Είναι σαν πηγαίνεις σε έκθεση μοντέρνας τεχνης στην οποία εκτίθενται γυάλες με ζουζούνια, μούχλα και μύκητες και ο διπλανός σου εντυπωσιάζεται και μένει έκθαμβος από την καταγγελία του καλλιτέχνη και λατρεύει το έργο ενώ εσύ μένεις εκθαμβος από τη διαφορετικότητα με την οποια προσεγγίζουμε τα πράγματα οι άνθρωποι και σκεφτεσαι ταυτόχρονα πώς αυτός ο άνθρωπος –άραγε- αντιλαμβάνεται και προσλαμβάνει τον κόσμο, άρα πόσο διαφορετικοί κόσμοί είστε, παραλληλοι φυσικά, και θες να το βάλεις στα πόδια και να μην τον ξαναδείς ποτέ. Κατά τον ίδιο τρόπο, θα με τρομάξει ο οποιοσδήποτε μου πει ότι αγαπάει αυτό το βιβλίο, του οποίου (βιβλίου) οι παράγραφοι που περιγράφουν ερωτικές #not σκηνές, περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων αυγά, βολβούς ματιών, νεκρούς ανθρώπους, αίμα και ούρα, ακρότητες, τεμαχισμούς κλπ κλπ.

Από το οπισθόφυλλο: "κορυφαία στιγμή του μοντερνισμού στη λογοτεχνία" και "από τα πλέον έξοχα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα" και, ευλογα, τσιμπάς για να ψαχνεις 360 σελίδες τί δεν πάει καλά. Γιατι πραγματικά κάτι δεν λειτουργεί σωστα, όταν διηγειται κανείς μια ενδιαφέρουσα, αν και μελοδραματική, ιστορία εξαπάτησης που διαπλέκεται αναμεσα σε δυο ζευγαρια μεσω θραυσματικών γεγονότων που δεν εχουν αυστηρα χρονολογική σειρά. Για αρχή, και τα δυο ζευγάρια εμοιαζαν να ειναι μαριονέτες, ανευρα πλάσματα χωρίς χαρακτήρα ή, πιο σωστά, με χαρακτήρες μονοδιάστατα δοσμένους: Γυναικες slutty ή naive, αντρες νεροβραστους ή πανηλίθιους (ο αφηγητης, για παραδειγμα) που αδυνατουν να δουν κατω από τη μυτη τους. Επιπλέον, ακόμη και ως ωδή στο γελοιο να προσπαθησει καποιος να το δει κανείς, η παντελής ελλειψη ειρωνείας για ολους αυτους τους νευρωσικούς έχει ως αποτέλεσμα να τους χλευασει ή να τους διακωμωδήσει.

Σιγουρα το δευτερο "δεν κατάλαβα για τι πράγμα μιλά" βιβλιο. Δεν ειμαι καν σίγουρη αν πρόκειται για ολοκληρωμένο μυθιστόρημα ή το προσχέδιο αυτού. Κενά παντού. Όλα μοιάζουν αόριστα και αναπάντητα. Ό,τι γράφει είναι προσεκτικά διαλεγμένο και διατυπωμένο αδρομερώς, σαν να αυτοπεριορίζεται. Σαν να διαβάζεις την προπαρασκευή του μυθιστορήματος που θα γράψει. Με πολλά κλισέ και τελείως αποσπασματικό, a little bit of this, a little bit of that και τελικα much ado about nothing.

Ειναι ίσως το πρώτα βιβλίo "δεν κατάλαβα τι διάβασα/τι πραγματευεται/what this is all about". Θυμάμαι ότι δεν ειχε τίποτε: ούτε πλοκή ουσιαστική, ούτε γραφή ιδιαίτερη, ουτε ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ούτε βάθος ή αλλη διάσταση. Επιλογή για να μην υπάρξει καμια συνέχεια με τον συγγραφέα.

Θα μπορούσα να το μνημονεύω ως μια"ιστορία αγάπης". Θα μπορούσα να το μνημονεύω ως μια semi-γοτθική ιστορία με λίγο μυστήριο, λιγο φαντάσματα, λίγο who dunnit. Θα μπορούσα το μνημονεύω ως μια (σύντομη) οικογενειακή saga. Αντ\' αυτών, το θυμάμαι να με εξαντλει με τις ατελειωτες περιγραφές των κήπων του σπιτιου και το ξεπουπούλιασμα πουλερικών. Α, κι ενός χαρακτήρα που κάθεται σε μια πολυθρονα, όσο ο συγγραφέας ξεδιπλώνει όλοοο το εξυπνακιστικο υφος του για να καταλήξει μετά απο κάμποσες σελίδες, ων ουκ εστι αριθμος, στο προφανές, στο ανάλογο του Dead Parrot Sketch, των Monty Mython: He\'s not resting. He\'s stone dead. He\'s passed on! This {parrot} is no more! He has ceased to be! He\'s expired and gone to meet his maker! He\'s a stiff! Bereft of life, he rests in peace!
Το δευτερο αστεράκι κερδίζει η μετάφραση που ειναι αριστοτεχνική.

Αν ειναι, κάθε όποτε χάνουμε εναν πιθανό LoveOfOurLives να γράφουμε ενα βιβλιο, κατα ενα τρίτο witty, κατα ενα τρίτο για απίθανες υπάρξεις-ανυπάρξεις και αλλο ένα τρίτο for the sake of writing, κι όλα αυτα σε υποτακτικη, ε, ας στραφω κατευθειαν σε ενα Life coaching instrument απο το οποιο ξερω εξ αρχής τί να περιμένω.

Ακριβώς επειδή ειμαστε (επιπλέον) και πρόσκαιρα εφήμεροι, καλό θα ήταν να διαλέγουμε (εγώ, δηλαδή) με μεγαλυτερη προσοχή σε ποια βιβλία αφιερωνουμε ενέργεια και χρόνο, γιατι τελειωνουν και τα δύο. Ο συγγραφέας ειναι ποιητής, ξεκάθαρα. Το αποδεικνυει εδώ, το απέδειξε περιτρανα με την εξαιρετικη συλλογή που κυκλοφόρησε ταυτοχρονα με αυτο το μυθιστορημα, που πέρασε και δεν άγγιξε.

Ενα μετριο, pulp μυθιστορηματάκι που κάποτε κυκλοφορουσε σε εξαιρετική εκδοση, κι αν θυμαμαι καλα, σε ενα σκληρο κουτί camel. Θυμαμαι να ειναι απο κεινα να βιβλία που απλώς ήθελα να τελειωσω για να μην με αποτελειώσει εκεινο, με την πλήρη ελλειψη φαντασίας του και την μεγαλομανία του.

Η μεγαλυτερη αρετή του ειναι η συντομία του. Κατα τα άλλα, ενα βιβλιο στα όρια του μέτριου για τη βιβλιοφιλία. Οκ.

Όταν κάποιος καταπιάνεται με ενα τετοιο μυθιστόρημα, το λιγότερο που περιμένει είναι να γινεται συναρπαστικό, μυστηριώδες, σκοτεινό και ατμοσφαιρικό, πολλώ δε αν αυτός ο καποιος εχει και φυσική ελξη προς τετοιες ιστορίες. Και μέχρι να στηθεί ο κεντρικός πυρήνας της ιστορίας ειναι. Απο κεινο το σημείο και μετά, δυσκολευτηκα πολύ να παρακολουθήσω τι γράφει, σταδιακά εχασα τον ενθουσιασμό και το ενδιαφερον μου και εμοιαζε να επιστρέφω στην ίδια ιστόρια ξανά και ξανά, μετατοπισμένη σε ενα άλλο μέρος, οι χαρακτηρες να διπλασιάζονται ξανά και ξανά σαν τα γκρέμλινς, σε μια παραληρηματική διαδοχή ιδεών που η έννοια της διχασμένης/τριχασμένης κλπ προσωπικότητας θα δικαιολογούσε, αν συνοδευοταν και απο πειστικότερο ψυχογράφημα του μοναχού. Κατα τα άλλα, ο Καλόγερος του Lewis ειναι σαφώς πιο θελκτικο βιβλίο.

Δεν θα καταλήξω ποτέ αν πρέπει να το λέω Νυχτοδάσος ή Νυχτόδασος. Αυτή ειναι και η μοναδική, δημιουργική ιδέα που μου προκάλεσε το βιβλίο. Οι πραγματικά καλές του στιγμές ειναι πρωτοτυπα ποιητικές και η γραφή της διακρίνεται απο πυκνά εκλεπτυσμένο γουστο και ύφος το οποιο αναλίσκεται σε μια αλυσίδα incoherent μπουρζουά και ελιτιστικων καταστάσεων, καταλήγωντας καπου στο πουθενα. Κατα βάση, γραμμένο υπο την επήρεια κάποιου πράγματος: ποτων, ναρκωτικών, ερωτικης ματαίωσης, καταθλιψης.

Μια θεση στην δεκάδα των πιο αδιάφορων βιβλίων που έχω διαβάσει. Ο τιτλος σηκώνει τρολάρισμα, αλλα τέλος πάντων.

Προκειται για ένα βιβλίο που ξεκινά πολλά υποσχόμενο, ορμητικο και φιλόδοξο, συνεχίζει απογοητευτικά, ενώ από τη μέση και πέρα (όσο θυμαμαι) καταρρέει υπο το βάρος των υποσχέσεων και των προσδοκιών που αρχικά δημιούργησε and never delivered.

Αν αυτό ειναι το γνωστότερο έργο του Χαντκε, τρομάζω για τα λιγότερο γνωστά του. Καταλαβαίνω την καφκική εμμονή των συγγραφέων της γενιάς του, όμως εδώ ο συγγραφέας δημιουργεί μονο χαυνωση, παρόλη την παρεκβατική "πλοκή" του.

Πολύ όμορφη έκδοση, τόσο που χαιρεσαι να το κρατάς και ανυπομονονείς να το διαβάσεις. Μεχρι να το διαβάσεις. Ειναι ταυτόχρονα τόσο πληκτικό και τόσο εκβιαστικά μαύρο που και να θες να μπείς κάπως στην ιστορία, ο οργανισμός σου αντιδρά πυξ λαξ. Πολύ επικληση στο συναίσθημα, διάχυτη μιζέρια, κανένα μέλλον και παντού έρεβος. Οχι, εμεις στρεφόμαστε στο φως.

Κόλαση βαρεμάρας, θα ελεγα εγώ. Κι ας μη μιλήσουμε για τα logical fallacies που περιέχει, τα οποία προσπερνιουνται χωρις να αναγνωρίζονται σε μια ταχεία ανάγνωση ενος ταχα διασκεδαστικου μυθιστορήματος, μιας κι εκει επιστρατευει αλλον μηχανισμό ο εγκέφαλος, ταχύερο και πιο μηχανικό.
Τα χει πει ο Kahnemann, δεν τα λέω \'γω.

Πρόκειται για ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα βιβλία που σχεδόν τελείωσα. Θα το θυμάμαι πάντα ως ένα από τα βιβλία με ένα απίθανο τυράκι* ως bait (χαμένα – ξεχασμένα- κλεμμένα χειρόγραφα του Καφκα) το οποίο ποτέ δεν ενέταξε πειστικά στην ανερμάτιστη πλοκή του (όποια κι αν ήταν αυτή), η οποία μέσες άκρες συνοψίζεται στο εξής: λευκοί, πολύ εύποροι χαρακτήρες αντιμετωπίζουν προβλήματα στις σχέσεις τους και το σκάνε. Πολύ ώριμη συμπεριφορά αφενός, first world problems αφετέρου. Χωρίς συνοχή, επίπεδοι χαρακτήρες, απογοητευτική αφήγηση.
*το οποίο, μουχλιασε σαφως

Υπάρχουν βιβλία τα οποία προκαλούν αίσθηση χωρίς τον παραμικρό λόγο. Όπως αυτό, ο «Πλην», το «Δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο τον κόσμο» και σίγουρα πολλά που δεν θυμάμαι κι ακόμη περισσότερα που –ευτυχώς- αγνοώ. Το βιβλιο είναι η τρανη απόδειξη του πώς μπορεί η γραφομηχανή να αποτελέσει μηχανισμό αυτοϊκανοποίησης του επηρμένου χρηστη της ώστε να παραγαγει έναν τεράστιο όγκο κενών ρεμβασμών (ή και ρευματισμών, αν το διαβαζεις κοντά σε ανοιχτή πόρτα) που απευθυνονται προφανώς μονο σε κριτικους του New Yorker, μιας και η γραφή του είναι καλή και εχει μια ευρεία γκάμα εγκυκλοπαιδικών γνώσεων (καμποσο name-dropping, ιστορίες και ενσταντανε που ο συγγραφέας ενιωθε ότι επρεπε καλά και σώνει να χωρεσει στην υπόθεση -μέσω διαρκών παρεκβάσεων- ενώ είναι ξεκάθαρα εντελώς out of context) τις οποιες απλώς ηθελε να παραθεσει. Δραματουργία μηδέν, κορύφωση μηδέν, πειστικότητα καμία. Επειδή καποιοι τον συνέκριναν με τον Ζεμπαλντ, ο Ζεμπαλντ των Δακτυλίων εγραψε «σιγανά και ταπεινα». Και με σεβασμό.

O τύπος ξέρει να γράφει; Ξέρει. Ξέρει να δημιουργεί εικόνες άμεσα και γλαφυρές; Ξέρει. Εχει ενδιαφέρον θέμα να αναπτύξει; Έχει. Τι δεν έχει; Δεν εχει ενδιαφέροντα τρόπο για να το αναπτύξει. Την πρώτη φορά που προσπάθησα να το διαβάσω, έφτασα στην 50η σελίδα και το έβαλα στα Pending. Τη δεύτερη, πιάνοντάς το from scratch, το παράτησα 50 σελίδες πριν το τέλος, μου αρέσουν οι συμμετρίες. Το θέμα είναι το εξής: ούτε μου άρεσε ούτε δεν μου άρεσε. Ούτε το προτείνω ούτε και το ανάποδο. Ουτε το συμπάθησα την πρωταγωνίστρια ούτε την αντιπάθησα. Δηλαδή, θα προτιμούσα από τον συμπλεκτικό «ούτε», τον διαχωριστικό «είτε».

Εχοντας διαβάσει νωρίτερα τα δοκιμια στο Μια πολύπλοκη ύπαρξη, τα οποία, παρα την εμφυτη "ισπανικότητά" τους, απηχουν σε ευρύτερη έκταση, ηλπιζα οτι αναλογη θα ηταν και η ετεροδοξία. Ισως τετοια βιβλια θα πρεπει να τα ανοιγεις στην τυχη, και να διαβάζεις το κειμενο στο οποίο πάνω θα πεσεις κι όχι from cover to cover. Δεν ξερω, σκέψεις κάνω.

Διαβαζεις 80-90 σελίδες με μεγάλη ευχαρίστηση και ξαφνικά αυτό αλλάζει, γινεται μια ατερμονη επαναληψη των ήδη λεχθέντων, εχοντας χασει την σπιρτάδα των πρώτων σελίδων. Και νομίζω κάπου εχασε το νόημα, την οξυδέρκεια και την διεισδυτική του ματια. Θα το χαρακτήριζα βιβλιο Adaptation (την ταινία), οπου ήταν δυο διαφορετικά ύφη/βιβλία/προθεσεις σε εναν τόμο.

Διαβάζουμε στην παρουσίαση οτι πρόκειται για "μια οξυδερκή μελέτη της ανθρώπινης καρδιάς" στην οποία "αναλύει τους μηχανισμούς της ερωτικής προτίμησης, έλξης ή πάθους". Μονοδιάστατα, μιας και φαινεται να απαξιώνει ή να αγνοει τους μηχανισμούς σεξουαλικής επιλογής του γυναικείου φύλου και προτιμά να γινεται σχεδόν συγκαταβατικός. Απολύτως στερεοτυπικός και κοντόφθαλμος, κατι που δεν κρυβεται κατώ συγκερασμό που προσπαθει μεταξυ επιστημονικότας και ρομαντικότητας (sic). Κρίμα, αριστερος άνθρωπος. :)

Εξαιρετικα παρα πολύ ενδιαφεροντα ολα οσα γραφει για τα θαλάσσια πλασματα, ενα θεμα που με γοητεύει. Τελειως περιττη εως και κακουλα η ψυχαναγκαστικη του ανάγκη να γραψει γι\' αυτα με λογοτεχνικό τρόπο. Ανεπαρκης σε αυτο το κομματι. Και κοινοτοπος.

Απο τις 250 σελίδες τις οποιες με κόπο καταφερα να διαβάσω, πρόλαβα βα συμπεράνω πόσο αναχρονιστικό είναι, πόσο πολύ dull και πόσο μη ιστορικο.-

Στην πλειονότητά τους, πρήξαν και πλήξαν. Δεν ξερω ποιο από τα δύο υπερτερεί. Ισως κάτι τρίτο που δεν μου \'ρχεται τώρα δα.

Σ\' ενα βιβλιο που αριθμει 264 σελίδες, οι 30 ειναι ικανός αριθμός να καταλάβει κανείς αν του αρεσει. Το τραβηξα μεχρι και την εκατοστή. Ειχε καλή ποιότητα χαρτιου, nice material κατι που δεν μπορώ να πω ουτε για τη λογοτεχνικότητά #not του ούτε και για την βαρετότατη πλοκη του.