοι του ή συγγενείς του και δεν έχουν καμία υποχρέωση απέναντί του. Από την κατάσταση των κειμένων κατάλαβα ότι δεν έχουν περαστεί ούτε ένα χέρι διορθώσεων, όπως γράφτηκαν έτσι τυπώθηκαν: λείπουν λέξεις, ξεκινάει να λέει κάτι και μέχρι να τελειώσει την πρόταση έχει ξεχάσει πώς άρχισαν. Κάτι τέτοιου. Άντε να βγάλει εσύ νοήματα στα έλληνα μετά. Για τις ίδιες τις ιστορίες δεν θα μιλήσω πολύ. Θα πω μόνο ότι δεν συμφωνώ με την αντιμετώπιση της λογοτεχνίας σαν μέσο να βγάζουμε τα απωθημένα μας. Το δουλεύουμε το έργο τέχνης, αν θέλουμε να είναι έργο τέχνης και όχι το ημερολόγιό μας. Αν είναι το ημερολόγιό μας, εγώ ξέρω ότι το κρατάμε στο συρτάρι, δεν το εκδίδουμε.

Ιδιαίτερο βιβλίο. Ξεκινάει κάπως μουδιασμένα, αλλά μόλις πάρει μπρος πάει με χίλια ως το τέλος.
Είναι μία άλλη οπτική στο θέμα "Τεχνητή Νοημοσύνη", δοσμένη μέσα από διαλόγους, που χρησιμοποιεί με έξυπνο τρόπο γνωστά σύμβολα, δυνατά μυθολογικά στοιχεία, όπως το προπατορικό αμάρτημα και η απαγορευμένη γνώση. Το κείμενο διατηρεί μια ισορροπία μεταξύ λογικής και συναισθήματος, δύσκολα όμως, μέσα από μια διαρκή πάλη. Κι εκεί είναι το παιχνίδι, γιατί το θέμα του βιβλίου τη χρειάζεται αυτή την αβεβαιότητα.

Με αυτό το βιβλίο ο Μαχφούζ ξαναγύρισε στην ποιότητα του πρώτου της τριλογίας (αν και δεν την έφτασε, απλά πλησίασε), μετά το μέτριο Παλάτι των Επιθυμιών. Έβαλα πέντε αστεράκια γι' αυτό που κατάφερε, το ότι μ' έκανε να γνωρίσω αυτή την οικογένεια σαν να 'ταν η δική μου. Φυσικά, αυτό το έκανε από το πρώτο βιβλίο, αλλά σ' αυτό όλα κλείνουν με αυτή την ωραία αίσθηση.
Κατάφερα να δεχτώ ακόμα και τον Γιασίν, που στα προηγούμενα τον αντιπαθούσα. Τώρα είχα γι' αυτόν την αίσθηση "αδερφός είσαι, όπως και να το κάνουμε". Ο Καμάλ, που με απογοήτευσε στην ενηλικίωση αλλά και στην ωριμότητά του, δεν έπαψε πάντως στιγμή να είναι ο αγαπημένος μου. Γιατί είναι τόσο πραγματικός. Άφησε να τον καταπλακώσουν τα κόμπλεξ και οι φόβοι του, μεγαλώνοντας. Οι γονείς της οικογένειας αγαπημένοι, καταπληκτικοί χαρακτήρες, τα κορίτσια επίσης. Λατρεύω τη Χαντίγκα ειδικά, και χάρηκα πολύ που ασχολείται ο συγγραφέας με τις γυναίκες της οικογένειας ξανά σ' αυτό το βιβλίο, γιατί στο προηγούμενο τις είχε ξεχάσει. Έχουν μπει και καινούργιοι χαρακτήρες, τα εγγόνια του Σάιεντ Άχμαντ και της Αμίνα, αλλά δεν προλαβαίνουμε να τους γνωρίσουμε καλά. Από αυτό το λίγο, όμως, συμπαθώ τον Άχμαντ.
Αυτή είναι η μαγεία της τριλογίας του Καΐρου, ότι χάθηκα σε ένα ταξίδι στον χρόνο, παρακολουθώντας μία οικογένεια από κοντά, γνωρίζοντας όχι μόνο αυτή, αλλά και έναν ολόκληρο κόσμο, που διαφέρει πολύ (αλλά, ουσιαστικά, όχι και τόσο) από τον δικό μου.

Και, τελικά, τι; Γιατί όλα αυτά; Τίποτα. 1) Ήταν κακογραμμένο, με συνεχείς επαναλήψεις που με εξάντλησαν (πρώτα γίνεται κάτι, στο τέλος του κεφαλαίου ο ήρωας κάνει ανακεφαλαίωση, στο επόμενο κεφάλαιο ένας άλλος τα σκέφτεται να βρει πώς έγιναν ή τα ξαναβλέπουμε από τη δική του μεριά, πάντως σελίδες επί σελίδων χωρίς λόγο ύπαρξης). 2) Δεν είχε, ακριβώς, πλοκή. 3) Τη χρειαζόταν την πλοκή. Γιατί δεν είχε και τίποτε άλλο, όπως, ας πούμε, γραφή που να στηρίζει τόσες σελίδες (και οι τρεις τόμοι είναι 1370 σελίδες). 4) Διάφοροι χαρακτήρες που τους παράτησε. Λες και δεν είχε τι να τους κάνει μετά από κάποια φάση. 5) Διάφορα παράξενα γεγονότα-φαινόμενα που δεν εξηγήθηκαν (μα, δεν χρειάζεται... ο σύγχρονος συγγραφέας τα έχει ξεπεράσει αυτά).

Χειρότερη απογοήτευση απ' τον πρώτο τόμο. Τεράστιο πείσμα να το τελειώσω, παρά τον διαρκή πειρασμό να το αφήσω. Δεν ξέρω τι να πω, θα το θάψω τόσο πολύ που βαριέμαι να ξεκινήσω. Μου χάλασε μέχρι και την ευχαρίστηση της περιέργειας για τη Φουκαέρι (γιατί ήταν έτσι). Σκηνές τραβηγμένες από τα μαλλιά, ανούσιες, μια πλοκή που δεν προχωράει ακριβώς, αλλά σου σπάει τα νεύρα, δηλαδή δεν ξέρω αν και ποια τελικά είναι η πλοκή... Ο Μουρακάμι μου δίνει την αίσθηση ότι, επειδή διάβαζε πολύ, σκέφτηκε «Μπορώ να το κάνω κι εγώ». Δεν είναι έτσι, όμως. Άλλο βιβλιοφάγος, άλλο συγγραφέας. Αν δεν έχεις να πεις τίποτα, ασ' το!

Εκτός του ότι δεν έχετε τίποτα πραγματικά να πείτε, κύριε Μουρακάμι, κάποιος πρέπει να σας πει ότι η λογοτεχνία έχει αλλάξει (μπας κι αλλάξει και ο κόσμος κάποτε) και ότι πλέον η παρουσία ενός σκύλου ή γάτας σε ένα βιβλίο ή ταινία δεν έχει σκοπό να το σκοτώσει ο κακός του έργου βίαια, για να στείλει το μήνυμά του. Τα τρία αστεράκια για τον ευχάριστο τρόπο που χειρίζεστε τη φλυαρία σας, κύριε Μουρακάμι, που δεν με έκανε να παρατήσω το βιβλίο. Και για όλους τους άλλους χαρακτήρες εκτός από τους δύο πρωταγωνιστές.

Καταπληκτικό βιβλίο. Καταπληκτικό. Δεν πρέπει να λείπει από κανένα σπίτι βιβλιόφιλων και δεν το συζητάω για συγγραφείς.
Δεν μπορώ να μιλήσω γι' αυτό το βιβλίο, είναι τόσο μεγάλη εμπειρία, που ό,τι και να πω θα το μειώσω. Και αυτή ήταν μόνο η πρώτη ανάγνωση από τις πολλές που θα ακολουθήσουν.

Καταπληκτικό. Κόσμοι μέσα σε κόσμους, πραγματικότητες μέσα σε πραγματικότητες, η φιλοσοφία και η φυσική σε συνεργασία. Κι εμείς χαμένοι μέσα σε κιτρινισμένα, θαμπά φώτα διαδρόμων και σκοτεινούς, ομιχλώδεις δρόμους, να πασχίζουμε να βγάλουμε μια άκρη, να προσπαθούμε να λύσουμε το μυστήριο.
Η ατμόσφαιρά του, ο τρόπος που ξετυλίγεται η πλοκή, το, μέχρι τελικής πτώσεως, (τελευταίων σελίδων), μυστηριώδες Ubik... Ναι, αυτό το βιβλίο είναι το αριστούργημα που λένε!

Πολύ μεγάλη διαφορά από το προηγούμενο. Αυτό ήταν, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, βαρετό. Κάνει το ίδιο πράγμα, και έχει σαν θέμα ότι ο κόσμος προχωράει, εξελίσσεται. Αυτό μου άρεσε. Το ψυχογράφημα (και το λαογράφημα) το κάνει καλά. Αλλά δεν μου άρεσε ο τρόπος που το έκανε σ' αυτό το βιβλίο, τον οποίο βρήκα αδιάφορο (ενώ ξεκίνησε υποσχόμενο πολλά). Επίσης, οι διάλογοί του παραήταν αργοί σε αυτό το σημείο, και αδιάφοροι, οι περισσότεροι. Στο τέλος είχε το πιο πολύ ενδιαφέρον. Μου έλειψαν οι γυναίκες της οικογένειας, σ' αυτό το βιβλίο ασχολείται ελάχιστα μαζί τους. (Θέλω Χαντίγκα! ) Εννοείται ότι έχει σημεία (φράσεις, σκέψεις, συναισθήματα) που σε κολλάνε στον τοίχο. Βρήκα τη μετάφραση κατώτερη από εκείνη του πρώτου βιβλίου.

Ζημιά. Έπαθα ζημιά, άρχισα κατευθείαν το επόμενο (το οποίο συνεχίζει την ιστορία της οικογένειας λίγα χρόνια μετά). Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο κύριος Μαχφούζ κάνει ψυχογράφημα. Και το κάνει εξαιρετικά καλά. Ψυχογράφημα ενός ολόκληρου έθνους. Δεν το κρύβω ότι με έχει του χεριού του, δυσκολεύομαι σε σημεία να κρατήσω τον εαυτό μου, όλα όσα με καθορίζουν από μικρή ηλικία, η επαναστατικότητά μου, η αίσθηση του δικαίου, όλα μπορεί να τα κάνει ρευστά ο κύριος Μαχφούζ. Ο πατέρας της οικογένειας, ο αφέντης, είναι κι αυτός άνθρωπος και μας το δίνει να το καταλάβουμε πολύ καλά. Από κοντά, πολύ κοντά. Δεν τον μισούμε, τον κατανοούμε (δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω ότι το κατάφερε αυτό). Είναι ο τρόπος του (του συγγραφέα). Με απόλυτο σεβασμό προς τον Άνθρωπο, διακριτικά, λεπτά, (για παράδειγμα, δεν πέφτει ούτε ένα χαστούκι σε όλο το βιβλίο, αν και αναφέρεται συχνά ότι το ξύλο ήταν νόμιμος τρόπος διαχείρισης της οικογένειας), φτιάχνει ένα μεγάλο ψηφιδωτό που έχει ως κέντρο το σπίτι και σιγά-σιγά απλώνεται σε όλο το Κάιρο και σε όλη την Αίγυπτο. Το αγάπησα. Ήταν δύσκολο. Στην αρχή ειδικά, ήταν ζόρι, δεν προχώραγε. Ο Δρόμος Κοντά Στο Παλάτι ξεκίνησε σαν μια δοκιμασία και κατέληξε σε μια απροσδόκητη, σπάνια απόλαυση. Πιο προσγειωμένα, να πω ότι σε κάποια σημεία ακόμη και μετά τη μέση συνέχιζε να με κουράζει, γιατί εξαντλούσε κάθε θέμα, όσο μικρό κι αν ήταν (και τα περισσότερα ήταν μικρά, αλλά μεγαλοποιούνταν από τον ψυχισμό των μελών της οικογένειας). Τα μεγάλα ήρθαν αργά, πιάνουν μικρή έκταση στο βιβλίο (αφού, στις πρώτες 100+ σελίδες, έλεγα "όλο πίνουν καφέ και τρώνε" ). Αν έχω ένα αρνητικό να πω για την, κατά τ' άλλα, θαυμάσια γραφή του Μαχφούζ, είναι η συνεχής εναλλαγή οπτικής γωνίας. Το κάνει πολύ συχνότερα από ό,τι αντέχεται, μέσα στο ίδιο κεφάλαιο, ακόμη και από παράγραφο σε παράγραφο. Μερικές φορές η αλλαγή ερχόταν τόσο απότομα που δεν καταλάβαινα ποιανού τις σκέψεις ακούμε την κάθε στι

Την πρώτη φορά που το διάβασα, το βρήκα τελείως τρελό, σε σημείο να μην μπορώ να το παρακολουθήσω. Τη δεύτερη, μερικά χρόνια μετά, δεν το βρήκα τόσο τρελό. Απλά, αντισυμβατικό. Μου άρεσε. Μου αρέσει το θάρρος αυτού του συγγραφέα. Η αμεσότητα της έκφρασής του, ο σεβασμός προς τις ιδέες του.

Μια πολύ καλή μετάφραση ενός πολύ καλού βιβλίου. Το Ηλεκτρικό Πρόβατο είναι ένα σημαντικό μυθιστόρημα. Απλά, χωρίς φανφάρες και δηθενισμούς, σπέρνει μέσα μας την αμφιβολία για το αν ξέρουμε τι ακριβώς είμαστε. Το λάτρεψα, δεν ήξερα τι να διαβάσω μετά.

Πολύ παράξενο βιβλίο. Καθόλου αυτό που περίμενα. Δεν είναι επιστημονική φαντασία, αλλά δεν είναι αυτό το μεγάλο του αρνητικό για 'μένα. Ασχολείται με τις αμερικάνικες ψυχώσεις, πράγμα που με αφήνει στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορη. Στο τσακ το πήρε το τρίτο αστεράκι, επειδή με κράτησε, το διάβασα όλο χωρίς να νιώθω ότι το κάνω με το ζόρι. Όταν ο άνθρωπος ξέρει να γράφει, ό,τι κι αν γράφει, στη χειρότερη διαβάζεται. Τη μετάφραση δεν τη βρήκα καλή.

Είναι η ιστορία του “νεκρού αδερφού”, όπως τη φαντάστηκε ο συγγραφέας. Πραγματικά, πολύ έξυπνο. Είναι από τα λίγα βιβλία που με έχουν αρπάξει από τις πρώτες μία-δύο σελίδες. Κλίμα, χαρακτήρες, εικόνες και όνειρα, όλα ζωντανά. Είναι fantasy, είναι ελληνικό, είναι έξυπνο, καλογραμμένο. Ένα-δυο σημεία, μικρά και ασήμαντα, που φαίνεται λίγο άγουρο, και κάτι τυπογραφικά λαθάκια δεν χαλάνε τη μεγάλη εικόνα. Με τίποτα.
(Για να πω όλη την αλήθεια, αν και με ρούφηξε στην ανάγνωση, από ένα σημείο και μετά, όχι και τόσο. Και μάλιστα, από το σημαντικότερο σημείο κι έπειτα, αυτό που περιμέναμε σε όλο το βιβλίο. Σαν να μη με αφορούσε αυτός ο Κωνσταντής. Ή, σαν να 'ταν λίγος, δεν ξέρω. Δεν με έπεισε.) Πάντως, έκλεισε ωραία και, πραγματικά, δεν ξέχασε κανέναν. Όλοι οι χαρακτήρες είναι σημαντικοί, παίζουν ρόλο στην πλοκή.

Χαίρομαι πάρα πολύ που διάβασα αυτό το βιβλίο, και που το έχω στη βιβλιοθήκη μου. Είναι από αυτά που κάποτε θα ξαναδιαβάσω. Είναι ένα μυθιστόρημα, γεμάτο, περιπετειώδες (όχι με δράση, δεν πέφτει ξύλο), που σε πιάνει και σε πάει σελίδα τη σελίδα χωρίς να το καταλάβεις πώς γυρνάνε έτσι μόνες τους.

Πολύ ωραίο, διασκεδαστικό βιβλίο, όπως και το πρώτο της σειράς (Storm Front). Έξυπνο, γρήγορο, φρέσκο. Η φαντασία ανάμεσά μας, γύρω μας. Πολλή δράση, χιούμορ και αγωνία, αλλά και διάφορα συναισθήματα, από έναν συγγραφέα που δεν φοβάται τίποτα και ρίχνεται με τα μούτρα στην ιστορία.

Διάβασα το "Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;" και το βρήκα πολύ καλό. Βρήκα και αρνητικά, αλλά τα θετικά υπερτερούν. Ενώ στην αρχή το καταλαβαίνω, με αυτά που γίνονται, να διαβάζουμε όλες αυτές τις λεπτομέρειες στις επιστολές, μετά γίνεται κουραστικό. Το βρήκα κάπως φλύαρο, δηλαδή, σε κάποια σημεία σαν να μην προχώραγε το βιβλίο. Η γραφή του είναι μέσα στα θετικά αλλά και αρνητικά. Τα κεφάλαια με τον Φιλέα Μπουκ έχουν πολύ καλή γραφή, ήταν και τα αγαπημένα μου. Οι επιστολές είναι κάπως στεγνά και ομοιόμορφα γραμμένες - το δεύτερο το πρόσεξα αμέσως με μια κάποια απορία, η οποία όμως μου λύθηκε. Πολύ θετικό είναι το γεγονός ότι όλα τα χαρακτηριστικά του βιβλίου είναι δομικά υλικά της πλοκής. Είναι φανταστικό αυτό. Είναι ένα βιβλίο ενδιαφέρον, έξυπνο, καλοδουλεμένο. Δεν ξετρελάθηκα, κυρίως γιατί έχει αυτό το ξύλινο ύφος των επιστολών, που δεν είναι το αγαπημένο μου, αλλά πρόκειται για ένα πραγματικά καλό βιβλίο (πολύ καλύτερο από ό,τι περίμενα, σε πράγματα που δεν το περίμενα) και θέλω να διαβάσω κι άλλα της συγγραφέως.

Είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο, από αυτά που γίνονται φίλοι μας. Θα το διαβάζω ξανά και ξανά, για πολλά χρόνια, είμαι σίγουρη. Μιλάει τόσο βαθιά στην ψυχή, που μου είναι δύσκολο να το περιγράψω. Είναι θεραπευτικό, είναι ειλικρινές, τίμιο, είναι πυκνό σε εικόνες, συναισθήματα και νοήματα, όλες οι λέξεις του βρίσκονται εκεί που πρέπει να είναι, τίποτα δεν περισσεύει, τίποτα δεν είναι φλυαρία και απόπειρα εντυπωσιασμού. Όχι, δεν είναι μυθιστόρημα, είναι μία αφήγηση που θα μπορούσε να γίνει γύρω από μια φωτιά. Η γλώσσα, πρέπει να πω, είναι ξεχωριστή, δεν βρήκα τίποτα τεμπέλικα διατυπωμένο, τίποτα που να έχω ξανακούσει, κσι πολλές φορές τη θαύμασα.

Ένα εκπληκτικό βιβλίο. Διαβάζεται άνετα μονορούφι (και πολλές φορές). Η γραφή του είναι τόσο άμεση και ειλικρινής, που δεν αφήνει τον αναγνώστη να σηκώσει κεφάλι. Είναι τόσο επίκαιρο, που είχα την αίσθηση ότι μιλάει για το σήμερα! Είναι ανθρώπινο, βαθυστόχαστο, γρήγορο, αισιόδοξο, ένας ύμνος στην ελεύθερη σκέψη και βούληση. Είναι ένα βιβλίο που καλό θα ήταν να διαβαστεί από όλους.

Ένα πολύ ωραίο, ξεχωριστό βιβλίο, με καταπληκτικό λόγο και πρωτότυπες ιδέες. Στην πλοκή με άφησε λίγο ανικανοποίητη, (κι εκείνη η κοιλίτσα του στη μέση), αλλά χάρηκα τόση φαντασία, χιούμορ και φρεσκάδα, που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Και θα διαβάσω ό,τι ακόμα εκδόσει η συγγραφέας. Το συστήνω σε όλους όσους ψάχνουν κάτι καινούργιο.

Πολύ συγκινητικό έργο, λιτά γραμμένο και ανθρώπινα, λέει πολλά πράγματα. Είναι λυπητερό αλλά όχι μίζερο, κάτι δύσκολο και, γι\' αυτό, σπάνιο. Εκτός από τη δυστυχία δείχνει και μια ομορφιά δύσκολη να τη δει κανείς με την πρώτη ματιά, αλλά ο Στάινμπεκ το κάνει εύκολο. Ένας συγγραφέας που έχει καταλάβει τη ζωή, κάνει θαύματα.

Ωραίο βιβλίο, αλλά όχι κάτι το εξαιρετικό. Πέρασα καλά, ταξίδεψα, αλλά κάπου είχα την αίσθηση ότι τα έχω ξαναδιαβάσει όλα αυτά. Επίσης, σε σημεία διέκρινα μία υπερβολή στα δράματα και τις ανατροπές (κάπως σαν σαπουνόπερα). Ενδιαφέροντες χαρακτήρες, χιούμορ και πολύ καλή ατμόσφαιρα. Σίγουρα μία καλή παρέα για ώρες χαλάρωσης.

Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με την ανθρωπολογία, πριν πολλά χρόνια. Το βιβλίο με είχε εντυπωσιάσει, θυμάμαι, μου είχε ανοίξει ένα καινούργιο παράθυρο στον κόσμο. Χρόνια μετά, ανακαλύπτω ξεφυλλίζοντάς το και πάλι, ότι πολλά από τα πράγματα που πια τα θεωρώ δεδομένα στη ζωή μου και αποτελούν μέρος του τρόπου σκέψης μου, τα έμαθα από αυτό. Πολύ σημαντικό βιβλίο, για όλους.

Το ξεκίνησα με πολύ καλή διάθεση, περιμένοντας να διαβάσω κάτι διασκεδαστικό, αλλά γρήγορα διαψεύστικα. Το βιβλίο είναι γεμάτο με σκηνές που δεν έχουν λόγο, δεν προωθούν καμιά πλοκή, βασικά δεν υπάρχει πλοκή, ο ήρωας μας γίνεται αντιπαθητικός χωρίς λόγο, και στο τέλος ο συγγραφέας τα διαγράφει όλα και δεν μας νοιάζει καθόλου. Ένα πραγματικά κακό βιβλίο.

Υπέροχο βιβλίο, από αυτά που αφήνουν κάτι σημαντικό στο πέρασμά τους. Ο Λούις Σεπούλβεδα με κάνει να αγαπώ τον κόσμο.

Είναι το πρώτο βιβλίο του Νέσμπο που διαβάζω, και τον συμπάθησα. Ωραίο βιβλίο, αν και κάνει κοιλιά σ' ένα σημείο, και γενικά νομίζω ότι θα μπορούσε να ήταν μικρότερο. Πάντως, μου κράτησε το ενδιαφέρον και πέρασα καλά μαζί του.

Πολύ ωραίο, διασκεδαστικό βιβλίο. Γρήγορο, έξυπνο, με χιούμορ. Ο Χάρρυ Ντρέσντεν είναι ένας μάγος που συνεργάζεται με την αστυνομία, (τον καλούν όταν οι υποθέσεις δεν βγάζουν νόημα). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να τρώει πολύ ξύλο, να αντιμετωπίζει μαγικά πλάσματα πολύ ανώτερά του σε δύναμη, μετά να τρώει κι άλλο ξύλο... αλλά στο τέλος νικάει, γιατί είναι ο καλός (και κάνει τα πάντα να μένει ο καλός, αυτό μ' αρέσει). Πραγματικά, κλασσική συνταγή που ο συγγραφέας χειρίζεται με άνεση και φρεσκάδα. Μου αρέσει που εξηγεί τη μαγεία της μυθοπλασίας του συνέχεια, τους κανόνες, το πώς λειτουργεί, έτσι όλα έχουν λογική, δεν είναι τυχαίες επικούρες (δεν είναι καν επικούρες, αν και ο Ντρέσντεν έχει τον τρόπο του να γίνεται εφετζής). Θα τη συνεχίσω τη σειρά, σίγουρα!

Ένα βιβλίο που είναι πιο σημαντικό από ό,τι φαίνεται στην αρχή. Τώρα που το διάβασα, ξέρω ότι διάβασα κάτι σπουδαίο, άφησε το στίγμα του στο μυαλό μου, και ένα χαμόγελο. Το βιβλίο είναι ανάλαφρο και ευχάριστο, παρά τα σοβαρά θέματα με το οποία καταπιάνεται. Κι αυτό επειδή η αφήγηση γίνεται μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, της Σκάουτ, επτά ετών (εννέα όταν η ιστορία τελειώνει). Ενός παιδιού από μια ξεχωριστή οικογένεια. Ο Άττικους Φιντς, δικηγόρος, μεγαλώνει τα παιδιά του, Σκάουτ και Τζεμ, σύμφωνα με τις ηθικές αρχές του, που βρίσκουν τους περισσότερους κατοίκους της μικρής πόλης αντίθετους. Όμως τα παιδιά είναι φανερά ευτυχισμένα, και πιο ώριμα από τους περισσότερους ενήλικες. Το ότι ο Άττικους συνηγορεί υπέρ ενός μαύρου στο δικαστήριο, είναι μόνο το ένα σκέλος της ιστορίας (πολύ δυνατό κομμάτι). Σίγουρα δεν περίμενα αυτά που επακολουθούν, που δένουν τόσο ωραία με όσα προηγούνται. Αυτό το βιβλίο τελικά μου έδωσε περισσότερα μαθήματα και τροφή για σκέψη από όσα περίμενα, (και το έκανε με διακριτικό, χαμηλό τόνο), κι αυτό είναι κάτι σπάνιο.

Πολύ ωραίο βιβλίο. Ευτυχώς που εμπιστεύτηκα τις κριτικές των αναγνωστών και το πήρα, γιατί από το οπισθόφυλλο δεν βγαίνει άκρη. Το βιβλίο είναι μια ιστορία αγάπης που ξεδιπλώνεται ταυτόχρονα με άλλες ιστορίες αγάπης, και το αποτέλεσμα είναι ένα ταξίδι στον χρόνο. Ευχάριστο, παρά τα όσα παθαίνουν οι διάφοροι χαρακτήρες και κυρίως ο πρωταγωνιστής. Ξεκινάει σκληρά, με το ατύχημά του και τα βασανιστήρια στο νοσοκομείο, αλλά μετά κυλάει πολύ ωραία. Μόνο το τέλος δεν με ικανοποίησε, ήταν κάπως χλιαρό, αλλά δεν πειράζει. Δεν έχουν όλες οι ιστορίες δυνατά φινάλε, και ίσως σε αυτήν εδώ να μην ταίριαζε, να μην υπήρχε μια τέτοια δυνατότητα. (Στην ουσία, πλοκή δεν υπάρχει). Μου άρεσε ότι εμπιστεύτηκα τις ιστορικές πληροφορίες που περιέχει, φαίνεται ότι ξέρει πολύ καλά τι γράφει. Μου άρεσε η σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον πρωταγωνιστή, χωρίς να προσπαθεί ούτε στιγμή να τον δικαιολογήσει (τον κυνισμό του ως άμυνα, για παράδειγμα, που κι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής ξέρει, καταλαβαίνει τι του στερεί αυτή η στάση). Ο κύριος Ντέιβιντσον έχει την προσοχή μου. Όταν με το καλό γράψει και κυκλοφορήσει την επόμενη δουλειά του, θα έχει μία αναγνώστρια ακόμη.