Ο Χελμπόι είναι ένας καλός δαίμονας που έχει κόψει τα κέρατά του κι εργάζεται για το Γραφείο Μεταφυσικής Έρευνας κι Άμυνας των ΗΠΑ, αλλά ερευνά υποθέσεις και μάχεται κάθε είδους μεταφυσικά πλάσματα σε όλον τον κόσμο. Το βιβλίο περιλαμβάνει τις εξής ιστορίες:
Το κουφάρι, ο Σιδερομποτάς, η Μπάμπα Γιάγκα, Χριστούγεννα υπογείως, το Αλυσοδεμένο φέρετρο (προφανώς), οι Λύκοι του Αγίου Αυγούστου και το Παραλίγο Κολοσσός. Οι περισσότερες βασίζονται σε λαικούς θρύλους διάφορων ευρωπαϊκών χωρών.
Ήταν η πρώτη μου επαφή με τον ήρωα και μου άρεσε.

Το βιβλίο περιλαμβάνει τα εξής διηγήματα:
1. "Ο μαύρος γάτος" του Έντγκαρ Άλαν Πόε,
2. "Η γάτα και η Σιδηρά Παρθένος" του Μπραμ Στόουνερ,
3. "Οι γάτοι της Ούλθαρ" του Χ. Φ. Λάβκραφτ και
4. αποσπάσματα κεφαλαίων της "Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων" του Λιούις Κάρολ, όπου εμφανίζεται ο Γάτος του Τσέσαϊρ, που βλέπετε και στη φωτογραφία μου.
.
Στον "Μαύρο γάτο" ο αφηγητής λατρεύει τα ζώα τόσο πολύ που καταλήγει να σκοτώσει τον αγαπημένο του γάτο κι όχι μόνο. Στο διήγημα του Στόουκερ ένα ζευγάρι που περνάει τον μήνα του μέλιτος στην Νυρεμβέργη, συναντά έναν περίεργο Αμερικανό κι αποφασίζουν να επισκεφτούν μαζί ένα παλιό κάστρο και το μπουντρούμι του με την αίθουσα βασανιστηρίων. Οι γάτοι της Ούλθαρ είναι ένα πολύ ωραίο διήγημα του Λάβκραφτ κι αυτό κυρίως γιατί οι γάτες αποδίδουν δικαιοσύνη κι οι άνθρωποι την αποδέχονται. Τα αποσπάσματα της Αλίκης είναι αρκετά γνωστά.
Τα διηγήματα είναι πολύ ατμοσφαιρικά και στο πνεύμα των ημερών, απλά θα διάβαζα την εισαγωγή της Μαρίας Σχοινά στο τέλος γιατί περιέχει σπόιλερ.

XVI
.
Η επικρατούσα γλώσσα της χώρας δεν ομιλείται από κανέναν· στη θέση της χρησιμοποιούν τη μετάφραση. Και αν δεν διέφευγαν από τους ομιλητές λάθη σποραδικά στην επιλογή των λέξεων ή τη γραμματική, μόλις που θα μάντευε κανείς ότι δεν είναι εντελώς εξοικειωμένοι μαζί της. Είναι δύσκολο να εξακριβώσεις γιατί η πρωταρχική γλώσσα τελεί εν αχρηστία. Πολλοί ούτε που άκουσαν ποτέ γι\' αυτήν και την συγχέουν με τη μετάφραση. Άλλοι πάλι διαβεβαιώνουν ότι παραείναι πρωτόγονη και επ\' αυτού κανείς δεν είναι σε θέση να πει κάτι σημαντικό. Μία σχολή Γραμματικής της χώρας αρνείται κατηγορηματικά την ύπαρξη πρωταρχικής γλώσσας· κατ\' αυτήν υπάρχει μόνον η μετάφραση. Αυτό το δόγμα έχει προκαλέσει έριδες στους κύκλους των λογίων. Οι μεν επικαλούνται τον Αριστοτέλη και διατείνονται ότι μετάφραση χωρίς πρωτότυπο είναι σκέτος παραλογισμός (un traghelafo). Οι άλλοι πάλι απαντούν, το να ζητάς ένα πρωτότυπο είναι ακόμη μεγαλύτερη ασυναρτησία, περί ής ο ίδιος φιλόσοφος δίνει το καλύτερο παράδειγμα. Επειδή, απαιτώντας συμφωνία ανάμεσα στο πράγμα και τη σκέψη, ξεκινά σαφώς από τη θέση ότι οι λέξεις συνιστούν μετάφραση πραγμάτων, κάτι που είναι παράλογο.

O Αλέξανδρος Καίσαρας Ραμσής Καρλομάγνος ο 122ος, για συντομία "κύριος Μπόμπο", είναι ένας γάτος που υιοθετήθηκε από καταφύγιο και βρήκε καταφύγιο στην τετραμελή οικογένεια της Αγάπημου, του Γλυκέμου και των δύο παιδιών τους, Μέρι και Τζόναθαν. Όταν γνωρίζει την κάτασπρη, γοητευτική Μπέλα, γάτα του γείτονα, γοητεύεται και θέλει να την εντυπωσιάσει. Η ψηλομύτα Μπέλα τον ρωτά τι ράτσα είναι και προκειμένου να της αποδείξει ότι είναι ευγενικής καταγωγής (προς τι, άλλωστε, τα αυτοκρατορικά ονόματα;!) προσπαθεί να βγάλει πιτσοποιητικό με τη βοήθεια της νέας φίλης του ποντικίνας Αμέλιας και του ξαδέρφου της, που μένει στο κατάστημα ειδών κατοικιδίων - πετ σοπ που λέμε και στο χωριό μου.
Το βιβλίο έχει πολλή πλάκα και προτείνεται για παιδιά κάθε ηλικίας. Η ελληνική εικονογράφηση είναι πολύ καλύτερη απ\' την ισλανδική και το βιβλίο φέρει τον αριθμό #1, πράγμα που σημαίνει ότι έπεται συνέχεια!

Ο Κολομβιανός ποδοσφαιριστής Χοσέ Αλεχάντρο Αλμπέρτο Ντίας βάζει αυτογκόλ σε στημένο αγώνα του ελληνικού πρωταθλήματος, η ομάδα του πέφτει κατηγορία και κάπως έτσι υπογράφει τη θανατική του καταδίκη. Όταν δολοφονείται, η υπαστυνόμος Α\', Χριστίνα Ρίζου, του Τμήματος Εγκλημάτων κατά Ζωής καλείται να εξιχνιάσει το έγκλημα. Στην προσπάθειά της μαζί με τους συνεργάτες της θα γνωρίσει τον αθηναϊκό υπόκοσμο με τη βοήθεια του μυστικού αστυνομικού Τάσου Βαρουξή, που τον ζει από μέσα.
Το βιβλίο είναι εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα -ευτυχώς όχι στην Ελλάδα- και το πρώτο του Γιώργου Γκιάλπη που γράφει από μικρός. Πολύ καλή δουλειά από πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα και το πρώτο μέρος μιας τριλογίας.

Οι Παλαιστίνιοι που επιβιώνουν νιώθουν τύψεις και θέλουν να πεθάνουν κι αυτοί. Κι οι Ισραηλινοί δεν πρόκειται να τους το αρνηθούν.

Ήξερα ελάχιστα τον Ντεντπουλ κι η αλήθεια είναι ότι δεν τρελάθηκα. Ίσως φταίει που είναι το δεύτερο μέρος τριλογίας και δεν έχω διαβάσει το πρώτο, ίσως φταίει η πολλή δράση, αλλά δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω την υπόθεση όσο θα ήθελα. Από Μάρβελ προτιμώ Σπάιντερμαν. Μου αρέσουν τα κόμιξ, αλλά ίσως όχι αυτό το στιλ.

Η Δανάη κι η οικογένειά της πηγαίνουν ολιγοήμερες διακοπές στο Πήλιο κι ο μπαμπάς της μιλά για τους κενταύρους που λέγεται ότι ζούσαν εκεί. Το βράδυ πέφτει για ύπνο και μόλις έχει αποκοιμηθεί, την ξυπνά ένας θόρυβος στον κήπο. Είναι ο Κένταυρος Χείρων που την καλεί σ\' ένα ταξίδι στο χρόνο και μια ξενάγηση στην αρχαία Ελλάδα. Η μικρή Δανάη θα μάθει ποια ήταν η Θεσσαλονίκη, που έδωσε το όνομά της στην πόλη καταγωγής της, θ\' ακούσει την ιστορία του μικρού Αλέξανδρου μου έγινε μεγάλος, θα παίξει με παιδιά της ηλικίας της στην αρχαία Αθήνα και θα γνωρίσει τον νεαρό Αχιλλέα, όταν ακόμα μαθήτευε στον Χείρωνα.
Το βιβλίο είναι πολύ όμορφο και προτείνεται για παιδιά 3-7 ετών.

Ενα παιδικό μυθιστόρημα χωρίς εικονογράφηση, αν εξαιρέσουμε το πανέμορφο εξώφυλλο, κι έχει αρκετές σελίδες, οπότε θα το πρότεινα για παιδιά 10 ετών κι άνω.
Σ\' ένα χωριό που δεν κατονομάζεται, ζουν οι φοβητσιάρηδες. Ενήλικες που φοβούνται ό,τι μπορείς να φανταστείς, λογικό και παράλογο. Ο δήμαρχος φοβάται τα κοκόρια, ο χασάπης τις τρύπες, η μαμά της Κλημεντίνης τα σύννεφα, ο γιατρός τις ενέσεις, ο δάσκαλος τα ύψη, κτλ.
Τα παιδιά του χωριού έχουν κουραστεί από τις εκνευριστικές φοβίες τους. Κάνουν σαν τρελοί για το παραμικρό και τα γύρω χωριά τους κοροϊδεύουν και τους παίρνουν στο ψιλό. Αποφασίζουν, λοιπόν, να δράσουν, κι αν είναι εφικτό να ανακαλύψουν την αιτία και να τους βοηθήσουν. Πώς βοηθάς, όμως, κάποιον που φοβάται τόσο πολύ; Τα παιδιά πρέπει να παρατηρήσουν το πρόβλημα και ν\' αποφασίσουν πώς θα το αντιμετωπίσουν.
Το βιβλίο είναι ξεκαρδιστικό. Είναι ιδανικό για δώρο για παιδιά, ακόμα και για ενήλικες που φοβούνται.

Ένα τρομερό, στενάχωρο βιβλίο, απ\' αυτά που με ρίχνουν σε... αναγνωστικό τέλμα, και δεν θα μπορούσε να έχει πιο ταιριαστό εξώφυλλο, καθ\' ό,τι το βλέμμα της μικρής Μαργαρίτας είναι ανατριχιαστικό.
Το βιβλίο είναι μυθιστόρημα με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Η ζωή της μικρής Κασσάνδρας, που έχει το όνομα της μαμάς της -μέρα που είναι-, μοιάζει πολύ με την παιδική ηλικία της συγγραφέα. Θέμα του η εγκατάλειψη ενός μικρού κοριτσιού από τη μητέρα στη γιαγιά, κι η σεξουαλική του κακοποίηση με πολλούς τρόπους.
Αφηγήτρια ένα τετράχρονο κορίτσι, που συχνά, όμως, αφηγείται εμπειρίες μεγαλύτερων ηλικιών, όπως πχ μια έκτρωση, χωρίς αυτό να δηλώνεται ρητά στον αναγνώστη. Το λεξιλόγιο κι η οπτική είναι πάντα παιδική, αφιλτράριστη και κινηματογραφική, κι αυτό αποδεικνύει τη μαεστρία της Καραπάνου, που έγραψε αυτό το πρώτο της βιβλίο σε ηλικία 21 ετών, λίγο πριν διαγνωστεί με διπολική διαταραχή.
Το βιβλίο μου θύμισε την ταινία "The Blair Witch Project" με την έννοια ότι αυτό που βλέπουμε γίνεται (περισσότερο) τρομακτικό μέσα από το βλέμμα του αφηγητή, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ένα μικρό παιδί.

Το βιβλίο γράφτηκε πριν από το Γκιακ, αλλά έχει πολλά κοινά στοιχεία κι είναι εξίσου δυνατό. Είναι κι αυτό μια συλλογή διηγημάτων με θέμα τον θάνατο σε πολλές εκδοχές. Αφηγητές είναι συνήθως θύματα ή δολοφόνοι, ο Κάιν, ένας στρατιώτης του Μεγαλέξανδρου, κ.α.
Τα βιβλία του Παπαμάρκου είναι πολύ πυκνογραμένα και πλήρη νοήματος. Από την πρώτη ανάγνωση μένει κυρίως το σοκ και για να τα καταλάβεις καλύτερα, επιβάλλεται κατά τη γνώμη μου να τα ξαναδιαβάσεις. Ο συγγραφέας μας είπε ότι χρησιμοποιεί τη βία και τον θάνατο ως αφορμή για μια υπέρβαση. Οι ήρωές του υπερβαίνουν τα ανθρώπινα δεδομένα. Θεωρούν εαυτούς και γίνονται «ένα άλλο ζώο».

Ο συγγραφέας αφηγείται τα παιδικά του χρόνια με την οικογένεια, πρώτα ως αριστεροί πρόσφυγες στην Ουγγαρία, όπου ήταν παχουλός, κι έπειτα στην πατρίδα όπου έρρεψε, κάτι που έκανε εντύπωση στον θεολόγο και τον δάσκαλο. Η ζωή στο χωριό και τη μεταπολεμική Ελλάδα.

Η εικονογραφημένη βιογραφία της Ρόζας Λούξεμπουργκ, λοιπόν, σε κείμενο και σχέδια της Κέιτ Έβανς, επιμέλεια κι επίμετρο Πολ Μπιλ και μετάφραση Σώτης Τριανταφύλλου από τις Εκδόσεις Πατάκη.
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου 1871 σε μια οικογένεια Εβραίων της Πολωνίας. Ένα πρόβλημα υγείας στο πόδι κι η λανθασμένη αντιμετώπισή του από τον γιατρό την ανάγκασε να κουτσαίνει και να φορά ειδικά παπούτσια εφ\' όρου ζωής.
Από μικρή υπήρξε επαναστάτρια κι άρχισε να αψηφά τον τρόπο που ο κόσμος αντιμετώπιζε τις γυναίκες, τους Εβραίους, τους φτωχούς. Σ\' αυτούς τους τελευταίους θ\' αφιέρωνε τη σκέψη, τους αγώνες, τη ζωή και τον θάνατό της, καθότι σε νεαρή ηλικία ασπάστηκε τις προοδευτικές ιδέες για έναν κόσμο δίκαιο για όλους. Έζησε σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, στρατεύτηκε στο σοσιαλιστικό κίνημα, φυλακίστηκε, βασανίστηκε και σκοτώθηκε από τα τάγματα ασφαλείας Φράικορπς, προαγγέλους των ναζί, στην εύθραστη δημοκρατία της Βαϊμάρης. Όπως το βλέπω τώρα, αυτή κι ο Καρλ Λίμπνεχτ ήταν η μόνη εναλλακτική της Γερμανίας εκτός του Χίτλερ.
Η έκδοση δεν έμεινε απόλυτα πιστή στην ιστορία. Κάποιες επιμέρους λεπτομέρειες αλλοιώθηκαν για δραματουργικούς σκοπούς, αλλά αυτά τα σημεία επισημαίνονται κι αναλύονται στις εκτενείς σημειώσεις ενώ το επίμετρο εξετάζει την παρακαταθήκη της.

Στα έντεκα διηγήματα αφηγήτριες είναι γυναίκες της διπλανής πόρτας. Γυναίκες παντρεμένες με υπερόπτες ποιητές, γυναίκες που μισούν τις μήτερες τους, γυναίκες που τις απατούν, γυναίκες που απατούν. Η συγγραφέας απεικονίζει την πατριαρχική πραγματικότητα σε όλο της το μεγαλείο με ιστορίες που θα μπορούσαν κάλλιστα να συμβαίνουν εδώ καθώς και σ\' οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, πράγμα που εξηγεί τη μεγάλη απήχηση του βιβλίου στο δυτικό κόσμο, δύσκολο για μη αγγλόφωνο συγγραφέα.
Η Μπουζάροφσκα είναι Βορειομακεδόνισσα και μισή Ελληνίδα. Δεν υπάρχουν σύνορα. Εδώ είναι Βαλκάνια!
Το βιβλίο ανεβαίνει στο θέατρο με καλές ηθοποιούς.

Ο νεαρός Διονύσης κατά τη διάρκεια ενός καβγά με τη μητέρα του αυτοπυροβολείται στο κεφάλι, αλλά αυτό που κατορθώνει είναι να καταστρέψει το πρόσωπό του. Επιζεί, αλλά εκεί που ήταν πριν η μύτη το στόμα και το σαγόνι του είναι τώρα μια μεγάλη τρύπα.
Δεκαπέντε χρόνια μετά κι αφού έχει κλειστεί στο σπίτι, μια γιατρός του λέει ότι υπάρχει ελπίδα, αν θέλει ν\' αναλάβει ένα μεγάλο ρίσκο.
Το βιβλίο μιλά για μια πολύ ιδιαίτερη μορφή αναπηρίας, το να ζεις χωρίς πρόσωπο. Οι άνθρωποι που μετακινούνται με καροτσάκι μπορούν να βγουν έξω και να δείξουν το πρόσωπο τους. (Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι οι συνθήκες στη χώρα μας είναι ευνοϊκές για οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας ειδικά και μετά τη νέα εξαγγελία για τα ΜΜΜ). Ο Διονύσης πρέπει να φορέσει μια μαύρη μάσκα, αλλά ενώ μπορεί να περπατήσει, δεν μπορεί να μιλήσει, να φάει, να φιλήσει.
Το βιβλίο μιλά επίσης για τη μητρότητα και πως αυτή μπορεί να καταπιεί το παιδί είτε πριν είτε μετά το ατύχημα. Μιλά, επίσης, για τις ανθρώπινες σχέσεις την εποχή του διαδικτύου και πως αυτό μερικές φορές απελευθερώνει, όταν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις αλλιώς με τον κόσμο.
Τέλος, η συγγραφέας έχει κάνει μεγάλη έρευνα για τα ιατρικά ζητήματα που εξετάζει στο βιβλίο και παρουσιάζει μια πλήρη εικόνα του θέματος για τη χώρα μας και τη διεθνή κοινότητα.

Η συγγραφέας πάσχει από διπολική διαταραχή. Έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρική κλινική. Αυτό είναι ένα βιβλίο για την εμπειρία της εκεί. Ένα πολύ δυνατό βιβλίο.
.
.
[Ο νοσηλευτής]
.
"Δεν μπορώ να κοιμηθώ" είπα σε κάποιον με άσπρα που πέρασε δίπλα από το κρεβάτι μου κι αυτός μου χαμογέλασε
"Καινούργια είσαι;" με ρώτησε
"Εσύ είσαι καινούργιος" ήθελα να του πω. "Εγώ είμαι σε αυτό το τριπάκι χρόνια τώρα".
"Ναι, καινούργια είμαι".
"Θα δω τον φάκελό σου και θα σου φέρω κάτι να κοιμηθείς, εντάξει;"
"Εντάξει".
Και όντως μου έφερε
Και κοιμήθηκα
Και από εκείνο το βράδυ αυτός ο νοσηλευτής έγινε ο αγαπημένος μου, όπως ήταν ο αγαπημένος όλων
Γιατί άκουγε
Και δεν σε κοιτούσε σαν να είσαι τρελός
Ούτε μια φορά δεν κοίταξε έτσι
Κανέναν μας
.
.
[Take it easy baby]
.
Μου έλειπε η μουσική πολύ
Και στα μεγάλα ζόρια άκουγα από μακριά τους Doors να τραγουδάνε
"Take it easy, baby
Take it as it comes
Don\'t move too fast
And you want your love to last
Oh, you\'ve been movin\' much too fast"
Ο Αλέξανδρος
Ο αδερφός μου σε ένα από τα mail του όταν ήταν Νέα Ζηλανδία μου το είχε πει αυτό
Του έλεγα για τις φρίκες που έτρωγα, μια πάνω μια κάτω σε ένα τρενάκι του λούνα παρκ χωρίς σταματημό
"Και, όπως λένε και οι αγαπημένοι σου Doors, take it easy baby, take it as it comes...".

27 Οκτωβρίου 1940: Ο μικρός Πέτρος εύχεται να γίνει κάτι και να μη χρειαστεί να πάει αύριο στο σχολείο γιατί δεν ζωγράφισε τον χάρτη της Αυστραλίας, που τους είχε βάλει ο κύριος Λουκάτος. Και γίνεται πόλεμος.
Δυστυχώς δε μεγάλωσα με βιβλία της Άλκης. Πριν από μερικά χρόνια διάβασα το «Με μολύβι Φάμπερ Νο.2» και το «Καπλάνι της βιτρίνας» επίσης σε κόμιξ. Έβλεπα και τη σειρά. Σκοπεύω ν\' αναπληρώσω αυτό το κενό.
Το βιβλίο έχει μπει στη Χρυσή Λίστα των Elniplex του 2021 κι έχει λάβει το «Βραβείο εικονογράφησης βιβλίου για παιδιά και νέους» του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου την ίδια χρονιά. Άξια, αν θέλετε τη γνώμη μου, λόγω του σεβασμού με τον οποίον αντιμετώπισαν το έργο και τη συγγραφέα οι δημιουργοί καθώς και για το αποτέλεσμα. Το 2023 έχει ανακηρυχθεί Έτος Άλκης Ζέη για τη συμπλήρωση των εκατό χρόνων από τη γέννησή της.

Το βιβλίο μιλά για ένα μικρό φάντασμα που θέλει να γίνει φίλος με τ\' άλλα τερατάκια, αλλά ντρέπεται. Θα μάθει ότι ο καλύτερος τρόπος ν\' αποκτήσεις φίλους είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς.
Νομίζω ότι φαίνεται πως έχει τρομερή εικονογράφηση.

«24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1945

Η πιο ωραία θάλασσα:
αυτή που ακόμα δεν ταξιδέψαμε.
Το πιο ωραίο παιδί:
ακόμα δε μεγάλωσε.
Οι πιο ωραίες μέρες μας:
αυτές που ακόμα δε ζήσαμε.
Κι ο πιο ωραίος λόγος που θέλω να σου πω:
αυτός που ακόμα δε σου είπα...»

«Ονογραφία

Διαβάζω σ\' ένα λεξικό: "Ονογραφία: μτφ. λέγεται ειρωνικά για να περιγράψει τον όνο".
Καημένε, γάιδαρε! Κι ας είσαι τόσο καλός, τόσο ευγενικός, τόσο έξυπνος! Ειρωνικά... Γιατί; Ούτε μια σοβαρή περιγραφή δεν αξίζεις εσύ, που η σωστή, σοβαρή περιγραφή σου θα \'ταν ανοιξιάτικο παραμύθι; Τον καλό άνθρωπο θα \'πρεπε να λένε γάιδαρο! Τον κακό τον γάιδαρο θα \'πρεπε να λένε άνθρωπο! Ειρωνικά... Από εσένα, που είσαι τόσο πνευματώδης, φίλος με τον γέρο και το παιδί, το ρυάκι και την πεταλούδα, τον ήλιο και τον σκύλο, το λουλούδι και το φεγγάρι, που είσαι υπομονετικός και στοχαστικός, μελαγχολικός και γλυκός, ο Μάρκος Αυρήλιος των λιβαδιών...
Ο Πλατέρο, που δίχως αμφιβολία καταλαβαίνει, με κοιτάζει επίμονα με μια τρυφερή σκληρότητα στα μεγάλα του αστραφτερά μάτια και μέσα στο μικρό, κυρτό, βαθυπράσινό τους στερέωμα σπίθες πετά με τη λάμψη του μικρούτσικος ο ήλιος. Αχ, μακάρι να \'ξερε η όμορφη, τριχωτή του κεφάλα ότι εγώ προσπαθώ ν\' αποκαταστήσω τ\' όνομά του, ότι εγώ είμαι καλύτερος απ\' αυτούς τους ανθρώπους που γράφουν λεξικά, σχεδόν το ίδιο καλός όσο κι εκείνος!
Και σημείωσα στο περιθώριο του βιβλίου: Ονογραφία: μτφ. πρέπει να λέγεται με ειρωνία - φυσικά! -, για να περιγράψει τον ηλίθιο άνθρωπο που γράφει λεξικά».

Σαν να λέμε «Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων» (σσ. βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου) για παιδιά.
Μετά από πολλά χρόνια, ο Καπετάνιος Άρης κι ο παλιός του σύντροφος και φίλος, ο μέρμηγκας, συναντιούνται ξανά και κάθονται να μας αφηγηθούν την ιστορία του ΕΛΑΣ και της Αντίστασης ενάντια στον φασισμό.
Ο λόγος δημιουργίας αυτού του βιβλίου από τις Εκδόσεις Oposito και την ΚοινΣεπ «απ\' Ουσία» είναι ότι στα σχολικά εγχειρίδια αποφεύγεται η αναφορά στην Εθνική Αντίσταση κι ότι τα περισσότερα από \'μας μάθαμε για τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και για το αντάρτικο του ΕΛΑΣ λίγο-πολύ αφότου ενηλικιωθήκαμε, είτε από προσωπικό ενδιαφέρον είτε από αφηγήσεις των παππούδων και γιαγιάδων μας. Γι\' αυτό η συνεταιριστική, παιδαγωγική ομάδα απ’ Ουσία αποφάσισε να γράψει αυτό το βιβλίο, θεωρώντας ιδιαίτερα σημαντικό τα παιδιά να γνωρίζουν την ιστορία του τόπου τους ολοκληρωμένη και όχι εσκεμμένα αποσπασματικά.

Σ\' αυτό το έργο ο Ροΐδης υμνεί τις γάτες - γιατί τι άλλο θα μπορούσε να τις κάνει;! - κι αναφέρει την ιστορία της Σεμίρας, μιας γατούλας που ζούσε στο οικοτροφείο Ευαγγελίδου στη Σύρο, όπου πήγε μικρός.
Η έκδοση είναι... δίγλωσση, καθαρεύουσα και δημοτική, έχει βιογραφικό του συγγραφέα και ζωγραφιές γάτων.
Είδα ότι ο Ροΐδης έχει γράψει και την «Ιστορία ενός σκύλου» και λέω να την τιμήσω.

Ο «Επιβάτης» ξεκινά με μια κατάδυση κάποιον δυτών έκτακτων (κι επικίνδυνων) καταστάσεων σ\' ένα μικρό αεροσκάφος που έχει βυθιστεί στη θάλασσα αβλαβές, αλλά οι επιβάτες πέθαναν. Αφού οι δύτες βγαίνουν στην επιφάνεια και συζητούν για το αινιγματικό της κατάστασης, κάποιοι, που δεν μαθαίνουμε ποτέ ακριβώς ποιοί είναι, ψάχνουν τον πρωταγωνιστή δύτη Μπόμπι Γουέστερν και τον ενημερώνουν ότι λείπει ένας επιβάτης και τον αναζητούν. Τον αναζητά κι εκείνος, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Δεν έχω ξαναδιαβάσει Μακάρθι. Έχω δει κάποιες ταινίες που βασίζονται στα βιβλία του («Όλα τα όμορφα άλογα» που θέλω να την ξαναδώ, «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» κι ο «Δρόμος», αν δεν κάνω λάθος με τον Μόρτενσεν). Νομίζω ότι στο συγκεκριμένο δεν υπάρχει κάποια τρομερή πλοκή έστω και με το προαναφερθέν μυστήριο. Παρακολουθούμε τη ζωή του Μπόμπι, κάποιον φίλων και της πολυαγαπημένης αδερφής του η οποία έχει πεθάνει.
Ο Μπόμπι, λοιπόν, γιος ενός φυσικού επιστήμονα που εργάστηκε με τον Οπενχάιμερ κι άλλους για τη δημιουργία της αμερικανικής ατομικής βόμβας, κάνει αυτήν την ακραία δουλειά καθώς κι ωραίες θεωρητικές συζητήσεις με τον φίλο του Τζον και πενθεί πάντα τη μοναδική του αγάπη - καμιά σχέση με τον Μάνθο Φουστάνο! Είναι ένα τρυφερό και σκληρό ταυτόχρονα βιβλίο, όπως ίσως η ζωή, όπου η αφήγηση του συγγραφέα κερδίζει σε όλα τα επίπεδα (εμένα τουλάχιστον. Ανατροπές δεν έχει).
Νομίζω ότι ήταν πράγματι ένας σπουδαίος συγγραφέας και θα διαβάσω σίγουρα το «Στέλλα Μάρις», το δεύτερο μέρος της διλογίας, αν και δεν το \'χω με τις σειρές.

Δεκατρία διηγήματα σε στιλ μύθου/παραβολής. Τις αρχαίες αυτές ιστορίες αποθησαύρισε η δαιμόνια ερευνήτρια Νίνα Σίγμα γυρίζοντας όλον τον κόσμο. Η πραγματική ιστορία του λαγού και της χελώνας (μην πιστεύετε τα φούμαρα του Αισώπου!), το ταξίδι μιας πέτρας, η δύναμη της προσφοράς, το μυστικό ενός πύργου. Αν κι οι περισσότερες ιστορίες έχουν ένα ηθικό δίδαγμα, δε γίνονται σε καμία περίπτωση κουραστικές. Ίσα-ίσα!
Η γραφή της Μαρίας Σεβαστιάδου είναι ταυτόχρονα φρέσκια και παραδοσιακή. Η ίδια είναι επιμελήτρια και φαίνεται να ξέρει καλά την τέχνη της.

Ένα βιβλίο για το Πολυτεχνείο και τα όσα συνέβαιναν εκείνες τις μέρες της χούντας στην Αθήνα.
Ο Μένιος Κατσαντώνης, λοχίας κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, χάνει το υπηρεσιακό του όπλο και βρίσκει το μπελά του καθότι ανακρίνεται στην Ασφάλεια, με ό,τι σήμαινε τότε αυτό. Φτωχοδιάβολοι, στρατιωτικοί, υπουργοί της χούντας, μας δείχνουν πως λειτουργούσε το καθεστώς.
Είναι ένα περίεργο βιβλίο κι αυτό το λέω κυρίως για τον τρόπο γραφής του, που είναι χαώδης. Δεν έχουμε έναν συγκεκριμένο αφηγητή, ούτε μια συνηθισμένη ροή λόγου. Είναι ένα ιδιαίτερο συγγραφικό ύφος, που έχει το στιλ του προφορικού λόγου των ηρώων με εσκεμμένα γραμματικά λάθη.
Ο Αλέξανδρος Κοτζιάς, δημοσιογράφος και πατέρας της κριτικού λογοτεχνίας, Ελισάβετ Κοτζιά, έγραψε το βιβλίο το 1979 για να εξιλεωθεί, που δεν είχε αντιταχθεί ανοιχτά στην επταετία, και νομίζω ότι τα κατάφερε αρκετά καλά.
Θεωρώ ότι οι Εκδόσεις Κέδρος θα έπρεπε να ανατυπώσουν αυτό το βιβλίο.

Το βιβλίο είναι μια νέα αφήγηση του μύθου που προέκυψε από τη σύνθεση των έργων του Ευριπίδη, του Σενέκα, του Ζαν Ανούιγ και του Χάινερ Μίλερ. Έχει εξαιρετικό τρίχρωμο σχέδιο (κόκκινο, μαύρο, άσπρο).
Η Μήδεια μαθαίνει ότι ο Ιάσονας του οποίου έσωσε τη ζωή πολλάκις και για χάρη του οποίου απαρνήθηκε την οικογένεια και την πατρίδα της, σκότωσε τον αδερφό της μεταξύ άλλων και του έκανε δύο παιδιά, ετοιμάζεται να παντρευτεί τη Γλαύκη, πριγκίπισσα της Κορίνθου. Αρχικά θυμώνει και τσακώνεται μαζί του, αλλά μετά "βάζει μυαλό" κι αποδέχεται την κατάσταση - νοτ.
Το βιβλίο ήταν υποψήφιο σε πέντε κατηγορίες των Ελληνικών Βραβείων Κόμικς στο Comicdom Con Athens

Ενα βιβλίο για τη Χιλή και τη δεκαεπταετή δικτατορία του Πινοσέτ.
Μία γκέι τραβεστί ζει σε μια φτωχογειτονιά του Σαντιάγο. Μία μέρα γνωρίζει σ\' ένα μπακάλικο έναν νεαρό, που της συστήνεται ως Κάρλος και της ζητά να φυλάξει στο σπίτι της κάτι κούτες με βιβλία απαγορευμένης λογοτεχνίας. Εκείνη δέχεται και το σπίτι της επιπλώνεται ουσιαστικά με τις πολλές κούτες του φοιτητή.
Μετά από λίγο κι επειδή υπάρχει χώρος στη σοφίτα, ο Κάρλος αρχίζει να φέρνει και συμφοιτητές του να διαβάσουν όλοι μαζί στη σοφίτα. Η Τρελή από Απέναντι, όπως αποκαλεί τον γκέι άντρα ο συγγραφέας, ξέρει πολύ καλά ότι ο Κάρλος δεν της λέει την αλήθεια, αλλά το δέχεται, παρόλο που διακινδυνεύει να την πιάσουν, επειδή είναι ερωτευμένη.
Το βιβλίο αναφέρεται, επίσης, στον ίδιο τον δικτάτορα και τη γυναίκα του, καθώς και την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του, που είναι πραγματικό γεγονός.
Η σχέση των δύο αντρών, του Κάρλος και της Τρελής, όπως και το τέλος του βιβλίου είναι απολύτως ρεαλιστικά κι αληθοφανή, αλλά ήθελα κάτι παραπάνω, μια δραματική κορύφωση είτε ανάμεσά τους, είτε με την εξουσία.
Εξαιρετικό και με μεταφραστικό ενδιαφέρον το επίμετρο του Κ. Αθανασίου για τον συγγραφέα, που πέθανε το 2015 κι υπήρξε ακτιβιστής για τα δικαιώματα των γκέι στη Χιλή και γενικά τη Λατινική Αμερική.
Εδώ η λίστα με τα τραγούδια, που ακούει κι αγαπά η Τρελή και μπόρεσα να βρω με τη βοήθεια του μεταφραστή:
https://www.youtube.com/playlist?list=PLNtvyxUTwuZulLnJjyFG2goWmXjMfvTvv

Μια φεμινιστική ποιητική συλλογή, επειδή χρειαζόταν! Ποιήματα που μιλούν για τις γυναίκες που φοβούνται να γυρίσουν μόνες σπίτι το βράδυ, που ξυπνούν κάθε μέρα λιγότερες, για τους άντρες που, ακόμα κι όταν θέλουν να βοηθήσουν, δυσκολεύονται ν` αποχωριστούν τα στερεότυπα, ποιήματα για την Αθήνα. . . στην άκρη του δρόμου . το γυμνό μου πόδι τρυπήθηκε από αγκάθια --πατημένου-- σκαντζόχοιρου (για λίγο κοιταχτήκαμε το νεκρό ζώο και εγώ) όμως δεν ξέραμε ποιος έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη . [ή αλλιώς γηπεδικά] . όλες μου οι φίλες γράφουνε βιβλία τις μούσες τις σκοτώσαμε δεν κάναμε κηδεία

Η Γιανίνα Ντουσέικο μισεί το μικρό της όνομα και πιστεύει πρέπει να αποκαλούμε τους ανθρώπους με βάση κάποιο χαρακτηριστικό τους, όπως οι Ινδιάνοι. Έτσι βγάζει παρατσούκλια σε όλους. Ζει σε έναν απομονωμένο οικισμό σε ένα οροπέδιο της Πολωνίας στα σύνορα με την Τσεχία. Ένα πρωί ο γείτονάς της, το Σκιάχτρο, της λέει ότι ο άλλος τους γείτονας, η Μεγάλη Πατούσα, πέθανε και πηγαίνουν σπίτι του.
Είναι ένα σκοτεινό βιβλίο. Θα μπορούσε γενικά να ενταχθεί στα αστυνομικά, γιατί γίνονται φόνοι και ψάχνουμε να βρούμε τον δολοφόνο, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η ηρωίδα πιστεύει ακράδαντα στα δικαιώματα των ζώων, την αστρολογία, δεν τρώει κρέας και μισεί τους κυνηγούς.
Το βιβλίο έχει και φιλολογικό ενδιαφέρον καθώς μαζί με έναν πρώην μαθητή της μεταφράζουν Γουίλιαμ Μπλέικ. Ο τίτλος του βιβλίου βασίζεται σ\' έναν στίχο των "Γάμων του Ουρανού και της Κόλασης". Υπάρχουν, επίσης, στοιχεία μαγικού ρεαλισμού κι όμορφη γκόθικ εικονογράφηση.

Ένα βιβλίο για τη Μακρόνησο, που λειτούργησε από το 1947-55 ως αναμορφωτήριο-κολαστήριο για τους κομμουνιστές. Εκτός από τους ηττημένους του Εμφυλίου στέλνονταν εκεί κι αριστεροί φαντάροι για να εκτίσουν τη θητεία τους και να τιμωρηθούν.
Στο βιβλίο, όμως, δεν αναφέρονται ιδεολογίες. Μπορεί να διαβαστεί ως δυστοπία για την εκάστοτε αυταρχική εξουσία. Δεν κατονομάζονται ούτε οι βασανιζόμενοι, ούτε οι βασανιστές. Οι ανώνυμοι ήρωες του βιβλίου ξεχωρίζονται με επίθετα-παρατσούκλια που προκύπτουν απ\' την αφήγηση και τις πράξεις τους.
Θυμάμαι ακόμα το απόσπασμα για τις μύγες, που είχαμε κάνει στο σχολείο. Οι κρατούμενοι αναγκάζονταν να πληρώνουν για το φαγητό τους με νεκρές μύγες, που αφθονούσαν στο νησί. Είκοσι μύγες, αλλιώς δεν έχει φαΐ. Επίσης, αναγκάζονταν να συμβιώσουν με ποντίκια, τα οποία συχνά έτρωγαν μέρη απ\' το σώμα τους.
Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ασθένεια. Ο τίτλος είναι ευθεία αναφορά στην Πανούκλα του Καμί.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε εν μέσω χούντας χωρίς ν\' αναφέρεται ο εκδότης κι ο λόγος που το άφησε να περάσει η λογοκρισία ήταν εν πολλοίς ένα ευνοϊκό άρθρο που δημοσίευσε στη Βραδυνή ο δεξιός συγγραφέας Αλέξανδρος Κοτζιάς λέγοντας ότι το βιβλίο μιλάει συμβολικά κι αφηρημένα.
Η σημερινή, όμως, έκδοση, δεν είναι αντάξια του βιβλίου. Οι ιστορικές Εκδόσεις Κέδρος θα μπορούσαν να δείξουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα πολλά σημαντικά βιβλία, που μας έχουν προσφέρει, με σύγχρονη εκτύπωση, πρόλογο, επίμετρο ακόμα κι εξώφυλλο.