Εξαιρετικό βιβλίο. Διαβάζεται απνευστί. Πολλή καλή έκδοση και μετάφραση. Η γραφή του Zweig σε συνεπαίρνει σε αυτή τη νουβέλα. Είναι ξεκάθαρο ότι κατέχει την τέχνη της γραφής και δεν κοροιδεύει ούτε στιγμή των αναγνώστη. Νιώθεις ότι η ιστορία αυτή έχει γραφτεί με μια ανάσα. Σαν να περίμενε να πάρει μορφή. Αψεγάδιαστη το ψυχογράφημα των πρωταγωνιστών. Το διάβασα απνευστί.

Χωρίς δισταγμό, αξίζουν τέσσερα αστέρια σε αυτό το βιβλίο. Εξαιρετική η απόδοση μιας εποχής της Ελλάδας με φλέγοντα πολιτικά κι άλλα ζητήματα. Δε λείπει επίσης, από την ιστορία η θέση της γυναίκας εκείνης της εποχής που προσωποποιείται με τη Μαρή, αλλά και τη Μαριάνθη. Η Κακούρη, έχει συνθέσει το μυθιστόρημα βασιζόμενη σε πληθώρα βιβλιογραφικών κι άλλων αναφορών, αλλά το έχει κάνει περίτεχνα. Σε παρασύρει στην εποχή εκείνη, που μοιάζει τόσο μακρινή, αλλά συνάμα εντοπίζεις τα ίχνη της και στη σημερινή Ελλάδα. Τουλάχιστον βρίσκεις παραλληρισμούς. Επέλεξε ένα τέλος, που κατ\' εμέ προδιαγράφει τη θέση της γυναίκας. Της μεοσαστής εκείνης της εποχής, η οποία γίνεται έρμαιο των φιλοδοξιών ενός ανερχόμενου μεγαλοαστού. Ο Θανάσης είναι η "φωνή" του λαού. Εκπροσωπεί άλλη τάξη, τόσο κοινωνική όσο και ηθική. Οι λίγες ώρες που χρειάστηκαν να το τελειώσω, άξιζαν κάθε γραμμή. Ευχάριστη αλλαγή από εκεί που δεν το περιμένεις.

Σε καμία περίπτωση αυτό το βιβλίο δεν μπορεί να συγκριθεί με το όταν έκλαψε ο Νίτσε και τη Θεραπεία του Σοπενάουερ. Ο Γιάλομ, σε κάθε μία από τις ιστορίες, ασχολείται τόσο πολύ με τον εαυτό του, που κατανατάει αηδία. Το διάβασα μόνο και μόνο για τις ίδιες τις ιστορίες. Που και σε αυτές, οι παρεμβάσεις του ήταν καθ'ολα πανομοιότυπες και τελικά βαρετές. Επίσης, αν και δεν το ομολογεί, συμπεριφέρεται σαν "καλός χριστιανός" και προωθεί μια συγκεκριμένη ηθική στάση των ψυχοθεραπευτών προς τους "ασθενείς". Επανέρχεται επίσης συχνά σε θέματα που φαίνεται να τον απασχολούν συνέχεια και σε προηγούμενα βιβλία του (θάνατος π.χ.) αλλά δεν αποτολμά να το αγγίξει επαρκώς, όπως φάνηκε στην αποτυχημένη προσπάθειά του με τον Κήπου του επίκουρου. Με αυτό το βιβλίο, κλείνω την όποια προσπάθεια με τον Γιάλομ.

Δε γίνεται να το αφήσεις από τα χέρια σου. Κυλάει με ταχύτητα και μέχρι τη μέση σε καθηλώνει από αγωνία. Από εκεί και πέρα, για ένα κεφάλαιο ακόμα, γίνεται κάπως κουραστικό. Εκεί ακριβώς, κάνει μια στροφή. Είναι αρκετά κινηματογραφικό και δεν αποφεύγεις να αισθανθείς ότι "τελικά αυτό θα γινόταν". Πολλά κλισέ και ενώ ξεκινάει δεξιότεχνα δεν καταφέρνει να το συντηρήσει από τη μέση και πέρα. Σίγουρα, ένα βιβλίο που μπορεί να σου κρατήσει συντροφιά για μερικές ώρες. Απογοήτευση είναι το επίμετρο του Τζιόβα, αν και έχει ελάχιστα σημεία που παρουσιάζουν ενδιαφέρον.

Το βρήκα σε ένθετο εφημερίδας. Είναι για να περνά η ώρα. Τίποτα σπουδαίο. Θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο.

Λιτό, απλό -όχι απλοϊκό- και σε συνταράσει. Είναι μια σύντομη ιστορία που έντεχνα σε προκαλεί να σκεφτείς το θάνατο και την αγωνία των "ετοιμοθάνατων". Σαρκαστικό και με μεγάλη μαεστρία συγκινητηκό. Η θεία ροζ είναι μορφή. Κάλλιστα θα γινόταν ένα μικρό θεατρικό.

Του δίνω δυο αστέρια για τις ατελείωτες επαναλήψεις και το κατά τα άλλα βαρετό περιεχόμενο. Ξεκίνησε με καλές προδιαγραφές αλλά δεν το στήριξε αναλόγως. Καταλήγεις ότι είναι μια ιστορία για εικοσάχρονα. Όχι ότι αυτό είναι κατακριτέο. Δυστυχώς, ένιωσα ότι σπατάλησα το χρόνο μου.

Το βιβλίο έπεσε τυχαία στα χέρια μου. Στην αρχή προσπαθούσα να καταλάβω πώς θα καταφέρει μέσα από τη διήγηση να περάσει στη μετουσίωση του έρωτα μιας γυναίκας για έναν άντρα που όπως φαίνεται θα μπορούσε να είναι ο ίδιος συγγραφέας. Πολλές και εύστοχες οι παρατηρήσεις για τα συναισθήματα και τον κόπο να είμαστε άνθρωποι. Κυλάει πολύ εύκολα και σου αφήνει μια ιδιαίτερα καλή αίσθηση στο τέλος, αν και δεν έχει σχέση με την κατάληξη της ιστορίας. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Ο Πάζ, γράφει πολύ όμορφα. Η συγκεκριμένη ιστορία σε ιντριγκάρει και ακολουθείς βήμα-βήμα τον πρωταγωνιστή στις αγωνιώδης, αλλά ταυτόχρονα και απλώς βιωματικές καταστάσεις, να ψάχνει αυτήν που τον χώρισε. Ο Πάζ, κατέχει την τέχνη του λόγου και ξέρει να σε τυλίγει ατμοσφαιρικά με τις πολύ στοχαστικές και ρεαλιστικές του απεικονίσεις. Στο τέλος θα περίμενες κάτι άλλο το οποίο τελικά δε γίνεται. Αφήνει την αίσθηση του ανικανοποίητου. Ίσως αυτός και να είναι ο στόχος..ίσως μια ιστορία αγάπης..

Από όλα του Chavarria, αυτό μου άρεσε το λιγότερο. Πάρα πολύ κουραστικές οι περιγραφές και οι εναλλαγές των ιστοριών προκαλούν σύγχηση. Αυτό ειδικά συμβαίνει από τη μέση του βιβλίου και πέρα. Έφτασα στο τέλος, αλλά προσπέρασα πολλά σημεία. Η σύλληψη της ιδέας με την Ταπαχίνη ήταν καλή αλλά χάθηκε στο σύνολο του βιβλίου. Κρίμα, είχα ενθουσιαστεί πριν το πάρω.

Δεν μπορώ να το προτείνω με σιγουριά. Έχει μια ιδιαιτερότητα η προσέγγιση της ιστορίας αυτού του "τραγικού" κοριτσιού, με ένα τέλος ίσως απελευθερωτικό; Υπήρχε έντονη προσπάθεια να επιδειχθεί ο εσωτερικός διάλογος του συγγραφέα που γράφει την ιστορία και συνεπώς το παραληρίζεις με τη Λισπέκτορ. Το επίμετρο της Σιξού δεν ήταν και πολύ διαφωτιστικό, μάλλον μπερδεύει για το στόχο της προσέγγισης της Λισπέκτορ.

Ξεκίνησε καλά. Όμως το παρακάνει με την ανάλυση και τους ακραίους -κι άτοπους πολλές φορές-συσχετισμούς με θεωρήσεις που τον βολεύουν να τις συνθλίβει στα "μάτια" του ερωτευμένου υποτίθεται. Καταντάει να αντικειμενοποεί μέσα από μια καθ' όλα διεστραβλωμένη ματιά το ίδιο το υποκείμενο του έρωτά του. Απογοητευτικό. Δύο αστέρια, μόνο για την αρχή του και την καλή χρήση της γλώσσας. Κατά τα άλλα, απλά δεν ήθελα να το συνεχίσω.

Διαβάζετε ευχάριστα. Δε διαφωτίζει περισσότερο σε σχέση με τη Μήδεια. Υπάρχουν ενδιαφέρουσες περιγραφές, αλλά υπάρχει μια αντίθεση από την αρχική Μήδεια (μάγισσα, Ιέρεια κτλ) με την άλλη που απλώς "θυσιάζεται" για τον Ιάσονα.

Σίγουρα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και αποδίδεται στο μέγιστο με την ευφυή γραφή του Beatty. Ωστόσο, μετά τη μέση του βιβλίου, κουράζεσαι από την ίδια την ιστορία και τις ατελείωτες αναφορές σε άλλους συγγραφείς ή ταινίες ή από το πανομοιότυπο μοτίβο της υπόθεσης. Ενώ σου έχει δημιουργήσει αναμονή για την εξέλιξη της δίκης, δεν καταφέρνει να φτάσει σε κορύφωση ή κάποιο τέλος που συνδέει όλη την πολυπλοκότητα της ιστορίας. Πάντως, από Αφροαμερικάνικη λογοτεχνία είναι σίγουρα μια προσθήκη και σε υποβάλλει να σκεφτείς τι συμβαίνει στη σύγχρονη Αμερική. Επίσης, εντυπωσιακή κι εκκεντρική είναι η ανατροφή του ήρωα από τον πατέρα του.

Με εξέπληξε το βάθος της ιστορίας μέσα από τις όχι και τόσο εξεζητημένες περιγραφές και την απλοϊκότητα της ιστορίας. Από ένα σημείο και πέρα, λίγο πρίν το θάνατο της Μαίη, αρχίζεις και υποψιάζεσαι τι θα συμβεί, αλλά η αναδίπλωση της συνηδειτοποιήσης του Τζόν μετά από τη φευγαλέα συνάντηση με έναν τυχαίο είναι ωραίο στοιχείο της υπόθεσης. Λεπτεπίλεπτη γραφή κι ακρίβεια στην περιγραφή των χαρακτήρων με ένα μοναδικό τρόπο.

Το τελείωσα με μιάς. Σαφέστατα το ύφος και το στυλ είναι αξιόλογα κι αρκετά εντυπωσιακά για την αφήγηση.
Μέχρι τη μέση, δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να το συνεχίσω, κι εκεί έγινε η μεγάλη ανατροπή. Κρατήθηκα μέχρι εκείνο το σημείο, από την πολλή επιδέξια γραφή του Ba
es. Η ροή είναι εξαιρετική και η πλοκή εντελώς δεμένη.
Εξαιρετική η ανατροπή στο τέλος. Το βαθμολογώ με 4 μόνο και μόνο γιατί άργησε να δημιουργήσει αναμονή για τη συνέχεια. Το έκανε στη μέση του βιβλίου.

ήταν στην Κυριακάτικη έκδοση εφημερίδας και πραγματικά μου άρεσε πολύ. Σίγουρα κάποια σημεία θα μπορούσαν να είναι καλύτερα και οπωσδήποτε η συγγραφέας δεν αποφεύγει να αφήνει αξεκαθάριστα κάποια βασικά ζητήματα. Οπωσδήποτε όμως, καταφέρνει να σκιαγραφήσει πάρα πολύ καλά την επιβολή της εξουσιαστικής πατριαρχίας στο πέρασμα των αιώνων. Πάρα πολλές οι βιβλιογραφικές αναφορές σε πληθώρα συγγραφέων, τόσο του φεμινιστικού φάσματος κι άλλων πολλών. Αξίζει να διαβαστεί.

Δυστυχώς, το παράτησα λίγο πρίν το τέλος. Ίσως να επηρρεάζει και η ιδιαιτερότητα της γραφής. Ωστόσο, οι παραδοχές και υποθέσεις για την Ανατολική φιλοσοφία σε σύγκριση με τη Δυτική, θα έλεγα ότι είναι πολύ γενικές και δεν υπάρχει εμβάθυνση. Επίσης, είναι τόσο εξουθενωτικά περιγραφικό και εκθεσειακό για την Ιαπωνική προσέγγιση στην αρχιτεκτονική, στις τέχνες κτλ, που δυστυχώς δε διαφωτίζει και πολύ για την έννοια της σκιάς.

Διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα. Η ιστορία είναι αρκετά κινηματογραφική και στην αρχή προβληματίζει με τις σεξιστικές αναφορές του για την ηρωϊδα -κι άρα κι άλλων γυναικών- αλλά κατά τα άλλα ένα ευχάριστο ανάγνωσμα. Είναι στη σειρά το δεύτερο βιβλίο που διαβάζω από αυτόν τον συγγραφέα κι έχω αποφασίσει να συνεχίσω και με άλλα βιβλία του. Δεν μπορείς να του αντισταθείς. Έχει κάτι ειλικρινές και ως αναγνώστη σε κάνει να μη θες να σταματήσεις.

Αν και το διάβασα πολύ γρήγορα, ωστόσο προηγούμενα βιβλία του είναι ασυγκρίτως καλύτερα. Πλατιάζει σε αυτό αρκετά και τα πολλά παραδειγματά του εστιάζουν ουσιαστικά στα ίδια συμπεράσματα. Αναλώνει επίσης, αρκετά μεγάλο μέρος της ανάλυσής του, από τη σκοπιά ενός ψυχοθεραπευτή ή αλλιώς όπως το λέει ενός υπαρξιακού ψυχοθεραυπευτή και τα παραδείγματα από τη φιλοσοφία τα προσπερνάει γρήγορα. Οι προσωπικές του παραθέσεις δεν προσθέτουν και πολλά στο θέμα και μάλλον είναι αρκετά φλύαρος.

Εξαιρετικό βιβλίο. Αξίζει να το διαβάσει ο καθένας. Το προτείνω ανεπιφύλακτα. Το έχω διαβάσει πάνω από τρείς φορές και πάντα ανακαλύπτω κάτι καινούριο.

Η γραφή του Chavarria σε απορροφά και μες σε αυτό το βιβλίο δεν μπορείς να σταματήσεις να διαβάζεις. Υπάρχουν σημεία, ειδικά στη μέση, που τα προσπερνάς πιο γρήγορα, αλλά δεν πάυει να είναι μια καλά δοσμένη ιστορία. Κάποιοι ήρωες είναι ιδιαίτερα καλά σκηνοθετημένοι. Το τέλος, δυστυχώς ήταν μέτριο κι αφήνει πολλά ερωτηματικά. Το προτείνω άνετα για ανάγνωση μερικών ωρών.

Το πήρα μετά από πρόταση μιας φίλης. Στην αρχή, το κείμενο ρέει άνετα, με απλοϊκότητα και αμεσότητα. Όμως, μετά από κάποιο σημείο κουράζει. Δεν έχει εναλλαγές και επαναλαμβάνει τα ίδια συμπλεγματικά συναισθήματα. Δυστυχώς, το τέλος σε αφήνει ανικανοποίητο. Είναι σαν να σε αφήνει στη μέση.

Διαβάζετε πολύ ευχάριστα. Σε συνεπαίρνει η ιστορία και η απόλυτα ανθρώπινη και ειλικρινής γραφή. Έχει αυθεντικότητα ο συγγραφέας και δεν "παίζει" συγγραφικά παιχνίδια με τον αναγνώστη. Η ιστορία απλή και ταυτόχρονα τόσο ανθρώπινη, τόσο που τα κουφέτα από τη στιγμή που θα το διαβάσεις αποκτούν μαγικές δυνάμεις...

Ταυτίζεσαι με τον ήρωα και παλεύεις να δεις μαζί του όλες τις πτυχές μεταξύ λογικής και παραλόγου. Εύστοχη και ξεκάθαρη γραφή. Διαβάζεται με μια ανάσα. Σημαντική συμβολή στην κατανόηση της ψύχωσης. Διαβάζεται με μια ανάσα.

Για ακόμη μια φορά, συνταρακτικός ο Κορτώ. Ειλικρινής, τολμηρός, με χιούμορ, αυτοσαρκασμό, ευαισθησία. Όλα αυτά, πάνω στο ευαίσθητο θέμα των ψυχικών ασθενειών. Με μοναδικό παράδειγμα την αποτόλμηση της γλαφυρότατης αυτοβιογραφίας. Το διάβασα με μια ανάσα. Ελάχιστα σημεία ήθελα να τα προσπεράσω. Μπράβο στον Κορτώ. Ένας από τους λίγους.

Παρόλο που οι ήρωες είναι παιδιά, σε καθηλώνει με τη στοχευμένη ψυχογράφηση των δυναμικών που εξελίσσονται μες σε μια αμφιλεγόμενη ομάδα. Η πίεση της επιβίωσης προτάσσεται σαν ένα όπλο μάχης. Εξαιρετικές περιγραφές και καθηλωτική ιστορία. Το μόνο αρνητικό είναι ότι το τέλος γίνεται προβλέψιμο.

Αδύνατον να μη λατρέψεις αυτό το βιβλίο. Κάθε σελίδα του σε ταξιδεύει σε μια θεώρηση εκ\' των έσω, με απόλυτη διαφάνεια και διαύγεια για το "έξω". Πολλές συμβολικές σημασίες και σύντομες εκφράσεις για πολλά από αυτά που αναζητά ο καθένας μας.

Γίνεται όλο και καλύτερο όσο προχωράει. Υπάρχουν πολλές γλωσσολογικές αναλύσεις, ειδικά μέχρι τη μέση του βιβλίου, αλλά από εκεί και πέρα διαπραγματεύεται με πολύ ενδιαφέρον τη σχέση γλώσσας και σκέψης. Αρκετά επιστημονικά τεκμηριωμένο και πολύ υλικό για σκέψη.

Η Όουτς καταφέρνει να ψυχογραφήσει δυο διαφορετικούς χαρακτήρες και μια σχέση με αμφίβολο περιεχόμενο. Μένεις με την αίσθηση ότι δεν ολοκληρώθηκε. Μια αίσθηση ανικανοποίητου ακριβώς εκεί που φαινόταν ότι θα υπάρχει κορύφωση. Η γλώσσα απλοϊκή αλλά σε κρατάει δυνατά.