Δεν είχα σκοπό να δημοσιεύσω κάποια κρίση, ωστόσο, βλέποντας το μοναδικό σχόλιο που έχει αναρτηθεί στη σελίδα, έκρινα δόκιμο να αναφέρω δυο-τρία λόγια προστατεύοντας τους μελλοντικούς αναγνώστες του βιβλίου: οι Ρετσίνες του βασιλιά δεν είναι απλώς ένα καλογραμμένο βιβλίο (όπως άλλωστε και τα προηγούμενα του συγγραφέα), αλλά ξεχωρίζει για τα ακόλουθα τέσσερα χαρακτηριστικά: την αφόρητη νοσταλγία για τα περασμένα, το διάπυρο πένθος από κάθε λογής απώλεια, το χιούμορ ως ξόρκι θανάτου και τα ανυπεράσπιστα γηρατειά μπροστά στον επικείμενο χαμό. Και όλα αυτά χωνεύοντας σε μία αξεδιάλυτη ενότητα τον Βασιλιά Ληρ, τον Γαργαντούα του Ραμπελαί και τη φιλοσοφική στάση του Ρίλκε. Τι να λέμε, το βιβλίο είναι instant classic, που θα έλεγαν κι οι Αγγλοσάξονες.