Μέτριο περιεχόμενο, δημοσιογραφικό ύφος γραφής, μιας καλής -γενικά- έκδοσης. Η φιλολογική επιμέλεια, ελλειπεστατη : εκείνο το επαναλαμβανόμενο "εν έτη", πολύ ενοχλητικό για τον αναγνώστη του βιβλίου. 2/5

Ένα βιβλίο με παράθεση πλήθους οικονομικών μεγεθών που αφορούν την πολεμική κινητοποίηση των ευρωπαϊκών χωρών (και ΗΠΑ) στο διάστημα 1588-1865. Εξετάζει ποιες ήσαν οι δαπάνες τους για τον στρατιωτικό εφοδιασμό κι εξοπλισμό, μισθοδοσίες, τραπεζικό δανεισμό κ.λπ. και ποια τα έσοδά τους από κατασχέσεις, βιομηχανική κι εμπορική παραγωγή, φορολόγηση, υποτίμηση νομίσματος κ.λπ. Σκοπός είναι η κατάδειξη του ιστορικά βεβαιωμένου γεγονότος ότι όσο περισσότερα χρήματα δαπανούνται χάριν του πολέμου, τόσο πιθανότερη είναι η νίκη, ανεξαρτήτως άλλων παραγόντων. Καλό περιεχόμενο, καλά τεκμηριωμένο από πλήθος πηγών και ξεκάθαρα δομημένο ανά περίοδο και χώρα. Όμως, τα μειονεκτήματά του είναι δύο : α) φαίνεται πως είναι βιαστικά γραμμένο, έως και πρόχειρα και β) η επιμέλεια που ακολούθησε το χειρόγραφο είναι τουλάχιστον πλημμελής, αν υπήρξε ποτέ τέτοια. Το βιβλίο βρίθει εκφραστικών, χρονολογικών και ορθογραφικών ακόμα λαθών. Κρίμα γιατί οι εκδόσεις Ενάλιος δε μας έχουν απογοητεύσει ποτέ ως σήμερα.
Βαθμολογία : 4 για το θέμα που αναπτύσσει , 0 για την κάκιστη εμφάνιση του περιεχομένου, 2 αστέρια ο μέσος όρος.

Συγκροτημένο, δομημένο βιβλίο που κωδικοποιεί και συμμαζεύει όσα σκόρπια γνωρίζαμε ή υποψιαζόμαστε για τον ΔΣΕ (συμμορίες ατάκτων, εξαθλιωμένων ληστών και σλάβων), με συντριπτική χρήση πηγών και αρχειακών αναφορών κυρίως αριστερών, ανταρτικών και πρώην σοσιαλιστικών χωρών, καρπό εξαετούς ερευνητικής προσπάθειας.
Κι αν δεν σας έπεισα ακόμα να το διαβάσετε, λάβετε υπ´όψιν σας πως κομματικοί εγκάθετοι, βγάζουν αφρούς μοχθηρίας και ειρωνίας όταν αναφέροναι στον συγγραφέα, καθηγητή Ν.Μαραντζίδη, ακριβώς επειδή υπηρετεί την επιστήμη του και δεν συμμετέχει στον πολιτικό καθαγιασμό και ιστορικό ξέπλυμα του ΚΚΕ.

Μία ακαδημαϊκή προσέγγιση των φιλοσοφικών και πολιτισμικών σταθερών της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας και της επιβίωσής τους έως σήμερα στον Δυτικό Πολιτισμό. Δομικά στοιχεία του σύγχρονου πολιτισμού, δόγματα και έννοιες της χριστιανικής πίστης, ηθικές, πολιτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις που έχουμε σήμερα, θα ήσαν διαφορετικές χωρίς την επίδραση των αρχαίων, ίσως και ανύπαρκτες.

Πρόκειται για μία λεπτομερή πολιτική-οικονομική και κοινωνική ιστορία της Ευρώπης ως χώρου κοινής κουλτούρας και ανταγωνισμών, από το συνέδριο της Βιέννης μετά την συντριβή του Ναπολέοντα, έως και τις παραμονές έκρηξης του α\' π.π. Παρακολουθούμε θεματικά και όχι αυστηρά χρονολογικά τις διεργασίες διαμόρφωσης των νέων ισορροπιών μεταξύ των ευρωπαϊκών βασιλείων, όπως αυτές καθορίζονται από την κεκτημένη ή διαμορφούμενη ισχύ τους. Τα ποικίλα νεοφανή κοινωνικά, πολιτικά και εθνικιστικά κινήματα, οι νέες τεχνολογίες μεταφορών κι επικοινωνιών, αλλάζουν ριζικά τις οικονομικές και τις στρατιωτικές δυνατότητες κάθε κράτους και θέτουν σε βάσεις νεωτερικότητας παλαιούς υποβόσκοντες ανταγωνισμούς και φιλοδοξίες. Οι ανταγωνισμοί αυτού του αιώνα (1815-1914) θα καταλήξουν στην ολοκληρωτική αλλαγή που επήλθε στην Ευρώπη με τον α\' π.π. Παρ\' ό,τι η γραφή του έργου είναι ρέουσα και γλαφυρή, το βιβλίο είναι είναι ογκώδες και υπέρ-αναλυτικό, απευθυνόμενο στον πιο εξειδικευμένο ή απαιτητικό μελετητή των κοινωνικών επιστημών προς τούς οποίους το συνιστώ θερμά. 5/5

Τα ιστορικά μυθιστορήματα του Κώστα Κυριαζή, είναι εξαιρετικά. Είναι πιστά στην Ιστορία και συνάμα γλαφυρότατα στην αφήγηση, στην ανάδειξη των συναισθημάτων, των ηθών και των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών τους. Το παρόν βιβλίο, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί, με τίποτα, λιγότερο από συγκλονιστικό.
Η αυτοκρατορία βρέθηκε στο απώγειό της για περίπου 60 συναπτά χρόνια με τη βασιλεία Νικηφόρου Φωκά, Ιωάννη Τσιμισκή και Βασιλείου Β\' Βουλγαροκτόνου. Τώρα, έχουν περάσει ήδη 45 χρόνια από το θάνατο του τελευταίου. Οι αδιάφοροι βασιλείς που πέρασαν στο μεταξύ, οι κενόδοξοι πολιτικοί σύμβουλοί τους, η στρατιωτική απραξία και οι μαζικοί εξισλαμισμοί των πληθυσμών στην Ανατολία, βουλιάζουν την Αυτοκρατορία και γκρεμίζουν τα επιτεύγματα των μακεδόνων βασιλέων. Εκείνος που φαίνεται να αντιλαμβάνεται και το μέγεθος του τουρκικού κινδύνου, είναι ο στρατηγός Ρωμανός Δ\' Διογένης.
5/5

Όποιος έχει δει την ταινία "Εχθρός προ των πυλών", μπορεί να νομίζει πως η μονομαχία ελεύθερων σκοπευτών ήταν απλώς προϊόν μυθοπλασίας. Όμως, πράγματι ο Ζάιτσεφ αναφέρει πως οι πληροφορίες του Κόκκινου Στρατού ανέφεραν ότι έφθασε στο μέτωπο αεροπορικώς ο επικεφαλής των εκπαιδευτών του σχολείου ελεύθερων σκοπευτών του Βερολίνου, ταγματάρχης Καίνινγκς με σκοπό να τον ξετρυπώσει τον "ρώσο λαγό" και να τον εξουδετερώσει.
Ο Ζάιτσεφ, άρχισε να μετρά τις πιθανότητες επιβίωσής του...
Πώς είχε καταφέρει να επιβιώσει φθάσει ως εδώ ; Κάθε μέρα φόνευε 4-5 γερμανούς και γύρω του έπεφταν άλλοι τόσοι σύντροφοί του.
Στο Στάλινγκραντ ο μέσος όρος χρόνου επιβίωσης των σοβιετικών ήταν λίγο πάνω από 24 ώρες.
Οι κομισσάριοι με την ντουντούκα στο στόμα και το πιστόλι στο χέρι πυροβολούσαν στην πλάτη τους "δειλούς" του κόκκινου στρατού, χωρίς καν στρατοδικείο, κάνοντας πράξη το τη διαταγή "ούτε ένα βήμα πίσω" του λαϊκού κομισσάριου Άμυνας Ι.Στάλιν.
Αντίστοιχα, οι γερμανοί έφτασαν να συγκροτήσουν 100 λόχους τιμωρημένων στρατιωτών και 10 τάγματα αξιωματικών που είχαν δειλιάσει ή είχαν υποστεί κάμψη των νεύρων τους, και αφού τους αφαίρεσαν τα παράσημά τους, τους έστειλαν στους πιο επικίνδυνους τομείς. Τα SS επιφορτίσθηκαν το ρόλο της στρατονομίας γι\' αυτούς ...
Σ\'αυτό το τρελάδικο, τα σκληρά αγροτόπαιδα της ανατολικής Πρωσίας και οι πονηροί κυνηγοί της αφιλόξενης τάιγκας, ήσαν οι μόνοι που ήξεραν ήδη από την πολιτική ζωή τους πώς να επιβιώνουν σε ακραίες συνθήκες, να είναι καρτερικοί, να κυριαρχούν στο φόβο τους και να ελέγχουν το θήραμά τους.
Οι υπόλοιποι είχαν γίνει ήδη ένας αριθμός σε στατιστικό πίνακα...
Βαθμολογία : 5/5

Εξαιρετική έκδοση σε τύπο "άτλαντα". Διατρέχει γραμμικά την την πολεμική ιστορία της ανθρωπότητας, από τις απαρχές της καταγεγραμμένης ιστορίας έως σήμερα και την παρουσιάζει χωρίς να παίρνει πολιτική θέση. Περιγραφές -σχεδόν όλων- των μαχών, εξαιρετικές φωτογραφίες οπλισμού και στολών, ορθά μεταφρασμένη στρατιωτική ορολογία. Είναι βιβλίο γρήγορης αναζήτησης, αναφοράς και τεκμηρίωσης αλλά και πηγής νέων γνώσεων. Συνιστάται.

Το βιβλίο αναφέρεται στη ζωή του γερμανολιθουανού Μπρούνο Ζούτκους, ο οποίος πολέμησε ως ελεύθερος σκοπευτής στο ανατολικό μέτωπο από το 1943 ως τη λήξη του πολέμου. Πρόκειται για αυτοβιογραφία που χωρίζεται σε δύο μέρη : στο πρώτο μέρος, παρακολουθούμε την πολεμική δράση του, όπως αποτυπώθηκε στο υπηρεσιακό ημερολόγιο αποστολών που τηρούσε. Με περισσότερες από 200 επιτυχίες, θεωρήθηκε ένας από πιο θανάσιμους ελεύθερους σκοπευτές των γερμανών, που οι σοβιετικοί προσπάθησαν επανειλημμένα να εξουδετερώσουν και δεν το κατόρθωσαν λόγω της δεινότητας, της ταχύτητας και της υπερβολικής του τύχης. Στο δεύτερο μέρος, περιγράφεται η ζωή και οι περιπέτειές του κατά την εξορία του στη Σιβηρία. Οι ανακρίσεις, η διαφθορά των σοβιετικών στελεχών, η ψυχολογική και σωματική πίεση, οι προτάσεις για στρατολόγηση στην ΚGB, η οικογενειακή ζωή του, η υπερβολική φτώχεια, η σκληρή εργασία στις κολεκτίβες και τα ορυχεία, η άρνηση του καθεστώτος να επιτρέψει τον επαναπατρισμό του και η υπερβολική τύχη του να παραμείνει ζωντανός μετά από όλα αυτά, χαρακτήρισαν τη ζωή του από το1945 ως την πτώση της ΕΣΣΔ. Οι περιγραφές είναι σύντομες, κοφτές, σίγουρα όχι λογοτεχνικά γλαφυρές, αλλά πάντως χαρακτηριστικές της εποχής και των γεγονότων. Η αξιοπιστία του δεύτερου μέρους, ελέγχεται από τον βαθμό αντικειμενικής κρίσης του πρωταγωνιστή και “θύματος” των περιγραφόμενων γεγονότων. Γενικώς, πρόκειται για μέτριο προς καλό βιβλίο, για όποιον έχει εντάξει στη μελέτη του την εποχή εκείνη.

"Ο παραλογισμός θα γίνει η μόνη αποδεκτή πραγματικότητα", γράφει ο Όργουελ στο 1984. Νομίζω πως για τους σκεπτόμενους ανθρώπους είναι ήδη φανερό ότι ζούμε σε έναν ακριβώς τέτοιον κόσμο παραλογισμού. Κοιτάξτε γύρω σας, ακούστε τα λόγια των πολιτικών και οικονομικών παραγόντων, των ομάδων πίεσης, των δασκάλων και ινστρουχτόρων και θα διαπιστώσετε τον παραλογισμό που -δεν βιώνουμε απλώς, αλλά- μας επιβάλλεται. Είναι το βιβλίο που περιγράφει την ζωή του καθενός μας από δω και πέρα.

Πρόκειται γιά ἕνα βιβλίο τίμιο. Αὐτό πού γράφει στό ὀπισθόφυλλο, αὐτό ἀκριβῶς πραγματεύεται. Ἡ κεντρική ἰδέα εἶναι ἐνδιαφέρουσα, οἱ περιγραφές πολύ ἀναλυτικές. Πλήν ὄμως λείπει τό "κάτι", τό συναίσθημα, ἡ ἀνατροπή, τό περιεχόμενο καί οἱ χαρακτῆρες, γιά νά γίνει "ὁλοκληρωμένο" βιβλίο καί ὄχι ἀπλῶς τό κείμενο σεναρίου χολλυγουντιανῆς ταινίας. Ἡ ζεστή βιβλιοφιλική ἀτμόσφαιρα πού κατακλύζει τίς πρῶτες 5-6 σελίδες, δίνει τή σειρά της σέ εκατοντάδες ἄλλες προβλέψιμης ἀνούσιας -δῆθεν συναρπαστικῆς- ἐξἐλιξης. Ἠμι-ἀστυνομικό, ἠμι-φανταστικό, ἠμι-... γι\'αὐτό τό βαθμολογῶ μέ 2/5.

Ο Συγγραφέας του βιβλίου ταξιδεύει στις εν Μικρά Ασία και Μέση Ανατολή ευρισκόμενες πόλεις και κόμβους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και αναζητά τα ίχνη της Αυτοκρατορίας εκεί: στις βιβλιοθήκες, στα μνημεία της (ιστορικά και υφιστάμενα), στους ανθρώπους που διαβιούν εκεί σήμερα. Τα συμπεράσματα είναι -προφανώς- θλιβερά. Λόγω της συστηματικής καταστροφής που επέφεραν οι παλαιοί και εξακολουθούν να επιφέρουν οι σύγχρονοι τούρκοι στα μνημεία σε συνδυασμό με τις παράλληλες διώξεις των χριστιανών, σβήνει και αλλοιώνεται η φύση, οι ιστορικές αναφορές και η μορφή των τόπων αυτών. Ο συγγραφέας συναντά τους τελευταίους ελληνορθόδοξους της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι ήδη φθίνουν, το 1996 που γράφτηκε το βιβλίο. Φαντάζομαι πως αν το έγραφε σήμερα, 25 χρόνια μετά και με τόσους πολέμους που ενέσκηψαν από τότε, θα είχε να γράψει άλλα τόσα...

Πολυδιαφημισμένο, με ενδιαφέρουσα παρουσίαση οπισθόφυλλου που σε πείθει πως πρόκειται για αναλυτικό και πολυεπίπεδο μυθιστόρημα με ιστορικές προεκτάσεις. Φευ ! ασυνάρτητο περιεχόμενο, χωρίς ζητούμενα, χωρίς αποτέλεσμα και συμπέρασμα, εν ολίγοις ένα βιβλίο Θολό, μεθυσμένο, συγκεχυμένο.
Οι επί μέρους καλές περιγραφές του συγγραφέα και η φιλότιμη προσπάθεια του μεταφραστή, δεν διασώζουν τον αναγνώστη από το επικείμενο ναυάγιο που είναι ορατό από τις πολύ πρώτες σελίδες.

Όταν ο Άνταμ Σμίθ μελετούσε την κατάστασή της Κίνας κι έγραφε γι' αυτήν στο “Ο Πλούτος των Εθνών” για μία πλούσια χώρα που έχει σταματήσει να αναπτύσσεται, διαπίστωσε πως πρώτη συνέπεια της στασιμότητας ήταν τα ημερομίσθια να διαμορφώνονται σε αξιοθρήνητα χαμηλά επίπεδα και δεύτερη, η εκμετάλλευση του συστήματος δικαίου και διοίκησης από μία μονοπωλιακή ελίτ προς ίδιον όφελος.

Στο βιβλίο αυτό, ο Φέργκιουσον, με τον γνωστό πυκνό, επιστημονικά άρτιο, συντηρητικό και μη ορθοπολιτικό λόγο του, παραλληλίζει την Κίνα της εποχής του Σμίθ με τον Δυτικό Κόσμο του σήμερα κι εξετάζει τις αιτίες της πολιτισμικής παρακμής και οικονομικής στασιμότητάς του. Ως αναλυτικό εργαλείο χρησιμοποιεί τον υπαινιγμό του Σμίθ για τη σημασία των ελαττωματικών νόμων και θεσμών για την στασιμότητα και φτώχεια των κοινωνιών όσο και την παραδοχή Μάντεβιλ πως οι κοινωνίες που διαθέτουν υγιείς θεσμούς μπορούν να ευημερήσουν έστω κι αν οι άνθρωποι που τις απαρτίζουν παρεκτρέπονται.Ο συγγραφέας αναρωτιέται αν οι σύγχρονοι δυτικοί θεσμοί γεννούν κίνητρα στην κοινωνία ή απλώς την γεμίζουν κανόνες.
Ανοίγει, λοιπόν, τέσσερα βασικά “μαύρα θεσμικά κουτιά” του σύγχρονου δυτικού κόσμου κι εξετάζει τη λειτουργία α) της δημοκρατίας, β) του καπιταλισμού, γ) του κράτους δικαίου και δ) της κοινωνίας των πολιτών και με μία φιλελεύθερη ματιά ψάχνει τι πήγε στραβά.

5/5

τό βιβλίο αὐτό, οἱ συγγραφεῖς του (καθηγητές Πολιτικῆς Ἐπιστήμης στό ΜΙΤ και το Χάρβαρντ) ἀναζητοῦν τήν βασική διαχρονική αἰτία διαχωρισμοῦ τῶν κρατῶν σε εὐημεροῦντα καί φτωχά καί έξετάζουν ποιοί εἶναι οἱ καθοριστικοί παράγοντες για τήν οἱκονομική και πολιτική μοίρα τους.Τό ἐρώτημά τους εἶναι, γιατί διαφορετικά κράτη, πού συγκροτοῦνται άπό τόν ἴδιο λαό, μέ κοινή καταγωγή, ἐπιτυγχάνουν ἄνισες ἐπιδόσεις στό στοίχημα τῆς εὐημερίας. Μέ ἅλλα λόγια, τί διαφορετικό ἔκαναν οἱ δυτικογερμανοί, σέ σχέση μέ τούς ἀνατολικούς ὁμοεθνεῖς τους ἤ πῶς πολιτεύτηκαν οἱ νοτιοκορεάτες, σε σχέση με τούς βορειοκορεάτες ;
Αλλά και γιατί αύτό συνέβη καί σέ κράτη με διαφορετικούς λαούς ἀλλά κοινή κουλτοῦρα καί ἰδιοσυγκρασία. Τί διαφορετικό ἔκαναν οἱ δυτικοευρωπαῖοι (ἄγγλοι, γάλλοι) σε σχέση με τους ἀνατολικούς (αὐστροούγγρους, ρώσους); Ἀλλά καί πέρα ἀπό τήν κουλτοῦρα καί τό ἐθνικό ὑπόβαθρο, ἐξετάζεται ἄν ἡ ἀπάντηση βρίσκεται στό ἀποικιακό παρελθόν ὁρισμένων χωρῶν. Τότε, γιατί οἱ ἀποικίες τῆς Βρετανίας στήν Ἀμερική και την Αὐστραλία εὐημέρισαν ἐνῶ οἱ ἀντίστοιχες τῶν ἰσπανῶν στην Ἀμερική και τῶν βρετανῶν στην Ἰνδία, ὀχι ; Γιατί ἰστορικά ἡ Αἰθιοπία βρίσκεται πάντα σε καλύτερη μοίρα ἀπ’ ὄ,τι το Κογκό ;Μέ βάση την ἰστορική παρατήρηση, καταλήγουν στήν ἀνάπτυξη μίας θεωρίας ἀντιδιαμετρικά ἀντίθετης αὐτῆς τοῦ Μάρξ : Βάζουν στήν πρώτη γραμμή, ὄχι τήν οἰκονομία άλλά τούς πολιτικούς θεσμούς καί διαπιστώνουν πώς ὄσο πιό «ἀνοικτοί» εἶναι αύτοί και ἡ κεντρική ἐξουσία ἐλέγχει ἀποτελεσματικά τη χώρα, τόσο τό δικαιϊκό καί οἰκονομικό σύστημά της μπαίνει σέ ἕναν «ἐνάρετο κύκλο» πού την ὁδηγεῖ στήν Δημοκρατία, τήν ἀνάπτυξη καί τήν εὐημερία. Ἀντιθέτως, ἄν οἱ πολιτικοί θεσμοί ὑπάρχουν γιά να ἐξυπηρετοῦν ἕνα «κλειστό σύστημα θεσμῶν» ἡ χώρα μπαίνει στήν περιπέτεια ἑνός «φαῦλου κύκλου» αὐταρχισμοῦ, βίας καί οἰκονομικῆς καχεξίας. Συνεπῶς, ἡ Πολιτική καθορίζει τήν ἰσχύ, τήν εἠμερία ἤ τη φτώχια τῶν ἐθνῶν.
5/5

Στό βιβλίο αὐτό παρακολουθοῦμε, μέσα άπό τά μάτια ἑνός δεκαεννιάχρονου ἀξιωματικοῦ, νά ξετυλίγεται μέ ἐνάργεια κάθε πτυχή τῆς νοοτροπίας καί τῆς ζωῆς τῶν οὐσάρων, τῶν στελεχῶν τοῦ ἐπίλεκτου ἐλαφροῦ ἱππικοῦ τῆς Ναπολεόντειας Γαλλίας : Ἡ ὑψηλή αἲσθηση τῆς ἀξιοπρέπειας, τῆς ὀμορφιᾶς καί τῆς τάξης, οἱ μονομαχίες γιά λόγους τιμῆς, ἡ ἀγάπη για τό ἂλογο, ἡ ἀνδρεία, τό πάθος γιά τή δόξα, ἡ στρατιωτική συντροφικότητα καί ἀνταγωνισμός, ἡ μεγαλόπρεπη στολή, τό ποτό, το φλέρτ καί ἡ πίστη στόν Αὐτοκράτορα Ναπολέοντα, διατρέχουν τις σελίδες του.

Καί ὂπου ὑπάρχουν στρατιῶτες, ὑπάρχει καί πόλεμος. Ὁ Πόλεμος, ὂπως τόν φαντάζονται οἱ νεόφυτοι ἀξιωματικοί καί ὂπως τόν ἒχουν ἢδη βιώσει οἱ βετερᾶνοι. Ὁ συγγραφέας, παρουσιάζει ἀνάγλυφα τόν πόλεμο ὡς Ἰανό, τίς δύο ὂψεις τοῦ ὁποῖου ἀντικρίζουν ὑποχρεωτικά ὂσοι μπλέκονται σ\'αὐτόν. Ἀρχικά αντικρίζουν τήν ἢπια ὂψη, τίς παραμονές τῆς μάχης, μέ το -χονδρό- στρατιωτικό χιοῦμορ, τούς κομπασμούς, τήν ἀλαζονία, τήν ἀγρύπνια, τήν ἀδιόρατη ἀνησυχία καί τήν ἀμήχανη προσδοκία τῆς δόξας. Στήν συνέχεια, τήν σκληρή ὂψη του, πού ἀναδύεται ἀπό τήν πραγματικότητας τῆς μάχης πού ἐντείνει ὁ ἂμεσος κίνδυνος, οἱ καιρικές συνθῆκες, ἡ ἀπρόβλεπτη τύχη, ἡ σύγχυση στήν ἐπικοινωνία καί τόν προσανατολισμό, ἡ μοναξιά στό πεδίο καί τό ἂγχος τοῦ θανάτου.

Ὁ Πέρεθ-Ρεβέρτε, ἀναπτύσσει μία θαυμάσια λογοτεχνική πραγματεία περί πολέμου. Στό ἐπίκεντρό του βρίσκεται ὁ στρατιῶτης, ὡς πιθανός-σίγουρος θύτης καί θύμα, εξ αἰτίας μίας ἀλλόκοτης κατάστασης πού δέν ἐλέγχει. Οἰ ψυχολογικές διακυμάνσεις του, ἀπό τήν ἀπόλυτη ἀποστροφή γιά “βάρβαρες” τακτικές ἒως τήν εξ ἀνάγκης ὑποταγή σ΄αὐτές καί ἀπό τήν βεβαιότητα στρατιωτικῆς δόξας στήν ἀπόλυτα ἀτιμωτική σύγχυση, παρουσιάζονται σέ ὁλο τους τό δράμα. Κλιμακώνονται σταδικά και κορυφώνονται ἒτσι ὂπως ἡ μοῖρα καί ἡ κοινή τύχη τῶν πολεμιστῶν ὁρίζει, ὃλως ἰδιαιτέρως δέ γιά τούς νεώτερους τῶν τριάντα ἐτῶν ἡρωικούς οὐσάρους ...

Οι κρότοι, δεν συνιστούν μουσική. Η χλεύη, δεν είναι σάτιρα. Η συμπλεγματική συμπεριφορά, δεν είναι φιλοσοφημένη στάση ζωής. Όταν ο συγγραφέας βγάζει μόνο μοχθηρία, κάποιοι εξακολουθούν να θεωρούν το πόνημά του ως "επιστημονικό" και "φιλοσοφικό", τον ίδιο, δε, ως "πνευματικό άνθρωπο και διανοητή.

Στο βιβλίο περιγράφεται αναλυτικά, η άποψη που είχε για τον πόλεμο και η πολιτική που άσκησε, καθ\' ένας εκ των πρωταγωνιστών ηγετών της περιόδου εκείνης. Παρά το ότι υπήρχαν συμμαχίες, αυτό δεν σημαίνει πως αυτόματα υπήρξε κι ενιαία βούληση κι αραγές μέτωπο εκατέρωθεν. Κάθε ηγέτης έπρεπε να προασπίσει τα ιδιαίτερα συμφέροντα της χώρας του, ακόμα και εντός του πλαισίου της συμμαχίας και να ανταγωνισθεί τις συμμαχικές -πλην όμως, πάντοτε, πολιτικά αντίπαλες- δυνάμεις. Επί παραδείγματι, ο Ρούσβελτ δεν πολυσυμπαθούσε τον Τσώρτσιλ, ο Τσώρτσιλ επιθυμούσε τη βύθιση του γαλλικού στόλου, ο Ντε Γκώλ αγανακτούσε με την αγγλική εσωστρέφεια, ο Μουσολίνι φοβόταν την ποδηγέτηση από τον Χίτλερ, ο Χίτλερ δεν εμπιστευόταν τον Μουσολίνι, ο Στάλιν ήταν αντίπαλος των πάντων. Οι πολιτικές πρωτοβουλίες ή περιορισμοί, οι διπλωματικές διατυπώσεις και οι επιχειρησιακές ενέργειες, αντικατόπτριζαν αυτό το μωσαϊκό πιθανών επιλογών, περιορισμών, προσωπικών αντιλήψεων και εθνικών στόχων των εμπλεκομένων. Το βιβλίο παρουσιάζει αυτό το παζλ, χωρίς να γίνεται κουραστικό, αν και απευθύνεται σε αναγνώστες που γνωρίζουν ήδη τα βασικά της περιόδου εκείνης. Βαθμολογία 5/5.

Η παρουσίαση του οπισθόφυλλου του βιβλίου, είναι πλήρης και περιγράφει με ακρίβεια το περιεχόμενο και το ζητούμενό του. Διαβάζοντάς το, διαπιστώνουμε το πόσο ομαλά και εύκολα, χωρίς καμία αντίσταση/αντίδραση αλλά με ευχαρίστηση, το σύνολο της γερμανικής κοινωνίας, "διολίσθησε" αβασάνιστα στην αποδοχή του καθεστώτος και την απόλαυση των πολιτικών του. Ειλικρινά, αδυνατώ να κατανοήσω γιατί στο δημόσιο λόγο αποφεύγεται ο χαρακτηρισμός των εγκλημάτων του β'ππ ως "γερμανικών", παρά αποδίδεται σε αυτά ο πολιτικός χαρακτηρισμός "ναζιστικά", σα να αφορούν ή να διαπράχθησαν από κάποια θλιβερή μειοψηφία και όχι από τον γερμανικό λαό ως σύνολο. Μάλλον, για να μη στιγματιστεί ο γερμανικός λαός, που προτιμά να υποδύεται το θύμα λαοπλάνων τσαλαπατώντας τον εγωισμό του. Οι γερμανοί μεταπολεμικώς, ως άλλες "μετανοούσες Μαγδαληνές", παρίσταναν πως ούτε ήξεραν, ούτε είχαν ακούσει τίποτα για τα εγκλήματα. Εκείνα που μεθοδευμένα και προγραμματισμένα πραγματοποιούνταν μπροστά στα μάτια τους, στη γειτονιά τους, στην πολυκατοικία τους, στο σχολείο τους, στα μαγαζιά και τις επιχειρήσεις που ήσαν πελάτες. Εκείνα που πραγματοποιούσαν οι φαντάροι γυιοί τους και αδέλφια τους και τους πληροφορούσαν -μισοπερήφανοι για αυτά- με τις επιστολές τους από τα μέτωπα. Όλα αυτά αναπτύσσονται στο υπέροχο αυτό βιβλίο, που συνιστάται ενθέρμως. 5/5.

Με πολύ αναλυτικό -δημοσιογραφικό- τρόπο, το βιβλίο παρουσιάζει τη μεθοδολογία,τη νομική διάσταση,τις επιχειρησιακές πρακτικές και τον πολιτικό και ηθικό αντίκτυπο της αποκάλυψης και προσαγωγής σε δίκη,διαβόητων επιφανών και χαμηλόβαθμων ναζί,εμπλεκομένων σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Οι άνθρωποι που προσπάθησαν,μετά τις δίκες της Νυρεμβέργης, να φέρουν ενώπιον της Δικαιοσύνης και άλλους εγκληματίες πολέμου,ονομάστηκαν συμβατικά ως "κυνηγοί των Ναζί".Δεν έδρασαν ως συγκροτημένη ομάδα, ούτε κοινή καθοδήγηση είχαν, ούτε εξασφαλισμένη χρηματοδότηση, ούτε απεριόριστη πρόσβαση σε πληροφορίες. Αντιθέτως,πολλοί ήσαν ανεξάρτητοι ιδιώτες, με κίνητρο το πάθος τους για απόδοση δικαιοσύνης.Οι “κυνηγοί”,έδρασαν σε περιόδους γενικής απροθυμίας ανακίνησης τέτοιων ζητημάτων: ήταν η εποχή που η Δύση ανταγωνίζονταν το Ανατολικό μπλοκ στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου,το Ισραήλ αντιμετώπιζε προβλήματα επιβίωσης, η Δυτ. Γερμανία,Γαλλία και Αυστρία δεν ήθελαν να έλθουν αντιμέτωπες με το παρελθόν τους, οι αμερικανοί απασχολούσαν γερμανούς επιστήμονες στο πυραυλικό τους πρόγραμμα, οι μυστικές υπηρεσίες τους είχαν στρατολογήσει πρώην αξιωματικούς της Γκεστάπο, οι δικτατορίες της Λ.Αμερικής παρείχαν,επίσημα ή άτυπα, άσυλο σε γερμανούς φυγάδες. Όμως, με σύμμαχο την καλή τεκμηρίωση (που προέρχονταν από τις προσωπικές μαρτυρίες επιζησάντων και τις πληροφορίες από ντόπιους εβραίους), την ορθή νομική τακτική και τα ΜΜΕ της εποχής, υποχρέωσαν τις Δικαστικές Αρχές δυτικών χωρών να σύρουν στο ακροατήριο και να επιτύχουν την καταδίκη δεκάδων εντοπισμένων. Δεν έλλειψαν οι μεταξύ των “κυνηγών” μομφές για επιδίωξη αυτοπροβολής, για σκόπιμες παραλείψεις ή την άσκηση ιδεολογικής προπαγάνδας υπό τον μανδύα του αντιναζισμού. Ακόμα και η περιβόητη Μοσσάντ, το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο, το Κέντρο Σιμόν Βίζενταλ, δεν έμειναν έξω από τον χορό των εκατέρωθεν επικρίσεων. Το βιβλίο συστήνεται ανεπιφύλακτα. 5/5 για το θέμα, τη δομή του περιεχομένου,τη ροή του κειμένου και τη βιβλιοδεσία.

Παρατηρώντας κάποια στοιχεία/λεπτομέρειες που εικονίζονται στους πίνακες του ολλανδού ζωγράφου του 17ου αι. Βερμέερ (χάρτες, καπέλα, αργυρά σκεύη, κινέζικες ποσρσελάνες κ.λπ), ο συγγραφέας λαμβάνει αφορμή για να ανοίξει ένα παράθυρο στον κόσμο του 1600-1650 και διευρευνήσει τις απαρχές της διαπολιτισμικότητας. Οι ευρωπαίοι έμποροι κι ιεραπόστολοι, ανοίχθηκαν στον Καναδά, την Κίνα και την Άπω Ανατολή, επιδιώκοντας κέρδη, πολιτισμική και πνευματική επιρροή. Οι χώρες-στόχος παρέμεναν κλειστές και αντιμετώπισαν με καχυποψία τους νεοφερμένους, ως άρπαγες, πειρατές ή κατασκόπους και προσπάθησαν να οριοθετήσουν την επιτρεπόμενη δραστηριότητά τους. Από αυτό το μείγμα προθέσεων, επιδιώξεων και πραγματικότητας προέκυψαν σχέσεις και πολιτικές που ίσχυσαν για περισσότερο από 300 χρόνια κι έφτασαν ως τις ημέρες μας. 3/5, Ωραίο το θέμα, εύστοχες οι παρατηρήσεις κι αναλύσεις, αλλά συχνά-πυκνά ξεφεύγει με κουραστικές λεπτομέρειες.

Ο τόμος αυτός περιλαμβάνει δύο βιβλία του Nesbo και συνιστά την πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα. Το πρώτο βιβλίο του τόμου (Αίμα στο χιόνι), μου κράτησε ζωντανό το ενδιαφέρον ως το τέλος. Περιγράφει με εξαιρετική ακρίβεια εικόνες, αναπτύσσει μία ενδιαφέρουσα δραματική ιστορία χρησιμοποιώντας περίτεχνα το "φλας μπακ" στο χρόνο και στη σκέψη του ήρωα, μεταφέρει μία ατμόσφαιρα noir με επιτυχία. Όλα αυτά τα στοιχεία, λείπουν απολύτως στο δεύτερο βιβλίο του τόμου (Περισσότερο αίμα)_καθιστώντας το απολύτως βαρετό κι αδιάφορο. Το σχήμα του βιβλίου και η ποιοτική -για τα δεδομένα βιβλίου τσέπης- βιβλιοδεσία του, αποδείχθηκαν πολύ πρακτικά για τις διακοπές μου. 5/5 για το πρώτο βιβλίο. 1/5 για το δεύτερο. 3/5 συνολικά.

Καταιγιστική ροή κειμένου, ζωντανές περιγραφές γεγονότων και περιστατικών πολέμου, από τα μέτωπα που βρέθηκε ο συγγραφέας και κυρίως το Ανατολικό. Αναφορικά με το ύφος του, είναι καθαρά στρατιωτικό. Πρόκειται για βιβλίο-ζωντάνεμα καταγραφών πολεμικού ημερολογίου και όχι για λογοτεχνικό έργο με επικέντρωση σε συναισθήματα και χαρακτήρες.
Ένα από τα καλύτερα βιβλία των εκδόσεων Eurobooks, που βαθμολογώ 5/5 για την ζωντάνια και την αμεσότητά του.

Με συνοπτικό τρόπο και πυκνή γραφή, διατρέχει την ιστορία του αντισημιτισμού στην Ευρώπη και τον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου, από τα ελληνιστικά χρόνια έως σήμερα, με φιλερβαϊκό βλέμμα. Ο αντισημιτισμός δεν ήταν φαινόμενο του μεσοπολέμου με αποκορύφωση το Ολοκαύτωμα. Είναι τόσο παλιό όσο και η ιστορία της εβραϊκής Διασποράς.Πρωταγωνιστές είναι Αυτοκράτορες, ηγεμόνες, Πάπες, επίσκοποι, ραβίνοι, φιλόσοφοι και λαϊκές μάζες, οι οποίοι με τις αποφάσεις τους, τα κηρύγματά τους, τις ενέργειές τους και τις ιδέες τους καλλιέργησαν ή αναζωπύρωσαν εκατέρωθεν μύθους και πάθη, προστάτευσαν ή εξέθεσαν τις εβραϊκές κοινότητες.Μοναδικό ιστορικό φαινόμενο ο αντισημιτισμός ! Ανεξαρτήτως τόπου, έθνους, ιδεολογίας, χρόνου, από την μεσαιωνική Ευρώπη ως την κομμουνιστική ΕΣΣΔ, οι κατηγορίες ίδιες, ίδιας φύσης και οι διωγμοί.Εντύπωση προκαλεί η παραδοχή του συγγραφέα του βιβλίου πως ο απομονωτισμός, τα γκέτο, τα πογκρόμ, οι απελάσεις, το κάψιμο του Ταλμούδ, η ιερά Εξέταση,οι συκοφαντίες περί παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας ξεκίνησαν από εβραίους (βλ. Τορκεμάδα, Ντονίν, Μπράφμαν, Μαρξ, Ερενμπουργκ) και ανατροφοδοτούσαν το "φυσικό" μηδενιστικό μίσος των εθνών κατά των Εβραίων! Ένας φαύλος κύκλος εβραϊκού πείσματος, εμμονών, υπομονής, υποταγής, αντίδρασης, θεολογικής ερμηνείας των δεινών και εθελούσιου απομονωτισμού που εναλλάσσονταν με προσπάθειες ενσωμάτωσης στις τοπικές κοινωνίες επί 2.300 χρίνια. Πρόκειται για βιβλίο με εξαιρετικό ενδιαφέρον. 5/5

Πρόκειται για μία συναρπαστική, πρωτότυπη κι αναλυτική μελέτη του Δυτικού Πολιτισμού, που κυριαρχεί στον Κόσμο σήμερα γενόμενος Παγκόσμιος. Αναγνωρίζει κι αναλύει τους έξι πυλώνες του (κατά σειρά: Ανταγωνισμός, Επιστήμη, Ιδιοκτησία, Ιατρική, Κατανάλωση, Εργασία), οι οποίοι θεμελιώθηκαν, χαρακτήρισαν και καθόρισαν τον αιώνα στον οποίο εμφανίστηκαν από το 1500 έως σήμερα. Ερμηνεύει το γιατί κυριάρχησε ο Πολιτισμός της κατακερματισμένης Ευρώπης και όχι Πολιτισμοί που προέρχονταν από ισχυρότερες και πολυπληθέστερες χώρες. Ο Φεργκιουσον, σαφώς υπονοεί πως ο Πολιτισμός είναι Ένας και Δυτικός. Το σύμπλεγμα των δομικών του στοιχείων, μπορεί να αναπτυχθεί μόνο σε φιλελεύθερα καθεστώτα με μη δογματική κουλτούρα, οπότε οι Υπόλοιποι δεν μπορούσαν και ούτε μπορούν να τον ανταγωνισθούν ουσιαστικά, προτείνοντας κάποια εναλλακτική. Στην καλύτερη περίπτωση μόνο να τον μιμηθούν θα μπορέσουν, όπως έκαναν επιτυχέστερα από άλλους οι Ιάπωνες. Αναγνωρίζει την Κίνα ως πιθανό ανταγωνιστή του Δυτικού Πολιτισμού, πιθανολογεί όμως πως η φτώχεια του λαού της θα τη φέρει αντιμέτωπη με εσωτερικές αναταράξεις και δε θα τα καταφέρει τελικά. 5/5.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που περισσότερο κάνει αναδρομή -φλύαρη κάποιες φορές- στη φύση του ανθρώπου και την εξέλιξη των δοξασιών σχετικώς με αυτή. Με βάση αυτή τα ιστορικά αυτά δεδομένα και τις τρέχουσες τεχνολογικές εξελίξεις και προοπτικές κυρίως στη μηχανική και την ιατρική επιστήμη, αναπτύσσεται ένας πολυδιάςτατος προβληματιςμός που σχετίζεται με το κατά πόσον οι κοινωνίες, αναλόγως του πολιτισμικού υποβάθρου τους, είναι ικανές να παρακολουθήσουν τη μετάβαση του ανθρώπινου είδους από το χόμο σάπιενς στην επόμενη βαθμίδα εξέλιξης. Διαβλέπει πως η διαφορά μεταξύ του σάπιενς και του homo deus θα είναι χαοτική όσο και του νεάτερνταλ από τον σάπιενς. Αυτή η "αναβάθμιση" του είδους μας θα έχει να κάνει με (α) τη δυνατότητα διεπαφής του ανθρώπινου εγκεφάλου με τις μηχανές και (β) την αποκωδικοποίηση των ανθρωπίνων συναισθημάτων, νοημοσύνης και συνείδησης και την αναγωγή τους σε επεξεργάσιμες μηχανιστικές αντιδράσεις. Η συνεπεια, προφανής : θα αλλάξει ριζικά, εκ θεμελίων, το σύνολο των ατομικών και κοινωνικών αντιλήψεων για το είδος μας, την οικονομία, την κοινωνία κ.λπ, με πλήρη αντικατάσταση των κοινωνικών θεσμίων και παραδοχών, που τα τελευταία 200 χρόνια κυριάρχησαν στον πολιτισμένο κόσμο. Μετά την αγροτική και εν συνεχεία τη βιομηχανική επανάσταση, έρχεται στο προσεχές μέλλον, ως το τέλος του 21ου αιώνα, το ξεκίνημα της Τρίτης μεγάλη Επανάστασης του ανθρώπινου είδους. Στα "συν": Ενδιαφέρον, πρωτότυπο, έξυπνο, ωραία μετάφραση, σκληρόδετη έκδοση. Στα "πλήν" : Φλύαρο, χαοτικό στη δομή του, κάπως δύσκολο, λόγω θέματος. 4/5.

Έχοντας φθάσει στην ανάγνωση των μισών σελίδων του ογκώδους βιβλίου, δεν ξέρω αν δικαιούμαι να γράψω κριτική γι\'αυτό. Μπορώ όμως να πως, πως έως το σημείο αυτό: (α) η πλοκή είναι σχεδόν αδύναμη και η δομή επίσης σχεδόν ανύπαρκτη, (β) η ακατάσχετη παράθεση ονομάτων οικογενειών της Γαλλίας, όσο τρανταχτών κι αν είναι, δεν λέει τίποτα στον έλληνα αναγνώστη και κουράζει (γ) στα θετικά, προσμετρώ την αναφορά σε αρκετά έθιμα και ενδιαφέρουσες συνήθειες των εβραίων. Κάτω από τις προσδοκίες μου, επομένως 2/5 (με την επιφύλαξη να επανέλθω, εάν ως το τέλος του κάτι από τα παραπάνω αλλάξει ...).

... "από τα μέσα του 1943 η Αντίσταση αποκτά επιθετικά χαρακτηριστικά και σταδιακά διεξάγει έναν ολομέτωπο πόλεμο που καθηλώνει τον εχθρό, ο οποίος υποχωρεί από μεγάλα τμήματα της χώρας στα οποία εγκαθίσταται η εαμική εξουσία". Όχι ακριβώς έτσι. Τον Σεπτέμβριο 1943, πραγματοποιήθηκε η Συμμαχική απόβαση στην Ιταλία. Ο δε πόλεμος του Ανατολικού Μετώπου μαίνεται σφοδρότερος από ποτέ και έχει ήδη τραπεί εις βάρος των γερμανών. Προφανώς, οι γερμανοί δεν υποχωρούν πιεζόμενοι από τις στρατιές του ΕΛΑΣ, αλλά καλούνται να υπερασπίσουν κρισιμότερες καταστάσεις σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πολεμικά μέτωπα. Οι γερμανικές φρουρές στην Ελλάδα, υποδέχονταν καταπονημένες μονάδες του Ανατολικού Μετώπου που χρήζουν ανάπαυσης και αντικατάστασής τους. Χαμηλής αξίας η συνεισφορά του βιβλίου, στην εξέταση του θέματος.

Είναι γεγονός πως το έργο του Σιμόπουλου, συνολικά, έχει τύχει αποδοχής από τους αναγνώστες, καθώς έχει κάνει πολλαπλές εκδόσεις. Όμως, δεν θεωρώ πως αυτή η αποδοχή είναι ανάλογη της επιστημονικότητάς του. Τα πορίσματα του Σιμόπουλου δεν είναι αντικειμενικά, για δύο λόγους κατ\'εξοχήν μεθοδολογικούς. Δηλαδή : α) παρ\' ότι ανατρέχει στις πρωτογενείς πηγές για την συγγραφή του, αυτές δεν μπορούν στο σύνολό τους να χαρακτηρισθούν και ως αξιόλογες, επιστημονικά αξιοποιήσιμες ή αξιόπιστες και β)μου δίνει την εντύπωση πως πριν την συγγραφή του βιβλίου, έχει ήδη μία ψυχολογικά θεμελιωμένη πεποίθηση, την οποία επιχειρεί πάση θυσία να "τεκμηριώσει" με την χρήση των "πηγών" ως αποδεικτικού υλικού της "έρευνάς" του. Αυτή η επιτηδευμένα εικονοκλαστική, στρατευμένη γραφή της απομυθοποίησης, με απωθεί. Βαθμολογία 2/5.

Ανεξαρτήτως της προσωπικής μου γνώμης για το πολιτικό ήθος και το ποιόν του Γεωργιάδη, οφείλω να αναγνωρίσω πως πρόκειται για μία σπουδαία έκδοση. Η καλύτερη έκδοση των επών του Ομήρου, που γνωρίζω. Η υπεροχή της έγκειται στο υψηλό επίπεδο της απόδοσης του πρωτοτύπου κειμένου στη νέα ελληνική. Προσοχή: δεν πρόκειται για "μετάφραση" αλλά για "απόδοση", του Κ.Δούκα, ο οποίος σέβεται απόλυτα το αρχικό κείμενο και διατηρεί αμετάφραστες στην απόδοση τις ομηρικές λέξεις που γνωρίζουμε και σήμερα, βοηθώντας μας να προσεγγίσουμε το πνεύμα του θείου Ομήρου, την γλώσσα του και την ηρωική εποχή που υμνεί. Κατά τα λοιπά, επίσης άριστη η σκληρόδετη βιβλιοδέτηση, το χαρτί και η ευανάγνωστη γραμματοσειρά. Συνιστάται ενθέρμως 5/5.